Η βροχή..

Παγκόσμια συγκίνηση για την απώλεια του Στιβ Τζομπς

Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 56 ετών, ο συνιδρυτής της Apple, Στιβ Τζομπς, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο του παγκρέατος όπως ανακοίνωσε το βράδυ της Τετάρτης (ώρα δυτικής ακτής ΗΠΑ) η εταιρεία.

Γεννημένος το 1955 ο Στιβ Τζομπς, ήταν από τους μεγαλύτερους οραματιστές της γενιάς του στον τομέα των νέων τεχνολογιών. Το 1976 ίδρυσε την Apple μαζί με τον Στιβ Βόζνιακ -μια από τις πρώτες εταιρείες στην αγορά των προσωπικών υπολογιστών- για να αποχωρήσει από αυτή το 1985.

Μετά από απουσία περίπου 12 ετών θα επέστρεφε στην Apple το 1997 για να την μεταμορφώσει και να την κάνει μια από τις ισχυρότερες εταιρείες παγκοσμίως και μεγαλύτερη σήμερα σε αξία στις ΗΠΑ.

Ο Τζομπς, εμβληματική προσωπικότητα της Silicon Valley, είχε συνιδρύσει την εταιρία το 1976 και υπήρξε ο εμπνευστής των υπολογιστών Macintosh, του iPod, του iphone και του iPad.

Στο τιμόνι της εταιρείας έμεινε μέχρι και τον περασμένο Αύγουστο, όταν και παραιτήθηκε για λόγους υγείας. Τη θέση του ανέλαβε ο εκτελεστικός διευθυντής της εταιρείας Τιμ Κουκ.

"Ο λαμπρός χαρακτήρας, το πάθος και η ενέργεια του Στιβ ήταν η πηγή των αναρίθμητων καινοτομιών που εμπλουτίζουν και βελτιώνουν τη ζωή όλων μας", επισημαίνει ο όμιλος της Καλιφόρνιας στην σύντομη ανακοίνωση του διοικητικού συμβουλίου του ομίλου που εκδόθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα.

Το 2004 ο Τζομπς ανακοίνωσε ότι πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας και πέντε χρόνια αργότερα υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος.

Ηταν παντρεμένος 20 χρόνια με την σύζυγό του Λορίν, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, ενώ είχε ένα ακόμη από προηγούμενή του σχέση.

"Ο κόσμος έχασε έναν οραματιστή", δήλωσε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, για τον Στιβ Τζομπς, εκφράζοντας την θλίψη του για τον θάνατό του.

Η είδηση του θανάτου του έκανε τον γύρο του κόσμου, αλλά και του διαδικτύου, το οποίο κατακλύστηκε από μηνύματα.

Από μικρός είχε δείξει την κλίση του...
Ο Στιβ Τζομπς γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1955 στο Σαν Φρανσίσκο από ένα ζευγάρι φοιτητών. Οταν ήταν ακόμη μωρό, τον υιοθέτησε ένα άλλο ζευγάρι από την Καλιφόρνια και μεγάλωσε στο Κουπερτίνο, όπου μετέπειτα έγινε το "σπίτι της Apple".

Από μικρός είχε δείξει το ενδιαφέρον του για τα ηλεκτρονικά και σε εφηβική ηλικία, τηλεφώνησε στον Ουίλιαμ Χιούλετ, πρόεδρο της Hewlett - Packard, προκειμένου να ζητήσει εξαρτήματα για ένα σχολικό προτζεκτ.

Τα απέκτησε, μαζί με μία προσφορά για καλοκαιρινή εργασία στην εταιρεία.

Ο Τζομπς γράφτηκε στο Κολλέγιο Reed του Ορεγκον, το οποίο εγκατέλειψε έπειτα από ένα εξάμηνο. Αργότερα, ωστόσο επέστρεψε για να παρακολουθήσει μία τάξη στην καλλιγραφία, η οποία είπε ότι επηρέασε την μινιμαλιστική αισθητική της Apple. Παραιτήθηκε από την Atari, όπου εργαζόταν ως σχεδιαστής βιντεοπαιχνιδιών και πήγε στην Ινδία. Μετά από μία επαφή με τον βουδισμό, αλλά και τη "θητεία" του στα ψυχεδελικά φάρμακα, έφυγε έχοντας αποκομίσει μία δημιουργική οπτική από όσα έζησε στην χώρα.

Κατά την διάρκεια της εργασίας του στην ΗΡ, ο Τζομπς ανέπτυξε φιλία με τον Στιβ Βόσνιακ, ο οποιος εντυπωσιάστηκε από την ικανότητά του να συναρμολογεί ηλεκτρονικά εξαρτήματα. Οι δυο τους αργότερα εντάχθηκαν ως χομπίστες στο club της Silicon Valley. Το 1975, σε ηλικία 21 ετών ο Τζομπς μαζί με τον Βόσνιακ και άλλους δύο ίδρυσαν την Apple.

Το 1976, οι Τζομπς και Βόσνιακ "έχτισαν" το πρώτο τους εμπορικό προϊόν, το Apple 1, στο γκαράζ των θετών γονιών του πρώτου. Ο Τζομπς πούλησε το Volkswagen φορτηγάκι για να βοηθήσει οικονομικά την επιχείρηση.

Ο αρχικός υπολογιστής με τιμή 666,66 δολάρια, δεν είχε πληκτρολόγιο ή οθόνη και οι πελάτες έπρεπε να το συναρμολογήσουν μόνοι τους.

Την επόμενη χρονιά, η Apple αποκάλυψε τον υπολογιστή Apple 2 στην έναρξη της έκθεσης υπολογιστών της West Coast. Το μηχάνημα έκανε μεγάλη επιτυχία και ο η προσωπική επανάσταση στους υπολογιστές ήταν καθ'οδόν.

Η πρώτη αποχώρηση από την Apple
Στις αρχές του 1984 η Apple λάνσαρε τον πρωτοπόρο Macintosh με μία οργουελιανή διαφήμιση. Ο μπεζ Macintosh σε σχήμα κουτιού πήγε πολύ καλά στις πωλήσεις, αλλά ο απότομος χαρακτήρας του Τζομπς δημιουργούσε προβλήματα με τους συναδέλφους του. Ετσι, το 1986 έφυγε από την εταιρία μετά από μία μεγάλη διαμάχη.

Μετά ακολούθησε μία κενή δεκαετία, κατά την διάρκεια της οποίας ο Τζομπς ίδρυσε μία άλλη εταιρεία, NeXT Computer, της οποίας οι ακριβοί υπολογιστές σε σχήμα κύβου δεν κέρδισαν τους καταναλωτές. Παράλληλα, αγόρασε από τον Τζορτζ Λούκας την μικρή εταιρεία κινουμένων σχεδίων Pixar, η οποία έκανε την τεράστια επιτυχία με το Toy Story.

Ο Τζομπς έφερε την ίδια επιχειρηματική ικανότητα και στην Pixar, με την οποία είχε γίνει γνωστός στην Apple. Η είσοδός της, μάλιστα, στο χρηματιστήριο λίγο αργότερα έκανε τον Τζομπς δισεκατομμυριούχο.

Η επιστροφή
Το 1996, η Apple εξαγόρασε την NeXT επαναφέροντας τον Τζομπς, στην εταιρία που συνίδρυσε και εκείνη την εποχή πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Μέσα σε έναν χρόνο, "ανέστησε" την εταιρία, όντας μεγαλύτερος και σοφότερος, αλλά όχι λιγότερο τελειομανής.

To 2000 προσφέρθηκε και πάλι στον Τζομπς η θέση του διευθύνοντος συμβούλου της Αpple. Το 2001, εισήγαγε το ipod, την μικρή λευκή συσκευή που μπορούσε να μετατρέψει σε φορητή την μουσική, δίνοντας έτσι το εναρκτήριο λάκτισμα για μία δυναμική επιστροφή της Apple.

Με αυτόν τον τρόπο άρχισε μία από τις πιο αξιοσημείωτες δεύτερες πράξεις στην ιστορία της επιχείρησης. Μέσα στην επόμενη δεκαετία, ο Τζομπς εντυπωσίαζε σε παρουσιάσεις μπροστά σε γεμάτα ακροατήρια και καταναλωτές, κάνοντας την μία επιτυχία μετά την άλλη. Το 2003 λάνσαρε τα iTunes, το 2007 το iPhone, το 2008 το App Store και το 2010 το iPad.

Παρατηρητές θαύμασαν τις επιχειρηματικές δυνατότητες του Τζομπς, την ικανότητά του να εμπνέει την "θεϊκή ευλάβεια" ανάμεσα στους φαν της Apple και τις ανακοινώσεις του που είχαν αυτό το "κάτι παραπάνω".

Μέχρι τα τέλη του 2000, η αναγεννημένη τεχνολογική εταιρεία του, ο Δαυίδ μπροστά στον Γολιάθ Microsoft, έδραιώθηκε στην ανώτερη βαθμίδα των αμερικανικών επιχειρήσεων. Σήμερα η Apple λειτουργεί περισσότερα από 300 καταστήματα αλυσίδες σε 11 χώρες του κόσμου. Εχει πουλήσει περισσότερα από 275 εκατ. iPod, 100 εκατ. iPhone and 25 εκατ. iPad παγκοσμίως.

Η μάχη με τον καρκίνο
Ωστόσο τα προβλήματα υγείας του Τζομπς επισκίαζαν την επιτυχία της εταιρείας. Το 2004, ανακοίνωσε στους εργαζομένους του ότι έπασχε από καρκίνο του παγκρέατος. Εχασε βάρος και εμφανιζόταν ασυνήθιστα ισχνος σε εναρκτήριες ομιλίες στους προγραμματιστές της Apple, διασπείροντας την ανησυχία για την υγεία του και τις επιπτώσεις στις μετοχές της εταιρείας στο χρηματιστήριο.

Το 2009 ο Τζομπς υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος κατά την διάρκεια μίας εξάμηνης απουσίας από την Apple για λόγους υγείας. Τον περασμένο Ιανουάριο ανακοίνωσε ξανά ότι αποχωρεί για τους ίδιους λόγους. Από τις 17 Ιανουαρίου του 2011 μέχρι και την παραίτησή, τον περασμένο Αύγουστο ήταν σε αναρρωτική άδεια.

Πάντοτε μιλούσε με υπερηφάνεια για αυτό που εκείνος και οι μηχανικοί του κατάφεραν στην Apple.

"Η δουλειά σας πρόκειται να γεμίσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σας και ο μόνος τρόπος να είστε ειλικρινά ικανοποιημένοι, είναι να κάνετε αυτό που πιστεύετε ότι είναι μεγάλη εργασία. Και ο μόνος τρόπος για να το πετύχετε αυτό είναι να αγαπάτε αυτό που κάνετε", δήλωσε στους απόφοιτους τους Στάνφορντ το 2005.

"Εάν δεν το έχετε βρει ακόμη, εξακολουθείστε να ψάχνετε. Μην τα παρατάτε", είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Πηγή: www.ethnos.gr

I Love you so..

Altalena

Τυχαία

"Οι συμπτώσεις είναι αποτέλεσμα λογικής"

Ο χλομός Δασκαλάκος –με χιλιοτριμμένο ρούχο, καρδιά, σώμα και μυαλό. Ακόμα τον βλέπω. Ξεσκόνιζε διαρκώς τα παλιά λεξικά και τις γραμματικές του, μ’ ένα παράξενο μαντήλι, στολισμένο κοροϊδευτικά με όλες τις χαρούμενες σημαίες απ’ όλα τα γνωστά έθνη του κόσμου. Του άρεσε να ξεσκονίζει τις παλιές του γραμματικές. Tου θύμιζε κάπως μαλακά το μελλοντικό θάνατό του.

(Από την «εισαγωγή» του Μόμπι Ντικ)

-Με έναν τρόπο είστε ένας χρονικογράφος της Νέας Υόρκης. Τι είναι αυτό που κάνει την αμερικανική μητρόπολη ιδανικό σκηνικό για την αλλόκοτη -όπως τη χαρακτηρίζετε- μυθοπλασία σας; 

«Χωρίς να γίνεται το κεντρικό μου θέμα, η αλήθεια είναι πως η Νέα Υόρκη κάπως καταφέρνει και επιστρέφει ξανά και ξανά στα βιβλία μου. Ο προφανής λόγος είναι βεβαίως πως αυτήν την πόλη γνωρίζω καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη. Όμως η αλήθεια είναι πως η Νέα Υόρκη είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τόπος, η πιο κοσμοπολίτικη πόλη στον πλανήτη, μια πόλη που σου δίνει την αίσθηση πως εδώ τα πάντα μπορούν να συμβούν. Θα έλεγα πως πρόκειται για μια μικρογραφία του κόσμου, γιατί εδώ είναι συγκεντρωμένοι περισσότεροι άνθρωποι από περισσότερες διαφορετικές χώρες, από ό,τι οπουδήποτε αλλού. Η εμπειρία μιας απλής βόλτας σε έναν δρόμο της Νέας Υόρκης, της πατρίδας όλων, προσφέρει ισχυρά ερεθίσματα. Κι έπειτα, όσο όμορφη κι αν είναι η εξοχή, πόση ποίηση τελικά κλείνει μέσα του ένα βουνό; Οι άνθρωποι που συγκροτούν την ψυχή της πόλης, θα είναι πάντα πολύ πιο ποιητικοί».

-Στο έργο σας εκείνο που τελικά μοιάζει να κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο είναι το τυχαίο, το απρόοπτο. Εκείνα τα γυρίσματα της μοίρας που ανατρέπουν τα σχέδιά μας. Το μυθοπλαστικό σας σύμπαν στηρίζεται λοιπόν στην υποψία πως τελικά δεν είμαστε παρά έρμαια της τύχης; 

«Δεν είμαστε; Νομίζω πως γράφοντας προσπαθώ να μιλήσω μάλλον για την έκπληξη που είναι η ζωή, να την αποδεχτώ γι' αυτό που είναι - απρόβλεπτη. Φυσικά έχουμε ελεύθερη βούληση και κάνουμε σχέδια για το μέλλον, έχουμε επιθυμίες, φιλοδοξίες. Πολύ συχνά, όμως, εκεί που κατηφορίζουμε έναν δρόμο με το μυαλό μας στον στόχο που πάμε να κατακτήσουμε, κάτι απρόσμενο θα συμβεί για να μας οδηγήσει σε άλλη κατεύθυνση. Ας πούμε ότι υπάρχει ένας νεαρός άνδρας που βαδίζει στον δρόμο. Πηγαίνει στην Ιατρική Σχολή για να δώσει εξετάσεις για το πτυχίο του. Ξαφνικά ένα μεγάλο δέντρο πέφτει κάτω και του κλείνει τον δρόμο. Για να συνεχίσει, πρέπει να ακολουθήσει ένα μονοπάτι μέσα από το δάσος. Κι εκεί θα τον περιμένει μια περιπέτεια που ίσως αλλάξει την πορεία της ζωής του, ίσως αυτό που θα του συμβεί μέσα στο δάσος τον κάνει να αλλάξει και στόχο ζωής. Θα γίνει γιατρός τελικά; Εκείνο το πεσμένο δέντρο που τον έβγαλε από τον δρόμο του είναι που ενδιαφέρει εμένα ως συγγραφέα. Πολλά από τα βιβλία μου αρχίζουν σε αυτό το σημείο, έπειτα από το οποίο ο ήρωας πρέπει να αναμετρηθεί με μια νέα πραγματικότητα».

(απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Πολ Όστερ στην Κατερίνα Οικονομάκου)

"Οι συμπτώσεις παίζουν καίριο ρόλο στο σύμπαν του Όστερ με τη μοίρα να ρίχνει παντού βαριά της σκιά της. Χαρακτήρες που ξαναβρίσκουν τυχαία τους χαμένους γονείς τους, τυχαίες συναντήσεις που καταλήγουν σε κοσμογονικές αλλαγές ζωής, η ζωή τυλιγμένη στην μπίλια της ρουλέτας…
Θυμάμαι, κάποια στιγμή του διηγήθηκα μια απίστευτη ιστορία που μου συνέβη κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου μου «Μπαρ Φλωμπέρ», ενός βιβλίου που μιλά ουσιαστικά για την αναζήτηση του πατέρα, όταν, εντελώς τυχαία, μέσω της προτροπής ενός αγνώστου, τοποθέτησα την τελική σκηνή - όπου ο κεντρικός ήρωας επιτέλους λύνει τα της καταγωγής του και βρίσκει τον βιολογικό αλλά και πνευματικό του πατέρα - στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Τα Λαγκάδια εντέλει αποδείχτηκε πως ήταν ο τόπος της δικής μου καταγωγής, κάτι που έμαθα συγκλονισμένος αφού είχα γράψει το βιβλίο… Την «δύναμη» αυτή την ονόμασα, κάπως ρομαντικά, «ο Άγγελος της Αφήγησης». Όμως ο Όστερ με διόρθωσε: «Δεν είναι συμπτώσεις αυτά, είναι η ‘Μηχανική της Πραγματικότητας’, έτσι δουλεύει ο κόσμος».
Με μια φράση η συμπύκνωση της πεζογραφίας του."
Για το ΔΙΑΒΑΖΩ, Αλέξης Σταμάτης


Πηγή: LIFO

Πως να κρατήσω το φως που βασιλεύει..

Πάμπλο Νερούντα, ο αιώνια ερωτευμένος ποιητής

Σαν σήμερα έφυγε ο Πάμπλο Νερούντα..
Ο ποιητής, διπλωμάτης, κομουνιστής, κάτοχος του Νόμπελ Λογοτεχνίας και αιώνια ερωτευμένος Πάμπλο Νερούντα κηδεύτηκε με συνοδεία χιλιάδων πολιτών, που αγνόησαν την απαγόρευση του καθεστώτος Πινοσέτ. Ο Πάμπλο Νερούντα, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Ρικάρντο Νεφταλί Ελιέθερ Ρέγιες Μποσοάλτο, γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1904 στην πόλη Παράλ της Χιλής. Λίγο μετά τη γέννησή του, πεθαίνει η μητέρα του Ρόσα και ο πατέρας του Χοσέ, εργάτης των σιδηροδρόμων, μετακομίζει στην πόλη Τεμούκο όπου ξαναπαντρεύεται. Το όνομα «Πάμπλο Νερούντα», προς τιμήν του Τσέχου ποιητή Γιαν Νερούντα, αποτελεί το φιλολογικό ψευδώνυμο του από την ηλικία των 20, όνομα το οποίο αργότερα νομιμοποιεί. Από τα δέκα του γράφει ποιήματα και στα δεκαπέντε δημοσιεύει μάλιστα στίχους στο τοπικό περιοδικό «La Mañana». Το 1919 αποσπά το τρίτο βραβείο για το ποίημά του «Nocturno ideal». Το 1921 ξεκινάει σπουδές παιδαγωγικής και γαλλικών στο Πανεπιστήμιο της Χιλής, στην πρωτεύουσα Σαντιάγο. Κερδίζει το πρώτο βραβείο για το ποίημά του «La canción de fiesta» που αργότερα δημοσιεύεται. Το 1923 δημοσιεύει το «Crepusculario», έργο που αναγνωρίζεται από λογοτέχνες όπως τον Αλόνε, τον Ραούλ Σίλβα Κάστρο και Πέδρο Πράδο. Τον επόμενο χρόνο δημοσιεύεται το έργο του «Veinte poemas de amor y una canción desesperada», έργο που χαρακτηρίζεται από τα καλύτερά του. Το νέο φαινόμενο της λατινοαμερικανικής ποίησης γίνεται αμέσως εμφανές στους λογοτεχνικούς κύκλους. Μεταξύ 20 και 25 ετών, ο ποιητής ολοκληρώνει έξι ακόμα έργα που αποκαλύπτουν τις υπαρξιακές του ανησυχίες αλλά και την ιδιαίτερη παραγωγικότητά του. Το 1927, σε ηλικία 23 ετών ξεκινάει η διπλωματική του καριέρα. Ως διπλωματικός σύμβουλος ταξιδεύει στη Βιρμανία, το Μπουένος Άιρες, τη Βαρκελώνη, την Κευλάνη, τη Μαδρίτη, την Ιάβα. Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, γνωρίζει την μετέπειτα σύζυγό του Αργεντίνα, Ντέλια ντελ Καρρίλ. Οι εμπειρίες του από τα ταξίδια του, τα απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία βλέπει και τα μαρτύρια του λαού που στενάζει σε ολόκληρο τον κόσμο, σε συνδυασμό με την δολοφονία του φίλου του και επίσης ποιητή, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, του προκαλούν βαθιά αγανάκτηση και στις αρχές της δεκαετίας του 1940 μπαίνει στο κομουνιστικό κόμμα. Το 1945, ο Πάμπλο Νερούντα λαμβάνει το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Τα έργα του γίνονται ολοένα και πιο πολιτικά, με αποκορύφωμα το «Canto General». Με την απαγόρευση του κομουνισμού στη Χιλή, ο Νερούντα πλέον καταζητείται. Για μήνες κρύβεται στην ίδια του τη χώρα, ώσπου καταφέρνει να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Στην εξορία γνώρισε την Ματίλντε Ουρούτιε, τη Χιλιανή τραγουδίστρια που θα αποτελέσει τη «μούσα» του έως το τέλος της ζωής του. To 1953 ο Νερούντα παραλαμβάνει το βραβείο Στάλιν. Είναι ακόμα πιστός στο κόμμα, αλλά σύντομα, μετά τις αποκαλύψεις για τα εγκλήματα του καθεστώτος του Στάλιν από τον Χρούστσεφ, η πίστη του δέχεται ισχυρό πλήγμα που αποτυπώνεται στη συλλογή του «Εxtravagario» του 1958. Εγκαθίσταται μόνιμα στην Isla Negra αλλά συνεχίζει τα ταξίδια σε ολόκληρο τον κόσμο. Με την εκλογή του Σαλβαδόρ Αλιέντε ως πρόεδρο της Χιλής, ο Νερούντα διορίζεται πρέσβης στο Παρίσι (1970-1972). Το 1971, ένα χρόνο μετά την τιμητική διάκριση του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, η Σουηδική Ακαδημία απονέμει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Χιλιανό Πάμπλο Νερούντα, που ήδη πάσχει από καρκίνο. Τάσσεται υπέρ του Αλιέντε και στηρίζει την προεκλογική του εκστρατεία. Ωστόσο, στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Αλιέντε και των συνεργατών του, ο Νερούντα ξεψυχά στο νοσοκομείο. Το καθεστώς του Αγκούστο Πινοσέτ απαγορεύει να γίνει η κηδεία του ποιητή δημόσιο γεγονός. Ωστόσο, δεκάδες χιλιάδες κόσμου συρρέουν στην πρωτεύουσα της χώρας για να συνοδεύσουν τον αγαπημένο ποιητή στην τελευταία του κατοικία και, αναπόφευκτα, η κηδεία του Νερούντα γίνεται η πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Τα έργα του παρέμειναν απαγορευμένα στη Χιλή μέχρι και το 1990. Ο ίδιος είπε για το έργο του και την ποίηση: «Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης».
Πηγές: LosPoetas.com, Wikipedia.org, nobelprize.org, biografiasyvidas.com

Μονόλογος, Νίκος Τομαράς

Για ό,τι παίρνουμε, κάτι δίνουμε
κι αν ο πόνος μετριέται και με τα δάκρυα
η θάλασσα λειτουργεί και ως σύρτης
που άλλοτε ανοίγει και άλλοτε κλείνει
αφού στου χρόνου το ταξίδι
- οι Ιθάκες ποτέ δεν έλειψαν -
κάποτε αποκαλύπτεται
φαντασίας και ζωής διάμεσος.

Για ό,τι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε.

Aπό την ποιητική συλλογή:  Πόλεμος ήταν πικραλίδες με αγάλματα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2005

Novorossiysk 1968

Τα χείλη σου

Οι πιο σκοτεινές
οι πιο αδίστακτες ορμές σου
μ' εξουσιάζουν.
Και να μιλούσες
δεν θ' άκουγα,
εμένα με τραβούσαν τα χείλη σου,
όλη η ηδονή που υπόσχεσαι
έχει το σχήμα τους.


Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Σχολείο – Σχόλη (: Αργία) – Σκουλαρίκι: και όμως, έχουν ετυμολογική σχέση!!!

Οι μαθητές στην Ελλάδα (κυρίως στο Λύκειο) είναι, ίσως, οι πιο ταλαιπωρημένοι άνθρωποι. Όσοι, ιδιαίτερα, φοιτούν σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο ξεκινούν τη μέρα τους από τις 6π.μ. και τελειώνουν περίπου τα μεσάνυχτα. Αυτοί οι ταλαίπωροι μαθητές σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να φανταστούν ότι η λ. σχολείο είχε ως αρχική σημασία την ανάπαυση, την ησυχία, τον ελεύθερο χρόνο (< αρχαία ελληνική λέξη: σχόλη). Η αρχική σημασία της λ. σχόλης είχε την έννοια του: “βραδύνω, αργοπορώ” («σχολήν τίθημι» : αργοπορώ) ή («σχολή γίγνεται»: υπάρχει καιρός). Με το ίδιο νόημα απαντάται και σήμερα στη φράση: «Κυριακή γιορτή και σχόλη».

Ήδη, όμως, από τους κλασικούς χρόνους τη συναντάμε με την ιδιότητα του ελεύθερου χρόνου με αποτέλεσμα να καλλιεργήσει κανείς το πνεύμα του ( Γ. Μπαμπινιώτης). Γιατί, όμως, μία λέξη που δήλωνε την τεμπελιά (σχόλη) πήρε τη σημασία της συστηματικής καλλιέργειας του πνεύματος; Την απάντηση θα την βρείτε αν αναλογιστείτε πως φάνταζαν στα μάτια του απλού κόσμου όλοι οι φιλοσοφούντες και οι έχοντες «ελεύθερον χρόνον». Μάλλον περιφρονητικά χρησιμοποίησαν, αρχικά, τη λ. σχόλη («τεμπελχανιό» θα λέγαμε σήμερα). Ο όρος, αρχικά, χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει την ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης, όπως, γα παράδειγμα, η Κυρηναϊκή σχολή (ιδρύθηκε από τον Αρίστιππο, 435 – 436, μαθητή του Σωκράτη και υποστήριζε τον άκρατο ηδονισμό). Άλλη σημαντική, αλλά ξεχασμένη, σήμερα, σχολή ήταν η Ανώτατη Τεχνική Ελληνική Σχολή. Πρόκειται για το πρώτο Πολυτεχνείο στον κόσμο, που ιδρύθηκε στη Αλεξάνδρεια από τον Ήρωνα
Από την αρχαιότητα, ήδη, παρουσιάζεται και το επίθετο σχολαστικός για να δηλώσει αυτόν που αφιερώνει τό χρόνο του στη μελέτη. ΄Ηταν, δηλαδή, ο μορφωμένος, ο εκπαιδευμένος.
Ο όρος σχόλη πέρασε και στη Δύση με την έννοια, κυρίως, του εκπαιδευτικού ιδρύματος (Λατινικά: scola, Ιταλικά: scuola,Γαλλικά: ecole , Αγγλικά: school, Γερμανικά : schule, Ισπανικά: escuela)
Στα Λατινικά η λ. σχόλη είχε εκλάβει, επίσης, και την έννοια της ακινησίας, της απραξίας, της αναμονής ( π.χ. “schola labri” ήταν ο χώρος που ανέμεναν τη σειρά τους στα δημόσια λουτρά των Ρωμαίων.
Κατά τον Μεσαίωνα αναπτύχθηκε στη Δύση η σχολαστική φιλοσοφία. Καλλιεργήθηκε αποκλειστικά στις μοναστικές σχολές (scolae) και απ΄εδώ πήρε το όνομα της (scola > σχολαστικός). Θεωρούσαν την εκκλησία ως το μόνη ηθική δύναμη και θεματοφύλακα των ηθικών αξιών.Επηρεάστηκαν άμεσα από τον Αριστοτέλη (συγκεκριμένα, τον λάτρεψαν και τον θεώρησαν ως πρόδρομο του Χριστού) και, ευτυχώς για μας, διαφύλαξαν τα κείμενα του. Κύριοι εκπρόσωποι ήταν ο Αυγουστίνος και ο Θωμάς, ο Ακινάτης.

Το αντιδάνειο “σκουλαρίκι”

Η περιπέτεια της λέξης “σχόλη” δεν τελειώνει εδώ. Στα Λατινικά ο όρος schola προσδιόριζε, επίσης, το στρατιωτικό Λόχο ή Τάγμα, κυρίως, της αυτοκρατορικής φρουράς. Οι στρατιώτες της φρουράς, Scolares (: σχολάριοι),  ήταν επίλεκτοι με ιδιαίτερη σωματική διάπλαση και φόραγαν εντυπωσιακά ενώτια (: σκουλαρίκια) ως δείγμα ανδρισμού. Με τον καιρό έμεινε στην ελληνική γλώσσα ο όρος σκουλαρίκι ( από το scholares ) και προσδιόριζε τα ενώτια ανδρών και γυναικών. Η άποψη ότι η λέξη σκουλαρίκι προέρχεται από τα ενώτια που φορούσαν οι μαθητές (!;),  scuola > σκουλαρίκι,  θεωρείται αβάσιμη.

Πηγή: 24grammata 

The Gates of Istanbul

Όσα η αγάπη ονειρεύεται...

Η crème de la crème στο Ίδρυμα Θεοχαράκη

Στέκομαι γωνία Βασιλίσσης Σοφίας και Μέρλιν. Εκεί ορθώνεται αγέρωχα ένα νεοκλασικό κτήριο, το Ίδρυμα Θεοχαράκη, με ανηρτημένο το εξής πανό: «Τα Αριστουργήματα της Συλλογής Γ. Ι. Κατσίγρα». Ποια αριστουργήματα άραγε; Αποφασίζω να μπω και να λύσω το μυστήριο…

Πρόκειται για πάνω από 70 από τα 781 έργα που περισύλλεξε ο αείμνηστος γιατρός Κατσίγρας από το 1950 έως το 1980 και που σήμερα στεγάζονται στην ομώνυμη Πινακοθήκη-Μουσείο της Λάρισας. Σκέφτομαι: Ευτυχώς που μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ αυτή την έκθεση και ευτυχώς που παρατείνεται μέχρι τις 18/09! Κρίμα θα ήταν να έχανα αυτή την πολιτιστική βουτιά και να μην διαπίστωνα ιδίοις όμμασι τη σπουδαιότητά της.

Με εισιτήριο λοιπόν αυτά τα έργα τέχνης, το βλέμμα μου ταξίδεψε στον κόσμο της νεοελληνικής ζωγραφικής και είτε ξαναείδε είτε συστήθηκε με ζωγράφους και πίνακες σπάνιας κομψότητας. Ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μου με μεγαλοπρέπεια μια λίστα από καλλιτέχνες τεράστιου βεληνεκούς. Ονόματα όπως -μεταξύ άλλων- Ν. Λύτρας, Γ. Ιακωβίδης, Β. Χατζής, Θ. Τριανταφυλλίδης, Μ. Οικονόμου, Γ. Ψυχοπαίδης. Βέβαια, πέρα 

από τους προαναφερθέντες, οφείλω να ομολογήσω ότι περισσότερο από όλους μου έκλεψαν την καρδιά Το γυμνό του Γ. Μόραλη (βλ. δεξιά), Η πολιτεία του Αγ. Αστεριάδη (βλ. αριστερά) και Η κόκκινη λάμπατου Σ. Βασιλείου (βλ. πάνω). Το πρώτο με εντυπωσίασε με την ακρίβεια και την ομορφιά του γυναικείου σώματος. Στο δεύτερο χάθηκα στα δρομάκια του προσπαθώντας να με φανταστώ κάτοικο αυτής της πολιτείας. Ενώ ο τρίτος πίνακας με προσκάλεσε να συμμετάσχω στην κουβέντα των παρευρισκόμενων πίνοντας ένα ποτήρι κρασί ακόμα πιο κόκκινο από αυτό της… λάμπας.

Εν ολίγοις, μιλάμε για μια συλλογή αμύθητης πολιτιστικής αξίας. Σε καθέναν από τους ορόφους και τους τοίχους του Ιδρύματος συνάντησα μια Υψηλή Τέχνη που φέρει βαρύγδουπες υπογραφές. Πίνακες ζωγραφικής που ανάλογα με τον χαρακτήρα του, τις πινελιές και τα χρώματά του κατάφερε με μαγικό τρόπο να με πάρει από το χέρι και να με οδηγήσει στον θαυμαστό κόσμο της ελληνικής ιδιοφυίας.

Έως τις 18/09 στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη & Μαρίνας Θεοχαράκη: Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, τηλ.: 210 3611206, www.thf.gr.


Πηγή: bookpress.gr

Δεν μ'αγαπάς ειλικρινά

Where did all the love go?

Το πούσι

Πόσο μου λείπεις...

Fascination

Έρωτας

Έρωτας

ένας κίτρινος τηλεφωνικός θάλαμος

στη μέση ενός πράσινου λιβαδιού

αν τώρα δεν ήσουνα εδώ

θα σου τηλεφωνούσα

Fitzgerald Kusz

Δικαίωμα στην προσευχή..

Η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας γιόρτασε την Τρίτη 30 Αυγούστου το τέλος του μήνα Ραμαντάν (Ραμαζάνι) με το «Αΐντ Αλ Φιτρ» στο Ολυμπιακό Στάδιο (ΟΑΚΑ) στον «Τοίχο των Εθνών». 

Περισσότερα εδώ: 

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.fwtografia&id=1015

Αναπνοή μου..

Φεύγω..

Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ - Γιώτα Νέγκα

Το Άλεφ

Στο κάτω μέρος της σκάλας, προς τα δεξιά, είδα μια μικρή, ιριδίζουσα σφαίρα, που ακτινοβολούσε σχεδόν ανυπόφορα. Στην αρχή, νόμισα ότι περιστρεφόταν, αργότερα κατάλαβα ότι η κίνηση αυτή ήταν μια οφθαλμαπάτη, η οποία οφειλόταν στις ιλλιγιώδεις παραστάσεις που ενέκλειε η σφαίρα. Η διάμετρος του Άλεφ θα πρέπει να ήταν δύο ή τρία εκατοστά, αλλά μέσα του ήταν ο σύμπας ο κοσμικός χώρος, χωρίς την παραμικρή σμίκρυνση.
Κάθε πράγμα (ας πούμε, το γυαλί του καθρέφτη) ήταν άπειρα πράγματα, γιατί το έβλεπα πεντακάθαρα απ' όλα τα σημεία του σύμπαντος. Είδα την πολυπληθή θάλασσα, είδα την αυγή και το δειλινό, είδα την κοσμοπλημμύρα της Αμερικής, είδα έναν ασημένιο ιστό αράχνης στο κέντρο μιας μαύρης πυραμίδας, είδα έναν κόκκινο λαβύρινθο (ήταν το Λονδίνο), είδα μάτια κοντινά, ατέλειωτα, που με κοίταζαν εξονυχιστικά "ως εν κατόπτρω", είδα όλα τα κάτοπτρα του πλανήτη και δεν καθρεφτιζόμουν σε κανένα, είδα σε μια αυλή της οδού Σολέρ τα ίδια πλακάκια που είχα δει πριν τριάντα χρόνια στο χολ ενός σπιτιού στο Φράι Μπέντος, είδα τσαμπιά και χιόνι και καπνό, είδα φλέβες μεταλλείων και υδρατμούς, είδα ανάκυρτες ερήμους του Ισημερινού και κάθε κόκκο από την άμμο τους, είδα στο Ίνβερνες μια γυναίκα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είδα την ατίθαση κόμη, είδα το αγέρωχο κορμί, είδα έναν καρκίνο στο στήθος, είδα ένα κύκλο ξεραμένο χώμα σ'ένα πεζοδρόμιο, εκεί οπού ήταν κάποτε ένα δέντρο, είδα μια έπαυλη στο Αδρογκέ, ένα αντίτυπο της πρώτης αγγλικής μετάφρασης του Πλίνιου, εκείνης δηλαδή του Φίλιμον Χόλαντμ, είδα με μιας το κάθε γράμμα τής κάθε σελίδας (όταν ήμουν μικρός, απορούσα που τα γράμματα ενός κλειστού βιβλίου δε χάνονταν τη νύχτα και δεν ανακατεύονταν μεταξύ τους), είδα ταυτόχρονα τη νύχτα και την μέρα, είδα ένα ηλιοβασίλεμα στο Κερέταρο που έμοιαζε ν΄αντανακλά το χρώμα ενός ρόδου στην Βεγγάλη, είδα την κρεβατοκάμαρα μου άδεια, είδα σ'ένα εργαστήριο του Άλκμααρ μια υδρόγειο ανάμεσα σε δυο καθρέφτες που την πολλαπλασίαζαν επ'άπειρον, είδα άλογα που ανέμιζαν οι χαίτες τους, σε μια όχθη της Κασπίας, ξημερώνοντας, είδα τον λεπτό σκελετό ενός χεριού, είδα τους επιζώντες μιας μάχης να στέλνουν καρτ-ποστάλ, είδα σε μια βιτρίνα του Μιρζαπούρ μια ισπανική τράπουλα, είδα κάτι φτέρες να ρίχνουν την λοξή τους σκιά στο πάτωμα ενός θερμοκηπίου, είδα τίγρεις, έμβολα, βίσονες, πλημμύρες και στρατιές, είδα όλα τα μυρμήγκια που υπάρχουν στην γη, είδα έναν περσικό αστρολάβο, είδα σ' ένα συρτάρι του γραφείου (τρέμω και που το γράφω) κάτι επιστολές χυδαίες, απίστευτα λεπτομερείς, που είχε στείλει η Μπεατρίς στον Κάρλος Αρχεντίνο, είδα ένα λατρεμένο μνημείο στο Τσακαρίτα, είδα το αποκρουστικό λείψανο αυτού που τόσο ηδονικά υπήρξε κάποτε η Μπεατρίς Βιτέρμπο, είδα την κυκλοφορία του σκοτεινού μου αίματος, είδα το πλέγμα του έρωτα και τη μεταμόρφωση του θανάτου, είδα το Άλεφ απ'όλα τα πρίσματα, είδα την Γη μέσα στο Άλεφ και, ξανά μέσα στην Γη το Άλεφ, και μέσα στο Άλεφ τη Γη, είδα το πρόσωπο μου και τα σωθικά μου, είδα το πρόσωπο σου και ζαλίστηκα και έκλαψα, γιατί τα μάτια μου είχαν δει αυτό το μυστικό και επαγωγικό πράγμα που οι άνθρωποι έχουν καπηλευθεί, τ'όνομα του, μα που κανένας από αυτούς δεν το 'χει δει ποτέ: το ασύλληπτο σύμπαν.
Jorge Luis Borges

112η επέτειος γέννησης του Jorge Luis Borges

"...γύριζαν πάνω απ'το κεφάλι μας οι μεγάλες μέρες κι οι μεγάλες νύχτες ενός νικηφόρου πολέμου. Στον αέρα που εισπνέαμε υπήρχε μια αίσθηση σχεδόν ερωτική. Νιώθαμε στο αίμα μας έναν παλμό και μια ανάταση, θαρρείς και ξαφνικά είχε ζυγώσει η θάλασσα. Τα πάντα, εκείνα τα χρόνια, ήταν διαφορετικά΄ είχαν τη γεύση του ονείρου. (Εγώ, βέβαια, ποτέ δεν υπήρξα απόλυτα ευτυχής, αλλά είναι γνωστό ότι η δυστυχία θέλει χαμένους παραδείσους). Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ονειρεύεται για τον εαυτό του την πληρότητα, το σύνολο δηλαδή των εμπειριών που μπορεί να αποκτήσει ένας άνθρωπος΄ δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη φοβάται ότι κάποτε θα τον εξαπατήσει ένα μέρος αυτής της άπειρης κληρονομιάς. Κι ωατόσο η γενιά μου τ'απέκτησε όλα, γιατί πρώτα της δόθηκε η δόξα, κι ύστερα η ήττα".
Απόσπασμα από Το Άλεφ 


Jorge Luis Borges ή στα Ελληνικά, Χόρχε Λουίς Μπόρχες: Συγγραφέας, ποιητής, κριτικός από την Αργεντινή, γνωστός για τα φανταστικά διηγήματά του και τα δοκίμια φαντασίας.

"Μυθοπλασίες", "Το βιβλίο των Φανταστικών Όντων" είναι κάποια απο τα γνωστά του βιβλία. Το σημερινό doodle της Google είναι εμπνευσμένο από τα γραπτά του και με τον τρόπο αυτό τιμάται ο συγγραφέας και τα 112 χρόνια από τη γέννησή του καθώς θεωρείται μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα.

Γεννημένος στις 24 Αυγούστου 1899 στο Μπουένος Άιρες ο συγγραφέας ποιητής, δοκιμιογράφος και συγγραφέας μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, αν και ισπανικά ήταν η γλώσσα της λογοτεχνίας του.

Εκτός από τα διηγήματά του για τα οποία είναι περισσότερο γνωστός, ο Μπόρχες έγραψε επίσης ποίηση, δοκίμια, διάφορα σενάρια, και σημαντικό όγκο λογοτεχνικής κριτικής, προλόγους και βιβλιοκριτικές, επιμελήθηκε πολλές ανθολογίες, και μετέφρασε στα ισπανικά πολλά έργα από αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά (ακόμη και από αρχαία αγγλικά και αρχαία σκανδιναβικά). Το γεγονός ότι τυφλώθηκε (όπως και ο πατέρας του, ενώ ήταν ενήλικας) επηρέασε πολύ τα μετέπειτα γραπτά του.

Μη μπορώντας να διαβάσει και να γράψει (δεν έμαθε ποτέ του το Σύστημα Μπράιγ), εξαρτιόταν από τη μητέρα του, με την οποία είχε πάντοτε στενή σχέση και η οποία άρχισε να δουλεύει ως προσωπική του γραμματέας.

Ιδιαίτερη θέση στα πνευματικά του ενδιαφέροντα έχουν στοιχεία από τη μυθολογία, τα μαθηματικά, τη θεολογία, τη φιλοσοφία και, ως προσωποποίηση αυτών, η αίσθηση του Μπόρχες για τη λογοτεχνία ως ψυχαγωγία — όλα αυτά ο συγγραφέας τα μεταχειρίζεται άλλοτε ως παιγνίδι και άλλοτε τα βλέπει πολύ σοβαρά.

Πολλές από τις πιο γνωστές του ιστορίες αφορούν τη φύση του χρόνου, το άπειρο, καθρέφτες, λαβύρινθους, την πραγματικότητα και την ταυτότητα. Μερικές ιστορίες επικεντρώνονται σε φανταστικές ιδέες, όπως μια βιβλιοθήκη η οποία περιλαμβάνει όλα τα πιθανά κείμενα 410 σελίδων ("Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ"), κάποιος που δεν ξεχνάει τίποτα απολύτως ("Φούνες ο μνημονικός"), μία οπή μέσα από την οποία μπορεί κανείς να δει τα πάντα στο σύμπαν ("Το άλεφ"), και ένα έτος στάσιμο που δίνεται σε κάποιον που στέκεται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ("Το μυστικό θαύμα"). Ο ίδιος Μπόρχες αφηγήθηκε αρκετά ρεαλιστικές ιστορίες της ζωής στη Νότια Αμερική, ιστορίες που αναφέρονταν σε λαϊκούς ήρωες, μάγκες το δρόμου, στρατιώτες, γκάουτσο, ντετέκτιβ, ιστορικές φυσιογνωμίες. Ανέμιξε το πραγματικό με το φανταστικό, και σε μερικές περιπτώσεις, κυρίως στα πρώτα του κείμενα, αυτές οι αναμίξεις δεν απείχαν πολύ από κάποιου είδους απάτη ή παραποίηση της πραγματικότητας.

Αν και πασίγνωστος τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, στον Μπόρχες δεν δόθηκε ποτέ το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κυρίως περί τα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν ο Μπόρχες είχε ήδη γεράσει και η υγεία του είχε αρχίσει να φθίνει, αυτή η μη απονομή στον Μπόρχες ήταν εμφανής παράλειψη. Εικάζεται ότι το βραβείο δεν απονεμήθηκε ποτέ στον Μπόρχες λόγω της σιωπηλής στήριξής του ή έστω απροθυμίας του να καταδικάσει τις στρατιωτικές δικτατορίες σε Αργεντινή, Χιλή, Ουρουγουάη και αλλού.

Έχει πει:

-Είναι άσκοπο να γράφει κανείς τεράστια βιβλία αναπτύσσοντας σε 500 σελίδες μια ιδέα που μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί σε πέντε λεπτά κουβέντας. Είναι προτιμότερο να προσποιείσαι ότι αυτά τα βιβλία ήδη υπάρχουν και να κάνεις μια σύνοψη ή κάποια σχόλια.

- Η ζωή είναι ένα όνειρο που βλέπει ο Θεός.

- Όπως όλοι οι συγγραφείς, μετρούσε την επιτυχία των συναδέλφων του με βάση αυτά που είχαν κάνει, ενώ ζητούσε να κρίνουν τον ίδιο από τα οράματα και τα σχέδιά του.

- Η Ποίηση θυμάται ότι ήταν μια προφορική τέχνη, προτού γίνει γραπτή τέχνη.

-   Ο χρόνος είναι η τίγρη που με καταβροχθίζει, αλλά εγώ είμαι η τίγρη.

-     Το πρωτότυπο δεν είναι ποτέ πιστό στη μετάφραση.

-    Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζω αν τα γεγονότα που θα σας διηγηθώ είναι τα αίτια ή τα αποτελέσματα.

-  Στη Βίβλο υπάρχουν εικόνες, μύθοι, μια θρησκεία, μόνο πού δεν υπάρχει σκέψη, στοχασμός. Είναι οι Έλληνες πού πρώτοι άρχισαν πραγματικά να στοχάζονται, οι πρώτοι πού δημιούργησαν ένα εξελιγμένο αστικό πολιτισμό.

-   Το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο.


ΠΗΓΉ wikipedia

Αν μου τηλεφωνούσες..

I follow rivers

Φίλα με

Έρωτας αντάρτης

Ο έρωτας
     ορχήστρα ασυντόνιστη
            όργανα ακούρδιστα
                  κιθάρα με αμφίβολα μπάσα

Ο έρωτας
     χωρίς φόβο
                   δειλία
                        συλλογισμό
     χωρίς εξηγήσεις και
                                λύσεις

Ο έρωτας
     γιος της φωτιάς
                      ά-χρονος
                             ά-τοπος
     θράσος της σάρκας

Ο έρωτας, αντάρτης

Νίκος Τομαράς, ΠΑΡΗΛΙΟΝ

Μιλώ για σένα

How deep is your love

Πρωινό τσιγάρο

Η εις το άπειρον τείνουσα

Τα βλέπεις τούτα τα χέρια; Έχουν μετρήσει
τη γης, έχουν ξεχώσει, ξεχωρίσει έχουν
τα ορυκτά, τα δημητριακά της,
τον πόλεμο έχουν ζυμώσει και την ειρήνη,
έχουν καταργήσει τις αποστάσεις
όλων των ποταμιών και των θαλάσσιων δρόμων,
μόνο όμως που,
όταν τρέχουν,
απάνω σου, μικρό μου,
απάνω σου, σπυράκι του σταριού, χελιδονάκι μου,
δεν φτάνουν τα φτωχά να σε χωρέσουνε
και μέχρις εξαντλήσεως πλήρους
αγκαλιάζουν τις δίδυμες περιστερές
που φωλιάζουν ή πετάνε στο στήθος σου,
ταξιδεύουν όλο το μάκρος των ποδιών σου
και τυλίγονται στο φως του ζωστήρα σου.
Για μένα ε σ ύ είσαι ο θησαυρός ο αληθώς αμύθητος,
ο από τη θάλασσα και τα κοράλλια της όλα πλουσιότερος,
έτσι όπως είσαι άσπρη και γαλάζια και απέραντη
σαν τη γη την ώρα του θέρου.
Σ’ αυτή τη χώρα,
από τα πόδια έως το μέτωπό σου,
θέλω να πηγαίνω, όλο να πηγαίνω,
ε κ ε ί θέλω συνεχώς να πηγαίνω,
ώσπου να μου στερέψει επί τέλους ο βίος.


Pablo Neruda

Πονάν τα χείλη μου

Γυμνὸ σῶμα

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.
Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.
Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.
Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.
Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.
Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.
Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.
Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.
Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;
Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.
Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.
Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.


Γιάννης Ρίτσος

Σε περιμένω..

Οι κλεψύδρες του άγνωστου..

ς'

Νυχτερινό υφαντούργημα

Των κρίνων φλοίσβος που γυμνώνει τ' αυτιά και διασκορπίζεται

Νιώθω στους ώμους της ζωής το σκίρτημα που βιάζεται ν' αδράξει

το έργο

Νιότη που θέλει άλλη μια ευκαιρία αιωνιότητας

Και στην εύνοια των ανέμων ρίχνει το κεφάλι της αδιαφορώντας

Υπάρχει ένα στήθος που χωράει τα πάντα, μουσική που κυριεύει

στόμα που ανοίγει

Σ' άλλο στόμα - κόκκινο παιγνίδι κλαδεμένο απ' τον ίλιγγο

Ακόμα ένα φιλί και θα σου πω για ποιο σκοπό τις σιωπές μου μάτωσα έτσι

Ακόμα ένα χιλιόμετρο και θα σου δείξω γιατί βγήκα σ' ένα τέτοιο

αγνάντεμα

Όπου παθαίνεται ο λυγμός ζητώντας άλλ' αστέρια

Ψάχνοντας με φθαρτές χειρονομίες την άμμο που άφησαν

ανασκαμμένη των ερώτων οι σπασμοί

Δόθηκαν τα φτερά στα δευτερόλεπτα

Φεύγει ο κόσμος, άλλος έρχεται, στην παλάμη του διαβάζει ρόδα

και γιορτές

Φεύγει ο κόσμος, είμαι σ' ένα κύμα του, εμπιστεύομαι όλος

στη φορά του

Μέτωπα φέγγουν, δάχτυλα ερευνούν τον ύπνο που πιστεύουνε

Μα ποια βουή, ποιο σπήλαιο είναι αυτό που καλεί την αγνότητα

Γλάρου στιγμή οριζόντια επάνω από τα πάθη, βάρκα ευτυχισμένη

ορμητήριο αναπάντεχο

Θα βγω στις άσπρες πύλες του μεσημεριού χτυπώντας με λαλιές

τα γαλανά αναστάσιμα

Κι όλα τα κρύα νησιά θ' ανάψουν τα μαλλιά τους για να σεργιανίσουν

Με αθώες φλόγες και με βότσαλα τα ερωτικά πελάγη

Θα μηνύσω στα γυμνά καλοκαίρια την πιο σίγουρη στιγμή

της πλώρης

Που χαρούμενη σχίζει τις υγρές ελπίδες των απλών καλών

ανθρώπων.

Οδυσσέας Ελύτης