Γράφει η Μαρία Δεναξά
Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί ακόμα και άγνωστοι που συναντώ τυχαία, μακαρίζουν την τύχη μου που σε τέτοιους χαλαιπούς καιρούς για την ελληνική κοινωνία ζω σε μια άλλη, καλύτερη -υποτίθεται- χώρα, όπως είναι η Γαλλία. Όμως, τι κι αν έτυχε να ζω στο Παρίσι; Πιστεύετε ότι όλα είναι ρόδινα; Όχι, δεν είναι έτσι! Κάποτε, πράγματι ήταν.
Σήμερα, πίσω απο την βιτρίνα της γκλαμουριάς της Γαλλίας, κρύβεται ο 60χρονος συνταξιούχος βιοτέχνης που έσφαξε από ντροπή 90χρονη μάνα, γυναίκα και παιδί, λίγες ώρες πριν οι τράπεζες -πάλι αυτές- του κατασχέσουν μαζί με την αξιοπρέπεια, το σπίτι και τους μόχθους μιας ζωής… επειδή χρωστούσε 200 χιλιάρικα …
Σήμερα, πίσω απο τη χλιδή των Παρισίων κρύβεται εκείνη η απεγνωσμένη φοιτήτρια και ο φοιτητής, που όταν δεν παρακολουθούν μαθήματα πληρώνουν με το κορμί τους το δικαίωμα στη μάθηση και την επιβίωση. Γιατί στη γαλλική πρωτεύουσα η ταρίφα του ενοικίου σε ένα δωμάτιο 4×4 μεταφράζεται σε 600 ευρώ και βάλε, σε οποιαδήποτε φοιτητική εστία.
Ή για να το πω και διαφορετικά: 800 με 1000 ευρώ κοστολογείται μια μικρή γκαρσονιέρα με άβολο καναπέ-κρεβάτι, τουαλέτα και μπάνιο σε δήθεν ασφαλή συνοικία. Πολλά λεφτά, που όσο «χαρακίρι» και αν κάνει ο γονιός δεν τα βγάζει πέρα. Και να ήταν μόνο αυτά…
Οι «πληγές» της οικονομικής αιμορραγίας είναι αμέτρητες. Πίσω απο τις λαμπρές εμπορικές συμφωνίες των πολλών δισεκατομμύριων κρύβονται ο ανήμπορος συνταξιούχος των 700 ευρώ, ο μεροκαματιάρης του βασικού μισθού των 1050 ευρώ , η ανύπαντρη ή η εγκαταλελειμμένη από τον σύντροφο της μάνα. Άνθρωποι -Σκιές, που τα μεσάνυχτα η απόγνωση τις φέρνει πάνω από τους κάδους των σκουπιδιών. Εκεί όπου τα αποφάγια και τα ληγμένα δεν ξεχειλίζουν όπως παλιά… Βλέπετε, έχουν γίνει πάρα πολλοί εκείνοι που τρέφονται σήμερα με τα σκουπίδια των αστών!
Μια κοινωνική τάξη προς εξαφάνιση. Που με μέσο εισόδημα (μαζί με κάποια επιδόματα) τα 3000 ευρώ καθαρά μηνιαίως ανά νοικοκυριό, αδυνατεί πλέον να πληρώσει λογαριασμούς, σούπερ μάρκετ, βενζίνη – που τραβά πάλι στα ύψη – το αβάσταχτο ενοίκιο ή τα 7.500 ευρώ το τ.μ για να αγοράσει ένα μικρό -έστω- διαμέρισμα στη γαλλική πρωτεύουσα, ώστε να στοιβάξει όνειρα, υποχρεώσεις, οικογένεια. Και η λίστα με τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν και αλλού και εκτός Ελλάδος συνεχίζεται…
Με τον νεαρό διπλωματούχο, τον απολυμένο τριαντάρη, σαραντάρη, πενηντάρη που μάταια αναζητούν να βρουν οποιαδήποτε δουλειά… που, όμως, δεν υπάρχει! Εκτός κι αν είναι στη Κίνα με μισθό Κίνας, βεβαίως.
Με τους δεκάδες άστεγους και άπορους στην ουρά των συσσιτίων που αυξάνονται δραματικά και κατακλύζουν τις γωνιές του Παρισιού, της Λίλ, του Μπορντώ…
Με τους απεργούς προς απόλυση, που αγωνίζονται ώστε να μη χάσουν την αποζημίωση τους τώρα που η υγιέστατη οικονομικά άλλα άπληστη επιχείρηση, τους «μετακομίζει» σε άλλες πολιτείες. Πιο φθηνές…
Με τον συμβασιούχο που ζεσταίνεται στις στοές του μετρό, κοιμάται κάτω από τις γέφυρες και πλένεται στις δημόσιες πισίνες, προσπαθώντας να κρύψει τη μιζέρια του απο έναν κόσμο που φοβάται τον διπλανό σαν τη χολέρα…
Με την απόγνωση στα γκέτο των εγκαταλελειμμένων μεταναστών που η οργή της φτώχειας και του ρατσισμού ξεχειλίζει…
Με τον αγανακτισμένο εκπαιδευτικό, τον δημόσιο υπάλληλο, ακόμα και τον γιατρό που τους φορτώνουν, φορτώνουν και ξαναφορτώνουν επιπλέον μπαλώματα γιατί περικόπτουν, κόβουν και ξανακόβουν από παντού, και πάει λέγοντας…
Εκείνα, λοιπόν, που δεν φαίνονται πίσω απο τις χιλιοειπωμένες υποσχέσεις, τα σούρτα φέρτα και τα αστραφτερά χαμόγελα του Νικολά, της Κάρλας, του Γιώργου, της Άγκελας, του Σίλβιο, είναι μικρές καθημερινές τραγωδίες μιας πραγματικότητας που ξεθωριάζει από την βιαιότητα της κρίσης, που διάολε παρατραβά!
Υ.Γ. Για τη φίλη μου τη Celine με τα δύο μωράκια, την Mathilde και τον Antoine. Προχθές το πρωί της ανακοίνωσαν την απόλυση της για »οικονομικούς » λόγους λέει… Πριν απο έξι μήνες με την ίδια δικαιολογία, απολύθηκε και ο σύντροφος της Frederic. Απο τότε αναζητεί δουλειά. Μάταιος κόπος….
www.aixmi.gr
No comments:
Post a Comment