Περπατώντας στην πόλη..

Γράφει η Λίζα Δουκακάρου

Δεν έχω λεφτά, φύγε από δω. Έτσι του 'πα σήμερα. Ήρθε τρέχοντας να καθαρίσει τα τζάμια με ένα πανί σφηνωμένο σε κοντάρι,κάτι σαν σκουπόξυλο. Πάντα του έδινα κάτι, αλλά σήμερα η κακοκεφιά μου χτυπούσε στο παρμπρίζ του αυτοκίνητου κι επέστρεφε με ταχύτητα, λες και ήθελε να μου αστράψει ένα γερό χαστούκι στα μάγουλα.

Λίγο αργότερα στέκομαι μπροστά σε ένα περίπτερο για το ...τρίπτυχο τσίχλες, σοκολάτα, εφημερίδα . Κάποιος πλησιάζει και μου ζητάει χρήματα.

Γνέφω αρνητικά ότι δεν έχω τίποτα. Σε λίγα δευτερόλεπτα τα ρέστα του περιπτερά κουδουνίζουν στη χούφτα μου και με διαψεύδουν πανηγυρικά. Ο ακαθορίστου ηλικίας άντρας με κοιτάζει με ένα βλέμμα μεταξύ παρακαλετού, θυμού και περιφρόνησης. Παίρνω τα ρέστα μου κι απομακρύνομαι.

Οι καθημερινές ενοχές περπατάνε πια δίπλα μας στο δρόμο.

Λίγα μέτρα πιο κάτω η άκρη του ματιού μου πιάνει ένα κατακόκκινο κουβάρι ακουμπισμένο μέσα σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο. Επιβραδύνω και γυρνάω λίγο το κεφάλι να δω. Ένα παιδί το πολύ δεκαέξι χρονών, κάνει χρήση ηρωίνης στηρίζοντας το λιπόσαρκο κορμί του στα δέκα εκατοστά της εταζέρας του θαλάμου.

'' Κοίτα κανονικά αν θέλεις κοπελιά. Όχι λοξά όμως. Όχι λοξά! Δε γουστάρω''...

Ανοίγω το βήμα και απομακρύνομαι σχεδόν τρέχοντας. Τρία στενά πιο πάνω, σα να μπαίνω σε άλλη πόλη... Έτσι νοιώθω. Δυο κόσμοι διαφορετικοί σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων. Φώτα, βιτρίνες, μουσικές, ευγενικά χαμόγελα. Σαν φάρσα σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Περπατάω και σκέφτομαι τον Μανώλη Ρασουλη που ''έφυγε'' πριν από λίγες μέρες, αφού τον είχαν ''φύγει'' από την ελληνική ραδιοφωνία.

'' Με πέταξαν στον κάδο. Είμαι άνεργος, αχρήματος και ηλικιωμένος. Σύνταξη δεν έχω πάρει ακόμα. Ευελπιστώ.'' Είχε σχολιάσει ο ίδιος την κατάσταση του.

Η ελπίδα τελικά πέθανε μαζί του...στην ψάθα. Το '' Δήθεν'' και η ''Εκδίκηση της γυφτιάς'' ακούγονται σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ...

Στο μυαλό μου επιστρέφει η εικόνα του παιδιού που είδα νωρίτερα,''το κόκκινο μπουφάν'', κουρέλι στον τηλεφωνικό θάλαμο, στην άκρη του δρόμου.

Ο τίτλος στην εφημερίδα που κρατάω στο χέρι μου τον αφορά:

''Μεγάλο φαγοπότι στον ΟΚΑΝΑ''.Οι υπεύθυνοι πιάστηκαν, λέει, να έχουν ξοδέψει, περισσότερα χρήματα για δικά τους ταξίδια και τηλεφωνήματα, παρά για μεθαδόνη.....

Περπατώντας ξεχάστηκα κι η ώρα πέρασε. Μπροστά μου μια παρέα αστειεύεται και διαπληκτίζεται για τη βραδινή βόλτα. Δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις για το άσπρο - μαύρο της ζωής, αρκεί τουλάχιστον να μην παγιδευτείς για πάντα στο γκρίζο της.

Εφημερίδα Μετρό