Σ' αγαπάω, μ'ακούς;

Σ' αγαπάω, μ'ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα.
Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ' έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε."

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ' αγαπάω και σ' αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από 'σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς; Σ' αγαπάω, μ' ακούς;
Πού μ' αφήνεις, που πας, μ' ακούς;
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς; για μας, μ' ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;

Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ' ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ' ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ 'ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;
Σ' αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ' ακούς;

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.

Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς...;


Οδυσσέας Ελύτης

Κι έμεινα εδώ..

Δίχως έλεος ομορφιά..

Τα δυο σου μάτια ξαφνικά θα με τελειώσουν.
Μπορεί τη δική τους ομορφιά να μην αντέξω,
κι έτσι μ' οξύτητα την καρδιά μου θα πληγώσουν.


Και τίποτ' άλλο απ' το λόγο σου δε θα γιατρέψει γρήγορα
ετούτη την πληγή, τώρα που είμαι άμαθη,
τα δυο σου μάτια ξαφνικά θα με τελειώσουν.
Μπορεί τη δική τους ομορφιά να μην αντέξω.


Μ' όλη μου την αλήθεια, σου λέω εν πλήρη πίστει
Ότι εσύ η βασίλισσα ζωής και θανάτου μαζί έχεις υπάρξει
αφού η αλήθεια μου αντάμα με το θάνατο θ'αναφανεί.
Τα δυο σου μάτια ξαφνικά θα με τελειώσουν.
Μπορεί τη δική τους ομορφιά να μην αντέξω, 
κι έτσι μ' οξύτητα την καρδιά μου θα πληγώσουν.


Geoffrey Chaucer 

Mi par d' udir ancor..

Τερατάκια τσέπης..

Άσε με να λέω..

Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια..

ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ δεν ήξερα. Ήξερα όμως ότι για να ζωγραφίσεις, χρειάζεται πρώτα να αγοράσεις καινούριο πρόσωπο. Με μάτια κόγχες, αισθητήρες βολβούς, αρτηρίες καλώδια. Χρειάζεται αντί για πινέλα να χρησιμοποιείς τις βλεφαρίδες σου. Σου έλεγα, θυμάμαι, να τις μακρύνεις και να τις βουτάς στη ζωή. Να συνηθίσεις αντί για χρώματα, να ζωγραφίζεις με ζωντανές σάρκες. Σου έλεγα ότι πρέπει να μπαίνεις στον πίνακα ξυπόλυτη για να φαίνεται στο ξύλινο πάτωμα ο ιδρώτας απ’ τις πατούσες σου.

Να διακρίνεται καθαρά ο λεκές της ζωής. 

 Απόσπασμα από το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου

"Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια", εκδόσεις Απόπειρα

 

Μέλυδρον..

Θέλω να τρέξω, να πετάξω, να χαθώ
όμως φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω
Τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ
μα κάπου μέσα μου βαθιά δεν θα τον πείσω

Αυτά σκεφτότανε τα βράδια στη δουλειά
κι η γκρίζα αύρα της γινότανε πιο μαύρη
Φιλί μ' ένα ναι καλά ευχαριστώ
μα άλλο πράγμα την τρυπάει και τη χαλάει

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει

Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθάνομαι
βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε
Πες μου μονάχα τι ποτό γεμίζει το ποτήρι σου
κι αν θέλεις περισσότερο εδώ δε σε κερνάμε

Δεν τελειώνει η ζωή σε μια άρνηση
κι αν έχεις άντερα την άρνηση ακολούθα
τι σε πειράζει αν σε δείχνουνε στο σπίτι σου
γιατί φόρεσες ανάποδα τα ρούχα

 Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει...

♫ ♬♪♩♭♪

Tο δέντρο που έδινε..

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό

Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...

πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Σελ Σίλβερσταϊν

Πόσο σ'αγαπώ..

Μελλοντικά αριστουργήματα..

Έτσι, για να μην αθετήσω την υπόσχεση μου, έπρεπε κάθε
 νύχτα τώρα να ξεχνάω, σαν τους φτωχούς που είναι έτοιμοι να
 δεχτούν μ΄ ένα οποιοδήποτε αντάλλαγμα - φτάνει να τους αφήσουν.
 Και για τους οποίους θα γράψω κάποτε μια ιστορία τόσο τρυφερή
 που δε θα βρίσκω το δρόμο.


 Τάσος Λειβαδίτης

Zat you Santa Claus..

Πούλα με..

Youkali

Τα κάλαντα..

Σταμάτης Κραουνάκης: «Καμμιά φορά τρως καιρό για να στεγνώσεις»..

• 

Η πρώτη φορά που μίλησα μαζί του δεν ήταν για συνέντευξη. Μεταξύ άλλων μου είπε μια ατάκα που ποτέ δεν ξέχασα. «Πάντα κωμωδίες είναι οι χωρισμοί». Τον ξαναβρήκα βράδυ Κυριακής λίγο πριν την παράστασή του «55», στην Αθηναΐδα. Μια δουλειά «Σταμάτης» απ’ τα καμαρίνια ως τη σκηνή.


Πώς βιώνετε όλο αυτό που συμβαίνει στη χώρα τον τελευταίο χρόνο; 
Έβλεπα, παρακολουθούσα και ενημερωνόμουν, άρα δεν εξεπλάγην. Ήμουν από εκείνους που ήταν αντίθετοι με τους Ολυμπιακούς αγώνες, έβλεπα ότι ξοδεύαμε όλοι περισσότερα απ’ όσα βγάζαμε. Αυτό το έκανε όλη η χώρα. Το αμάρτημα των κυβερνήσεων είναι ότι έκαναν την ξέγνοιαστη παιδική χαρά. Μέχρι την ώρα που ήρθε το δράμα. Υπεύθυνοι είναι όλοι. Κάθε υπουργείο έχει αμαρτίες. Παρ’ όλα αυτά η κρίση είναι παγκόσμια, απλώς οι Έλληνες ως επιπόλαιοι έγιναν πρώτοι ρεζίλι.

Τελικά «μαζί τα φάγαμε»;
Επειδή έχω περάσει -όπως θα έπρεπε και να κάνω- , από την πλευρά των ανθρώπων που σκαλίζουν το δρόμο για το επόμενο όνειρο, η διάθεσή μου να ρίξω μια χοντρή χαστούκα, σ’ όλα αυτά τα υποκείμενα, σ’ όλους αυτούς τους γλύφτες, σ’ όλους αυτούς τους σιχαμένους ανθρώπους που ανοίξανε δρόμο για να μπει και να βγει ο κάθε εγκληματίας, είναι μεγάλη. Όμως θα πω το εξής: το ΠΑΣΟΚ άνοιξε αυτή τη λοβιτούρα και το ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένο να την κλείσει.


Λένε πολλοί πως είμαστε σε κατάθλιψη. Εσείς σε τι φάση είστε; 
Εγώ είμαι εκτός αυτού. Και συνειδητοποιώ ότι και το κοινό μας είναι εκτός αυτού. Μη νομίζετε. Ο Έλληνας έχει περάσει πολύ χειρότερα πράγματα από αυτό που περνά τώρα. Χούντες, κατοχές. Η νέα γενιά θα στριμωχτεί λιγάκι αλλά ας θυμώσει και η νέα γενιά. Πολύ κάθισε.


Δεν είναι ήδη αρκετά θυμωμένη; 
Όχι, δεν είναι. Είναι ένας κατασκευασμένος θυμός. Έρχονται από μια λειτουργία στα σπίτια, που τους έλεγε «κατάφερέ τα εσύ κι ο διπλανός ας πεθάνει». Έτσι εκπαιδεύτηκαν τα ελληνόπουλα τα τελευταία 30-40 χρόνια. Και τώρα θα δουν ότι έχουν απόλυτη ανάγκη και τον διπλανό, τουλάχιστον στη μάχη για το αύριο.


Ο Μίκης Θεοδωράκης πρόσφατα ανακοίνωσε ότι ιδρύει ένα Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών. Θα συμμετείχατε σε αυτό;
Άργησε. Κάθισε πολλά χρόνια στη σιωπή. Δεν θέλω να συμμετέχω σε κανενός το κίνημα. Έχω δικό μου.


Στις εκλογές του Νοεμβρίου αρνηθήκατε να ψηφίσετε. Τελικώς αυτή η μεγάλη αποχή, πέτυχε το σκοπό της;
Δεν μετακινούμαι για κανέναν. Νομίζω πως ναι, η αποχή πρωταγωνίστησε, έδειξε δόντια και άφησε να εκτεθεί ένας σχηματισμός ανθρώπων οι οποίοι ήταν ανίκανοι.


Υπάρχει ένας πολιτικός που να εκτιμάτε; Θα μου τον δώσετε;
Πολλοί και απ’ όλους τους χώρους. Εκτιμώ τον κύριο Παπανδρέου, μ’ αρέσει η τακτική του στη δύσκολη ώρα. Εκτιμώ τον κύριο Γερουλάνο. Εκτιμώ την κυρία Μπακογιάννη ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων. Εκτιμώ τον κύριο Παφίλη, τον οποίον και ψηφίζω. Εκτός από τον κύριο Κούβελη δεν εκτιμώ κανέναν άλλον απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Δε μ’ αρέσει καθόλου ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή. Έχουμε αρκετούς καλούς πολιτικούς. Ένας φίλος μου υπουργός μου λέει «απ’ τους 300 βουλευτές οι 100 είναι καλοί» Μπορεί να μην είναι οι 100 αλλά είναι οι 80. Το θέμα είναι ότι αυτοί δεν είναι αυτοί που αποφασίζουν.

Είστε ερωτευμένος;
Ναι (χαμογελάει), με πρόσωπα. Τα οποία είναι και εντός και εκτός δουλειάς.


Τι είναι για εσάς η Λίνα Νικολακοπούλου;
Συμπόρευση, αγάπη, επικοινωνία. Η Λίνα είναι ο άνθρωπος που μιλάω.


Πώς είναι να είσαι ο άνθρωπος που μεταξύ άλλων έντυσε με μουσική, τους στίχους «πριν γίνω λήθη, φίλα με, κοίτα με στα μάτια» ;
Αυτά δεν τα καταλαβαίνουμε εκείνη την ώρα. Μια μηχανή που είναι συντονισμένη να παράγει δεν έχει πάντα απόλυτη συνείδηση. Είναι στη ροή. Μετά καμιά φορά έρχονται τα πράγματα πίσω, σου ξανασκάβουν τον εαυτό και σου λένε «εσύ μας έκανες». Και είναι μια στιγμή για μένα που καταλαβαίνω πως δεν έχουν πάει όλα στράφι.


Πώς ξυπνάει το πρωί ο Σταμάτης Κραουνάκης;
Πολύ νωρίς, πολύ κανονικά. Βάζω μουσική, κάνω τις πρώτες δουλειές, ζεσταίνω την καφετιέρα, ανάβω ένα τσιγάρο. Τα πρωινά είναι πολύ καλή μου ώρα. Είμαι μόνος και μπορώ να σκεφτώ.


Πώς πίνετε τον καφέ σας;
Ποτέ σκέτο. Ποτέ μόνο πίνοντας καφέ.


Τι σας κάνει να γελάτε με την ψυχή σας;
Η Φιλιππίδου ας πούμε. (γελάει..) Η Λίνα. Τα παιδιά εδώ. Αυτό που με κάνει να γελάω πιο συγκεκριμένα είναι αυτή η συνωμοτική της τάξης πλάκα που χωρίς να πεις πολλά, με ένα βλέμμα μπορείς να συνεννοηθείς για κάτι και να κάνεις πολύ γέλιο.


Ένα τραγούδι που σας φέρνει δάκρυα στα μάτια…
Το youkali. (παύση…) Όχι στη διασκευή τη φετινή μας που το’ χουμε κάνει μπουκάλι.

(Προς συνεργάτη του: Θύμισέ μου να σου πω κάτι για το μπουκάλι. Δε θέλει συνέχεια κούνημα. Θέλει μια τάση προς τον ουρανό για πάντα. Θέλει αργά. )


Πώς θα σώσω την ψυχή μου;
Η αλήθεια είναι ο δρόμος. Να την βρεις στον εαυτό σου πρώτα πρώτα. Να τη λές και στους άλλους όσο σκληρή κι αν είναι. Είμαστε σε μια πρόσφορη στιγμή να πάμε προς τα εκεί, νομίζω. Αρκεί κανείς να το αποφασίσει.


Ποια είναι η αγαπημένη σας λέξη;
Αγαπώ

«Και ύστερα κανόνισα και δε σου τηλεφώνησα ούτε μια φορά» ήθελα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα να σας ρωτήσω αν έχετε αντιληφθεί τι γράψατε… 
Το «κανόνισα» είναι το αγκάθι. Γιατί καμμιά φορά σου παίρνει πολύ καιρό για να το κανονίσεις. Τρως καιρό για να στεγνώσεις.

Λέει μια κινέζικη παροιμία «πριν κρίνεις κάποιον, περπάτα για μια νύχτα με τα μοκασίνια του». Αν μου δανείσετε για λίγο τα κόκκινα γυαλιά του τραγουδιού, ποια είναι η πρώτη σκηνή που θα δω;
Την ώρα που μπαίνουμε στην ελευθερία να κοιτάξουμε χωρίς να μας παρασύρει το συναίσθημα, το πρώτο που βλέπουμε είναι το πού ανήκουμε.

Και πού ανήκουμε;
Ο καθένας εκεί που δυστυχώς δεν μπορεί να ξεφύγει.

Ναι στα πάθη ή στο πάθος;
Στα πάθη. Στα πάθη…

«Κυκλοφορείτε και οπλοφορείτε» ακόμη;
Με τον τρόπο ότι επιλέγει ο εαυτός μου σοβαρότατα με απειλή περιστρόφου το τι θέλει και τι δεν θέλει… Ναι!

Χριστούγεννα είναι…
Για μένα κάθε μέρα. Έχω γεννηθεί Χριστούγεννα και μ’ ακολουθεί.

Η Αναστασία Λαμπρία θέλει να μας πείτε τι στολίδια έχει το ιδανικό χριστουγεννιάτικο δέντρο. 
Είχα πολλά χρόνια να φτιάξω δέντρο. Φέτος για λόγους εθιμικής ανάτασης και επειδή είμαι πάρα πολύ καλά, στόλισα. Δεν ψώνισα παρά μόνο τρία γυάλινα αγγελούδια, μια κορδέλα κόκκινη και φωτάκια γιατί είχαν χαλάσει τα περσινά. Έβαλα αγαπημένα πράγματα από το σπίτι. Ένα μπρελόκ που μου είχε χαρίσει κάποιος, τη φωτογραφία με τα αδέλφια μου, τη Βέμπο, τον Άγιο Νεκτάριο, τη Μάγια Μελάγια, εικόνες, κάτι μπόνους απ’ το καζίνο, μπισκότα. Ένα δέντρο που κανένα στολίδι δεν είναι ίδιο με το άλλο.

Το μότο του protagon.gr είναι «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά». Θα μου πείτε μια τέτοια;
Ένα πρωί στη Μεσογείων, ένας ντελιβεράς μου φώναξε «Α ρε Σταμ, γράψε τίποτα να γλεντήσουμε τον πόνο μας». Αυτό το πρωί το πήρα μαζί μου. Ειδικά τη στιγμή που έχω την ευθύνη να δίνω τραγούδια στο στόμα του Δημήτρη Μητροπάνου… πορεύτηκα μ’ αυτό που είπε για 2 λόγους. Ερχόταν από έναν άνθρωπο του μεροκάματου και δεύτερον γιατί η λέξη πόνος ήταν μαζί με τη λέξη γλέντι με την ίδια δύναμη. Και πιστεύω βαθιά βαθιά ότι η ψυχή του Έλληνα είναι αυτό.

της Στέλλας Αλαφούζου

www.protagon.gr

Με κυνηγά η θάλασσα..

Ζωγραφισμένα..

Την εργασία μου την προσέχω και την αγαπώ.
Μα της συνθέσεως μ' αποθαρρύνει σήμερα η βραδύτης.
Η μέρα μ' επηρέασε. Η μορφή της
όλο και σκοτεινιάζει. Ολο φυσά και βρέχει.
Πιότερο επιθυμώ να δω παρά να πω.
Στη ζωγραφιάν αυτή κυττάζω τώρα
ένα ωραίο αγόρι που σιμά στη βρύσι
επλάγιασεν, αφού θ' απέκαμε να τρέχει.
Τι ωραίο παιδί· τι θείο μεσημέρι το έχει
παρμένο πια για να το αποκοιμίσει.-
Κάθομαι και κυττάζω έτσι πολλήν ώρα.
Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ΄την δούλεψή της.


Κωνσταντίνος Καβάφης

Δεν ξέρω αν στο'πα, σ'αγαπώ..

Η φωτογραφία της ημέρας..

Η εικόνα..

Η ψυχή σου με ηρεμεί
και το σώμα σου μ’ ελκύει,
και δεν υπάρχει τίποτα μίζερο
και τιποτένιο
σε όσα έζησες σε ό,τι είσαι.
Κι αυτή είναι μια τέλεια εικόνα
για να σε απομονώσω
και ν’ αντιπαρέλθω το πάθος μου
για σένα
-όμως οι κινήσεις σου κρύβουν
έναν ανυπέρβλητο, έναν ζωικό ερωτισμό
κι αυτό είναι η πιο μεγάλη δυσκολία.


Αλεξάνδρα Μπακονίκα

She's a rainbow..

ο Τύπος και η ουσία..

“Κλαιν' οι χήρες, κλαίνε κι οι παντρεμένες...”. Σ αυτή την αμφίβολης σοφίας παροιμία συμπυκνώνεται η αντίδραση των περισσότερων, για τη μεγάλη κρίση, όχι μόνο οικονομική, που περνάνε εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια. Ας το αποκαλέσουμε “Ενημέρωση”, για χάρη της συντομίας και ας το βάλουμε και σε εισαγωγικά, για χάρη της κυριολεξίας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο: οι δημοσιογράφοι κάναμε ο,τι μπορούσαμε για να έχουμε απέναντί μας το λαϊκό αίσθημα και δεν κάναμε ούτε τα στοιχειώδη για να διασώσουμε ένα αίσθημα επαγγελματικής αξιοπρέπειας απέναντι στην κοινωνία. Με τις εξαιρέσεις που έχουν πάντα οι κανόνες, για να επιβεβαιώνονται.

“Καλύτερα να σου βγει το μάτι”, λέει μια άλλη πιο σοφή παροιμία, αλλά εμάς μας βγήκε το όνομα και έτσι “μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά”. Οχι, δεν θα πάρω τις παροιμίες με τη σειρά και ούτε θα κάνω ανάλυση τι συμβαίνει στα ΜΜΕ, θα μας έπαιρνε μέρες και άλλωστε όσοι δεν αρκούνται σε ευχές ή σε κατάρες, καταλαβαίνουν.

Μια ιστορία θέλω να σας πω, τη μέρα που το Σωματείο μας κατάφερε το ακατόρθωτο: “Και η 48ωρη απεργία ολόκληρη και οι εκδότες χορτάτοι”, σημειώνοντας παροιμιώδη ήττα που θα γραφτεί στα συνδικαλιστικά χρονικά!

“Θαύμα, θαύμα”, είπα στη φίλη και συνάδελφο Δήμητρα Μυρίλλα, που πίναμε καφέ, δυο βήματα από την ΕΣΗΕΑ. Εγώ είχα πάει μέχρις εκεί, ως άνεργη με τη βούλα (χαρτί απόλυσης) για το βοήθημα Χριστουγέννων και εκείνη για να πληροφορηθεί ότι το Σωματείο της δεν την θεωρεί ούτε εργαζόμενη, ούτε άνεργη... Δεύτερο θαύμα σε μια μέρα!

Με την “καλή συνάδελφο”-αυτό το λέμε συχνά στη δημοσιογραφία γιατί θεωρούμε ότι οι περισσότεροι είναι κακοί συνάδελφοι- ζήσαμε τον Ιούνιο του 2009 τον “ξαφνικό θάνατο” μιας εφημερίδας (Ελεύθερος Τύπος), ενός ραδιοφωνικού σταθμού (City 99,5) και ενός σάιτ, με τεθλιμμένους συγγενείς πάνω από 350 εργαζόμενους. Τότε ήταν πρωτοφανές και εφάπαξ το σοκ, τώρα πια γίνεται καθημερινά, παντού και με δόσεις.

Στη συνέχεια ζήσαμε, πέρισυ, στον μετονομαζόμενο πλέον “ΒΗΜΑ FM”, το “σχέδιο σωτηρίας” μας -κατά τις συμφωνίες- τη μεγάλη σφαγή, επί της ουσίας, πάνω από 80 εργαζομένων, υπό το γενικό σύνθημα “θα μείνουν μόνο όσοι είναι του ΔΟΛ” και σε κλίμα αφόρητης ψυχολογικής πίεσης, μείωσης μισθών, επαγγελματικού υποβιβασμού και – κυρίως- της εκβιαστικής απειλής “ή μπαίνεις εθελούσια έξοδο ή απολύεσαι”. Εν γνώσει όλων και του Σωματείου μας φυσικά.

Η Δήμητρα, στον δεύτερο καφέ, έχει γίνει έξαλλη:
-“Τι είμαι; Στη λίστα των εργαζομένων δεν είμαι. Στη λίστα των ανέργων δεν είμαι. Η ΕΣΗΕΑ κρατάει το “εθελούσια” και ξεχνάει το “έξοδος” και με ποιές μεθόδους έγινε. Χωρίς χαρτί απόλυσης δεν είμαι άνεργη”.
-Τυπικά.. έχει δίκιο.
-Τυπικά, γιατί ουσιαστικά ξέρει πόσο δημοφιλής είναι η με το ζόρι “εθελούσια έξοδος” στα ΜΜΕ. Για την ΕΣΗΕΑ ούτε οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι – άλλη δημοφιλής εργασιακή σχέση- είναι άνεργοι, όταν χάνουν τη δουλειά τους.
-Τυπικά...
-Για την ΕΣΗΕΑ ούτε οι συμβασιούχοι της ΕΡΤ που έμειναν χωρίς δουλειά είναι άνεργοι, αλλά επειδή ήταν πολλοί πίεσαν και κατάφεραν να τους γράψουν στη λίστα.
-Τυπικά...
-Τ υ π ι κ ά είναι Συνδικαλιστικό Σωματείο και η ΕΣΗΕΑ. Και σε λίγο θα πετύχει το θαύμα να μην έχει εγγεγραμμένο κανέναν άνεργο στους καταλόγους της, όταν η ανεργία θα έχει φτάσει στην κορυφή.
-Ναι, είναι θαυματουργή η ΕΣΗΕΑ. Αλλά δεν είναι ελέω Θεού, εκλέγεται. Αν δεν καταφέρουμε και τώρα να φτιάξουμε ένα Συνδικάτο του Τύπου, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν με τα Ταμεία κλπ... είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Επειδή είμασταν φορτισμένες το έριξα και γω στην πλάκα. Να μην στενοχωριέται, γιατί τώρα που “έκλεισε” το επάγγελμα δημοσιογράφος, θα ανοίξουν τα άλλα κλειστά επαγγέλματα και μπορεί να γίνουμε φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι, ή ακόμα καλύτερα οδηγοί ταξί ή φορτηγού, γιατί όχι; Και θα λέμε κάποτε ότι στη μεγάλη κρίση του Τύπου “ημουν κι εγώ εκεί”. Τυπικά, γιατί από ουσία είμασταν χρόνια αλλού. Και οι δημοσιογράφοι και όλοι μας.

Τυπικά λοιπόν... για τους τύπους... και όχι μόνο στον Τύπο. Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχει πια στα εργασιακά όχι το πνεύμα, αλλά ούτε το γράμμα του νόμου που ξέραμε- το σάρωσε το νέο νομοσχέδιο. Οσο για τους άγραφους νόμους που χρόνια ίσχυαν κι ας παραβιάζονταν κάπως καλυμμένα, τώρα βιάζονται κανονικά και με τον νόμο.

Δεν τσακωθήκαμε, πάντως, για το ποιός θα πληρώσει τους καφέδες.
-Ασε, βρε Δήμητρα, κερνάω. Εγώ τουλάχιστον είμαι καταγεγραμμένη στους ανέργους της ΕΣΗΕΑ. Κι όπως φαίνεται ακόμη κι αυτός είναι λόγος σήμερα για να κερνάς!

ΥΓ: Λίγες ώρες μετά μάθαινα ότι ο Κώστας Γιαννακίδης απολύθηκε, σχεδόν στον αέρα, από τον ΒHMA FM, με επίσημη αιτολογία ότι η ιδιοκτησία ενοχλήθηκε από το αντι-χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι “Ho, Ho, Fucking Ho”,  σε μια εκπομπή σατιρικού χαρακτήρα. Πριν λίγο καιρό, ο σταθμός Red είχε απολύσει τον Δημήτρη Σούλτα, με την αιτιολογία ότι ήταν “πολύ δημοσιογράφος”, σε μια εκπομπή χιουμοριστικού, επίσης, ύφους. Τις προάλλες, σε μια νύχτα, στον ΑNTENA FΜ, απολύθηκε το σύνολο σχεδόν των δημοσιογράφων, μαζί με τον διευθυντή σύνταξης, Βασίλη Αδαμόπουλο- που έκανε εκπομπή με τον Χρήστο Χωμενίδη- γιατί το ραδιόφωνο θα μετατραπεί από ενημερωτικό σε μουσικοχορευτικό! Ο κατάλογος είναι μεγάλος και οι λόγοι απόλυσης γίνονται σταδιακά όλο και πιο εξωφρενικοί, ακόμη και φαιδροί. Δεν κρατιούνται ούτε καν κάποια προσχήματα. Ετσι, για τους τύπους...

της Γιούλας Ράπτη

www.protagon.gr
 

Prituri se planinata..

Το κάλεσμα του εραστή..

Πού είσαι αγαπημένη;
Μήπως σ’ εκείνο το μικρό παράδεισο,
να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου,
όπου ο βωμός της αρετής στήθηκε προς τιμή σου
και που σ’ αυτόν προσφέρεις θυσία
την ψυχή και την καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία,
γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;

Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, πού είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών,
παρηγορώντας τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;

Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού. Είσαι δυνατότερη απ’ τους αιώνες.
Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε,
όταν μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;
Και πλανούνταν γύρω μας οι άγγελοι του Έρωτα δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε μ’ ενωμένα τα χέρια,
σφιχταγκαλιασμένοι σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;
Θυμάσαι την ώρα που σ’ αποχαιρέτησα και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;

Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων
φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ’ τη γλώσσα.
Ήταν η εισαγωγή σ’ ένα μακρόσυρτο στεναγμό
σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα.

Εκείνος ο στεναγμός μ’ οδήγησε στον πνευματικό κόσμο
δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.
Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.

Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου
κι έλεγες: “Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα
για γήινους σκοπούς και χώρια να ζουν ο κόσμος τ’ αναγκάζει.

Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα ενωμένο
μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.
Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε εκπρόσωπό της.

Υπάκουσέ την,
γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της την κούπα της γλύκας της ζωής.

Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά,
η αγάπη σου θα ‘ναι η παρηγοριά μου.
Κι η θύμησή σου Αιώνιος Γάμος.”

Πού είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ;
Είσαι ξύπνια μέσα στη σιωπή της νύχτας;
Ας σου φέρνει ο καθάριος άνεμος
τους χτύπους της καρδιάς μου κι όλη μου την αγάπη.

Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,
γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.

Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου
που καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.

Πού είσαι αγαπημένη;
Ακούς το κλάμα μου πέρα απ’ τον ωκεανό;
Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;

Υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα
για να σου φέρει την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου;
Υπάρχει μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;
Πού είσαι, όμορφο αστέρι μου;

Το σκοτάδι της ζωής μ’ έριξε στην αγκαλιά του.
Η θλίψη με νίκησε.
Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα ‘ρθει και θα με ζωντανέψει!
Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο!
Θα με στηρίξει!

Πού είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!
Και πόσο μικρός εγώ!

Χαλίλ Γκιμπράν