Σαλονίκη..

Μαρία ή το θαύμα της βροχής

Καθώς
εγώ
τη μυγδαλιά τινάζω

πέφτουν τ' αμύγδαλα βροχή
κι εσύ
πως λάμπεις

μα δε θυμώνεις
μόνο
με κοιτάζεις
και μου χαμογελάς
φεγγοβολώντας

Κι εγώ
τινάζω με
μανία το δέντρο
και Θε μου σε
φοβάμαι και
μ' αρέσεις

κι όλο βυθίζεσαι στο φως
και μέσα
στην εκτυφλωτική σου λάμψη
σβήνεις

Κι εγώ
τινάζω κλαίγοντας
-γελώντας
και κλαίγοντας-
το δέντρο
και ξυπνώ

και πια
δεν είναι φως
δεν είναι δέντρο

μόνο δωμάτιο γκρίζο
βουρκωμένο
και βρέχει
βρέχει
και
δεν είσαι

κανείς δεν είναι πια
και με σκεπάζουν
άγρια θολά νερά

νερά
και χρόνια

~ ~ ~

Στο τέλος όλα σωπαίνουν
και μόνο στάζει μια βρύση

Για να μπορείς να θυμάσαι

Ορέστης Αλεξάκης 

Ο Ληξίαρχος
 

Οι μύστες της ερήμου..

Άλλο ένα καλοκαίρι..

Για σκέψου να μην πρόφταινα
κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τούς δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω
να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά
ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου
να κολυμπάω  σε θάλασσες ζεστές
ν’ αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά
ν’ αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους
ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.
Έτσι καθώς τα πρόφτασα αυτό το καλοκαίρι
λέω να ελπίζω για προσεχή Χριστούγεννα
για κάποια επόμενη Πρωτοχρονιά
- άσε να δούμε και για παραπέρα.

Τίτος Πατρίκιος

Μια αγάπη μου..

Απλωμένα σε καναπέδες, πατώματα και τοίχους

εκθέτονταν χαλιά εισαγωγής από την Ανατολή.

Η συντροφιά που ακολούθησα συναγωνίζονταν

ποιος θα διαλέξει το καλύτερο

και ποιος θα πληρώσει περισσότερο.

Έφερναν βαβούρα και υστερία επιδειξιομανίας.

"Παραδέξου το, είναι άχαρα άτομα

κι εσύ πνίγεσαι ανάμεσά τους.

Μια ανοησία η βαβούρα τους,

απορώ πως τους ανέχεσαι ".

Γύρισα και τον κοίταξα καθώς απρόσμενα

εμφανίστηκε μπροστά μου κι έκανε την υπόδειξη.

Με μάλωνε και τα μάτια του υπέφεραν από αγάπη,

με μάλωνε και η φωνή του λιγωμένη

κόμπιαζε από αγάπη-

με τον πιο μειλίχιο τρόπο με μάλωνε.

Και ήταν το αντίδοτό μου,

το πιο αληθινό μου αντίδοτο

για τις άχρηστες και άχαρες συναναστροφές μου με άλλους.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

"Παρακαταθήκη ηδυπάθειας" Εκδ. Εντευκτηρίου, 2000

Η ευτυχία μου..

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω
έμαθα να βρίσκω.
Από τότε που ένας άνεμος μου εναντιώθηκε
ταξιδεύω με όλους τους ανέμους

Φρίντριχ Νίτσε

Sweet surrender..

Η αθέατη φριχτή όψη του Παρισιού..

Γράφει η Μαρία Δεναξά

Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί ακόμα και άγνωστοι που συναντώ τυχαία, μακαρίζουν την τύχη μου που σε τέτοιους χαλαιπούς καιρούς για την ελληνική κοινωνία ζω σε μια άλλη, καλύτερη -υποτίθεται- χώρα, όπως είναι η Γαλλία. Όμως, τι κι αν έτυχε να ζω στο Παρίσι; Πιστεύετε ότι όλα είναι ρόδινα; Όχι, δεν είναι έτσι! Κάποτε, πράγματι ήταν.

Σήμερα, πίσω απο την βιτρίνα της γκλαμουριάς της Γαλλίας, κρύβεται ο 60χρονος συνταξιούχος βιοτέχνης που έσφαξε από ντροπή 90χρονη μάνα, γυναίκα και παιδί, λίγες ώρες πριν οι τράπεζες -πάλι αυτές- του κατασχέσουν μαζί με την αξιοπρέπεια, το σπίτι και τους μόχθους μιας ζωής… επειδή χρωστούσε 200 χιλιάρικα …

Σήμερα, πίσω απο τη χλιδή των Παρισίων κρύβεται εκείνη η απεγνωσμένη φοιτήτρια και ο φοιτητής, που όταν δεν παρακολουθούν μαθήματα πληρώνουν με το κορμί τους το δικαίωμα στη μάθηση και την επιβίωση. Γιατί στη γαλλική πρωτεύουσα η ταρίφα του ενοικίου σε ένα δωμάτιο 4×4 μεταφράζεται σε 600 ευρώ και βάλε, σε οποιαδήποτε φοιτητική εστία.

Ή για να το πω και διαφορετικά: 800 με 1000 ευρώ κοστολογείται μια μικρή γκαρσονιέρα με άβολο καναπέ-κρεβάτι, τουαλέτα και μπάνιο σε δήθεν ασφαλή συνοικία. Πολλά λεφτά, που όσο «χαρακίρι» και αν κάνει ο γονιός δεν τα βγάζει πέρα. Και να ήταν μόνο αυτά…

Οι «πληγές» της οικονομικής αιμορραγίας είναι αμέτρητες. Πίσω απο τις λαμπρές εμπορικές συμφωνίες των πολλών δισεκατομμύριων κρύβονται ο ανήμπορος συνταξιούχος των 700 ευρώ, ο μεροκαματιάρης του βασικού μισθού των 1050 ευρώ , η ανύπαντρη ή η εγκαταλελειμμένη από τον σύντροφο της μάνα. Άνθρωποι -Σκιές, που τα μεσάνυχτα η απόγνωση τις φέρνει πάνω από τους κάδους των σκουπιδιών. Εκεί όπου τα αποφάγια και τα ληγμένα δεν ξεχειλίζουν όπως παλιά… Βλέπετε, έχουν γίνει πάρα πολλοί εκείνοι που τρέφονται σήμερα με τα σκουπίδια των αστών!

Μια κοινωνική τάξη προς εξαφάνιση. Που με μέσο εισόδημα (μαζί με κάποια επιδόματα) τα 3000 ευρώ καθαρά μηνιαίως ανά νοικοκυριό, αδυνατεί πλέον να πληρώσει λογαριασμούς, σούπερ μάρκετ, βενζίνη – που τραβά πάλι στα ύψη – το αβάσταχτο ενοίκιο ή τα 7.500 ευρώ το τ.μ για να αγοράσει ένα μικρό -έστω- διαμέρισμα στη γαλλική πρωτεύουσα, ώστε να στοιβάξει όνειρα, υποχρεώσεις, οικογένεια. Και η λίστα με τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν και αλλού και εκτός Ελλάδος συνεχίζεται…

Με τον νεαρό διπλωματούχο, τον απολυμένο τριαντάρη, σαραντάρη, πενηντάρη που μάταια αναζητούν να βρουν οποιαδήποτε δουλειά… που, όμως, δεν υπάρχει! Εκτός κι αν είναι στη Κίνα με μισθό Κίνας, βεβαίως.

Με τους δεκάδες άστεγους και άπορους στην ουρά των συσσιτίων που αυξάνονται δραματικά και κατακλύζουν τις γωνιές του Παρισιού, της Λίλ, του Μπορντώ…

Με τους απεργούς προς απόλυση, που αγωνίζονται ώστε να μη χάσουν την αποζημίωση τους τώρα που η υγιέστατη οικονομικά άλλα άπληστη επιχείρηση, τους «μετακομίζει» σε άλλες πολιτείες. Πιο φθηνές…

Με τον συμβασιούχο που ζεσταίνεται στις στοές του μετρό, κοιμάται κάτω από τις γέφυρες και πλένεται στις δημόσιες πισίνες, προσπαθώντας να κρύψει τη μιζέρια του απο έναν κόσμο που φοβάται τον διπλανό σαν τη χολέρα…

Με την απόγνωση στα γκέτο των εγκαταλελειμμένων μεταναστών που η οργή της φτώχειας και του ρατσισμού ξεχειλίζει…

Με τον αγανακτισμένο εκπαιδευτικό, τον δημόσιο υπάλληλο, ακόμα και τον γιατρό που τους φορτώνουν, φορτώνουν και ξαναφορτώνουν επιπλέον μπαλώματα γιατί περικόπτουν, κόβουν και ξανακόβουν από παντού, και πάει λέγοντας…

Εκείνα, λοιπόν, που δεν φαίνονται πίσω απο τις χιλιοειπωμένες υποσχέσεις, τα σούρτα φέρτα και τα αστραφτερά χαμόγελα του Νικολά, της Κάρλας, του Γιώργου, της Άγκελας, του Σίλβιο, είναι μικρές καθημερινές τραγωδίες μιας πραγματικότητας που ξεθωριάζει από την βιαιότητα της κρίσης, που διάολε παρατραβά!

Υ.Γ. Για τη φίλη μου τη Celine με τα δύο μωράκια, την Mathilde και τον Antoine. Προχθές το πρωί της ανακοίνωσαν την απόλυση της για »οικονομικούς » λόγους λέει… Πριν απο έξι μήνες με την ίδια δικαιολογία, απολύθηκε και ο σύντροφος της Frederic. Απο τότε αναζητεί δουλειά. Μάταιος κόπος….

www.aixmi.gr 

Μπαλαρίνες επιτρέπονται..

Περιπλανώμενο..

Σε ψηφιακή μορφή τα αρχεία της βιβλιοθήκης του JFK

Η Βιβλιοθήκη του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι στη Βοστώνη, με χιλιάδες ντοκουμέντα και φωτογραφίες του 35ου προέδρου των ΗΠΑ ψηφιοποιείται με την ευκαιρία της 50ης επετείου από την ορκωμοσία του, στις 20 Ιανουαρίου.
Η συλλογή αυτή, στην ηλεκτρονική διεύθυνση jfklibrary.org, είναι η πιο πλήρης ψηφιακή βάση δεδομένων ενός πρώην προέδρου των ΗΠΑ, αναφέρει το Ίδρυμα της Βιβλιοθήκης JFK.
«Οι γονείς μου πίστευαν στην Ιστορία σαν να είναι ένας από σημαντικότερους δασκάλους μας», αναφέρει η κόρη του πρώην προέδρου, η Καρολάιν, σε ανακοίνωση.
«Καθώς η νεολαία εμπιστεύεται ολοένα και περισσότερο το διαδίκτυο ως πρώτη πηγή πληροφόρησης, ελπίζουμε ότι τα ψηφιακά αυτά αρχεία θα επιτρέψουν σε μια νέα γενιά να αποκτήσει περισσότερη γνώση για αυτό το σημαντικό κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας», προσθέτει.
Ιστορικά έγγραφα, επιστολές, φωτογραφίες και ταινίες διαφωτίζουν για τον αγώνα υπέρ των δικαιωμάτων του πολίτη, τον Ψυχρό Πόλεμο, τις σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, την αρχή της εποποιίας με την αποστολή του ανθρώπου στο φεγγάρι.
Το ψηφιακό υλικό περιλαμβάνει 200.000 σελίδες ντοκουμέντων, 300 ακουστικές ταινίες με 1.245 ομιλίες, συνεδριάσεις, τηλεφωνικές συνδιαλέξεις καθώς και 72 μπομπίνες ταινιών και 1.500 αρνητικά φωτογραφιών.
Προοδευτικά, και άλλα αρχεία θα περάσουν σε ψηφιοποιημένη μορφή και θα προστεθούν. Η Βιβλιοθήκη Κένεντι έχει 8,4 εκατομμύρια σελίδες ντοκουμέντων, 400.000 φωτογραφίες και 9.000 ώρες ηχητικού υλικού.


www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά..

Τώρα που δεν είσαι μπροστά μου 

και δεν βλέπεις τι έκφραση παίρνει το πρόσωπο μου 

και δεν κινδυνεύω να φανώ τρυφερός και γελοίος, 

σου λέω πως σ' αγαπώ πολύ. 

(Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά)
Nίκος Καζαντζάκης 

Elements of life..

Στο πάτωμα..

Χρειαζόμαστε κάτι άλλο
Καταλαβαίνεις;
Κάτι που να έρχεται από έξω,
Να βουτάει μέσα,
Να τρυπάει την ανάσα
Να φέρνει άνω κάτω
Καρδιά και σκέψεις
Να ταξιδεύει στο αίμα
Για να το βαφτίζει μπλε,
Να το γεμίσει διαμάντια
Αστραφτερά
Που να κόβουν,
Μήπως χαρακώσουν το δέρμα
Και χυθεί στο πάτωμα
Η αγάπη

Ρενέ Μαλτέζου

Wonderful life..

Φούγκα..

-Δεν σε φοβίζουν τα κύματα;
-Με ταξιδεύουν στη ρότα σου…
-Κι ο άνεμος;
-Γεμίζει τ’αυτιά μου με τη φωνή σου…
-Κι η πρώτη φθινοπωρινή βροχή;
-Μια κάθαρση για να σε δεχθώ αμόλυντη…
-Κι η απόσταση;
-Μικραίνει τους ενδοιασμούς…
-Και οι μοναχικές νύχτες;
-Αφορμή για ονειρικό ερωτικό σφιχταγκάλιασμα…
-Κι η έλλειψη;
-Γιγαντώνει την επιθυμία…
-Και οι σκέψεις;
-Σου δίνουν ζωή…
-Κι ο χρόνος;
-Προσμονή για την ευτυχία…
-Και οι φόβοι μου;
-Απόδειξη ότι υπάρχεις…

Μάρη Λιώκη

Moonchild..

Πάθη τα σεπτά..

1

Δωσ’ μου τη φωνή σου

να σε τραγουδήσω

4

Η καρδιά μου στον κήπο σου τρυγάει μανταρίνια

Τρυγόνια στον κήπο σου μαντεύουν την καρδιά μου

5

Δεν έχω τις γλώσσες όλες

Μία μόνο: σ’ αγαπώ

-χωρίς υποκείμενο

6

Υποχωρείς

Δε μένει παρά ν’ ανοίξω όλες τις πόρτες

Παντελής Μπουκάλας

«Edith Piaf – Σωτηρία Μπέλλου»

Την Τετάρτη 5 Ιανουαρίου, και για κάθε Τετάρτη του Ιανουαρίου, η ομάδα Χρώμα παρουσιάζει στη σκηνή του 104 τη μουσική παράσταση «Εdith Piaf–Σωτηρία Μπέλλου». Μια παράσταση που δεν αποσκοπεί σε αφιερώματα και επετειακούς εορτασμούς, αλλά στην ουσία της τέχνης των τραγουδιών των δύο αυτών μεγάλων τραγουδιστριών.

Τραγούδια που είπαν σε πρώτη εκτέλεση ή τραγούδια που χαρακτήρισαν με την ερμηνεία τους.
Δύο μεγάλες φωνές, με παράλληλες ζωές. Η Piaf τραγουδούσε στα γαλλικά καμπαρέ, η Μπέλλου στα ρεμπετάδικα. Διαφορετική γλώσσα, ίδιο συναίσθημα. Τραγούδια που μιλάνε σε «απλή» γλώσσα για τα πάθη της ψυχής, τον έρωτα, τη μοναξιά, το θάνατο. Τραγούδια για όλα τ' απαγορευμένα της ψυχής. Edith Piaf: η «φωνή» του Παρισιού, το «σπουργίτι» της Γαλλίας. Επηρέασε άμεσα κάθε Γάλλο τραγουδοποιό και τραγουδιστή. Κυριότερο χαρακτηριστικό της δεν υπήρξε η τεχνική, αλλά το πάθος και η δύναμη της φωνής της. Προτιμούσε να ερμηνεύει τραγούδια μελαγχολικά που περιέγραφαν τη φτώχια, το χαμένο έρωτα και τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής, ενώ κάποια προέρχονταν από προσωπικές της εμπειρίες. Σωτηρία Μπέλλου: η μεγάλη «μούσα» του ρεμπέτικου. Ντυμένη πάντοτε αυστηρά, η Σωτηρία Μπέλλου «έπιασε» καρέκλα στο λαϊκό πάλκο. Παρέμεινε μέχρι το τέλος καθισμένη ανάμεσα στους μουσικούς μ' ένα τσιγάρο στο χέρι καθώς τραγουδούσε. Υπήρξε μια προσωπικότητα που σημάδεψε το λαϊκό τραγούδι όχι μόνο με τη φωνή της αλλά και με τη γνησιότητα και την ειλικρίνειά της. Σεβαστή από Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες και από όλες τις ηλικίες. Με τη φωνή, την ερμηνεία και τα τραγούδια της επηρέασε τη ρεμπέτικη σκηνή για περισσότερο από μισό αιώνα.

Ταυτότητα της παράστασης:

Τραγούδι: Όλγα Καββαδία, Bertrand Moreau
Πιάνο: Βιβή Παναγιώτου
Ακορντεόν: Στέφανος Κώτσογλου
Α' Μπουζούκι: Γιάννης Καραπιπέρης
Β' Μπουζούκι: Ναπολέων Σαριπανίδης
Κιθάρα: Μπάμπης Παγουλάτος
Επιμέλεια προγράμματος: Κωνσταντίνος Χατζής
Φωτογραφίες: Γεωργία Λένη

Έναρξη Παραστάσεων: Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011, και κάθε Τετάρτη του Ιανουαρίου στις 9.30 μ.μ.
Σκηνή: 104+1
Διάρκεια παράστασης 90’
Τιμή εισιτηρίου 15 και 10 ευρώ
104: Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια * Τηλέφωνο: 210 3826185

Caruso..

Η αγάπη..

Κοίτα..

Κοίτα…πόσο απέραντη η θάλασσα..
τόσο σ’ αγαπώ…
Κοίτα πόσο απέραντος ο ουρανός…τόσο σ’ αγαπώ..
Σε περίμενα… σε λαχταρούσα
το όνομα σου έγραφα στους δρόμους μου…
Σε περίμενα ένα χρόνο… πόσο μεγάλος ο χρόνος…
Ρώτα τα φύλλα της αμυγδαλιάς… το πόσο σ’ αγαπώ
Σ’ έβλεπα πάντα, σαν έβγαινες μέσα από τα φύλλα της…
Δες πόσο μικρό είναι το δάκρυ..
Ήμουνα ένα μικρό δάκρυ στο δρόμο σου…
Ένα κερί θα ανάψω..
και θα σ’ αγαπώ για πάντα…


Φεϊρούζ

Ο χορός της Αϊσέ..