ο Τύπος και η ουσία..

“Κλαιν' οι χήρες, κλαίνε κι οι παντρεμένες...”. Σ αυτή την αμφίβολης σοφίας παροιμία συμπυκνώνεται η αντίδραση των περισσότερων, για τη μεγάλη κρίση, όχι μόνο οικονομική, που περνάνε εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια. Ας το αποκαλέσουμε “Ενημέρωση”, για χάρη της συντομίας και ας το βάλουμε και σε εισαγωγικά, για χάρη της κυριολεξίας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο: οι δημοσιογράφοι κάναμε ο,τι μπορούσαμε για να έχουμε απέναντί μας το λαϊκό αίσθημα και δεν κάναμε ούτε τα στοιχειώδη για να διασώσουμε ένα αίσθημα επαγγελματικής αξιοπρέπειας απέναντι στην κοινωνία. Με τις εξαιρέσεις που έχουν πάντα οι κανόνες, για να επιβεβαιώνονται.

“Καλύτερα να σου βγει το μάτι”, λέει μια άλλη πιο σοφή παροιμία, αλλά εμάς μας βγήκε το όνομα και έτσι “μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά”. Οχι, δεν θα πάρω τις παροιμίες με τη σειρά και ούτε θα κάνω ανάλυση τι συμβαίνει στα ΜΜΕ, θα μας έπαιρνε μέρες και άλλωστε όσοι δεν αρκούνται σε ευχές ή σε κατάρες, καταλαβαίνουν.

Μια ιστορία θέλω να σας πω, τη μέρα που το Σωματείο μας κατάφερε το ακατόρθωτο: “Και η 48ωρη απεργία ολόκληρη και οι εκδότες χορτάτοι”, σημειώνοντας παροιμιώδη ήττα που θα γραφτεί στα συνδικαλιστικά χρονικά!

“Θαύμα, θαύμα”, είπα στη φίλη και συνάδελφο Δήμητρα Μυρίλλα, που πίναμε καφέ, δυο βήματα από την ΕΣΗΕΑ. Εγώ είχα πάει μέχρις εκεί, ως άνεργη με τη βούλα (χαρτί απόλυσης) για το βοήθημα Χριστουγέννων και εκείνη για να πληροφορηθεί ότι το Σωματείο της δεν την θεωρεί ούτε εργαζόμενη, ούτε άνεργη... Δεύτερο θαύμα σε μια μέρα!

Με την “καλή συνάδελφο”-αυτό το λέμε συχνά στη δημοσιογραφία γιατί θεωρούμε ότι οι περισσότεροι είναι κακοί συνάδελφοι- ζήσαμε τον Ιούνιο του 2009 τον “ξαφνικό θάνατο” μιας εφημερίδας (Ελεύθερος Τύπος), ενός ραδιοφωνικού σταθμού (City 99,5) και ενός σάιτ, με τεθλιμμένους συγγενείς πάνω από 350 εργαζόμενους. Τότε ήταν πρωτοφανές και εφάπαξ το σοκ, τώρα πια γίνεται καθημερινά, παντού και με δόσεις.

Στη συνέχεια ζήσαμε, πέρισυ, στον μετονομαζόμενο πλέον “ΒΗΜΑ FM”, το “σχέδιο σωτηρίας” μας -κατά τις συμφωνίες- τη μεγάλη σφαγή, επί της ουσίας, πάνω από 80 εργαζομένων, υπό το γενικό σύνθημα “θα μείνουν μόνο όσοι είναι του ΔΟΛ” και σε κλίμα αφόρητης ψυχολογικής πίεσης, μείωσης μισθών, επαγγελματικού υποβιβασμού και – κυρίως- της εκβιαστικής απειλής “ή μπαίνεις εθελούσια έξοδο ή απολύεσαι”. Εν γνώσει όλων και του Σωματείου μας φυσικά.

Η Δήμητρα, στον δεύτερο καφέ, έχει γίνει έξαλλη:
-“Τι είμαι; Στη λίστα των εργαζομένων δεν είμαι. Στη λίστα των ανέργων δεν είμαι. Η ΕΣΗΕΑ κρατάει το “εθελούσια” και ξεχνάει το “έξοδος” και με ποιές μεθόδους έγινε. Χωρίς χαρτί απόλυσης δεν είμαι άνεργη”.
-Τυπικά.. έχει δίκιο.
-Τυπικά, γιατί ουσιαστικά ξέρει πόσο δημοφιλής είναι η με το ζόρι “εθελούσια έξοδος” στα ΜΜΕ. Για την ΕΣΗΕΑ ούτε οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι – άλλη δημοφιλής εργασιακή σχέση- είναι άνεργοι, όταν χάνουν τη δουλειά τους.
-Τυπικά...
-Για την ΕΣΗΕΑ ούτε οι συμβασιούχοι της ΕΡΤ που έμειναν χωρίς δουλειά είναι άνεργοι, αλλά επειδή ήταν πολλοί πίεσαν και κατάφεραν να τους γράψουν στη λίστα.
-Τυπικά...
-Τ υ π ι κ ά είναι Συνδικαλιστικό Σωματείο και η ΕΣΗΕΑ. Και σε λίγο θα πετύχει το θαύμα να μην έχει εγγεγραμμένο κανέναν άνεργο στους καταλόγους της, όταν η ανεργία θα έχει φτάσει στην κορυφή.
-Ναι, είναι θαυματουργή η ΕΣΗΕΑ. Αλλά δεν είναι ελέω Θεού, εκλέγεται. Αν δεν καταφέρουμε και τώρα να φτιάξουμε ένα Συνδικάτο του Τύπου, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν με τα Ταμεία κλπ... είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Επειδή είμασταν φορτισμένες το έριξα και γω στην πλάκα. Να μην στενοχωριέται, γιατί τώρα που “έκλεισε” το επάγγελμα δημοσιογράφος, θα ανοίξουν τα άλλα κλειστά επαγγέλματα και μπορεί να γίνουμε φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι, ή ακόμα καλύτερα οδηγοί ταξί ή φορτηγού, γιατί όχι; Και θα λέμε κάποτε ότι στη μεγάλη κρίση του Τύπου “ημουν κι εγώ εκεί”. Τυπικά, γιατί από ουσία είμασταν χρόνια αλλού. Και οι δημοσιογράφοι και όλοι μας.

Τυπικά λοιπόν... για τους τύπους... και όχι μόνο στον Τύπο. Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχει πια στα εργασιακά όχι το πνεύμα, αλλά ούτε το γράμμα του νόμου που ξέραμε- το σάρωσε το νέο νομοσχέδιο. Οσο για τους άγραφους νόμους που χρόνια ίσχυαν κι ας παραβιάζονταν κάπως καλυμμένα, τώρα βιάζονται κανονικά και με τον νόμο.

Δεν τσακωθήκαμε, πάντως, για το ποιός θα πληρώσει τους καφέδες.
-Ασε, βρε Δήμητρα, κερνάω. Εγώ τουλάχιστον είμαι καταγεγραμμένη στους ανέργους της ΕΣΗΕΑ. Κι όπως φαίνεται ακόμη κι αυτός είναι λόγος σήμερα για να κερνάς!

ΥΓ: Λίγες ώρες μετά μάθαινα ότι ο Κώστας Γιαννακίδης απολύθηκε, σχεδόν στον αέρα, από τον ΒHMA FM, με επίσημη αιτολογία ότι η ιδιοκτησία ενοχλήθηκε από το αντι-χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι “Ho, Ho, Fucking Ho”,  σε μια εκπομπή σατιρικού χαρακτήρα. Πριν λίγο καιρό, ο σταθμός Red είχε απολύσει τον Δημήτρη Σούλτα, με την αιτιολογία ότι ήταν “πολύ δημοσιογράφος”, σε μια εκπομπή χιουμοριστικού, επίσης, ύφους. Τις προάλλες, σε μια νύχτα, στον ΑNTENA FΜ, απολύθηκε το σύνολο σχεδόν των δημοσιογράφων, μαζί με τον διευθυντή σύνταξης, Βασίλη Αδαμόπουλο- που έκανε εκπομπή με τον Χρήστο Χωμενίδη- γιατί το ραδιόφωνο θα μετατραπεί από ενημερωτικό σε μουσικοχορευτικό! Ο κατάλογος είναι μεγάλος και οι λόγοι απόλυσης γίνονται σταδιακά όλο και πιο εξωφρενικοί, ακόμη και φαιδροί. Δεν κρατιούνται ούτε καν κάποια προσχήματα. Ετσι, για τους τύπους...

της Γιούλας Ράπτη

www.protagon.gr