Δεν είμαι τέρας σου λέω-Ένα παιδικό βιβλίο για το σύνδρομο Άσπεργκερ

Είναι πολλά πράγματα που περνάνε από το μυαλό μου. Η αλήθεια είναι πως περιμένω με αγωνία πώς θα δουν αυτό το βιβλίο οι αναγνώστες που έχουν γνωρίσει από κοντά ή ζουν με άτομα με το σύνδρομο Άσπεργκερ. Έχω ακόμα μια τεράστια περιέργεια πώς τα ίδια τα άτομα -παιδιά με το σύνδρομο- θ' αντιδράσουν σε αυτό το βιβλίο.
Αν και το ίδιο το βιβλίο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα επιστημονικό βιβλίο που παρουσιάζει με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου, εντούτοις έχει γίνει μια προσπάθεια να φέρει τα παιδιά σε μια πρώτη επαφή με κάποια από τα χαρακτηριστικά.
Ένα άτομο με σύνδρομο Άσπεργκερ-ένα παιδί μιας και παιδί είναι ο ήρωας, μπορεί να μην είναι ο καλύτερος σου φίλος ή ο μαθητής που ονειρεύετεται, αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο, κάθε δάσκαλος. Είναι όμως ένα παιδί που θα  ήθελε να γνωρίζεις τι πραγματικά είναι, για να μπορείς να δώσεις και να πάρεις όπως γίνεται με όλα τα παιδιά.
Δυστυχώς οι περισσότερες δυσκολίες προκύπτουν από την άγνοιά μας.
Ήθελα να φτιάξω έναν ήρωα που μπορεί να μην είναι τυπικός Άσπεργκερ, αλλά να είναι ένα ήρωας που σου ζητάει να τον συμπαθήσεις και τελικά να τον αγαπήσεις. Γιατί όλα ανεξεραίτως τα παιδιά θέλουν την προσοχή και την αγάπη μας.  Εδώ που τα λέμε και μεις οι μεγάλοι αυτό θέλουμε.
Ελπίζω αυτό το βιβλίο να βοηθήσει -στο βαθμό που γίνεται- άλλους ανθρώπους και κυρίως παιδιά να συνειδητοποιήσουν σιγά σιγά πως η διαφορετικότητα είναι προνόμιο. Και το έχουμε όλοι μας αυτό. Γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί.


Το ξεκίνημα

Ήταν η κουβέντα της Λαμπρινής. "Γράψε για το Άσπεργκερ". Ύστερα οι σκέψεις, οι προσπάθειες, οι αναβολές.. Δε θα το κάνω, είχα πει. Και όμως τελικά, το έκανα.

Το βιβλίο αυτό ολοκληρώθηκε το Δεκέμβριο του 2009. Γράφτηκε στα πιο απίθανα μέρη-αυτό δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο-πάρκα-καφετέριες-στο αυτοκίνητο-στο σπίτι-σε παραλίες-στο τρένο-σε σπίτια φίλων, σε αίθουσες αναμονής.
Ύστερα ήρθαν τα θετικά σχόλια της Ελένης-μέσα από ένα τηλεφώνημα που πήρα ενώ βρισκόμουν στο χώρο στάθμευσης ενός εμπορικού καταστήματος και η φράση που πάντα της θυμίζω από εκείνο το Δεκέμβρη: "Its gonna be a huge success!". Γελάμε. Πάντα γελάμε.
Ταυτόχρονα, η άποψη της μητέρας μου. Στη συνέχεια, ο δρόμος που καλά γνωρίζω. Αυτός των εκδόσεων. Η πρώτη θετική απάντηση της Αριάδνης και αργότερα της Αγγελικής.
Το Σεπτέμβριο του 2010- μια όμορφη Παρασκευή- το τηλεφώνημα της Αγγελικής: "Ξεκινάμε!"
Έξι μήνες μετά. Μάρτιος 2011. Σε λίγες μέρες μαζί με μένα και άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι σε μένα, θα ξεφυλλίζουν το χειρόγραφο των πάρκων, της παραλίας, της καφετέριας, του τρένου, του αυτοκινήτου, της αίθουσας αναμονής, που έγινε βιβλίο...

Παναγιώτα Πλησή

http://deneimaiterassouleo.blogspot.com