Η ζωή μου όλη: Ωχ, σχολείο!

Κάθε που αποφασίζω να είμαι καλή μητέρα, απεκδύομαι την αποφασιστικότητα και τις βεβαιότητες (που άλλωστε δεν έχω πολλές) και μπαίνω στη θέση της μικρής μου κόρης. Και κάθε φορά που μπαίνω στη θέση ενός 12χρονου κοριτσιού, γίνομαι τρωτή, αμήχανη, ανυπεράσπιστη. Από τότε που εγώ ήμουν 12χρονη ή και 8χρονη περίμενα με λαχτάρα δύο πράγματα: 1ον πότε θα επανέλθει ο εξαίσιος θεσμός του “κατ΄οίκον διδαχθείσα” και 2ον να φτάσει εκείνη η ώρα που μου λέγανε “μέχρι να πας εσύ 18, οι εξετάσεις θα έχουν καταργηθεί!”. Ακόμη δύο διαψεύσεις που με περίμεναν για να πέσουν πάνω μου με βρόντο. Ούτε απήλαυσα ποτέ τη δυνατότητα να αποφύγω την αθλιότητα του συγχρωτισμού με τα άλλα αντιπαθή, στραμπουληγμένα βρωμόπαιδα που προσπαθούσαν να επιβληθούν με όποιο τρόπο είχαν μάθει από τα σπίτια τους επί μια 12ετία και ούτε βεβαίως γλύτωσα την καρμανιόλα των εισαγωγικών.

Γιατί πρέπει να μαυρίζω έτσι όταν φιλάω το κοριτσάκι μου και το καθησυχάζω (ψευδώώώώώς) ότι και αυτή τη σχολική χρονιά όλα θα πάνε πρίμα και φρρρρρρ ακολουθεί όλη η σεντονιάς των κλισέ: θα κάνεις καινούργιους φίλους, θα μάθεις καταπληκτικά πράγματα, θα γνωρίσεις δασκάλους που θα σου δείξουν δρόμους. Τι; να της πω την αλήθεια; Αν άφηνα ελεύθερο το στόμα μου θα της έλεγα ότι τα μισά παιδιά σχολιάζουν τα μαλλιά και τα παπούτσια των άλλων μισών, ότι το “μαθαίνω” είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο, ότι θα της βγαίνει το λάδι μέχρι τις 5 το απόγευμα και μετά θα την περιμένει μια τρίωρη μελέτη – ένα οκτάωρο δηλαδή τσάμπα κόπου και τέλος, η πλειοψηφία των καθηγητών βαριούνται που ζουν αλλά δεν βαριούνται καθόλου τη ρουτίνα τους.

Μα λέγονται τέτοια πράγματα σε μια μικρούλα και δη επιμελή και στοχαστική; Γιατί όχι; Ρόαλντ Νταλ δεν διάβασε; Λέμονι Σνίκετ δεν ξέρει απ’ έξω; Από Ντίκενς δεν γνωρίζει; Αφού αντιπαθεί που αντιπαθεί τη γλυκανάλατη Πολυάννα δεν δικαιούμαι να της μάθω εγώ πώς δενότανε το ατσάλι;

Τουλάχιστον σ΄ εμάς λέγανε εκείνο το αποτρόπαιο “Καλή πρόοδο” και ξεμπέρδευαν οι μεγάλοι. Εμείς στη λίαν γελοία και άβολη θέση των μεγάλων τι να πούμε στα παιδιά και στα παιδάκια που πάνε πάλι σχολείο από σήμερα; Eμείς που έχουμε και την πετριά του αντισυμβατικού, του φιλέρευνου και politically correct Πολίτη του Κόσμου από τη μία και από την άλλη την ηττοπάθεια του μπαϊλντισμένου άφραγκου; Πώς να τους μάθουμε να ζουν και να ονειρεύονται; Να ζουν ή να ονειρεύονται; Εμείς ακόμη να μάθουμε ότι αυτά τα δύο δεν συναντώνται, είναι σαν τις παράλληλες ευθείες, που έλεγε και η γεωμετρία. 

Αναστασία Λαμπρία

www.protagon.gr