Altalena

Τυχαία

"Οι συμπτώσεις είναι αποτέλεσμα λογικής"

Ο χλομός Δασκαλάκος –με χιλιοτριμμένο ρούχο, καρδιά, σώμα και μυαλό. Ακόμα τον βλέπω. Ξεσκόνιζε διαρκώς τα παλιά λεξικά και τις γραμματικές του, μ’ ένα παράξενο μαντήλι, στολισμένο κοροϊδευτικά με όλες τις χαρούμενες σημαίες απ’ όλα τα γνωστά έθνη του κόσμου. Του άρεσε να ξεσκονίζει τις παλιές του γραμματικές. Tου θύμιζε κάπως μαλακά το μελλοντικό θάνατό του.

(Από την «εισαγωγή» του Μόμπι Ντικ)

-Με έναν τρόπο είστε ένας χρονικογράφος της Νέας Υόρκης. Τι είναι αυτό που κάνει την αμερικανική μητρόπολη ιδανικό σκηνικό για την αλλόκοτη -όπως τη χαρακτηρίζετε- μυθοπλασία σας; 

«Χωρίς να γίνεται το κεντρικό μου θέμα, η αλήθεια είναι πως η Νέα Υόρκη κάπως καταφέρνει και επιστρέφει ξανά και ξανά στα βιβλία μου. Ο προφανής λόγος είναι βεβαίως πως αυτήν την πόλη γνωρίζω καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη. Όμως η αλήθεια είναι πως η Νέα Υόρκη είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τόπος, η πιο κοσμοπολίτικη πόλη στον πλανήτη, μια πόλη που σου δίνει την αίσθηση πως εδώ τα πάντα μπορούν να συμβούν. Θα έλεγα πως πρόκειται για μια μικρογραφία του κόσμου, γιατί εδώ είναι συγκεντρωμένοι περισσότεροι άνθρωποι από περισσότερες διαφορετικές χώρες, από ό,τι οπουδήποτε αλλού. Η εμπειρία μιας απλής βόλτας σε έναν δρόμο της Νέας Υόρκης, της πατρίδας όλων, προσφέρει ισχυρά ερεθίσματα. Κι έπειτα, όσο όμορφη κι αν είναι η εξοχή, πόση ποίηση τελικά κλείνει μέσα του ένα βουνό; Οι άνθρωποι που συγκροτούν την ψυχή της πόλης, θα είναι πάντα πολύ πιο ποιητικοί».

-Στο έργο σας εκείνο που τελικά μοιάζει να κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο είναι το τυχαίο, το απρόοπτο. Εκείνα τα γυρίσματα της μοίρας που ανατρέπουν τα σχέδιά μας. Το μυθοπλαστικό σας σύμπαν στηρίζεται λοιπόν στην υποψία πως τελικά δεν είμαστε παρά έρμαια της τύχης; 

«Δεν είμαστε; Νομίζω πως γράφοντας προσπαθώ να μιλήσω μάλλον για την έκπληξη που είναι η ζωή, να την αποδεχτώ γι' αυτό που είναι - απρόβλεπτη. Φυσικά έχουμε ελεύθερη βούληση και κάνουμε σχέδια για το μέλλον, έχουμε επιθυμίες, φιλοδοξίες. Πολύ συχνά, όμως, εκεί που κατηφορίζουμε έναν δρόμο με το μυαλό μας στον στόχο που πάμε να κατακτήσουμε, κάτι απρόσμενο θα συμβεί για να μας οδηγήσει σε άλλη κατεύθυνση. Ας πούμε ότι υπάρχει ένας νεαρός άνδρας που βαδίζει στον δρόμο. Πηγαίνει στην Ιατρική Σχολή για να δώσει εξετάσεις για το πτυχίο του. Ξαφνικά ένα μεγάλο δέντρο πέφτει κάτω και του κλείνει τον δρόμο. Για να συνεχίσει, πρέπει να ακολουθήσει ένα μονοπάτι μέσα από το δάσος. Κι εκεί θα τον περιμένει μια περιπέτεια που ίσως αλλάξει την πορεία της ζωής του, ίσως αυτό που θα του συμβεί μέσα στο δάσος τον κάνει να αλλάξει και στόχο ζωής. Θα γίνει γιατρός τελικά; Εκείνο το πεσμένο δέντρο που τον έβγαλε από τον δρόμο του είναι που ενδιαφέρει εμένα ως συγγραφέα. Πολλά από τα βιβλία μου αρχίζουν σε αυτό το σημείο, έπειτα από το οποίο ο ήρωας πρέπει να αναμετρηθεί με μια νέα πραγματικότητα».

(απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Πολ Όστερ στην Κατερίνα Οικονομάκου)

"Οι συμπτώσεις παίζουν καίριο ρόλο στο σύμπαν του Όστερ με τη μοίρα να ρίχνει παντού βαριά της σκιά της. Χαρακτήρες που ξαναβρίσκουν τυχαία τους χαμένους γονείς τους, τυχαίες συναντήσεις που καταλήγουν σε κοσμογονικές αλλαγές ζωής, η ζωή τυλιγμένη στην μπίλια της ρουλέτας…
Θυμάμαι, κάποια στιγμή του διηγήθηκα μια απίστευτη ιστορία που μου συνέβη κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου μου «Μπαρ Φλωμπέρ», ενός βιβλίου που μιλά ουσιαστικά για την αναζήτηση του πατέρα, όταν, εντελώς τυχαία, μέσω της προτροπής ενός αγνώστου, τοποθέτησα την τελική σκηνή - όπου ο κεντρικός ήρωας επιτέλους λύνει τα της καταγωγής του και βρίσκει τον βιολογικό αλλά και πνευματικό του πατέρα - στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Τα Λαγκάδια εντέλει αποδείχτηκε πως ήταν ο τόπος της δικής μου καταγωγής, κάτι που έμαθα συγκλονισμένος αφού είχα γράψει το βιβλίο… Την «δύναμη» αυτή την ονόμασα, κάπως ρομαντικά, «ο Άγγελος της Αφήγησης». Όμως ο Όστερ με διόρθωσε: «Δεν είναι συμπτώσεις αυτά, είναι η ‘Μηχανική της Πραγματικότητας’, έτσι δουλεύει ο κόσμος».
Με μια φράση η συμπύκνωση της πεζογραφίας του."
Για το ΔΙΑΒΑΖΩ, Αλέξης Σταμάτης


Πηγή: LIFO

Πως να κρατήσω το φως που βασιλεύει..

Πάμπλο Νερούντα, ο αιώνια ερωτευμένος ποιητής

Σαν σήμερα έφυγε ο Πάμπλο Νερούντα..
Ο ποιητής, διπλωμάτης, κομουνιστής, κάτοχος του Νόμπελ Λογοτεχνίας και αιώνια ερωτευμένος Πάμπλο Νερούντα κηδεύτηκε με συνοδεία χιλιάδων πολιτών, που αγνόησαν την απαγόρευση του καθεστώτος Πινοσέτ. Ο Πάμπλο Νερούντα, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Ρικάρντο Νεφταλί Ελιέθερ Ρέγιες Μποσοάλτο, γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1904 στην πόλη Παράλ της Χιλής. Λίγο μετά τη γέννησή του, πεθαίνει η μητέρα του Ρόσα και ο πατέρας του Χοσέ, εργάτης των σιδηροδρόμων, μετακομίζει στην πόλη Τεμούκο όπου ξαναπαντρεύεται. Το όνομα «Πάμπλο Νερούντα», προς τιμήν του Τσέχου ποιητή Γιαν Νερούντα, αποτελεί το φιλολογικό ψευδώνυμο του από την ηλικία των 20, όνομα το οποίο αργότερα νομιμοποιεί. Από τα δέκα του γράφει ποιήματα και στα δεκαπέντε δημοσιεύει μάλιστα στίχους στο τοπικό περιοδικό «La Mañana». Το 1919 αποσπά το τρίτο βραβείο για το ποίημά του «Nocturno ideal». Το 1921 ξεκινάει σπουδές παιδαγωγικής και γαλλικών στο Πανεπιστήμιο της Χιλής, στην πρωτεύουσα Σαντιάγο. Κερδίζει το πρώτο βραβείο για το ποίημά του «La canción de fiesta» που αργότερα δημοσιεύεται. Το 1923 δημοσιεύει το «Crepusculario», έργο που αναγνωρίζεται από λογοτέχνες όπως τον Αλόνε, τον Ραούλ Σίλβα Κάστρο και Πέδρο Πράδο. Τον επόμενο χρόνο δημοσιεύεται το έργο του «Veinte poemas de amor y una canción desesperada», έργο που χαρακτηρίζεται από τα καλύτερά του. Το νέο φαινόμενο της λατινοαμερικανικής ποίησης γίνεται αμέσως εμφανές στους λογοτεχνικούς κύκλους. Μεταξύ 20 και 25 ετών, ο ποιητής ολοκληρώνει έξι ακόμα έργα που αποκαλύπτουν τις υπαρξιακές του ανησυχίες αλλά και την ιδιαίτερη παραγωγικότητά του. Το 1927, σε ηλικία 23 ετών ξεκινάει η διπλωματική του καριέρα. Ως διπλωματικός σύμβουλος ταξιδεύει στη Βιρμανία, το Μπουένος Άιρες, τη Βαρκελώνη, την Κευλάνη, τη Μαδρίτη, την Ιάβα. Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, γνωρίζει την μετέπειτα σύζυγό του Αργεντίνα, Ντέλια ντελ Καρρίλ. Οι εμπειρίες του από τα ταξίδια του, τα απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία βλέπει και τα μαρτύρια του λαού που στενάζει σε ολόκληρο τον κόσμο, σε συνδυασμό με την δολοφονία του φίλου του και επίσης ποιητή, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, του προκαλούν βαθιά αγανάκτηση και στις αρχές της δεκαετίας του 1940 μπαίνει στο κομουνιστικό κόμμα. Το 1945, ο Πάμπλο Νερούντα λαμβάνει το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Τα έργα του γίνονται ολοένα και πιο πολιτικά, με αποκορύφωμα το «Canto General». Με την απαγόρευση του κομουνισμού στη Χιλή, ο Νερούντα πλέον καταζητείται. Για μήνες κρύβεται στην ίδια του τη χώρα, ώσπου καταφέρνει να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Στην εξορία γνώρισε την Ματίλντε Ουρούτιε, τη Χιλιανή τραγουδίστρια που θα αποτελέσει τη «μούσα» του έως το τέλος της ζωής του. To 1953 ο Νερούντα παραλαμβάνει το βραβείο Στάλιν. Είναι ακόμα πιστός στο κόμμα, αλλά σύντομα, μετά τις αποκαλύψεις για τα εγκλήματα του καθεστώτος του Στάλιν από τον Χρούστσεφ, η πίστη του δέχεται ισχυρό πλήγμα που αποτυπώνεται στη συλλογή του «Εxtravagario» του 1958. Εγκαθίσταται μόνιμα στην Isla Negra αλλά συνεχίζει τα ταξίδια σε ολόκληρο τον κόσμο. Με την εκλογή του Σαλβαδόρ Αλιέντε ως πρόεδρο της Χιλής, ο Νερούντα διορίζεται πρέσβης στο Παρίσι (1970-1972). Το 1971, ένα χρόνο μετά την τιμητική διάκριση του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, η Σουηδική Ακαδημία απονέμει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Χιλιανό Πάμπλο Νερούντα, που ήδη πάσχει από καρκίνο. Τάσσεται υπέρ του Αλιέντε και στηρίζει την προεκλογική του εκστρατεία. Ωστόσο, στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Αλιέντε και των συνεργατών του, ο Νερούντα ξεψυχά στο νοσοκομείο. Το καθεστώς του Αγκούστο Πινοσέτ απαγορεύει να γίνει η κηδεία του ποιητή δημόσιο γεγονός. Ωστόσο, δεκάδες χιλιάδες κόσμου συρρέουν στην πρωτεύουσα της χώρας για να συνοδεύσουν τον αγαπημένο ποιητή στην τελευταία του κατοικία και, αναπόφευκτα, η κηδεία του Νερούντα γίνεται η πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Τα έργα του παρέμειναν απαγορευμένα στη Χιλή μέχρι και το 1990. Ο ίδιος είπε για το έργο του και την ποίηση: «Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης».
Πηγές: LosPoetas.com, Wikipedia.org, nobelprize.org, biografiasyvidas.com

Μονόλογος, Νίκος Τομαράς

Για ό,τι παίρνουμε, κάτι δίνουμε
κι αν ο πόνος μετριέται και με τα δάκρυα
η θάλασσα λειτουργεί και ως σύρτης
που άλλοτε ανοίγει και άλλοτε κλείνει
αφού στου χρόνου το ταξίδι
- οι Ιθάκες ποτέ δεν έλειψαν -
κάποτε αποκαλύπτεται
φαντασίας και ζωής διάμεσος.

Για ό,τι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε.

Aπό την ποιητική συλλογή:  Πόλεμος ήταν πικραλίδες με αγάλματα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2005

Novorossiysk 1968

Τα χείλη σου

Οι πιο σκοτεινές
οι πιο αδίστακτες ορμές σου
μ' εξουσιάζουν.
Και να μιλούσες
δεν θ' άκουγα,
εμένα με τραβούσαν τα χείλη σου,
όλη η ηδονή που υπόσχεσαι
έχει το σχήμα τους.


Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Σχολείο – Σχόλη (: Αργία) – Σκουλαρίκι: και όμως, έχουν ετυμολογική σχέση!!!

Οι μαθητές στην Ελλάδα (κυρίως στο Λύκειο) είναι, ίσως, οι πιο ταλαιπωρημένοι άνθρωποι. Όσοι, ιδιαίτερα, φοιτούν σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο ξεκινούν τη μέρα τους από τις 6π.μ. και τελειώνουν περίπου τα μεσάνυχτα. Αυτοί οι ταλαίπωροι μαθητές σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να φανταστούν ότι η λ. σχολείο είχε ως αρχική σημασία την ανάπαυση, την ησυχία, τον ελεύθερο χρόνο (< αρχαία ελληνική λέξη: σχόλη). Η αρχική σημασία της λ. σχόλης είχε την έννοια του: “βραδύνω, αργοπορώ” («σχολήν τίθημι» : αργοπορώ) ή («σχολή γίγνεται»: υπάρχει καιρός). Με το ίδιο νόημα απαντάται και σήμερα στη φράση: «Κυριακή γιορτή και σχόλη».

Ήδη, όμως, από τους κλασικούς χρόνους τη συναντάμε με την ιδιότητα του ελεύθερου χρόνου με αποτέλεσμα να καλλιεργήσει κανείς το πνεύμα του ( Γ. Μπαμπινιώτης). Γιατί, όμως, μία λέξη που δήλωνε την τεμπελιά (σχόλη) πήρε τη σημασία της συστηματικής καλλιέργειας του πνεύματος; Την απάντηση θα την βρείτε αν αναλογιστείτε πως φάνταζαν στα μάτια του απλού κόσμου όλοι οι φιλοσοφούντες και οι έχοντες «ελεύθερον χρόνον». Μάλλον περιφρονητικά χρησιμοποίησαν, αρχικά, τη λ. σχόλη («τεμπελχανιό» θα λέγαμε σήμερα). Ο όρος, αρχικά, χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει την ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης, όπως, γα παράδειγμα, η Κυρηναϊκή σχολή (ιδρύθηκε από τον Αρίστιππο, 435 – 436, μαθητή του Σωκράτη και υποστήριζε τον άκρατο ηδονισμό). Άλλη σημαντική, αλλά ξεχασμένη, σήμερα, σχολή ήταν η Ανώτατη Τεχνική Ελληνική Σχολή. Πρόκειται για το πρώτο Πολυτεχνείο στον κόσμο, που ιδρύθηκε στη Αλεξάνδρεια από τον Ήρωνα
Από την αρχαιότητα, ήδη, παρουσιάζεται και το επίθετο σχολαστικός για να δηλώσει αυτόν που αφιερώνει τό χρόνο του στη μελέτη. ΄Ηταν, δηλαδή, ο μορφωμένος, ο εκπαιδευμένος.
Ο όρος σχόλη πέρασε και στη Δύση με την έννοια, κυρίως, του εκπαιδευτικού ιδρύματος (Λατινικά: scola, Ιταλικά: scuola,Γαλλικά: ecole , Αγγλικά: school, Γερμανικά : schule, Ισπανικά: escuela)
Στα Λατινικά η λ. σχόλη είχε εκλάβει, επίσης, και την έννοια της ακινησίας, της απραξίας, της αναμονής ( π.χ. “schola labri” ήταν ο χώρος που ανέμεναν τη σειρά τους στα δημόσια λουτρά των Ρωμαίων.
Κατά τον Μεσαίωνα αναπτύχθηκε στη Δύση η σχολαστική φιλοσοφία. Καλλιεργήθηκε αποκλειστικά στις μοναστικές σχολές (scolae) και απ΄εδώ πήρε το όνομα της (scola > σχολαστικός). Θεωρούσαν την εκκλησία ως το μόνη ηθική δύναμη και θεματοφύλακα των ηθικών αξιών.Επηρεάστηκαν άμεσα από τον Αριστοτέλη (συγκεκριμένα, τον λάτρεψαν και τον θεώρησαν ως πρόδρομο του Χριστού) και, ευτυχώς για μας, διαφύλαξαν τα κείμενα του. Κύριοι εκπρόσωποι ήταν ο Αυγουστίνος και ο Θωμάς, ο Ακινάτης.

Το αντιδάνειο “σκουλαρίκι”

Η περιπέτεια της λέξης “σχόλη” δεν τελειώνει εδώ. Στα Λατινικά ο όρος schola προσδιόριζε, επίσης, το στρατιωτικό Λόχο ή Τάγμα, κυρίως, της αυτοκρατορικής φρουράς. Οι στρατιώτες της φρουράς, Scolares (: σχολάριοι),  ήταν επίλεκτοι με ιδιαίτερη σωματική διάπλαση και φόραγαν εντυπωσιακά ενώτια (: σκουλαρίκια) ως δείγμα ανδρισμού. Με τον καιρό έμεινε στην ελληνική γλώσσα ο όρος σκουλαρίκι ( από το scholares ) και προσδιόριζε τα ενώτια ανδρών και γυναικών. Η άποψη ότι η λέξη σκουλαρίκι προέρχεται από τα ενώτια που φορούσαν οι μαθητές (!;),  scuola > σκουλαρίκι,  θεωρείται αβάσιμη.

Πηγή: 24grammata 

The Gates of Istanbul

Όσα η αγάπη ονειρεύεται...

Η crème de la crème στο Ίδρυμα Θεοχαράκη

Στέκομαι γωνία Βασιλίσσης Σοφίας και Μέρλιν. Εκεί ορθώνεται αγέρωχα ένα νεοκλασικό κτήριο, το Ίδρυμα Θεοχαράκη, με ανηρτημένο το εξής πανό: «Τα Αριστουργήματα της Συλλογής Γ. Ι. Κατσίγρα». Ποια αριστουργήματα άραγε; Αποφασίζω να μπω και να λύσω το μυστήριο…

Πρόκειται για πάνω από 70 από τα 781 έργα που περισύλλεξε ο αείμνηστος γιατρός Κατσίγρας από το 1950 έως το 1980 και που σήμερα στεγάζονται στην ομώνυμη Πινακοθήκη-Μουσείο της Λάρισας. Σκέφτομαι: Ευτυχώς που μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ αυτή την έκθεση και ευτυχώς που παρατείνεται μέχρι τις 18/09! Κρίμα θα ήταν να έχανα αυτή την πολιτιστική βουτιά και να μην διαπίστωνα ιδίοις όμμασι τη σπουδαιότητά της.

Με εισιτήριο λοιπόν αυτά τα έργα τέχνης, το βλέμμα μου ταξίδεψε στον κόσμο της νεοελληνικής ζωγραφικής και είτε ξαναείδε είτε συστήθηκε με ζωγράφους και πίνακες σπάνιας κομψότητας. Ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μου με μεγαλοπρέπεια μια λίστα από καλλιτέχνες τεράστιου βεληνεκούς. Ονόματα όπως -μεταξύ άλλων- Ν. Λύτρας, Γ. Ιακωβίδης, Β. Χατζής, Θ. Τριανταφυλλίδης, Μ. Οικονόμου, Γ. Ψυχοπαίδης. Βέβαια, πέρα 

από τους προαναφερθέντες, οφείλω να ομολογήσω ότι περισσότερο από όλους μου έκλεψαν την καρδιά Το γυμνό του Γ. Μόραλη (βλ. δεξιά), Η πολιτεία του Αγ. Αστεριάδη (βλ. αριστερά) και Η κόκκινη λάμπατου Σ. Βασιλείου (βλ. πάνω). Το πρώτο με εντυπωσίασε με την ακρίβεια και την ομορφιά του γυναικείου σώματος. Στο δεύτερο χάθηκα στα δρομάκια του προσπαθώντας να με φανταστώ κάτοικο αυτής της πολιτείας. Ενώ ο τρίτος πίνακας με προσκάλεσε να συμμετάσχω στην κουβέντα των παρευρισκόμενων πίνοντας ένα ποτήρι κρασί ακόμα πιο κόκκινο από αυτό της… λάμπας.

Εν ολίγοις, μιλάμε για μια συλλογή αμύθητης πολιτιστικής αξίας. Σε καθέναν από τους ορόφους και τους τοίχους του Ιδρύματος συνάντησα μια Υψηλή Τέχνη που φέρει βαρύγδουπες υπογραφές. Πίνακες ζωγραφικής που ανάλογα με τον χαρακτήρα του, τις πινελιές και τα χρώματά του κατάφερε με μαγικό τρόπο να με πάρει από το χέρι και να με οδηγήσει στον θαυμαστό κόσμο της ελληνικής ιδιοφυίας.

Έως τις 18/09 στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη & Μαρίνας Θεοχαράκη: Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, τηλ.: 210 3611206, www.thf.gr.


Πηγή: bookpress.gr

Δεν μ'αγαπάς ειλικρινά

Where did all the love go?

Το πούσι

Πόσο μου λείπεις...

Fascination

Έρωτας

Έρωτας

ένας κίτρινος τηλεφωνικός θάλαμος

στη μέση ενός πράσινου λιβαδιού

αν τώρα δεν ήσουνα εδώ

θα σου τηλεφωνούσα

Fitzgerald Kusz