Θέλει μαγκιά..

Ρέκβιεμ για τα media..

Εκκωφαντικές οι καταρρεύσεις των Μέσων Ενημέρωσης, εκκωφαντικές και οι χαιρέκακες αντιδράσεις του φιλοθεάμονος κοινού, που παρακολουθεί δίκην Κολοσσαίου τα συντρίμμια. Δεν είναι μόνο ο Ελεύθερος Τύπος της Γιάννας, που τον έχουμε ξεχάσει αλλά δεν τον ξέχασαν όσοι ακόμα παραμένουν άνεργοι, δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί υπάλληλοι. Δεν είναι η Απογευματινή και το καθημερινό Βήμα με τις προγραμματιζόμενες 100 απολύσεις συντακτών, όπως καταγγέλλει ο εκπρόσωπος των εργαζομένων. Δεν είναι η αποψίλωση του ραδιοφώνου του ΑNT1 από δημοσιογραφικό προσωπικό, οι μειώσεις 10% στον ΣΚΑΙ (προς το παρόν;). Είναι και το ΑΛΤΕΡ που είχε κανα δυο μήνες να πληρώσει, οι περικοπές στην Ελευθεροτυπία, οι απολύσεις στον 902 και την Τυποεκδοτική, οι επαπειλούμενες απολύσεις στο Εθνος. Και αυτά είναι απλώς η εισαγωγή στο ρέκβιεμ. Ερχονται κι άλλα που θα φέρουν μια εκ θεμελίων αποσάθρωση του μηντιακού οικοδομήματος της χώρας.
 

Ξέρω χαίρεστε. Το δείξατε στα χθεσινά σας σχόλια. Στο μυαλό σας, κάτι χρυσοποίκιλτοι αεράτοι τύποι, μέσα στα πανάκριβα Καγιέν τους πέφτουν στο χάσμα που άνοιξε σεισμός της κρίσης. Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε. Αδιάφορη η χαιρεκακία σας σε όλους μας. Οι δημοσιογράφοι δεν σας ζήτησαν καμιά λύπηση, καμιά συμπάθεια. Ετσι και αλλιώς, η επαγγελματική τους καθημερινότητα ,τους έχει εκπαιδεύσει να ζούνε σε διαρκή φουρτούνα, τέτοια που δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι θα την αντέχατε για ένα μήνα, όλοι εσείς που ζείτε τις ζωές κανονικών ανθρώπων.
 

Όταν μιλάτε για δημοσιογράφους (είναι γύρω στους πέντε χιλιάδες - ήδη οι χίλιοι άνεργοι και έρχονται κι άλλοι) το μυαλό σας πάει σε καμιά εικοσαριά γκόλντεν μπους, αγαπημένους των καμερών, των φλάς και των lifestyle περιοδικών, τυλιγμένους με το φωτοστέφανο της αναγνωρισιμότητας, προστατευμένους από την ασπίδα των τρανών τραπεζικών τους λογαριασμών, έχοντες υπέρμετρη, των ικανοτήτων τους, δυνατότητα δημόσιας παρέμβασης, συναγελαζόμενους με τους μεγαλόσχημους του χρήματος, συγχρονιζόμενους με ποικίλα επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα.

Πως φτάσαμε εδώ; Μα ναι, σε ότι δεν αφορά την ανοχή σας, έχετε δίκιο: τα Μέσα Ενημέρωσης, που πάντα ήταν συνδεδεμένα με κόμματα και πολιτικές παρατάξεις (κάτι φυσικό, τίμιο, φανερό και αποδεκτό, στο μέτρο που τα ΜΜΕ είναι προβολείς πολιτικών ιδεών), μετά τους πακτωλούς των χρημάτων που εισέρρευσαν από την Ε.Ε., μετατράπηκαν σε ομάδες συμφερόντων, σε κυκλώματα διαπλοκής δι όφελος των ιδιοκτητών τους. Ως εκ τούτου διάλεξαν και τους «κατάλληλους» συνεργάτες. Χρησιμοποίησαν τα Μέσα ως πολιορκητικούς κριούς για να αλώσουν κρατικές επιδοτήσεις, δημόσια έργα, κυβερνητικές διαφημίσεις ή για να επιτύχουν πολλαπλές άλλες διευθετήσεις. Δίπλα τους βρέθηκαν συνεργάτες τους δημοσιογράφοι, που νόμισαν ότι θα γίνουν ομοτράπεζοι και θα γευτούν την γοητεία της μπουρζουαζίας. Ελάχιστοι, μόνο, τα κατάφεραν και αυτοί εν μέρει! Οι ίδιοι βούλιαξαν τα Μέσα που ανέλαβαν αλλά ο τραπεζικοί τους λογαριασμοί ανέβηκαν. Όμως και αυτοί ήταν λίγοι, όπως ελάχιστοι ήταν και οι δημοσιογράφοι που έγιναν οι ίδιοι εκδότες, δηλαδή αφεντικά δημοσιογράφων.

Εδώ υπεισέρχεται η ευθύνη της μεγάλης χαιρέκακης πλατείας: Δεν γράψατε ποιος έδωσε την δύναμη σε αυτούς, ποιος τους έχανε αναγνωρίσιμους, ποιος έδωσε στα λεγόμενά τους ισχύ …νόμου (μα το είπε ο τάδε). Μήπως εσείς;
Ενας λαός που δεν αγάπησε ποτέ το διάβασμα, που δεν τον έβλεπες στο αστικό, στο ΚΤΕΛ, στο τρένο, στο καφέ, να διαβάζει εφημερίδα, όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί τις καταναλώνουν σαν …ζεστό ψωμί. (και μην μου πείτε, αυτό γινόταν επειδή δεν έχουν ποιότητα. Υπήρξαν εφημερίδες ποιότητας, αλλά οι κυκλοφορίες τους πάντα ήταν λυμφατικές). Αυτή η έλλειψη αναγνωστικού κοινού έκανε τις εφημερίδες για να επιβιώσουν να στραφούν στο …εμπόριο. Το τι σπίτια και αυτοκίνητα πρόσφεραν, το τι CD με ξεχασμένα τραγούδια νεκρανάστησαν, τι dvd με άγνωστα έργα ανακάλυψαν, τι στις Σεϋχέλλες έστειλαν αναγνώστες – μέχρι και …παπλώματα για τα κρύα βράδια του χειμώνα μοσχοπούλησαν. Και ω του θαύματος, με την τακτική αυτή, την οποία ενθέρμως αγκάλιασε το φιλοθεάμον κοινό που τώρα χαμογελάει χαιρέκακα, ανέβαλαν για κάποια χρόνια τον ανεπίστροφα προγραμματισμένο θάνατό τους. Έναν θάνατο συνυφασμένο με την αδιαφορία του κοινού για τα κοινά, ενός κοινού που κρίνει, καταδικάζει, αλλά την ίδια στιγμή δεν αγοράζει τις εφημερίδες γιατί - νομίζει ότι – ενημερώνεται, ίσως επειδή αυτό του αρκεί, από τα φωνακλάδικα τηλεοπτικά καφενεία των 8! Ένα κοινό που γουστάρει «ταρζανιές» , ως τεκμηριωμένη ενημέρωση και αποκαλυπτική δημοσιογραφία. Ένα κοινό που επιβραβεύει τον τηλεοπτικό τσαμπουκά, τον ανόητο ή συνθηματολογικό λόγο των καλεσμένων στα διάφορα πάνελ και παραθύρια. Ενα κοινό που τρέχει αλλόφρον στα διάφορα ΙΚΑ- ΜΙΚΑ και ζητάει αδιανόητα επιδόματα, γατί «το είπε ο τάδε»! Θα μου πείτε «έτσι το εκπαιδεύσατε»… θα σας απαντήσω άλλο που δεν ήθελε…
 

Ποιος έδωσε λοιπόν δύναμη σε όλους αυτούς; Ποιος δεν απαίτησε την ποιότητα και αδιαφόρησε για την ανεξάρτητη (συγκριτικά πάντα )ενημέρωση; Μα το χαιρέκακο κοινό της πλατείας (σ.σ. αναφέρομαι μόνο στα δημοσιογραφικά πλαίσια, δεν αφορά το παρόν σημείωμα το σύνολο των τηλεοπτικών εκπομπών).
Την ίδια στιγμή διάφοροι απίθανοι τύποι, άσχετοι με την δημοσιογραφία, εμφανίστηκαν αγοράζοντας εφημερίδες, ημιθανείς ή όχι, στοχεύοντας είτε στο διαγούμισμα κρατικών πόρων, είτε στην καταξίωση που δίνει ο τίτλος του εκδότη και την είσοδό τους στο κεντρικό πολιτικοεκδοτικό στερέωμα. Τώρα, βλέποντας ότι το μέλι τέλειωσε μαζί με την κρίση, τις ξαπόστειλαν - μαζί με τους εργαζόμενους.
Πλέον το «καινούργιο κοσκινάκι» είναι το ιντερνέτ. Ολοι οι επιχειρηματίες των Μέσων άρχισαν να επενδύουν σε αυτό με τη μανία που θυμίζει τις πρώτες ημέρες του ιδιωτικού ραδιοφώνου. Το αν θα δημιουργήσουν μια νέα φούσκα την οποία θα ακολουθήσει μια νέα κατάρρευση, θα εξαρτηθεί από το πόσο διδάχτηκαν από την παρούσα κρίση. 

Γιάννης Σιδέρης

www.protagon.gr

Beautiful..

TEDx Athens

Στις 26 Νοεμβρίου 2010 το «ΘΕΑΤΡΟΝ» φιλοξενεί το συνέδριοTEDxAthens, μια συνάντηση αφιερωμένη στη διάδοση ρηξικέλευθων ιδεών. Μέσα στο χρονικό όριο των 18 λεπτών, οι ομιλητές, πρωτοπόροι από το χώρο των επιστημών, της τέχνης και της επιχειρηματικότητας καλούνται να δώσουν μια διάλεξη-εμπειρία, αφετηρία για συζήτηση με τους ακροατές. Μεταξύ των ομιλιών παρεμβάλλονται μουσικά διαλείμματα. Το συνέδριο βρίσκεται υπό την αιγίδα της ετήσιας διοργάνωσης TED, που ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια στην Καλιφόρνια και στην οποία έχουν δώσει το παρών προσωπικότητες όπως ο Μπιλ Γκέιτς, ο Αλ Γκορ, η Ιζαμπέλ Αλιέντε και ο Γκόρντον Μπράουν.

http://2010.tedxathens.com/

Melancholy..

«Μικροί Πλάτωνες» σε νηπιαγωγείο του Παρισιού

Ενα παράθυρο στον κόσµο της φιλοσοφίας, µε βάση τα ερωτήµαταπου θέτουν τα παιδιά, άνοιξε στους µαθητές της µια νηπιαγωγός που εργάζεται στα υποβαθµισµένα προάστια του Παρισιού. Είναι το πρώτο και ίσως πιο εµβληµατικό παράδειγµα µιας τάσης που διαµορφώνεται στη Γαλλία και βρίσκει σύµφωνους τους περισσότερους ειδικούς. 
«Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης έλεγαν ότι γίνεσαι φιλόσοφος όταν εκπλήσσεσαι από κάτι και θέτεις ερωτήµατα. Είναι ακριβώς αυτό που κάνουν ενστικτωδώς τα παιδιά από τεσσάρων έως επτά χρονών». Τη θέση αυτή διατυπώνει ο γάλλος φιλόσοφος Ροζέρ Πολ Ντρουά, συγγραφέας ενός βιβλίου µε τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τολµήστε να µιλήσετε φιλοσοφικά στα παιδιά σας». Με το βιβλίο αυτό, ο Ντρουά καλεί τους γονείς να µην αποφεύγουν να απαντούν σταδύσκολα ερωτήµατα που θέτουν τα παιδιά για τη ζωή, τον θάνατο, την προέλευση των ίδιων ή των δικών τους. Τους καλεί επίσης να µην δίνουν τις κλασικές απαντήσεις «θα καταλάβεις όταν µεγαλώσεις» ή, ακόµη χειρότερα, «γιατί έτσι». Ο γάλλος φιλόσοφος πιστεύει ότι είναι σηµαντικό να εκµεταλλευτούµε αυτή τη φάση της φυσικής περιέργειας για να καλλιεργήσουµε την τέχνη της σκέψης και της λογικής στους ανηλίκους και πολλοί ειδικοί συµφωνούν µαζί του. «Ολα τα παιδιά γεννιούνται φιλόσοφοι, αλλά µόνο µερικά από αυτά θα γίνουν στην ενήλικη ζωή τους», δηλώνει.

Η πρώτη «ακαδηµία» για τους«µικρούς Πλάτωνες» στη Γαλλία βρίσκεται σε ένα σχολείο σε υποβαθµισµένο προάστιο του Παρισιού. Στεγάζεται σε ένα νηπιαγωγείο, η νηπιαγωγός του οποίου σκέφθηκε να εκµεταλλευτεί τη φυσική περιέργεια των παιδιών για να συζητήσει µαζί τους ή και να την προκαλέσει η ίδια. Κάθε δεκαπέντε ηµέρες, η Πασκαλίν Ντολιάνι γράφει στον πίνακα λέξεις όπως δικαιοσύνη, ελευθερία, θάνατος, αγάπη. Κι έπειτα αρχίζει η συζήτηση. Τα παιδιά, ηλικίας 4 έως 6 ετών, ασκούνται συζητώντας για το χρώµα του δέρµατος, τις διαφορές ανάµεσα στα φύλα, τα αισθήµατα αδικίας που βιώνουν, την αξία τού να σκέπτονται ελεύθερα, µε τη δασκάλα τους να κατευθύνει τη συζήτηση. «Είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που γίνεται συνήθως», διηγείται η Πασκαλίν Ντολιάνι. «Αντί να διδάσκουµε, προκαλούµε ερωτήσεις».Η νηπιαγωγός και οι µικροί µαθητές της έγιναν πρωταγωνιστές ενός ντοκιµαντέρ, το οποίο κυκλοφόρησε αυτές τις µέρες στις κινηµατογραφικές αίθουσες της Γαλλίας. Οι σκηνοθέτες Ζαν Πιερ Πότσι και Πιερ Μπαρουζιέ δανείστηκαν τον τίτλο από ένα σύνθηµα του Μάη του ‘68: «Ce n’ est qu’ un debut» (Αυτή είναι µόνοη αρχή). Στο ντοκιµαντέρ καταγράφεται αυτή η επαναστατική εµπειρία και τα αποτελέσµατά της έπειτα από δύο χρόνια εφαρµογής του προγράµµατος. «Ακόµη και τα πιο δειλά παιδιά συµµετείχαν στις συζητήσεις», δηλώνει η δασκάλα.

«Τα παιδιά σηµείωσαν εξαιρετική πρόοδο στο λεξιλόγιό τους, ενώ απελευθερώθηκε η δηµιουργικότητά τους».

Η Unesco είχε προτείνει από το 1999 την εισαγωγή του µαθήµατος της Φιλοσοφίας στα νηπιαγωγεία, βασισµένη µεταξύ άλλων στις εργασίες του Αµερικανού Μάθιου Λίπµαν. Η Γαλλία έχει αρχίσει να ακολουθεί ευλαβικά την προτροπή. Τα απογεύµατα της Τετάρτης, ηµέρα που τα παιδιά δεν πηγαίνουν στο σχολείο, διοργανώνονται εκατοντάδες «atelier philo», ενώ τα ράφια των βιβλιοθηκών είναι γεµάτα από φιλοσοφικά εγχειρίδια για «µικρούς Πλάτωνες». 


Αυτό τον τίτλο έδωσε και ο συγγραφέαςΖαν Πολ Μονγκάν σε µια σειρά βιογραφιών φιλοσόφων. Αντί για κάποιο παραµύθι – ή εκτός από αυτό – οι γονείς διαβάζουν στα παιδιά για τη ζωή του Καντ, του Καρτέσιου ή του Σωκράτη.


www.tanea.gr

Τέσσερις εικόνες αγάπης..

[...]
Δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε τη μοίρα μας
(παύση)
Η δική μου μοίρα είσαι εσύ
(γλυκά)
Ποτέ δε θ' ανήκει ο ένας στον άλλον σωματικά,
αλλά σίγουρα ανήκουμε ο ένας στον άλλον πνευματικά
Επεσες μέσα μου, έπεσα μέσα σου -
αιχμάλωτοι είμαστε και οι δυο
ακόμα κι αν δεν είσαι ο άντρας μου στη σάρκα μου
είσαι ο άντρας μου στις αναμνήσεις μου
στα όνειρά μου, στις ελπίδες μου

Απ' αυτά με κρατάς
ίσως μπορούμε να χωριστούμε
αλλά δεν μπορούμε πια να χωρίσουμε
Ολες αυτές τις μέρες που έλειπες,
που έλειπες από δω μέσα
που έλειπες απ' τον εαυτό σου
εγώ συνέχιζα να σου απευθύνω όλες μου τις σκέψεις
μοιραζόμουνα μαζί σου τις διαθέσεις μου
Τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένη μ' έναν άντρα;
Σημαίνει να τον αγαπάς ερήμην του εαυτού σου,
ερήμην του ίδιου,
σε πείσμα και εναντίον όλων.
Εγώ αγαπώ αυτά που επιθυμείς και αυτά που αποστρέφεσαι,
αγαπώ τον πόνο που μου προκαλείς,
έναν πόνο που δεν με πονάει,
έναν πόνο που αμέσως τον ξεχνώ,
έναν πόνο που δεν αφήνει ίχνη.
Ερωτας είναι αυτή η ανοχή...
[...]
Eric-Emmanuel Schmitt

Γιατί μ'αγάπησες..

Villa Natacha

Λέω: κι αυτό θα ’ρθει. Και τ’ άλλο θα περάσει.
Πολύ δε θέλει ο κόσμος. Ένα κάτι
Ελάχιστο. Σαν τη στραβοτιμονιά πριν από το δυστύχημα
Όμως
Ακριβώς
Προς
Την αντίθετη κατεύθυνση

Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει. 


Οδυσσέας Ελύτης

Τα παιδιά του Σπάρτακου

Ανέκδοτο βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2011
Με τη συμπλήρωση έξι χρόνων από τον θάνατο της πεζογράφου Διδώς Σωτηρίου, οι εκδόσεις Κέδρος ανήγγειλαν την κυκλοφορία ενός ανέκδοτου μυθιστορήματός της με τίτλο "Τα παιδιά του Σπάρτακου".

«Πρόκειται για μυθιστόρημα το οποίο δούλευε η συγγραφέας τη δεκαετία του 1960» λέει η καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Έρη Σταυροπούλου, η οποία έχει αναλάβει την επιμέλεια της έκδοσής του. 
«Σχεδιάζω ένα μυθιστόρημα, την Κόρη του Σπάρτακου, που θα έχει ηρωίδα μια θρακιώτισσα εργάτρια» έλεγε η Διδώ Σωτηρίου τον Αύγουστο του 1962 σε συνέντευξή της στον Δημήτρη Ραυτόπουλο στην «Επιθεώρηση Τέχνης». 
Το 1991 δημοσίευσε στο περιοδικό «Το δέντρο» απόσπασμα του έργου, ωστόσο δεν προχώρησε στην έκδοσή του όσο ζούσε.

Το κείμενο, το οποίο εντοπίστηκε στα κατάλοιπα της συγγραφέως με τον τίτλο «Τα παιδιά του Σπάρτακου», χειρόγραφο στο μεγαλύτερο μέρος του, εντάσσεται στον κύκλο των «ελληνικών» μυθιστορημάτων της Σωτηρίου, που διαδραματίζονται τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα, στον οποίο ανήκουν επίσης η Ηλέκτρα (1961), μυθιστορηματική βιογραφία της αντιστασιακής Ηλέκτρας Αποστόλου, η Εντολή (1976), που αναφέρεται στη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη, και το νεότερο Κατεδαφιζόμεθα (1982).

Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας. Η δράση τοποθετείται στη Θράκη και στην Αθήνα και διατρέχει την περίοδο από τις αρχές του 20ού αιώνα ως τα χρόνια του Εμφυλίου. Ιστορικά γεγονότα, στα οποία εστιάζει η αφήγηση, είναι η εξέγερση των σηροτρόφων της Θράκης στη δεκαετία του 1930 και οι διώξεις των αριστερών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου.

Η συγγραφέας αντλεί το υλικό της από αφηγήσεις γυναικών κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές «Αβέρωφ», τις οποίες άκουγε κατά τις επισκέψεις της στην αδελφή της, Έλλη Παππά. 

Σμυρνέικο μινόρε..

Σμυρνέικο μινόρε ~ Μαρίκα Παπαγκίκα
Νέα Υόρκη, 1919

Ο δρόμος της αγάπης..

Όσα πολλά κι αν πάθεις

ποτέ σου δεν θα μάθεις..

έρωτας δίχως πάθη

δεν είναι έρωτας...

Η φωτογραφία της ημέρας..

Νυχτερινός περίπατος..

Το κομμένο σχοινί..

Το κομμένο σχοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ‘ναι κομμένο.
 

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε
μα εκεί που μ’ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να με ξαναβρείς.
 
Μπ. Μπρεχτ.

Louis Vuitton's '100 Legendary Trunks..

Louis Vuitton created this short Youtube video to coincide with the launch of their recently published book, Louis Vuitton: 100 Legendary Trunks. The video shows images of several famous trunks along with stories of their owners and use. Perfect for upcoming travels, let the animation get you in the mood for the holiday season. And for those with deeper pockets, consider buying one of these beauties (either the book or a trunk) for a loved one.

Η πιο μεγάλη πορεία για το Πολυτεχνείο...

Η μεγαλύτερη διαδήλωση τιμής και μνήμης των τελευταίων ετών για την εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η χθεσινή που εξελίχθηκε στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ., ο όγκος των διαδηλωτών ξεπέρασε συνολικά τις 35.000, ενώ εκπρόσωποι των διοργανωτών έκαναν λόγο για 45.000-50.000. Η πολυπληθής συμμετοχή δεν αλλοιώθηκε ούτε μειώθηκε λόγω της δυνατής βροχής που ξέσπασε για περίπου μισή ώρα λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι, όταν τα μπλοκ των διαδηλωτών συγκροτούνταν στα σημεία των προσυγκεντρώσεων. 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=367862&ct=1&dt=18/11/2010#ixzz15cCa3ECm

Το σφαγείο..

Ο Ρίτσος διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο

Η φωτογραφία της ημέρας..

Το μεγάλο μας τσίρκο..

Επέσατε Θύματα - Πέτρος Πανδής

16 και 17 Νοέμβρη 1973

Αθήνα 16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια.
Ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
Έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, - πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου;

Αθήνα 17 Νοεμβρίου 1973 

Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς,
πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι-
ποιος θα πει : περιμένω απ’ το μέσα μαύρο;
Μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ΄ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω
απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη
στις λεωφόρους.
Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς
πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

Γιάννης Ρίτσος

Υπέροχη μακροοικονομία..

Το Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984. Τα τελευταία εφτά χρόνια
η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά
ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή,
το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν από την πείνα και τον
υποσιτισμό. Δείτε ένα ντοκιμαντέρ συγκλονιστικών αντιφάσεων, όπου τα
υπέροχα οικονομικά στοιχεία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή.

ΕΞΑΝΤΑΣ - Την Τετάρτη 1/12 στις 22:00 στη ΝΕΤ

Ο πατέρας..

Κουρμπάν Μπαϊράμ..

Πρώτη ημέρα της γιορτής του μπαϊράμ, μία από τις μεγαλύτερες γιορτές των μουσουλμάνων, αντίστοιχη με την χριστιανική της θυσίας του Αβραάμ, την οποία εν μέρει αποδέχεται και η μουσουλμανική θρησκεία.
Κάτοικοι της πλατείας Αττικής, μαζί με μέλη της Χρυσής Αυγής συγκεντρώθηκαν από νωρίς το πρωί στην περιοχή για να εμποδίσουν τους μουσουλμάνους να πραγματοποιήσουν το Κουρμπάν Μπαϊράμ. 
Η Αστυνομία τους ανάγκασε να απομακρυνθούν από το σημείο, με συνέπεια υπάρξει ένταση. Έγινε περιορισμένη χρήση χημικών. Οι χρυσαυγίτες πέταξαν αυγά στους μουσουλμάνους την ώρα που προσεύχονταν, από γειτονικά μπαλκόνια.
Οι δημόσιες προσευχές των μουσουλμάνων φέρνουν για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο την έλλειψη μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα αφού η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς τζαμί...

Ουλαλούμ..

Μουσική:  Νικόλας Άσιμος
Στίχοι: Γιάννης Σκαρίμπας

Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα
κι έλεγα θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
το νιο φεγγάρι

Και να το κάθισμα σου συγυρνώ
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα

Πώς να θα μείνει ο κόσμος με το μπα
που μ'έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει
καπνός και τάχας σύγνεφα θαμπά
προς τη σελήνη

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ
κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωϊμένα
μα σκούνταφτες όπου εσκούνταφτα χρυσή
κι εσύ με μένα

Τόσο πολύ μ'αγάπησες Κυρά
που άκουγα διπλά τα βήματα μου
πάταγα εγώ στραβός μες στα νερά
κι εσύ κοντά μου

Πρωινό..

Όταν δυο καρδιές..

Όταν δυό καρδιές
αγαπήθηκαν αληθινά,
η αγάπη τους είναι
πιό δυνατή κι από το θάνατο.
Συλλέγουμε τις αναμνήσεις
απ' ότι έχουμε σπείρει..
Η απουσία δεν σημαίνει
τίποτε για όσους αγαπάνε.

Guillaume Apollinaire

Μη βαράτε, θα γράψω..

της Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου

Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες. Δύσκολες γιατί βλέπω φίλους μου να ψηφίζουν Καρατζαφέρη και Γεωργιάδη. Δύσκολες γιατί βλέπω τους Ατενίστας, να ανάβουν κεριά στην πλατεία Κοτζιά, σε ειρηνικές διαμαρτυρίες, χωρίς πραγματικό σκοπό, για τα μάτια του κόσμου.

Δύσκολες γιατί η κυβέρνηση αδυνατεί να χειριστεί την κατάσταση, και ο λαός αδυνατεί να χειριστεί την δική του κατάσταση. Δύσκολες γιατί ακούω τον Τσίπρα να κάνει λόγο για το αντι- μνημονιακό μέτωπο, λες και θα έβαζε αυτός τα χρήματα να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι όταν θα έκανε το κράτος στάση πληρωμών τον Μάρτιο. Απογοητεύομαι καθημερινά. Απογοητεύομαι γιατί ακόμη και τους ταπεινούς μικρούς ήρωες σαν τον Αμυρά τους μετατρέψαμε σε ήρωες της μιας μέρας στον βωμό των ΜΜΕ, που στέγνωσαν από τη φτώχια της ενημέρωσης που προσφέρουν. Απογοητεύμαι που οι νέοι δεν ψήφισαν, έστω λευκό, αλλά απείχαν.

 Απογοητεύομαι που βλέπω τα παιδιά του Πολυτεχνείου να παίρνουν 26, ναι εικοσιέξι εκπομπές στην κρατική τηλεόραση και να μην κάνουν χώρο στα νέα παιδιά, στη γενιά των 700 ευρώ, που τόσο διαφήμισαν. Απογοητεύομαι που μετανάστες μου επιτίθονται στο αυτοκίνητο μου να με ληστέψουν και με αναγκάζουν να κλείνω τα παράθυρα κάθε φορά που περνάω από το Μεταξουργείο_θλίβομαι που δεν κράτησα τον λόγο που έδωσα στα εκατοντάδες άρθρα που έχω γράψει για να υπερασπιστώ τα δικαιώματα τους και τώρα σκιάζομαι στην παρουσία τους. Και είναι το κράτος που με έχει βάλει σε αυτή τη δύσκολη θέση. Διότι δεν είχε και δεν έχει μεταναστευτική πολιτική κυρία Νταλάρα.

Απογητεύομαι που μια χούφτα φοιτητές, έρμαια και εκείνοι σε μια κατάσταση που δεν ονειρεύτηκαν βγαίνουν στους δρόμους με κόκκινες σημαιούλες, διακόσιοι όλοι και όλοι, και βγαίνουν σε σμήνη οι φρουροί του κράτους να εξασφαλίσουν την προστασία μας, φέρνοντας στο νου εικόνες δικτατορίας. Ζούμε την απόλυτη παράνοια. Άσκοπα περπατώ στου δρόμους. Καταγράφω με μια κάμερα και παρατηρώ. Έχω μέρες να γράψω. Είναι τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να γράψω. Θα μου πείτε δουλειά σου είναι δημοσιογράφε γράψε. Ψήφισε. Μη ψηφίζεις. Εργάσου. Απέργησε. Φύγε. Έλα. Εκλογές. Όχι εκλογές. Μίλα. Μη μιλάς. ΔΝΤ. Έξω το ΔΝΤ. Μια παράνοια ζούμε. Άλλοι κλαίνε γιατί τους κόβουν τα επιδόματα.

Άλλοι κλαίνε επειδή τους διώχνουν από ένα παιχνίδι μαγειρικής. Μη κλαις μικρέ μου Μάστερ Σεφ, όλοι μαζί θα πεινάσουμε. Όλους θα μας διώξουν. Και εσύ έχεις και μια ευκαιρία παραπάνω. Ίσως σε προσλάβει ο κύριος Λαζάρου. Να με συγχωρείτε κύριε Λαζάρου φαντάζομαι ότι είναι θαυμάσιο το φαγητό σας, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τόση συγκίνηση για μια γαρίδα σουφλέ, ίσως να μην ήξερα ποτέ να τρώω σωστά, εγώ μουσακά από τα χέρια της γιαγιάς μου τρώω. Η οποία αυτή την ώρα ίσως να βλέπει την Σαχραζάτ και να ονειρεύεται ταξίδια στην Πόλη, με τον παππού μου, και να νοσταλγεί άλλες εποχές. Τότε που ήταν ΟΚ να είσαι Έλληνας. Δύσκολες μέρες. Μέρες τώρα κοιτάζω τον υπολογιστή μου και δεν γράφω. Δεν έχω τι να πω ρε παιδιά. Και τώρα που με απειλείτε σαν χείμαρος βγαίνουν οι λέξεις. Μη βαράτε θα δουλέψω. Και εσείς κύριε Λαζάρου, πάρτε το το παιδί στη δουλειά. Τόσο δάκρυ, κάτι θα ξέρει από μάνγκο σορμπέ.
 www.protagon.gr 

Αχ χελιδόνι μου..

Η φωτογραφία της ημέρας..

A life on Facebook...

Ένα εκπληκτικό βίντεο που παρουσιάζει τη ζωή ενός άντρα μέσα από το Facebook από την στιγμή της εγγραφής του..
 Tα κοινωνικά δίκτυα σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αντικαθιστούν την προσωπική μας ζωή, αλλά κατά κάποιο τρόπο να τη συμπληρώνουν.
Να αποτελούν απλώς το μέσο που μας συνδέει τόσο με παλιούς μας φίλους και γνωστούς όσο και με νέους και όχι τον σκοπό. 
Τα φυσικά και συνειρμικά γνωρίσματα θα πρέπει να είναι αυτά που θα καθορίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων... 

  

Πηγή: CLOPYPASTE

Belleville'de bir randevu..

Πιθανότατα η φωτογραφία της χρονιάς..

Η συγκεκριμένη εικόνα, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να ψηφιστεί ως η φωτογραφία της χρονιάς. Δείχνει μία μητέρα, η οποία από το ένα της στήθος θηλάζει το μικρό της παιδί και από το άλλο, ένα νεογέννητο πιθηκάκι. Στη λεζάντα της, η φωτογραφία η οποία δημοσιεύθηκε στον ινδικό τύπο αναγράφει:

 «Μόνον όποιος είναι φτωχός και ξέρει τι θα πει πείνα ενεργεί µε τόση γενναιοδωρία…Τι θλιßερό που ο άνθρωπος δεν είναι πάντα έτσι»


Πηγή: PRESSONICE

Το κενό..

Γιάννης Ρίτσος, 1/5/1909~11/11/1990

Γένεσις, Τάσος Λειβαδίτης

Η πλατεία Θεάτρου βρίσκεται σε κώμα | Doc TV | documenting everyday life

Η πλατεία Θεάτρου βρίσκεται σε κώμα | Doc TV | documenting everyday life

Η φωτογραφία της ημέρας..

Ο καημός της φυσαρμόνικας..

Η αγάπη δεν είναι ζάλη..

Η αγάπη δεν είναι ζάλη.
Δεν είναι άνθος που μεθάει απ' το φιλί της άνοιξης.
Μυρωμένο τραγούδι που απλώνεται πάνω στη σάρκα γλυκά.
Η αγάπη είναι φόβος.
Δεν είναι σώμα που ζητάει να βρει παρηγοριά.
Tρυφερή αύρα που λικνίζει τα νοσταλγικά απογεύματα.
Είναι ποτάμι που περνάει μέσα από τα μαύρα λιβάδια.
Άγριος αγέρας που σπάζει τα κλαδιά στους κήπους και στα όνειρα.
Δεν είναι ζάλη η αγάπη. Δεν είναι σιγανή φωτιά.
Ούτε χωράει στα κλειστά, στα σίγουρα βράδια.
Βγαίνει έξω και χτυπιέται με το δαίμονα.
Παλεύει όλη νύχτα στ' αναμμένα αλώνια.
Βαδίζει στα τυφλά πάνω στο τεντωμένο σύρμα.
Όταν κάτω απ' τα πόδια ανοίγονται
Τα κοφτερά φαράγγια.
Όμως δεν είναι ζάλη η αγάπη.
Αγάπη είναι ο τρόμος που η ζωή μετράει το ανάστημά της.
Μετριέται με το άδειο πρόσωπο που βγαίνει απ' το σκοτάδι.

Θανάσης Κωσταβάρας

Carmen Habanera..

The Greek Crisis Explained, Episode 1

The Greek Crisis Explained, Episode 1 from NOMINT on Vimeo.

Created by: NOMINT
nomint.gr

Creative direction: Christos Lefakis, Yannis Konstantinidis
Direction/ Story: Marilena Vatseri, Manos Gerogiannis, Christos Lefakis, Yannis Konstantinidis
Animation: Marilena Vatseri, Manos Gerogiannis, Christos Lefakis, Yannis Konstantinidis
Lead design: George Xanthos (aka Weirdink)
Additional design: Manolis Mavris
Sound design: Christos Lefakis
Voiceover: Ross Douglas
Production Team: Aristotelis Michailidis, Marianna Papachristodoulou

Τους έχω βαρεθεί..

ήλιος ο πρώτος

...ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα..


Οδυσσέας Ελύτης
Ήλιος ο πρώτος, III

Πάρε με μαζί σου..

Αγάπη..

Όταν η αγάπη σε καλέσει, ακολούθησέ την

Αν και τα μονοπάτια της είναι δύσβατα κι απότομα.

Κι όταν οι φτερούγες της σε τυλίξουν, παραδόσου σ’ αυτήν

Αν και το ξίφος που κρύβουν μέσα τους

μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει πίστεψέ την.

αν και η φωνή της μπορεί να σαρώσει τα όνειρά σου

όπως ο βοριάς σαρώνει το περιβόλι.

Γιατί ακόμα κι όταν η αγάπη σε στεφανώνει

σε καρφώνει στο σταυρό. 

Ακόμα κι όταν σε βοηθάει να φουντώσεις, 

σε κλαδεύει.

Ακόμα κι όταν φτάνει στην κορφή σου

και χαϊδεύει τα φτερά σου

κλαδάκια που τρεμουλιάζουν στον ήλιο

κατεβαίνει στις ρίζες σου

και τις τραντάζει βαθιά στο χώμα.

Η αγάπη σε στοιβάζει πάνω της σα θημωνιά.

Και αφού σε τινάξει για να σε γυμνώσει

και σε λιχνίσει για να βγάλει από πάνω σου το χνούδι

και σε αλέσει για να γίνεις κατάλευκος

και σε ζυμώσει μέχρι να μαλακώσεις

σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της να γίνεις άρτος

ιερός για το ιερό γεύμα του Θεού.

Όλα αυτά η αγάπη τα κάνει για να γνωρίσεις

τα μυστικά της καρδιάς σου, και μέσα

απ’ αυτή τη γνώση να γίνεις ένα κομμάτι

της καρδιάς της ζωής.

αν, όμως, μες στο φόβο σου, ψάχνεις μες στην

αγάπη μονάχα ηρεμία και χαρά

τότε σκέπασε καλύτερα τη γύμνια σου

και βγες από το αλώνι της.

Για να μπεις σ’ ένα κόσμο δίχως εποχές

όπου θα γελάς αλλά όχι με όλο σου το γέλιο

και θα κλαις αλλά όχι με όλα σου τα δάκρυα.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της

και δεν παίρνει από πουθενά, παρά μόνο από τον εαυτό της.

Η αγάπη δε θέλει να κατέχει και δε θέλει να κατέχεται

γιατί στην αγάπη η αγάπη είναι αρκετή.

Όταν αγαπάς δεν πρέπει να λες: «Ο Θεός είναι

στην καρδιά μου» αλλά μάλλον:

«Εγώ είμαι στην καρδιά του Θεού».

Και μην πιστέψεις ποτέ πως μπορείς να

κατευθύνεις την αγάπη, γιατί η αγάπη

κατευθύνει εσένα, αν σε κρίνει άξιο.

Η αγάπη δεν έχει άλλον πόθο από την αυτοεκπλήρωση

αν όμως εσύ την αγαπάς πρέπει να έχεις πόθους

οπωσδήποτε, κάμε αυτοί να είναι οι πόθοι σου:

Να λειώνεις και να κυλάς σαν μικρό

κελαρυστό ρυάκι μες στη νύχτα.

Να ξέρεις καλά τον πόνο της πολλής τρυφεράδας.

Να σε πληγώνει η δική σου κατανόηση της αγάπης.

Και να ματώνεις πρόθυμα και με χαρά.

Να σηκώνεσαι το χάραμα με καρδιά ανάλαφρη

και να ευχαριστείς που θα αγαπάς μια μέρα ακόμη.

Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να

συλλογίζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρνάς στο σπίτι το απόβραδο γεμάτος ευγνωμοσύνη

Και τέλος, να πλαγιάζεις στο κρεβάτι σου με μια

προσευχή για τον αγαπημένο ή την αγαπημένη

σου, και με έναν ύμνο στα χείλη σου.

 Χαλίλ Γκιμπράν

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Προφήτης"