Sunday, February 28, 2010

Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος..



- Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
-Δεν άκουσες; Σε ρώτησα,τι χρώμα έχει η λύπη;

- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

- Τί χρώμα έχει η χαρά;

- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

- Και η μοναξιά;

- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

- Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

- Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι Κοίταξε μακριά στο κενό..Και δάκρυσε..

....Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει.... Προχώρα όρθιος όμως.... Έτσι;....
- Aύριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω. Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι...Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της... Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα... Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής... Άντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;

Ποιός είναι ο δυνατός;

- Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους... Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ''Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι... Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις... Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος... Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους... Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς... Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε''.

Ονειρεύονται..και ελπίζουν..

- Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

- Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

- Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται..

-Σε λίγο θα ξημερώσει...Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται...

...Ονειρεύονται και ελπίζουν...

απόσπασμα: Το χρώμα του φεγγαριού-Αλκυόνη Παπαδάκη

όλα μπερδεύονται γλυκά..

Να μ' αναπνέεις. Μέχρι το τέλος της βροχής. Το τέλος τής επιτέλους νύχτας...


ΥΣΤΕΡΑ από 39 συνεχόμενα βράδια ξημέρωσε. Ξημέρωσε ένα βράδυ, σκέτο καλώδιο. Φυγαδευμένη νύχτα, και υγρασίες, τα σαλιγκάρια στους τοίχους. Αρωματική παρέλαση. Των φόβων, πληθυντικός αριθμός. Σαπουνίζαμε τις ζωές μας στο πάτωμα. Μ' ένα μπουκάλι κρασί. Αντε, να πιεις τον πόνο σου. Αντε, να πιω τον δικό μου. Είναι καιρός, ήρθε.


Ο χρόνος και η σκιά του. Επεφτε κάθετα. Ο ημιτελής, δίδυμος πόνος. Των ανθρώπων. Εκείνο το μπρούντζινο ποίημα του Παπατσώνη.
Τα μαλλιά σου ήταν γεμάτα ελιές. Ετσι όπως φυσούσε ο αέρας μέσα, από τη μια σκούρο πράσινο, από την άλλη ασημί της θάλασσας με φεγγάρι, άλλαζαν διαρκώς πρόσωπο, αφήνοντας τα αβγά τους παντού. Ενα δάσος μαλλιών γεμάτο άγριο λάδι κάρπιζε μπροστά στα μάτια μου. Ο,τι μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να δει ήταν ελιές. Αρχαίες ελιές που τρυπούσαν το ταβάνι και γίνονταν κουρτίνες αυλαίας.
Η ΜΟΝΑΞΙΑ μούσκευε τα κόκαλα. Επέστρεφε τα νερά της με γενναιοδωρία. Πέταξα τα δάχτυλά μου στα σκουπίδια. Είχανε πάρει φως. Τα δίπλωσα προσεκτικά σε μια χαρτοπετσέτα· για την επόμενη ανακύκλωση ζωών που είχαν βαρεθεί να πεθαίνουν και ανέπνεαν. Είχες τη λίμνη με τα νούφαρα, του Μονέ, μέσα σου. Επρεπε κάπου να τη δώσω. Θα πλημμυρίζαμε. Στάθηκα μπροστά στο παγκόσμιο τραύμα, το κοίταξα. Είδα τη λύπη να κατεβαίνει. Αργά. Πρώτη φορά κάτω απ' τα δάχτυλά μου, ο όλεθρος -ένας διακοσμητικός θάνατος. Πρώτη φορά να μην ξέρω για τις αλχημείες της νύχτας.
ΤΕΛΙΚΑ βλέπεις μόνο τον εαυτό σου στον άλλο: Ενα εγώ ανάμεσα σε στάχυα που έχασε το οπτικό του πεδίο. Αποδέχομαι αυτόν τον θρίαμβο της ήττας. Αυτή την άψογη ματαίωση. Πόσο δύσκολο είναι να δεις αυτό που βρίσκεται κάτω απ' τα μάτια σου; Πόσο δύσκολα το αναγνωρίζεις; Φυσάς και περνάει. Μετά λες, το ήξερα. Και μετράς σταυρούς.
Δεν μπορεί σε κανένα αντίο να μην κρύβεται μια σπίθα καλωσορίσματος. Αρκεί να τελειώνουμε με τους ορισμούς και τις βεβαιότητες. Να τελειώνουμε. Το λέει η νύχτα που ξέρει. Που έχει καλύτερη θέα στις ερμηνείες.
ΠΑΜΕ μια εκδρομή, πάμε. Σαν εκείνες τις σχολικές ετήσιες με τα πουλμανάκια και τους δασκάλους. Με κείνα τα εκ προμελέτης χαμόγελα που σημάδευαν βαθιά μέσα. Να τρέχουνε βράδια κλειδωμένα πάνω μας κι εμείς στη μηχανή, αναμμένα βλέμματα. Να μην ξημερώνει ποτέ. Να βαραίνει η αγρύπνια στα βλέφαρα, αγέρωχο κόσμημα. Και να βρέχει. Χωρίς διάλειμμα. Και να κυλάει η βροχή πάνω μας, αρχαίο ποτάμι -άλλος Ηριδανός. Και να φιλάω τη βροχή. Στα ρυάκια των ματιών σου.
Να μ' αναπνέεις. Μέχρι το τέλος της βροχής. Το τέλος τής επιτέλους νύχτας. Να μ' αναπνέεις.

Πάμε σινεμά δωρεάν..


Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, λένε. Κι ευτυχώς στην Αθήνα μπορείς να πας σινεμά και τζάμπα. Και μάλιστα, απολαμβάνοντας το ποτό σου ή τον καφέ σου. Μια τέτοια περίπτωση είναι το cine «Ιανός», στο στιλάτο καφέ του γνωστού βιβλιοπωλείου (Σταδίου), που κάθε δεύτερη Τετάρτη του μήνα (9.30 μ.μ. έως τον Μάιο) φιλοξενεί «ψαγμένες» ελληνικές ταινίες.
Ο Ντανιέλ Οτέιγ και η Ζιλιέτ Μπινός στην ταινία του Μίκαελ Χάνεκε «Ο κρυμμένος», που θα προβάλει η FNAC αυτήν την Τετάρτη. Θα ακολουθήσει το αφιέρωμα: "Great movies, no Oscar".Ο Ντανιέλ Οτέιγ και η Ζιλιέτ Μπινός στην ταινία του Μίκαελ Χάνεκε «Ο κρυμμένος», που θα προβάλει η FNAC αυτήν την Τετάρτη. Θα ακολουθήσει το αφιέρωμα: "Great movies, no Oscar".Πρόκειται για μια συνδιοργάνωση με την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών και την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδος: τις ταινίες, που επιλέγει ο Δήμος Αβδελιώδης, προλογίζουν γνωστοί καλεσμένοι και ακολουθεί συζήτηση. Στις 10 Μαρτίου θα προβληθεί το «Μέχρι το πλοίο» του Δαμιανού, και στις 24/3 «Η στάχτη που μένει» του Νίκου Καβουκίδη.
Ντοκιμαντέρ και αφιερώματα
* Κάθε Τετάρτη (7 μ.μ. μέχρι τον Ιούνιο), φιλοξενεί τις δικές της προβολές (Forum) και η FNAC - στα καταστήματά της στο Μοναστηράκι και στο Mall. Την Τετάρτη θα προβάλουν τον «Κρυμμένο» του Μίκαελ Χάνεκε, ενώ ακολουθεί το ενδιαφέρον αφιέρωμα «Great movies, no Oscar».
* Σταθερό ραντεβού, κάθε Δευτέρα (7 μ.μ.-10 μ.μ.) δίνει και η Ενωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (www.etekt.gr) στο χώρο της (Βαλτετσίου 25, Εξάρχεια). Τώρα πραγματοποιεί αφιέρωμα στην «Commedia all'Italiana» - διοργανώνει όμως και μεμονωμένες προβολές δυσεύρετων ταινιών.
* Μία Δευτέρα τον μήνα, έως τον Μάιο, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, σας προσκαλούν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας: Εκεί προβάλλουν ταινίες που σχετίζονται θεματικά με κάποια από τις παραστάσεις του Εθνικού. Στις 15/3 θα δείξουν τη «Βασίλισσα Μαργκό» του Σερό με αφορμή την παράσταση «Ερρίκος Εδουάρδος Ριχάρδος».
* Η δραστήρια Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης δίνει το δικό της ραντεβού κάθε Κυριακή στις 8 μ.μ. στον Οργανισμό Προώθησης Εξαγωγών (Μαρίνου Αντύπα 86, Ηλιούπολη). Σήμερα παίζει το ντοκιμαντέρ του Στ. Χαραλαμπόπουλου «Οταν ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη», ενώ έπονται τρία ντοκιμαντέρ για την αρχαία ελληνική τεχνολογία και το Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου (Ιδρυμα Βαγγέλης Κοτρώνης).
* Και η Λέσχη Πετρούπολης (Μπουμπουλίνας 59) παίζει δωρεάν ταινίες: στις 10/3 θα προβάλει τα «Πουλιά στο βάλτο» της Αλίντας Δημητρίου, ενώ στις 19-21/3 θα κάνει αφιέρωμα στους πρωτοεμφανιζόμενους έλληνες δημιουργούς.
* Υπάρχει και το cafe «Dasein» (www.dasein.gr) στα Εξάρχεια. Κάθε Δευτέρα (και όχι μόνο), στο πατάρι του, προβάλλει εναλλακτικές ταινίες. Αύριο (9 μ.μ.) θα παιχτούν μικρού μήκους του νεοϋορκέζου φωτογράφου Ρίτσαρντ Κερν, ενώ στις 8/3 (Ημερα της Γυναίκας) θα προβληθούν ταινίες της Κλερ Ντένις (9 μ.μ.) και της Μαρίνα ντε Βαν (11 μ.μ.).
* Δωρεάν προβολές, και μάλιστα ελληνικών ταινιών μικρού μήκους, διοργάνωσε πρόσφατα και η «Μύγα» στου Ψυρρή (www.mygainathens.com) - και έπεται συνέχεια. Στο πατάρι φιλοξενεί τις δικές του προβολές video art και πειραματικών ταινιών μικρού μήκους το ΒΟΟΖΕ COOPERATIVA (Κολοκοτρώνη 57, 8.30 μ.μ.- 2 π.μ.).
* Υπάρχουν κι άλλοι: Από το «Nosotros» στα Εξάρχεια μέχρι το «Art Gallery Cafe» στη Βούλα. Και βέβαια, κατά καιρούς, το Ινστιτούτο Γκαίτε με τα ενδιαφέροντα κινηματογραφικά του αφιερώματα.
* Μην ξεχνάτε και τις αβάν πρεμιέρ. Το «Αθηνόραμα» διοργανώνει κάθε εβδομάδα, προσφέροντας συνήθως 150 διπλές προσκλήσεις μέσω sms.
* Σημειώστε επίσης μερικούς χώρους με φτηνό εισιτήριο: το Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31) προτείνει κάθε Τετάρτη (8.30 μ.μ.) προβολές βραβευμένων ντοκιμαντέρ με 3 ευρώ. Ο παιδικός κινηματογράφος «Φιλίπ» κάθε Κυριακή στις 4 μ.μ. παίζει αξιόλογες ταινίες για παιδιά και εφήβους (2,5 ευρώ). Οσο για το νεοσύστατο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, τα Σαββατοκύριακα στις 5 μ.μ. προσφέρει ενδιαφέρουσες προβολές για παιδιά και γονείς έναντι 4 ευρώ (για όσους έχουν την ειδική κάρτα πολιτισμού): από το «Περσέπολις» (στις 13/3) μέχρι πολλά ακόμα ευρωπαϊκά animation.
* Με 2 ευρώ μπορείτε να δείτε b-movies, θρίλερ κ.ά. στο πατάρι του «BIOS» (Πειραιώς 84, www.bios.gr), ενώ αξίζει να βρεθείτε και στην στυλάτη αίθουσα προβολών του μπαρ-ρέστοραν «Nixon» (Αγησιλάου 61Β). Στο Νέο Μουσείο Μπενάκη, ο «Φωτογραφικός κύκλος», κάθε Πέμπτη (8.30 μ.μ.) έως τον Ιούνιο, εκτός από το έργο φωτογράφων, παρουσιάζει και ενδιαφέρουσες ταινίες.
Και βέβαια μην ξεχνάτε το εξαιρετικό πρόγραμμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος στον νέο της χώρο (Ιερά Οδός 48). Το εισιτήριο κυμαίνεται μεταξύ 4 και 7 ευρώ. Τέλος, υπάρχει και το Πλανητάριο: Οι προβολές του, όπως ο δημοφιλέστατος «Μικρός πρίγκιπας», κοστίζουν από 4 έως 6 ευρώ. *
www.enet.gr

Oι τελευταίοι μποέμ του Chelsea Hotel...


Είναι οι καλλιτέχνες, οι συγγραφείς και οι «μπίτνικ» παλαιάς κοπής που επιμένουν να ζουν και να εργάζονται στον πιο ιδιαίτερο χώρο καλλιτεχνικής δημιουργίας στην ιστορία της Αμερικής. Λίγο πριν χάσει το μποέμικο χαρακτήρα του, επισκεφθήκαμε το «Chelsea Hotel», το θρυλικό ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης όπου έχουν ζήσει κατά καιρούς –συχνά με αντάλλαγμα έναν πίνακα ή ένα χειρόγραφο– μερικοί από τους διασημότερους καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα. Τα «ψέματα» όμως τελειώνουν από τη στιγμή που η διεύθυνση επιθυμεί να ελευθερώσει τα δωμάτια των «μόνιμων» για τους τουρίστες που θέλουν να ζήσουν λίγη από τη μυθολογία του κτιρίου.

Η αποστολή μου ήταν αρκετά απλή. Θα έμενα στο θρυλικό ξενοδοχείο «Chelsea Hotel» για είκοσι μέρες, όπου θα συναναστρεφόμουν (όταν δεν θα περιφερόμουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης) τους εκκεντρικούς ενοίκους που υπέθετα ότι διέμεναν ακόμη στο «Μονπαρνάς» της Νέας Υόρκης, στην 23η Στριτ. Επιπλέον ήλπιζα να συναντήσω κάποιο φάντασμα των γραμμάτων ή των τεχνών και, αν ήμουν τυχερός, μια μούσα.
Από την πρώτη στιγμή πρόσεξα στην πρόσοψη του ξενοδοχείου τις τιμητικές πλακέτες δίπλα στην πόρτα εισόδου. Δήλωναν ότι, μεταξύ άλλων, είχε μείνει εκεί ο Μαρκ Τουέιν και ότι ο Τόμας Γουλφ είχε ζήσει σε μια γωνιακή σουίτα. Αντιλαμβάνεσαι αμέσως το ειδικό βάρος του κτιρίου, το οποίο επί δεκαετίες αποτελούσε μια κυψέλη δημιουργίας. Μια άλλη επιγραφή αναφερόταν στη διαμονή του Ιρλανδού συγγραφέα Μπρένταν Μπίαν, ο οποίος, για ένα διάστημα, κατάφερε να κόψει το ποτό όσο ζούσε στο «Chelsea» – κάτι που δεν ισχύει για τον Ντίλαν Τόμας. Η επιγραφή που είναι αφιερωμένη στον Oυαλό ποιητή εξηγεί ότι «σάλπαρε» από το δωμάτιό του προς τη «White Horse Tavern», την αγαπημένη του παμπ, για να καταναλώσει άφθονο ουίσκι (λέγεται ότι ήταν 18 ποτήρια) που τον «έστειλε» (οριζοντιωμένο σε κώμα) στο νοσοκομείο «Σεντ Βίνσεντ».
Προχωρώ στο λόμπι. Πίνακες ζωγραφικής δεξιά και αριστερά στους τοίχους. Κάθε τετραγωνικό εκατοστό του τουβλόχτιστου κτιρίου των 12 ορόφων είναι καλυμμένο με έργα τέχνης. Όλα έχουν φιλοτεχνηθεί από πρώην και νυν ενοίκους. Η πορεία μου προς τη ρεσεψιόν μπλοκάρεται από ένα χοντρό σκύλο, ο οποίος είναι ξαπλωμένος στη μέση του διαδρόμου. Λίγο αργότερα συνειδητοποιώ ότι σχεδόν κάθε μοναχικός ένοικος διαθέτει και από ένα τετράποδο.
Στη ρεσεψιόν απαιτώ ένα δωμάτιο με ιστορία. «Όλα έχουν ιστορία», μου απαντά κοφτά ο υπάλληλος, δίνοντάς μου το κλειδί για το δωμάτιο 410. Ανεβαίνοντας, ανακαλύπτω ότι δεν έχει μίνι μπαρ, όπως κανένα από τα δωμάτια. O εξοπλισμός περιλαμβάνει ωστόσο ένα παλιό πιάνο, βικτοριανό μαρμάρινο τζάκι, έναν ταλαιπωρημένο δερμάτινο καναπέ, κουζίνα, πολυχρησιμοποιημένα αλλά καθαρά σεντόνια – το «Chelsea Hotel» είναι μόλις τριών αστέρων. Μόνο μια LCD τηλεόραση πάνω σε ένα φθαρμένο κομοδίνο «μαρτυρούσε» το σήμερα. Κάθε δωμάτιο του ξενοδοχείου έχει τη δική του ξεχωριστή διακόσμηση και επίπλωση. Oύτε λόγος φυσικά για γυμναστήριο και ρουμ σέρβις, αλλά μπορείς να καπνίσεις σε κάθε δωμάτιο.
Ένας δανδής-τυχοδιώκτης
Μπαίνω στο ασανσέρ μαζί με έναν κύριο. Περπατούσε με άνεση στο χώρο και χαιρετούσε ονομαστικά τους υπαλλήλους. «Μόνιμος», είπα από μέσα μου. Ένας από αυτούς που καταλαμβάνουν σήμερα τα μισά από τα 250 δωμάτια του «Chelsea Hotel» και που έχουν υπογράψει σύμβαση μακροχρόνιας ενοικίασης. Συστήνομαι. «Έλα πάνω στο 703 να τα πούμε, μπορείς και να με φωτογραφίσεις». Τον φωτογράφιζα τα απογεύματα επί τέσσερις μέρες. Απολάμβανε να ποζάρει μπροστά στο φακό σαν αστέρας του βουβού κινηματογράφου. Ένας πραγματικός δανδής του «Chelsea Hotel».
Φιλόξενος, πρόσφερε κόκκινο χιλιανό κρασί και του άρεσε να διηγείται ιστορίες που μαρτυρούσαν το τυχοδιωκτικό παρελθόν του. Μου συστήθηκε ως «καλλιτέχνης» (τι άλλο;).
Ένοικος του «Chelsea Hotel» εδώ και 30 χρόνια, ο Βαν Ες είχε κάνει αμέτρητες φορές «νέα αρχή» στη διάρκεια της 62χρονης ζωής του. Γεννημένος στη Χάγη της Oλλανδίας. Ανθρακωρύχος. Μπάρμαν στην ερημιά του Δυτικού Καναδά. Υπάλληλος ξενοδοχείου στο Βανκούβερ, διαφημιστής στη Μάντισον Άβενιου. Από το 1997 επιτυχημένος σχεδιαστής και διακοσμητής εσωτερικών χώρων με εκλεκτή πελατεία: Τζόνι Ντεπ και Νίκολας Κέιτζ και άλλοι πολλοί.
Στον ελεύθερο χρόνο του ζωγράφος, μποξέρ (γνωστός ως «The Dutch Bomber») αλλά και έμπειρος «καπετάνιος» – την 11η Σεπτεμβρίου μετέφερε με το σκάφος του επιζήσαντες από την προβλήτα του Τραϊμπέκα στο Νιου Τζέρσι, έξω από το Μανχάταν. «Αγαπώ το “Chelsea Hotel” γιατί θυμίζει την παλιά Νέα Υόρκη, όταν ήταν ακόμη ένας γοητευτικός μικρόκοσμος», εξηγεί ο Βίλεμ. Την ατμόσφαιρα αυτή διατηρεί το αγαπημένο του στέκι, το μπαρ «Κόρνερ Μπίστρο», ένα από τα τελευταία μποέμικα μπαρ της Νέας Υόρκης, στο Γουέστ Γκρίνουιτς Βίλατζ. «Το καλύτερο χάμπουργκερ στη Νέα Υόρκη», μου λέει και μου προτείνει να το επισκεφτώ καθημερινή.
Όλοι οι καλοί χωράνε
Παρέα με τον Βίλεμ, χτυπάω την πόρτα του δωματίου 215, στο οποίο ζει, τα τελευταία 15 χρόνια, ένας αμετανόητος οπαδός του Μπομπ Ντίλαν, ο κινηματογραφιστής Τζεφ Κόρτνεϊ. Ένα μικρό στούντιο που ήταν κάποτε μέρος της σουίτας, με τον αριθμό 211, στην οποία ζούσε ο Ντίλαν στα ’60s. «Εδώ εικάζεται ότι έγραψε ο Ντίλαν το μεγαλύτερο μέρος του “Blonde on blonde”», μου εξηγεί ο ένοικος. Είναι φανερό ότι ο χώρος λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για τον ίδιο. Υπνωτισμένος από τις δημιουργικές δονήσεις του δωματίου, ο Κόρτνεϊ έχει μεταμορφώσει το χώρο σε τέμενος του σπουδαίου τραγουδοποιού. Αφίσες, εξώφυλλα δίσκων και μεμοραμπίλια είναι αναρτημένα σε ράφια και τοίχους.
Μια άλλη μέρα, εισέβαλα σε ένα γκρουπ ξενάγησης που οργανώνει τακτικά ο παλαιότερος υπάλληλος του ξενοδοχείου, ο Τζέρι Γουάνστιν. Παρουσιάζει τα έργα τέχνης που είναι αναρτημένα στους διαδρόμους του ξενοδοχείου και αναφέρεται στην ιστορία που κρύβουν. Μας οδηγεί, μεταξύ άλλων, στο δωμάτιο όπου έγραψε ο Άρθουρ Κλαρκ το «2001: Η οδύσσεια του διαστήματος», στο δωμάτιο όπου ζούσε ο Ντι Ντι Ραμόν (των The Ramones), αλλά και στο πιο διαβόητο στην ιστορία της ροκ: το δωμάτιο με το νούμερο 100. Εκεί όπου ο Σιντ Βίσιους, ο μπασίστας των Sex Pistols, κατηγορήθηκε ότι μαχαίρωσε μέχρι θανάτου τη φίλη του, Νάνσι Σπούνγκεν.
Παραδόξως, στο «Chelsea Hotel» ζουν και οικογένειες, έστω και με καλλιτεχνική φύση. Όπως αυτές των Μάικλ Ριπς (δικηγόρος και συγγραφέας) και Σίλα Μπέργκερ (ζωγράφος), Σάλι Σίνγκερ (αρχισυντάκτρια της αμερικανικής «Vogue») και Τζόζεφ O’Νιλ (συγγραφέας του ευπώλητου και αγαπημένου βιβλίου τού Oμπάμα, «Netherland»). Τα ανήλικα παιδιά τους παίζουν ανενόχλητα στο λόμπι του ξενοδοχείου.
«Oι μόνιμοι ένοικοι παραμένουν εδώ μέχρι να πεθάνουν, κάποιες φορές βίαια, άλλες ήσυχα, εκτός κι αν αποχωρήσουν νωρίτερα λόγω των ποντικιών ή των κατσαρίδων ή λόγω των “μυστήριων” ανθρώπων που βλέπουν στο ασανσέρ», μου εξηγεί ο συγγραφέας και σεναριογράφος Ντέιβιντ Λίντερ, που ήρθε μπατίρης πριν 16 χρόνια από το Παρίσι και επέλεξε να μείνει στο «Chelsea», γιατί πολύ απλά το ξενοδοχείο δεν απαιτούσε πίστωση. Τύποι σαν τον Λίντερ προσθέτουν ακόμη μία εσάνς δημιουργικής εκκεντρικότητας στο χαρακτήρα του ξενοδοχείου. «Θεωρώ σπίτι μου αυτό το ξενοδοχείο, αλλά δεν με πολυαπασχολεί η “ενέργεια” του κτιρίου. Σε αυτό το σημείο της ζωής μου, αν δεν μπορώ να παράγω γράψιμο όπου κι αν βρίσκομαι, την έχω πατήσει».
Κι άλλες πεσιμιστικές αλήθειες που αναμένεις να ακούσεις από έναν κυνικό (ημιαπασχολημένο) συγγραφέα του περιθωρίου, που δεν τα παρατάει και γράφει μόνο μετά τα μεσάνυχτα, αφού έχει ολοκληρώσει ευλαβικά το καθημερινό πρόγραμμά του: «Ανάγνωση εφημερίδων και βιβλίων το μεσημέρι στο λόμπι (στην ίδια πάντα πολυθρόνα, κάτω από ένα τεράστιο ζωγραφικό πορτρέτο ενός αλόγου), σπορ στην τηλεόραση μέχρι τις 21: 00 το βράδυ, επίσκεψη κάποιου φίλου στο δωμάτιό μου και μετά τα μεσάνυχτα αρχίζει το γράψιμο μέχρι το πρωί».
Ένας άλλος μόνιμος ένοικος, ο ζωγράφος Ρόμπερτ Λάμπερτ, δεν θεωρεί ότι υπάρχει κάποιου είδους καλλιτεχνική κοινότητα στο ξενοδοχείο. «O καθένας παράγει ανεξάρτητα το έργο του. Υπάρχουν επιτυχημένοι καλλιτέχνες που ζουν εδώ και κάποιοι σαν εμένα που τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα», εξηγεί ο Λάμπερτ που ζωγραφίζει και κοιμάται στον ίδιο χώρο, στα 25 τ.μ. του δωματίου του. Παραδέχεται ότι η ιστορία του ξενοδοχείου έχει επηρεάσει σε ένα βαθμό το έργο του. «Δεν μπορείς να μην είσαι παραγωγικός εδώ μέσα», εξηγεί. Έργα του Λάμπερτ που απεικονίζουν τους Σιντ Βίσιους και Λέοναρντ Κοέν είναι αναρτημένα στους τοίχους του ξενοδοχείου.
Oι τελευταίοι του είδους τους
Κάποτε, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, η διεύθυνση δεχόταν συχνά έργα τέχνης ως τρόπο αποπληρωμής και τα χρησιμοποιούσε έπειτα για τη διακόσμηση του κτιρίου. Σήμερα αυτοί οι μέθοδοι θεωρούνται αδιανόητες. Το 2007, ο Στάνλεϊ Μπαρντ, ο αγαπημένος μάνατζερ του ξενοδοχείου για 50 χρόνια, εξοστρακίστηκε από μια νέα σκληροπυρηνική πολιτική. Τα ενοίκια αυξήθηκαν, οι καλλιτέχνες άρχισαν να φεύγουν. Εξαργυρώνεται, πλέον, η φήμη του ξενοδοχείου για να προσελκυστούν τουρίστες. Πλέον είναι ορατός ο κίνδυνος να μετατραπεί σε boutique hotel.
Oι μόνιμοι ένοικοι αποσύρονται σταδιακά χωρίς να αντικαθίστανται από νέα συμβόλαια αορίστου χρόνου. Σύμφωνα με τη νέα πολιτική, οι επισκέπτες θα πληρώνουν με τη νύχτα. Τα μακροπρόθεσμα συμβόλαια καταργούνται και αντικαθίστανται από 25ήμερες συμβάσεις ενοικίου. Όταν οι μόνιμες κατοικίες αδειάζουν, συνήθως μετά το θάνατο κάποιου μόνιμου ενοίκου, η διοίκηση τις μετατρέπει σε κερδοφόρα δωμάτια βραχύχρονης ενοικίασης.
«Αν κοιτάς να βγάλεις χρήματα, αυτόν το δρόμο πρέπει να ακολουθήσεις», παραδέχεται ο Τζέρι Γουάινστιν, που εργάζεται 30 χρόνια στο ξενοδοχείο. Θυμάται ότι πριν από 20 χρόνια, σε κάθε σημαντικά εγκαίνια εκθέσεων τέχνης στη Νέα Υόρκη, οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι χρωστούσαν χρήματα στο «Chelsea». Η διοίκηση ήταν ελαστική με την πιστή καλλιτεχνική πελατεία της. Θυμάται ότι σε μία από τις πρώτες βάρδιες του ως υπαλλήλου ρεσεψιόν ένας άντρας έπεσε (ή πήδηξε) από τον ένατο όροφο στο κέντρο της εσωτερικής σιδερένιας βικτοριανής σκαλωσιάς του κτιρίου, ακριβώς μπροστά από το λόμπι.
Θύμα της νέας πολιτικής είναι και ο 32χρονος πολυπράγμων multi-media καλλιτέχνης Σαμ Μπάσετ, του οποίου το συμβόλαιο έληξε τον περασμένο Oκτώβριο και δεν ανανεώθηκε. Η διετής διαμονή του στο ρετιρέ του ξενοδοχείου ολοκληρώνεται άδοξα, αν και ήταν πάντα συνεπής στην πληρωμή του ενοικίου – 7.500 δολάρια το μήνα. O τελευταίος ένοικος που του επιτράπηκε να ζήσει για μεγάλο διάστημα στο ξενοδοχείο.
Τώρα η διοίκηση έχει άλλα σχέδια. Φημολογείται ότι προγραμματίζει να μετατρέψει το ρετιρέ, πρώην κατοικία της κινηματογραφίστριας Σίρλεϊ Κλαρκ, σε roof bar. O Μπάσετ έχει κοσμήσει το ξενοδοχείο με εφήμερα σχέδια φτιαγμένα από κολλητική ταινία («γλυπτική κολλητικής ταινίας», όπως την ονομάζει), ενώ πρόλαβε να ολοκληρώσει τρία ντοκιμαντέρ που εστιάζουν σε τρεις ήρωες του ξενοδοχείου: τον πρώην μάνατζερ Στάνλεϊ Μπαρτ και τις καλλιτέχνιδες Μπετίνα Γκρόσμαν και Στόρμι Ντελαρβερί, γνωστές κυρίως με τα μικρά τους, Μπετίνα και Στόρμι αντίστοιχα.
Η Μπετίνα δραστηριοποιήθηκε κυρίως στα ’60s και ’70s και έχει τη φήμη της πιο όμορφης γυναίκας που έζησε ποτέ στο ξενοδοχείο. Ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια ζει απομονωμένη στο δωμάτιό της. Η επικοινωνία μου μαζί της ήταν σύντομη. Δέχτηκε να τη φωτογραφίσω, αλλά δεν είχε διάθεση για κουβεντούλα. Σε αντίθεση με τη Στόρμι Ντελαρβερί, την 90χρονη πρώην τζαζ τραγουδίστρια και «drag king» (συνήθιζε να ντύνεται άντρας), με την οποία είχα εγκάρδια επαφή.
Η Στόρμι δεν θυμάται τον αριθμό του δωματίου της, έπρεπε να ρωτήσει τον πορτιέρη, ζει 35 χρόνια στο 728. Προτιμά να ασχοληθεί με τη φωτογραφική μηχανή μου, παρά να μιλήσει για το παρελθόν. Το 1969 η Στόρμι γρονθοκόπησε έναν αστυνομικό, γεγονός που πυροδότησε, ουσιαστικά, την εξέγερση του Στόουνγουολ το 1969. «Γλυκέ μου, δεν ζω στο παρελθόν. Ό,τι έπρεπε να γίνει έγινε. Και οι άνθρωποι απέκτησαν τα δικαιώματά τους». Η επιδρομή αστυνομικών στο Στόουνγουολ, που εξελίχθηκε σε τριήμερη εξέγερση στη Νέα Υόρκη, θεωρείται το γεγονός που εξασφάλισε τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και η Στόρμι θεωρείται σήμερα μπροστάρισσα των αγώνων.
ΥΓ.: in memoriam
Αρχές Ιανουαρίου, φτάνει στο e-mail μου ένα μήνυμα από την κόρη του Βίλεμ Βαν Ες που με ενημερώνει για τον ξαφνικό θάνατό του, παραμονή Χριστουγέννων, από καρδιακή προσβολή πάνω σε πτήση από τη Νέα Υόρκη προς το Άμστερνταμ. Είχαν περάσει μόλις δύο μήνες από τη στιγμή που τον πρωτογνώρισα. Είχαμε ανανεώσει το ραντεβού μας για νέα φωτογράφηση στο σκάφος του, όταν θα ολοκλήρωνε κάποιες επισκευές. Ένας ταραξίας μέχρι το τέλος, ανάγκασε την πτήση του να κάνει αναγκαστική προσγείωση στο αεροδρόμιο «Μπάνγκορ» της πολιτείας Μέιν. Ένα συμβάν που θα απολάμβανε να το διηγείται σαν μια καλή ιστορία.
«Ήταν και επαρχιωτόπουλο και κοσμοπολίτης, Μορίς Σεβαλιέ και Τζακ Νίκολσον, ένας μοναδικός χαρακτήρας», γράφει ένας φίλος του στη μνημειακή ιστοσελίδα που στήθηκε μετά το θάνατό του. «Το αγαπημένο του μέρος ήταν το “Chelsea Hotel” και έκανε τα πάντα για να το διατηρεί εκκεντρικό και φιλικό. Η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή», θυμάται ένας άλλος. Την 1η Μαρτίου θα τελεστεί επιμνημόσυνη δέηση από την οικογένεια και τους φίλους του προς τιμήν ενός από τους τελευταίους μόνιμους ενοίκους ενός ιδιαίτερου χώρου της αμερικανικής ιστορίας, του «Chelsea Hotel».

«Chelsea hotel»  - Τελος εποχής για ένα θρύλο
Το «Chelsea Hotel» κινδυνεύει πλέον να χάσει τον μποέμικο παλμό που διατηρούσε για έναν αιώνα. Αρχικά σχεδιάστηκε ως ένα συγκρότημα πολυτελών διαμερισμάτων και ήταν ένα από τα ψηλότερα κτίρια της Νέας Υόρκης όταν χτίστηκε, το 1883. Μετατράπηκε σε ξενοδοχείο το 1905 και σε ένα δημοφιλή προορισμό για μουσικούς, ζωγράφους και ανθρώπους των γραμμάτων.
Ποιητές, πανκ, ζωγράφοι, τζάνκια, drag queens, όλοι τους ήταν ευπρόσδεκτοι στο «Chelsea Hotel». Κάτω από τη στέγη του οποίου ο Τζακ Κέρουακ έγραψε το «Στο δρόμο», ενώ ο Γουίλιαμ Μπάροους το «Γυμνό γεύμα». O Άντι Γουόρχολ κινηματογράφησε το «Chelsea girls», ενώ μια μούσα του, ηΈντι Σέντγουικ, έβαλε φωτιά στο δωμάτιό της. Στο λόμπι ο Λέοναρντ Κοέν γνώρισε την Τζάνις Τζόπλιν, μια σύντομη ερωτική συνεύρεση χάριν της οποίας έγραψε ο Καναδός τροβαδούρος το «Chelsea Hotel no. 2» (τον περασμένο Oκτώβριο, μάλιστα, αναρτήθηκε τιμητική πλακέτα στην είσοδο για τα 75χρονα του Κοέν).
O Τζίμι Χέντριξ έκανε πρόβες εκεί, ενώ το «Chelsea morning» της Τζόνι Μίτσελ έδωσε στην οικογένεια Κλίντον το όνομα της κόρης τους. «Δεν αποτελεί μέρος της Αμερικής», έγραφε για το «Chelsea Hotel» ο Άρθουρ Μίλερ, που έζησε αρκετά χρόνια στο ξενοδοχείο. «Oι ηλεκτρικές σκούπες είναι απούσες, όπως επίσης οι κανόνες, το αποδεκτό μέτρο γούστου και η αίσθηση ντροπής».
TAXΥΔΡΟΜΟΣ
www.tanea.gr

Ιδανικοί αυτόχειρες του Facebook..


Πώς να «αυτοκτονήσετε» ψηφιακά και να απαλλαγείτε από όλους τους ανεπιθύμητους «φίλους» 
Αν η εικονική σας ζωή έχει φτάσει σε αδιέξοδο, υπάρχει πάντα η λύση της ψηφιακής αυτοκτονίας. Ή μήπως υπήρχε; Ένα site που δημιούργησε μια ολλανδική κολεκτίβα κατάφερε να οδηγήσει σε ευθανασία μερικές χιλιάδες χρήστες, προκαλώντας τη μήνη των υπεύθυνων του Facebook. Ένας από τους ιδρυτές του και ένας «αυτόχειρας» εξηγούν τις αιτίες της ανόδου, της πτώσης και της επικείμενης ανάστασης του Web 2.0 Suicide Machine.

Tο κόνσεπτ ήταν απλό και ξεπερνούσε τους δισταγμούς μιας πραγματικής αυτοκτονίας. Παραχωρούσες τους κωδικούς σου στο Web 2.0 Suicide Machine, έδινες την εντολή «commit» και, χωρίς τη δυνατότητα ανάκλησης ή επαναφοράς στη ζωή, το σύστημα διέγραφε με θεωρητικά ανατριχιαστική ακρίβεια τους φίλους, τα γκρουπ, τα μηνύματα και γενικά κάθε «κοινωνική» σου δραστηριότητα. Είτε αυτή είχε συμβεί στο Facebook και το Twitter είτε στο Myspace και το LinkedIn.

Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα (αντίθετα με τις περίπου εννιά που, σύμφωνα με το Suicide Machine, θα απαιτούσε το Facebook) το μόνο που απέμενε ήταν ένα εύθραυστο ψηφιακό κουφάρι, ένα νεκρό προφίλ χωρίς δεδομένα. Μοναδικό επιθανάτιο αποτύπωμα, τα «επιτύμβια» αναμνηστικά που μπορούσες να αφήσεις στο site του «δήμιου» σου. Και που περιλάμβαναν από πομπώδεις αποχωρισμούς («αντίο, άπονε κόσμε») μέχρι κακίες εκ των υστέρων («σε ευχαριστώ, microblogging, είσαι τελείως άχρηστο»).
«Το πιο κουλ στο Suicide Machine ήταν η ίδια η ύπαρξή του», λέει ο 31χρονος Ben Gencarelle από το Rhode Island των ΗΠΑ, που οδηγήθηκε στο απονενοημένο διάβημα όταν κατάλαβε ότι το Facebook ήταν γι’ αυτόν ένα τεράστιο χάσιμο χρόνου. «Περνούσα ώρες ολόκληρες κοιτάζοντας αν κάποιος φίλος μου ανανέωσε το status του. Η δημιουργικότητά μου είχε φτάσει στο μηδέν εξαιτίας μιας εικονικής πραγματικότητας, που τελικά δεν είναι καθόλου φιλική και καθόλου διαδραστική για όποιον θέλει να χειρίζεται τις πληροφορίες που ανεβάζει».

Γιατί δεν ακολούθησε τη μέθοδο διαγραφής λογαριασμού που προσφέρει το δημοφιλές site; «Γιατί το Facebook δεν είναι καθόλου αξιόπιστο. Αντί να σβήσει ολοκληρωτικά το λογαριασμό σου, απλώς τον απενεργοποιεί, διατηρώντας όλα τα δεδομένα», λέει. Και κάπως έτσι αποφάσισε να εξαφανιστεί από τον ψηφιακό για να επιστρέψει στον πραγματικό κόσμο. Η φωτογραφία στο προφίλ του αντικαταστάθηκε από την κρεμάλα (το λογότυπο του Web 2.0 Suicide Machine) και όλα τα ψηφιακά του καμώματα, όλα τα σχόλια, τα γκρουπ ή τα παιχνίδια σβήστηκαν ένα-ένα μπροστά στα μάτια του.
Το πείραμα του dr Kevorkian
Την έμπνευση για το Web 2.0 Suicide Machine είχαν οι Walter Langelaar, Danya Vasiliev και Gordan Savicic, ιδρυτές του μιντιακού εργαστηρίου Moddr και μέλη της καλλιτεχνικής κολεκτίβας «Worm» του Ρότερνταμ. «Όλα ξεκίνησαν σαν μια παρωδία για τους ανθρώπους που βαρέθηκαν το social networking. Στην ουσία κάναμε ένα πείραμα για να δούμε πόσοι γνωρίζουν ότι το Facebook χρησιμοποιεί τις πληροφορίες τους και για να αρχίσουμε μια συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα», λέει ο 30χρονος Gordan από την Αυστρία. Από τις 19 Δεκεμβρίου, που το πείραμά τους εξαπέλυσε την επίθεσή του, μέχρι σήμερα, περίπου 3.000 χρήστες επέλεξαν την ευθανασία. Και θα ήταν πολύ περισσότεροι αν ο server του Suicide Machine είχε τα φόντα να χειριστεί όλες τις αιτήσεις.
Όπως ήταν αναμενόμενο (και αντίθετα με τα υπόλοιπα sites κοινωνικής δικτύωσης που ακόμα δεν έχουν απαντήσει), το Facebook ενοχλήθηκε. Επικαλούμενο την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων των χρηστών του, έστειλε στις αρχές Ιανουαρίου μια επιστολή στο Suicide Machine ζητώντας να «σταματήσει άμεσα» και απειλώντας ότι θα προβεί σε «περαιτέρω ενέργειες». Παρά την έκπληξή τους, οι ιδρυτές του site δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια. Απάντησαν, τονίζοντας την ασάφεια των επιχειρημάτων, ζήτησαν επιπλέον νομικές διευκρινίσεις, κανείς όμως δεν τους έδωσε σημασία. To Facebook απλώς μπλόκαρε την πρόσβαση του Suicide Machine στις πληροφορίες του, ενώ με μία ακόμη επιστολή στις αρχές Φεβρουαρίου ανακοίνωσε ότι η σελίδα του θα είναι στο εξής απρόσιτη και για την κολεκτίβα «Worm», που φιλοξενούσε το απείθαρχο site.
«Κατήγγειλαν ότι κατεβάσαμε παράνομα πληροφορίες τους, που στην πραγματικότητα όμως ανήκουν στους χρήστες», λέει ο Gordan. Και συνεχίζει απαντώντας και στις υπόλοιπες μομφές του Facebook: «Μας κατηγόρησαν ότι κλέψαμε κωδικούς. Δεν ξεγελάσαμε όμως κανέναν. Τους ζητήσαμε και μας τους έδωσαν», λέει. Θυμάται μάλιστα την έκπληξη των συνεργατών του όταν οι πρώτοι επίδοξοι αυτόχειρες τους πρόσφεραν απλόχερα ονόματα χρήστη και κωδικούς πρόσβασης. «Όπως και να το κάνεις, στη διαδικτυακή ηθική κάτι τέτοιο είναι για πολλούς ανήκουστο».
O πόλεμος της πληροφορίας
«Facebook can suck my dick!» είναι η άποψη του Ben. «Ήταν φυσικό να μη θέλουν να συζητήσουν. Έχουν από πίσω τους ένα σωρό μαρκετίστες που τους λένε τι να κάνουν και μάλλον έχουν ξεχάσει τον αρχικό σκοπό τους, την επικοινωνία των χρηστών». Την ίδια στιγμή βέβαια, που με τη βοήθεια του Suicide Machine «αυτοκτονούσαν» λίγες χιλιάδες, το Facebook αύξανε σταθερά τα εκατομμύρια των χρηστών του, ενώ ακόμα και η Google, με την εφαρμογή Buzz, έμπαινε δυναμικά στην αγορά του social networking.

«Oι άνθρωποι ικανοποιούν την ανάγκη τους για επικοινωνία αν μέσα σε μία μέρα μιλήσουν με συγκεκριμένο αριθμό ατόμων», λέει ο Ben. «Και σελίδες σαν το Facebook τους προσφέρουν αυτή την τεχνητή κοινωνικοποίηση. Χαζεύουν σε αυτές τα καινούρια κουρέματα των “φίλων” τους και τις φωτογραφίες από τις διακοπές τους κι έτσι νομίζουν ότι γίνονται κοινωνικοί».
Μια μικρή αντίδραση, πάντως, είχε αρχίσει να δημιουργείται και από την άλλη πλευρά. Tο seppukoo.com ήταν το πρώτο site που πρόσφερε υπηρεσίες ψηφιακής αυτοκτονίας ήδη από το Σεπτέμβριο του 2009. Όταν ο Gordan, ο Walter και ο Danya βρίσκονταν ακόμα στην προετοιμασία του πρότζεκτ τους. «Υπήρχε κάτι σαν απαίτηση από τον κόσμο, γι’ αυτό τα δύο sites έγιναν δημοφιλή την ίδια περίοδο», λέει ο Gordan. «Το Facebook αντέδρασε σαν θυμωμένο θηρίο, απαγορεύοντας και στα δύο την πρόσβαση. Κυρίως γιατί κανένα δεν πουλούσε πληροφορίες, δεν είχε διαφημίσεις, ούτε έβγαζε χρήματα με κανένα τρόπο».
Και η αντιπαράθεση έλαβε τέλος μερικές μέρες πριν, όταν με ένα δελτίο Τύπου το Suicide Machine ανακοίνωνε τη δική του διαδικτυακή αυτοκτονία. Σύμφωνα με το δελτίο, μετά τον αφορισμό της από το απρόθυμο για συζήτηση Facebook, η κολεκτίβα «Worm» δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε δικαστική διαμάχη με τον κολοσσό του social net-working. Στο κάτω-κάτω, «ποτέ δεν θέλησε να στοχοποιήσει το Facebook, αλλά να προσφέρει ένα εργαλείο σε ανθρώπους που για οποιονδήποτε λόγο είχαν βαρεθεί την on-line ζωή τους».

Oι τρεις εμπνευστές του, πάντως, δεν έχουν σκοπό να καταθέσουν τα όπλα. Απλώς θα τα παραδώσουν σε άλλον. «Το Suicide Machine θα κυκλοφορήσει σαν δωρεάν πρόγραμμα στο Internet και έτσι θα μπορεί να το χρησιμοποιεί όποιος θέλει με δική του ευθύνη», λέει ο Gordan. «Γιατί η αγωνία του Facebook για έλεγχο των χρηστών του δείχνει ότι η ελευθερία των πληροφοριών είναι μια ψευδαίσθηση. Και ίσως να μη δημιουργήσαμε κάποιο κίνημα, αλλά πιστεύουμε ότι οι χρήστες θα είναι στο μέλλον πιο αυστηροί και πιο ενημερωμένοι».
ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 
www.tanea.gr

«Εδώ και χρόνια έχω συμφιλιωθεί με το παρελθόν»..


Η ξαναγεννημένη Μαριάν Φέιθφουλ υποστηρίζει πως θα έκανε καριέρα και χωρίς τον Τζάγκερ..
Νέα Υόρκη, 1985. Σ’ ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα του Γκρίνουιτς Βίλατζ μια εξαθλιωμένη τοξικομανής ξυπνάει λουσμένη στον κρύο ιδρώτα. Είναι πεινασμένη, εξαντλημένη και απογοητευμένη. Τα ράφια της κουζίνας είναι άδεια και το μόνο που βρίσκει είναι μερικά τυλιγμένα χαρτονομίσματα και λίγη άσπρη σκόνη. Με μεγάλη προσπάθεια συγκεντρώνει τα απαραίτητα σύνεργα του χρήστη και σύντομα η «παραμυθού» κυλάει πάλι στις φλέβες της. Η καρδιά της προσωρινά σταματά, αλλά η μοίρα έχει άλλα σχέδια για εκείνη. Στα κέντρα απεξάρτησης θα απαλλαχθεί για πάντα από τους δαίμονές της, θα συμβιβαστεί με το «μαγικό» παρελθόν της και θα αναγεννηθεί οριστικά από τις στάχτες της.
Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, η Μαριάν Φέιθφουλ ερμηνεύει στο μισοάδειο θέατρο «Παλλάς», στην Αθήνα, το τραγούδι με το οποίο ξεκίνησαν όλα. Η φωνή της δεν θυμίζει σε τίποτα την αθωότητα του ξεπεσμένου αγγέλου της δεκαετίας του ’60 που πρωτοτραγούδησε το «As Tears Go By». Είναι η επιβλητική, μεστή φωνή της γυναίκας που ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια του θανάτου, της καλλιτέχνιδος που ωρίμασε στην κόψη του ξυραφιού και χαρίζει απλόχερα μια νέα πνοή ζωής στο μελαγχολικό διαμάντι των Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς και Αντριου Ολντμαν.
Αληθινή ντίβα
Ηταν Μάρτιος του 1964 όταν ο τελευταίος –μάνατζερ και παραγωγός των Rolling Stones– «κλείδωνε» τη δεκαεπτάχρονη Μαριάν σ’ ένα στούντιο του Λονδίνου με τους Τζάγκερ και Ρίτσαρντς, απαιτώντας τη ραδιοφωνική επιτυχία που θα έβγαζε το «ξανθό αγγελούδι με το μεγάλο μπούστο» από την ανωνυμία. Η επιτυχία, ωστόσο, σε συνδυασμό με τη συναναστροφή με τους σεληνιασμένους τότε Rolling Stones, θα προσδώσει ιλιγγιώδεις ρυθμούς στη ζωή του νεαρού κοριτσιού. Στα δεκαοκτώ παντρεύτηκε και απέκτησε παιδί, στα δεκαεννιά ξεκίνησε σχέση με τον Μικ Τζάγκερ, στα είκοσι συνελήφθη για κατοχή ναρκωτικών και στα είκοσι δύο αντιμετωπιζόταν από τη βρετανική κοινή γνώμη ως μάγισσα που έπρεπε να καεί στην πυρά.
Λίγες ώρες πριν ανέβει στη σκηνή του «Παλλάς», η Μαριάν Φέιθφουλ χαμογελάει ενθυμούμενη το μακρινό παρελθόν. Με τη μεγαλοπρέπεια που χαρακτηρίζει μια αληθινή ντίβα, δηλώνει ότι αγαπάει τον Μικ Τζάγκερ και ότι εξακολουθεί να θεωρεί τους Rolling Stones εκπληκτικούς μουσικούς. Είναι, ωστόσο, πεπεισμένη ότι το αστέρι της θα έλαμπε ψηλά στον ουρανό ακόμα και αν η τύχη δεν είχε φέρει τον Ολντμαν στον δρόμο της. «Πιστεύω ότι το ταλέντο μου δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει απαρατήρητο», λέει. «Ενδεχομένως, η πορεία μου στο τραγούδι να μην ήταν η ίδια, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είχα μια πετυχημένη σταδιοδρομία ως ηθοποιός», προσθέτει η Φέιθφουλ.
Και με το χαμόγελο στα χείλη ξεκαθαρίζει ότι οι συχνές ερωτήσεις για την πολυετή της συνύπαρξη με τους Rolling Stones δεν την ενοχλούν πια. «Παλιότερα μ’ ενοχλούσε που αρκετοί άνθρωποι δεν με αποδέχονταν ως καλλιτεχνική οντότητα, θεωρώντας ότι δεν ήμουν παρά το κορίτσι του Τζάγκερ», παραδέχεται. «Εδώ και χρόνια, όμως, έχω συμφιλιωθεί με το παρελθόν μου και δεν νομίζω ότι πρέπει ακόμα να είμαι», τονίζει.
Αναπόφευκτα, βεβαίως, η συζήτηση εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από το παρελθόν. Ο τόνος της διατηρείται σταθερός και γαλήνιος, ενώ οι απαντήσεις που δίνει δεν αφήνουν αμφιβολία ότι πρόκειται για άνθρωπο σε απόλυτη αρμονία με το ταραχώδες παρελθόν του. Υποστηρίζει ότι η πλέον καθοριστική στιγμή στη μουσική της καρριέρα ήταν η ηχογράφηση του «Broken English», το 1979. «Ο δίσκος αυτός σηματοδότησε την επιστροφή μου από την αφάνεια», τονίζει. «Κατόρθωσα για πρώτη φορά να μετουσιώσω τα βιώματά μου σε τέχνη και να αισθανθώ ολοκληρωμένη ως μουσικός», επισημαίνει η Φέιθφουλ.
Μιλάει με ενθουσιασμό για τον δίσκο, πάνω στον οποίον δουλεύει αυτή την εποχή, αλλά αρνείται ευγενικά να μπει σε λεπτομέρειες. «Μπορώ να σας πω ότι συνεργάζομαι και πάλι με τον Χαλ Γουίλερ, με τον οποίο ηχογραφήσαμε πριν από είκοσι χρόνια το “Strange Weather”», αποκαλύπτει. Ο δίσκος αναμένεται στα ράφια των δισκοπωλείων τον Σεπτέμβριο και η Φέιθφουλ δηλώνει ότι θα διαφέρει ηχητικά από την τελευταία της δουλειά, «Before the Poison». Προσθέτει, δε, ότι την περίοδο αυτή αντλεί τη στιχουργική της έμπνευση από απλά πράγματα της καθημερινότητας και την οικογένειά της.
Η διάγνωση
Γελώντας, δηλώνει ότι δεν τρομοκρατήθηκε όταν προ διετίας διεγνώσθη με καρκίνο του μαστού. «Σαφώς και δεν ήταν αυτή η πλέον τρομακτική στιγμή της ζωής μου», τονίζει. «Να είστε βέβαιοι ότι έχω περάσει πολύ χειρότερες καταστάσεις στη ζωή μου», συμπληρώνει η Φέιθφουλ. Παίρνοντας γρήγορα το σοβαρό της ύφος, ωστόσο, παραδέχεται ότι ήταν τυχερή, καθώς διεγνώσθη σε πολύ πρώιμο στάδιο, γεγονός που της επέτρεψε να ξεπεράσει με σχετική ευκολία την επάρατη νόσο.
Οσον αφορά την κρίση στην παγκόσμια δισκογραφία, δηλώνει ότι την αφήνει αδιάφορη καθώς δεν επηρεάζει τις πωλήσεις της. «Οι δίσκοι μου πάντα πουλούσαν γύρω στα διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα», λέει. «Κάποτε αυτό το νούμερο εθεωρείτο μικρό, σήμερα όμως είναι κάτι περισσότερο από αξιοπρεπές», υπογραμμίζει. Θεωρεί, πάντως, ότι οι πολυεθνικές δισκογραφικές πληρώνουν σήμερα το τίμημα της απληστίας τους – «η τιμή του cd είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το κόστος παραγωγής του». Πιστεύει ακράδαντα, μάλιστα, ότι υπάρχουν πολλά νέα ταλέντα αλλά δυσκολεύονται να αναδειχτούν διότι οι μεγάλες δισκογραφικές εξακολουθούν να αναζητούν την εύκολη επιτυχία. Με το θλιμμένο της βλέμμα να βυθίζεται στο βάθος της αίθουσας και κουνώντας ρυθμικά τα χέρια της, η Μαριάν Φέιθφουλ τραγουδάει τα κομμάτια που την έκαναν ευρύτερα γνωστή, αλλά και άλλα, πιο σπάνια, για τους λιγοστούς της καλεσμένους στο θέατρο «Παλλάς».
Μοναδικές εκτελέσεις
Πλαισιωμένη από τρεις μοναδικούς βιρτουόζους της κιθάρας, των κρουστών και του πιάνου, μας χαρίζει απλόχερα μια μοναδική εκδοχή του «Strange Weather» του Τομ Γουέιτς, το πανέμορφο «Crazy Love» που έγραψε μαζί με τον Νικ Κέιβ, το ερωτικό παραλήρημα του «Why’d You Do It» και φυσικά το «Broken English». Ενίοτε σταματάει ανάμεσα στα τραγούδια για να αφηγηθεί μια μικρή ιστορία και άλλοτε –ως γυναίκα που δεν έχει τίποτε να αποδείξει– βγάζει χαμογελαστή ένα κόκκινο κραγιόν για να βάζει στα χείλη της. Δείχνει να μην πτοείται από τη μικρή προσέλευση του κοινού και ευχαριστεί τους πιστούς που προσήλθαν παρά την απεργία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς της 13ης Μαρτίου.
Η έκπληξη της βραδιάς δεν είναι άλλη από την εκτέλεση του «Something Better», για πρώτη φορά μετά τον Δεκέμβριο του 1968. Πρόκειται για το κομμάτι των Τζάγκερ και Ρίτσαρντς που η Φέιθφουλ είχε πρωτοτραγουδήσει στην ιστορική, εξωφρενική χριστουγεννιάτικη παράσταση των Rolling Stones στη βρετανική τηλεόραση, με τίτλο «Rock’n Roll Circus». Για ανκόρ επιφυλάσσει μία ακόμα έκπληξη, το «Don’t Forget Me» του αδικοχαμένου Χάρι Νίλσον. Αποχωρεί από τη σκηνή με μια βαθιά υπόκλιση και ως γνήσια ντίβα δεν επιστρέφει ποτέ παρά το επίμονο, παρατεταμένο χειροκρότημα.
www.kathimerini.gr

Friday, February 26, 2010

θέλει μαγκιά για να δοθείς σε ένα πάθος δυνατό...

Δάσκαλε που δίδασκες..


Από μικρό παιδάκι δύο πράγματα δεν άντεχα καθόλου: τη θέα ενός δέντρου που καίγεται, και τον ρατσισμό. Το πρώτο το ξεπέρασα, αναγκαστικά, όταν δούλεψα στις πυρκαγιές του 2007 για ένα ξένο δίκτυο που είχε κατέβει να τις καλύψει. Ο δημοσιογράφος ήταν τόσο "επαγγελματίας", που μόνο μέσα στη φωτιά δεν πέσαμε, να καούμε κι εμείς, για να φανεί στο πλάνο. Από τότε αντιμετωπίζω το θέμα με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Με τον ρατσισμό δεν είχα κάποια αντίστοιχη εμπειρία, οπότε συνεχίζουν να μου ανάβουν τα λαμπάκια όταν βλέπω ή ακούω περιπτώσεις άδικης συμπεριφοράς απέναντι σε συνανθρώπους μου. Κάπως έτσι ένιωσα και προχτές, όταν βρέθηκα με μια παλιά φίλη και πήγε η συζήτηση στα σχολικά μας χρόνια. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι γι' αυτήν το σχολείο ήταν ένα μαρτύριο, από το οποίο για τέσσερα χρόνια επέστρεφε κάθε μέρα κλαίγοντας. Είναι από τη Βόρεια Ήπειρο και ήρθε στην Ελλάδα με τους γονείς της όταν ήταν μόλις 14 χρονών. Για κακή της τύχη προσγειώθηκε σε δημόσιο σχολείο πλούσιου προαστίου της Αθήνας, όπου ο ρατσισμός που είχε να αντιμετωπίσει ήταν διπλός: και λόγω της οικονομικής της κατάστασης, και λόγω του μέρους όπου μεγάλωσε. Θέλω να μεταφέρω από όσα είπαμε, μόνο δύο περιστατικά που μου έκαναν πολύ βαθιά εντύπωση και μου προκάλεσαν ντροπή και αηδία.
'Ενα πρωί λοιπόν στη διάρκεια της προσευχής, η συγκεκριμένη μαθήτρια διέπραξε το αμάρτημα να μιλάει με την φιλενάδα της. Η τότε διευθύντρια του σχολείου άρπαξε το μικρόφωνο από το παιδί που θα έλεγε το "πάτερ ημών", και της απηύθυνε το λόγο για να τη ρωτήσει υποτιμητικά "εσένα σε μάθανε να κάνεις το σταυρό σου;". Η φίλη μου πληγώθηκε βαθιά, γιατί οι γονείς της την είχαν βαφτίσει χριστιανή ορθόδοξη στα κρυφά, για να μην τους πάρει χαμπάρι το καθεστώς του Χότζα, και ήταν πάντα περήφανη γι' αυτό. Επεισόδιο δεύτερο: μέσα στην τάξη η φιλόλογος, θυμωμένη για κάποια αταξία, της φώναξε "δεν είχατε καμία δουλειά εσείς όλοι να έρθετε στην Ελλάδα, τι γυρεύετε εδώ;". Σε αυτήν την περίπτωση η φίλη μου δεν μάσησε από την "ιερή αγανάκτηση" της καθηγήτριας και της απάντησε ότι και το δικό της όνομα είναι τούρκικο, οπότε δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσά τους. Κι έφαγε αποβολή για την αγένεια.

Τα περιστατικά με σόκαραν επειδή και στις δύο περιπτώσεις η ρατσιστική επίθεση προήλθε από τους "μεγάλους", κι όχι από τα παιδιά. Και μάλιστα ποιούς μεγάλους, αυτούς που είχαν αναλάβει να μεταδώσουν τις αξίες του πολιτισμού στους άτυχους μαθητές τους.
Τους αναγνωρίζω ως ελάχιστο ελαφρυντικό ότι όλα αυτά συνέβησαν το 1994, όταν οι μετανάστες από την Αλβανία πλημμύρισαν ξαφνικά την Ελλάδα και βρήκαν τελείως απροετοίμαστους όλους εμάς. Εύχομαι σήμερα, 16 χρόνια αργότερα, η διευθύντρια και η καθηγήτρια που έδειξαν τόση έλλειψη παιδείας και ανεκτικότητας, να μετανιώνουν για τα λάθη τους. Από την άλλη, εγώ δεν καταχώρησα ποτέ τη φίλη μου ως "Αλβανίδα" στο μυαλό μου. Είχα να τη δω πολλά χρόνια, και το μόνο που θυμόμουν ήταν το όμορφο πρόσωπο, το κοφτερό μυαλό της και ο ενθουσιασμός που έδειχνε κάθε φορά που με έβλεπε. Είχα κυριολεκτικά ξεχάσει την καταγωγή της. Μου τη θύμισε αυτή με τις ιστορίες της.
www.protagon.gr

 

Η ζωή μου όλη: αυτό που περιμένω, αυτό, αυτό..

 
«Στην αριστερή μου τσέπη, έχω κάτι για σένα» μου είπε. Ο ντροπαλός μου συγκάτοικος, ο τελειότερος των αναγνωστών είναι ιδιαίτερα αμήχανος όταν μου κάνει δώρα. «Σου πήρα κάτι για να δεις πώς έγραφαν οι δημοσιογράφοι πενήντα χρόνια πριν. Ούτε καν τα απόνερα δεν βλέπουμε τώρα». Ήταν σε αμερικάνικη έκδοση τα δημοσιογραφικά κείμενα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ στην Τορρόντο Σταρ, το Εσκουάιρ, και κανά δυο άλλα έντυπα. Πέρασα ένα σαββατοκύριακο μόνο μ’ αυτόν και μόνο μ’ αυτό. Δεν μπόρεσα να αντικρούσω ούτε ένα από τα επιχειρήματά του: το ύφος, η ακρίβεια, οι στροφές, η γνώση, το βάθος, το πνεύμα. Τα διαβάζω και αποφασίζω να αφήσω κάτω τα μολύβια για πάντα.

Αλλλά ευτυχώς ξημερώνει και η Πέμπτη, ημέρα της θείας εβδομάδας. Η Πέμπτη με ακολουθεί ως καλός οιωνός από πάντα: η Μεγάλη Πέμπτη είναι η ημέρα με τα ωραιότερα κείμενα της Γραμματείας - την παρακολουθούσα από μικρό παιδί, Πέμπτη ήταν η ημέρα που δεν είχαμε αθλητικά στο σχολειό, η ημέρα της μεταπολίτευσης ήταν Πέμπτη, η 15η Νοεμβρίου του 79 ήταν Πέμπτη και ας μην απαριθμώ όλες τις Πέμπτες τις σημαδιακές – γι αυτά υπάρχουν τα ψυχαναλυτικά ντιβάνια. Και τώρα; Τώρα κάθε Πέμπτη περιμένω το ύφος να πάρει την εκδίκησή του έναντι του δημοσιογραφικού χυλού. Να σπεύσω με αδημονία στον πάκο στο κατώφλι του βιβλιοπωλείου στη Σκουφά, να κόψω το τσέρκι με το ψαλιδάκι μου, να πάρω το πρώτο πρώτο φύλλο κι ας είναι τσαλακωμένες οι άκρες. H LIFO με περιμένει για να ομορφήνει τη ζωή μου και να με παρηγορήσει, να με ερεθίσει, να με εμπνεύσει, να με τσιγκλίσει, να με πείσει τον πυρετό της λέξης, το πάθος στο βλέμμα, την διαφορά στην άποψη, το ξεμπρόστιασμα της κοινοτοπίας, να μεταφέρει κάτι από τις αποσκευές του δημοσιογράφου Ε.Χ. Χωρίς ρητορείες και αντιγραφές δελτίων Τύπου, με δίψα και οίστρο η LIFO καλπάζει.

Με ειδωλολατρική αφοσίωση ακολουθώ το τελετουργικό μου: "Ημερολόγια Κουζίνας", Μιχάλης Μιχαήλ πρώτος για να ένα ζεστό χάδι στην αντίστροφη της παλάμης και μετά Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, το πιο εμπνευσμένο, απρόβλεπτο, παθιασμένο μολύβι της σήμερον. Τον ζηλεύω, he’s my hero. Θα ’πρεπε να γράψει μυθιστόρημα, κάτι σαν τον Λώρενς της Αραβίας, να ναι ο ήρωας του Sheltering Sky, πρόσωπο του Φασμπίντερ, αγόρι του Παζολίνι, να χει δίπλα του τη Ζαν Μορώ, την Ουμ Καρσούμ, την Μαρίκα Νίνου και την Μπίλι Χόλιντεϊ. Είναι λένε αφόρητος ως συνεργάτης, απαιτητικός όσο δεν πάει άλλο. Προς τιμήν του, προσθέτω. Ξέρω αφόρητους διευθύνοντες που παράγουν τρύπες. Όλοι οι άντρες της ζωής μου όλης, είναι τύποι που λειώνουν στη δουλειά, λειώνουν στις χαρές και τα πάθη κι οι λέξεις τους δεν είναι τζούφιες, είναι καρποί με σπόρους και κουκούτσι.
ΥΓ Αα! στη φωτο ο παντοτινός συνεργάτης της LIFO, ο Μάρλον Μπράντο με τη Royal του.
ΥΓ Δεύτερο Αα! Αν ήθελα να φιλέψω κάτι τη LIFO, τι πιο ταιριαστό είναι μπουκίτσες αυγοτάραχο, μαύρο καλό ψωμί, λάδι και λεμόνι.
 www.protagon.gr

New York City Schools Canceled: NYC Gets Fourth Snow Day In Six Years

PHILADELPHIA (Associated Press) - The slow-moving winter storm hammering a swath of the East Coast is bad enough that Mayor Mike Bloomberg has decided to give New York City's 1.1 million public school students a rare snow day.
It's the second snow day there this month, but only the fourth in the past six years.
As late as Thursday, Mayor Mike Bloomberg said school would be on. But spokesman Stu Loeser says conditions have made him change his mind.
The city has received 10 inches of snow, and more is expected.
From Pennsylvania through New England, utility companies are preparing for power outages caused by the combination of snow and strong winds. Gusts of 50 mph have been reported across the region.
Officials are blaming the wind for fanning a hotel fire in Hampton, N.H., and destroying an entire block of businesses.

24 ώρες χωρίς μετανάστες..

Τί είν' η πατρίδα μου; Ο Ταρσέμ από την Ινδία απαντάει στην ερώτηση..


Η πρωτοβουλία «Πρώτη Μαρτίου 2010 – 24 ώρες χωρίς εμάς» είναι μία πανευρωπαϊκή κίνηση πολιτών ενάντια στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Στην Ελλάδα ξεκίνησε από τον μετανάστη δημοσιογράφο Niko Ago μέσω διαδικτύου και συγκεκριμένα μέσω facebook. Αριθμεί πλέον περίπου 5.300 μέλη, μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς αλλά και Έλληνες πολίτες. Την πρώτη Μαρτίου διοργανώνονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις κινητοποιήσεις με σκοπό την ανάδειξη της σημασίας της παρουσίας των μεταναστών στη ζωή μας. Στην Ελλάδα η πρωτοβουλία με σύνθημα «Τι θα γινόταν αν εξαφανιζόμασταν;» καλεί την πρώτη Μαρτίου τους μετανάστες σε αποχή από οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή αλλά και σε άλλες εκδηλώσεις με βασικό άξονα τη νομιμότητα και τη μη βία. Σε 3 ημέρες λοιπόν καλούμαστε όλοι να συμμετέχουμε σε αυτήν τη γιορτή της πολυπολιτισμικότητας, αναγνωρίζοντας ότι οι μετανάστες δεν είναι απλώς για οικονομικές μονάδες αλλά άνθρωποι με αισθήματα, οικογένειες και ζωές σαν όλους εμάς.
Η πρωτοβουλία «Πρώτη Μαρτίου 2010 – 24 ώρες χωρίς εμάς» θα κληρώσει το βράδυ της 1ης Μαρτίου 10 εισιτήρια για τις 7 και 10 για τις 10 Μαρτίου για την παράσταση «ΠΙΣΙΝΑ-OXI NΕΡΟ» του Μάρκ Ρέιβενχιλ στην Τεχνόπολη. Τα εισιτήρια θα δοθούν σε 20 τυχερούς μετανάστες.
www.athensvoice.gr 

Wednesday, February 24, 2010

Αυτὸ το αστέρι είναι για όλους μας..



..Θά ῾θελα νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.
Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο
νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα
νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα
νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,
νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες
νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους
νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.
Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ...

Τάσος Λειβαδίτης

Κυκλοφορεί έκτακτη έκδοση του Focus..

ζω και ξαναζώ κάθε μας στιγμή..

Απεργία για όλη την Ευρώπη!


Θα παραλύσει ή όχι αύριο ολόκληρη η Ελλάδα λόγω της απεργίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Την απάντηση αυτού του ερωτήματος στην πράξη την περιμένουν αυτή τη φορά όχι μόνο η ελληνική κυβέρνηση και οι Ελληνες εργαζόμενοι, όπως συνήθως. Αύριο είναι μια από εκείνες τις σπάνιες φορές που θα έλεγε κανείς ότι την έκβαση της γενικής απεργίας στη χώρα μας την παρακολουθούν με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι ηγέτες των μεγάλων χωρών - μελών της ΕΕ και πρωτίστως της Γερμανίας, η οποία και καθορίζει την οικονομική πολιτική της Ευρωζώνης.
Το Βερολίνο έχει ήδη πάρει την απόφαση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα ακραίας λιτότητας εναντίον του ελληνικού λαού και οι Γερμανοί είναι αποφασισμένοι να υποχρεώσουν εκούσα - άκουσα την κυβέρνηση Παπανδρέου -η οποία άλλωστε μέχρι στιγμής δεν προβάλλει καθόλου αντιστάσεις στις εντολές της γερμανικής καγκελαρίας- να εφαρμόσει τα μέτρα αυτά.
Αν αύριο οι αντιδράσεις των Ελλήνων εργαζομένων κριθούν υποτονικές και η συμμετοχή στην απεργία μέτρια, η γερμανική κυβέρνηση θα προχωρήσει αδίστακτα στην υλοποίηση των σχεδίων της. Αδιαφορεί παντελώς άλλωστε για το πολιτικό κόστος που θα κληθεί να καταβάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οπότε οι απαιτήσεις της θα αποχαλινωθούν.
Αν όμως η αυριανή απεργία αποδειχθεί επιβλητική, η Μέρκελ και οι συν αυτή θα το ξανασκεφθούν. Δεν θέλουν να προκαλέσουν κοινωνική έκρηξη που πολύ εύκολα μπορεί να προσλάβει πανευρωπαϊκές διαστάσεις στις σημερινές συνθήκες.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σήμερα βρίσκονται στους δρόμους και τα εργατικά συνδικάτα της Ισπανίας, συμπεριλαμβανομένου και της UGT που πρόσκειται στο κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα του πρωθυπουργού Θαπατέρο, διαμαρτυρόμενα εναντίον των κυβερνητικών προθέσεων αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, ενώ εργατικές κινητοποιήσεις σημειώνονται και στη Γαλλία, με τους πιλότους της Λουφτχάνσα να απεργούν μέσα στην ίδια τη Γερμανία.
Οι Γερμανοί δεν έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε «ευρω - πειραματόζωο» μόνο για τους άλλους. Η κυβέρνηση του Βερολίνου έχει στο στόχαστρό της και τα δικαιώματα των Γερμανών εργαζομένων. Μελετώντας την έκταση και την ένταση των αντιδράσεων των «απείθαρχων» και μαχητικών Ελλήνων εργαζομένων προχωρεί σε εκτιμήσεις για τις πιθανές αντιδράσεις των πειθαρχημένων Γερμανών ομολόγων τους στην περικοπή του κοινωνικού κράτους.
«Να σπάσουμε τα σοσιαλιστικά (!) δεσμά της προηγούμενης κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού» χριστιανοδημοκρατών - σοσιαλδημοκρατών, κραυγάζει έξαλλος ο Κουρτ Λάουκ, πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομίας των χριστιανοδημοκρατών. «Για να μειώσει η κυβέρνηση το έλλειμμα πρέπει να περιορίσει δραστικά τις κοινωνικές δαπάνες που αποτελούν το μεγαλύτερο έξοδο του προϋπολογισμού» δήλωσε ωμά στο περιοδικό «Βίρτσαφτσβοχε».
«Οποιος υπόσχεται στον λαό ευημερία χωρίς προσπάθεια, τον προσκαλεί σε ύστερη ρωμαϊκή παρακμή» δήλωσε ο αντικαγκελάριος Γκίντο Βέστερβελε, τον οποίον οι σοσιαλδημοκράτες αποκαλούν «λακέ των φοροφυγάδων» γιατί είναι ο μόνος εξέχων Γερμανός πολιτικός που υποστηρίζει ότι δεν πρέπει το Βερολίνο να αγοράσει μια λίστα με τα ονόματα ζάπλουτων Γερμανών που έχουν αδήλωτες καταθέσεις συνολικά δισεκατομμυρίων ευρώ στην Ελβετία!
Με το ίδιο ενδιαφέρον που παρακολουθούν τις ελληνικές κινητοποιήσεις οι ηγέτες της ΕΕ, τις παρακολουθούν και οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών. Αισθάνονται ότι έρχεται και πάνω τους καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων και ψάχνουν να βρουν στις αντιστάσεις των Ελλήνων το ψυχολογικό στήριγμα που τους είναι αναγκαίο για να κινητοποιηθούν κι αυτοί.
Η κοινωνική έκρηξη της νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008, η οποία πανικόβαλε προσωρινά τους Ευρωπαίους ηγέτες σε βαθμό που ουδέποτε συνειδητοποιήσαμε στην Ελλάδα, έχει προσδώσει στη χώρα μας σχεδόν μυθικά εξεγερτικά χαρακτηριστικά στις συνειδήσεις των λαϊκών στρωμάτων της Γηραιάς Ηπείρου. Σε αντίθεση με την απαξίωση της Ελλάδας που επιχειρούν με ιδιαίτερη μοχθηρότητα οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι ευρωπαϊκοί λαοί προσδοκούν ελπίδα από τη χώρα μας.
ΕΚΘΕΣΗ - ΣΟΚ
«Κουράστηκε η γαλλική κοινωνία»
Συγκλονιστική είναι η έκθεση που υποβάλλει σήμερα στον πρόεδρο της Γαλλίας και στην Εθνοσυνέλευση ο Διαμεσολαβητής της Δημοκρατίας Ζαν - Πολ Ντελβουά, το περιεχόμενο της οποίας αποκάλυψε η «Μοντ» προχθές. «Η γαλλική κοινωνία έχει κουραστεί ψυχικά» διαπιστώνει, δίνοντας τον κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο στην εφημερίδα. «Αντιλαμβάνομαι μια κοινωνία που κομματιάζεται, όπου η αρχή ο καθένας για τον εαυτό του αντικαθιστά την επιθυμία να ζούμε μαζί, μια κοινωνία όπου ο καθένας γίνεται διαρκώς και περισσότερο καταναλωτής δημοκρατίας παρά πολίτης» προσθέτει. «Αυτή η κοινωνία επιπλέον βρίσκεται σε μεγάλη νευρική υπερένταση... Για 15 εκατομμύρια ανθρώπους το τέλος του μήνα παίζεται στα 50 έως 150 ευρώ».
Γιώργος Δελαστίκ
ΕΛΛΑΔΑ
Δημόσιο και ιδιωτικός τομέας κατεβάζουν ρολά την Τετάρτη, από την 24ωρη πανελλαδική απεργία των ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ, με στόχο να εμποδιστούν οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό και να επιτευχθούν ικανοποιητικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Στις 11 το πρωί θα πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στο Πεδίον του Αρεως και στις 12 η αντίστοιχη του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια. Στην 24ωρη απεργία συμμετέχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στα Ταμεία, οι εφοριακοί, το προσωπικό των δήμων και των νομαρχιών, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Παράλληλα, απεργούν οι νοσοκομειακοί γιατροί, οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ, οι ελεύθεροι επαγγελματίες γιατροί (ΠΙΣ και ΙΣΑ) αλλά και οι οδοντίατροι. Στην κινητοποίηση συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, οι τραπεζικοί υπάλληλοι, οι διπλωματούχοι μηχανικοί και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.
Απεργούν και οι δημοσιογράφοι
Η ιστοθέση του ΕΘΝΟΣonline θα παραμείνει χωρίς ενημέρωση την Τετάρτη, καθώς συντάκτες και άλλοι εργαζόμενοι σε αυτή συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ. Η ΕΣΗΕΑ σημειώνεται ότι συνεχίζει δύο δεκαετίες τώρα να μην αναγνωρίζει τα διαδικτυακά μέσα ως ειδησεογραφικά και να μην καλύπτει τους συντάκτες και το προσωπικό τους συνδικαλιστικά, αν και παγίως τους καλεί να συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Χειρόφρενο στα μέσα μεταφοράς
Λόγω της πανελλαδικής απεργίας μετ' εμποδίων θα γίνονται οι μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ειδικότερα, «ακινητοποιούνται» για 24 ώρες τα τρόλεϊ, το μετρό, ο προαστιακός και το τραμ, ενώ μόνο τα δρομολόγια κοινωνικών αναγκών θα πραγματοποιήσει ο ΟΣΕ. Τα λεωφορεία θα κινηθούν από τις 7.30 το πρωί έως τις 10 το βράδυ, λόγω της στάσης εργασίας που πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι. Επιπλέον, μόνο από τις 10 το πρωί έως τις 4 το απόγευμα θα λειτουργήσει ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος (ΗΣΑΠ). Δεμένα θα μείνουν τα πλοία στα λιμάνια, καθώς στην απεργία συμμετέχει η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία. Τέλος θα «νεκρώσουν» και τα εμπορικά λιμάνια, αφού απεργούν οι λιμενεργάτες. Καμία πτήση δεν θα πραγματοποιηθεί προς και από τα ελληνικά αεροδρόμια λόγω της συμμετοχής των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας στην 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ.
www.ethnos.gr 



Tuesday, February 23, 2010

Διαδικτυακός διαγωνισμός για το καλύτερο παγκάκι..


Ο δήμος Αθηναίων και το διεθνές μη κυβερνητικό δίκτυο «Ο Κόσμος της Αθήνας» διοργανώνουν τον διεθνή διαδικτυακό διαγωνισμό Athens Bench Μark, με θέμα τα παγκάκια της Αθήνας και σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη.
Η κατάθεση των προτάσεων και η ψηφοφορία, μέσω του site www.athensbenchmark.com, αρχίζει από την Τρίτη και θα ολοκληρωθεί στις 6 Απριλίου. Απευθύνεται σε σχεδιαστές, καλλιτέχνες και απλούς πολίτες, από την Αθήνα και όλο τον κόσμο, οι οποίοι καλούνται να δημιουργήσουν ή να επιλέξουν το δικό τους παγκάκι, αφήνοντας με αυτόν το τρόπο το σημάδι τους στην πόλη.
Το κοινό μπορεί να βλέπει τις συμμετοχές και να επιλέγει τις καλύτερες προτάσεις μέσω online ψηφοφοριών. Θα υπάρχει, επίσης, ειδική επιτροπή αξιολόγησης που θα απαρτίζεται από καταξιωμένους επαγγελματίες και διακεκριμένους δημιουργούς από τον χώρο του design και των εικαστικών τεχνών, ανθρώπους των MME, αλλά και εκπροσώπους των φορέων, που διοργανώνουν τον διαγωνισμό.
Οι τρεις καλύτερες προτάσεις για τα παγκάκια της Αθήνας θα βραβευτούν με χρηματικά έπαθλα και τουλάχιστον μια από αυτές θα παραχθεί μαζικά, ώστε να «επιπλωθεί» η πόλη. Οι 50 πιο δημοφιλείς ιδέες για τα παγκάκια του μέλλοντος θα εκτεθούν στην Τεχνόπολη από τις 26 Απριλίου ως τις 9 Μαΐου.
Ακόμη, μαθητές, σχολεία και πολίτες καλούνται να συμμετάσχουν τον Μάιο στο εθελοντικό πρόγραμμα του Athens Bench Μark και, σε συνεργασία με τον δήμο Αθηναίων και τους τεχνικούς του, να βοηθήσουν στη συντήρηση για τα υπάρχοντα παγκάκια της Αθήνας.

www.in.gr 

Ο Ian Brown στην Ελλάδα!!!!!


Ο πρώην τραγουδιστής των θρυλικών- και απόλυτα επιδραστικών και αναγνωρισμένων- The Stone Roses, με ένα απόλυτα επιτυχημένο νέο album το πολύ χορευτικό My way- έρχεται να θυμίσει στους παλιότερους και να διδάξει τους νεότερους τι σημαίνει χορευτικό indie με attitude και πως είναι ένας αληθινός rock star στη σκηνή.
Τα καλά νέα για τον Ian μοιάζουν να μην σταματάνε ποτέ. 25 χρόνια στη σκηνή και πάντα το κοινό θα τον λατρεύει. Οι νέες γενιές ακροατών στην πατρίδα του ψήφισαν το single F.E.A.R.- μέσω του ραδιοσταθμού Xfm- μέσα στα 5 καλύτερα τραγούδια των 00s. Το νεανικό NME αποθεώνει κάθε Live του από την τρέχουσα περιοδεία του. Ο ίδιος πλέον εντελώς συμφιλιωμένος με το παρελθόν του προσφέρει αρκετά αριστουργήματα από το ρεπερτόριο των Stone Roses που φέρνουν αναμνήσεις από ηδονικές νύχτες στο Hacienda και το Spike Island (έστω και αν δεν τις ζήσαμε οι περισσότεροι ποτέ).
Ο ήχος του Manchester Rave- πιο επίκαιρος από ποτέ σήμερα- είναι συνυφασμένος με τον κύριο Brown. Το attitude του δίδαξε πολλές γενιές μουσικών- μήπως οι αδερφοί Gallagher του χρωστάνε κάτι;- τον τρόπο να απασχολούν τα έντυπα με ότι πουν ή κάνουν. Αλλά και η δική του solo καριέρα δεν είναι λιγότερο αξιόλογη. Με εμφανείς dance- funk επιρροές, κοινωνικού στίχους και υπέροχες μελωδίες ? με αυτήν την πάντα τόσο χαρακτηριστική φωνή-έχει φτάσει πλέον στο έκτο του album, πάντα κρατώντας ιδιαίτερα ψηλά τα ποιοτικά του standards.



26 Φεβρουαρίου, Θεσσαλονίκη...
27 Φεβρουαρίου, Αθήνα...
www.enet.gr

Το έξυπνο κινητό σας μπορεί να σας κατασκοπεύει…


Καθώς τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα γίνονται συνεχώς πιο ισχυρά, καθίστανται και πιο ευάλωτα σε ολοένα πιο εξελιγμένες επιθέσεις από χάκερ κάθε είδους. Αμερικανοί ερευνητές από το πανεπιστήμιο Rutgers του Νιού Τζέρσι έκαναν ειδική επίδειξη δημοσίως, αποδεικνύοντας πόσο εκτεθειμένες είναι οι συσκευές σε κακόβουλο λογισμικό συνεχώς...
Στη συγκεκριμένη περίπτωση της επίδειξης, υπό τον καθηγητή πληροφορικής Λίβιου Άϊφτοντ, σύμφωνα με το Live Science, η απειλή προερχόταν από ένα malware πρόγραμμα τύπου rootkit, ανάλογο με αυτά που, εδώ και δύο δεκαετίες περίπου, «μολύνουν» τους υπολογιστές.
Tα σημερινά έξυπνα κινητά ουσιαστικά είναι κινητοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές, «τρέχοντας» συχνά τα ίδια λειτουργικά συστήματα με αυτά των κανονικών Η/Υ, με συνέπεια να είναι εξίσου ευάλωτα σε κυβερνο-επιθέσεις. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τους ειδικούς, τα έξυπνα κινητά είναι ακόμα πιο επικίνδυνα, επειδή οι χρήστες τα κουβαλάνε συνεχώς μαζί τους, πράγμα που επιτρέπει στους χάκερ να «κρυφακούνε» ακόμα και τις πιο προσωπικές στιγμές των χρηστών, πέρα φυσικά από το «συλλέγουν» κάθε είδους προσωπικά δεδομένα (οικονομικά κλπ)..
Όπως έδειξαν οι αμερικανοί ερευνητές, το μικρόφωνο ενός έξυπνου κινητού μπορεί να ενεργοποιηθεί εξ αποστάσεως (με τη βοήθεια του ιού) επιτρέποντας σε κάποιον να ακούει το παραμικρό που γίνεται γύρω από τον χρήστη (τι λέει, τι κάνει κ.λπ.). Μια άλλη επίθεση αξιοποιεί το δέκτη GPS και επιτρέπει στον χάκερ να εντοπίζει που ακριβώς βρίσκεται ο χρήστης και τι κάνει (αν π.χ. οδηγεί). Φυσικά, ο χάκερ μπορεί να αξιοποιήσει ταυτόχρονα και τα δύο (μικρόφωνο και δέκτη GPS), για να έχει πλήρη εικόνα της κατάστασης του χρήστη!
Έτσι, ένας χάκερ μπορεί να «βρεθεί», για παράδειγμα, σε μια εμπιστευτική επιχειρηματική συνάντηση ή συνεδρίαση διοικητικού συμβουλίου και να υποκλέψει πολύτιμα εμπορικά μυστικά. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε, εννοείται, να συμβεί σε πληθώρα άλλων συναντήσεων όπου ο χρήστης έχει μαζί του το έξυπνο κινητό του (π.χ. στον χώρο της πολιτικής ή των αυστηρά διαπροσωπικών σχέσεων του).
«Στο μέλλον, όταν τα έξυπνα κινητά θα βρίσκονται παντού και ο καθένας θα τα κουβαλά παντού, μπορεί να αποδειχτούν ιδιαίτερα επικίνδυνα», προειδοποίησαν οι ερευνητές.
Όπως τονίζουν, οι χάκερ μπορεί να ενεργοποιούν εξ αποστάσεως τις πιο ενεργοβόρες εφαρμογές του έξυπνου κινητού και έτσι να εξαντλούν γρήγορα την μπαταρία του και να το αχρηστεύουν. Με τον τρόπο αυτό, όταν πια το καταλάβει ο χρήστης ότι παρακολουθείται θα είναι πια αργά...
Οι Αμερικανοί ειδικοί είπαν ότι δεν επιθυμούν να τρομάξουν τους χρήστες αλλά να τους παρακινήσουν να πάρουν τα μέτρα τους, για παράδειγμα να μην το έχουν μαζί τους σε «ευαίσθητες» συναντήσεις.
Επίσης, κρούουν κώδωνα κινδύνου για τους κάθε είδους αρμόδιους προκειμένου να υψώσουν εγκαίρως «τείχη κυβερνο-άμυνας».
Οι ερευνητές ξεκαθάρισαν ότι το οποιοδήποτε λειτουργικό σύστημα για έξυπνα κινητά μπορεί να παραβιαστεί με λίγη προσπάθεια παραπάνω, ώστε να «φυτευτεί» ένας ιός σε αυτό και μάλιστα από άτομα με μέση γνώση σε υπολογιστές. 
www.enet.gr 

«Δυστυχώς επτωχεύσαμε», λένε και οι Γερμανοί..


Στην Ποτσντάμερ Πλατς, καθ' οδόν προς τις αίθουσες προβολών της Μπερλινάλε στο εμβληματικό Σόνι Σέντερ του αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι, οι επισκέπτες του κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου περπατούν σαν πιγκουίνοι. Βαδίζουν στη σειρά προσεκτικά, ισορροπώντας δύσκολα πάνω στον πάγο. Αμάθητοι στο ασταθές έδαφος με ακατάλληλα παπούτσια, οι περισσότεροι ξένοι, σινεφίλ και κριτικοί, προσπαθούν να μην πέσουν. Η κυβέρνηση του Βερολίνου, χρεοκοπημένη πλήρως, δεν βρήκε φέτος χρήματα για να ρίξει αλάτι στα πεζοδρόμια και να εκχιονίσει τους δρόμους. Σχεδόν τρεις μήνες έχει κρατήσει η κακοκαιρία και η γερμανική πρωτεύουσα έχει καλυφθεί από μόνιμο στρώμα πάγου. Ενα βερολινέζικο ταμπλόιντ, η BZ, προκηρύσσει διαγωνισμό για λίγους τυχερούς. Οσοι άνεργοι προσέλθουν για να φτυαρίσουν χιόνι, θα λάβουν 50 ευρώ μεροκάματο. Εμφανίζονται 27.000 άνθρωποι.
Στο S-bahn, το μετρό του Βερολίνου, οι καθυστερήσεις είναι μεγάλες. Το επιβατικό κοινό διαμαρτύρεται. Η κακοδιαχείριση έχει οδηγήσει στην πλήρη διάλυση του δικτύου. Η γερμανική συνέπεια παύει να αποτελεί αξίωμα. Μέσα στους συρμούς παρελαύνουν δεκάδες αναξιοπαθούντες. Οι περισσότεροι πωλούν τη Motz, την εφημερίδα των αστέγων. Μυρίζουν αλκοόλ, μιλούν όμως με εντυπωσιακή ευγένεια. «Ελπίζω να μην ενοχλώ, απλά θα ήθελα την προσοχή σας στο πρόβλημα των αστέγων. Με μόλις 1,3 ευρώ μπορείτε να βοηθήσετε πολλούς από εμάς να βρούμε στέγη, έστω για ένα βράδυ», λέει ο ακτιβιστής-κλοσάρ και βγαίνει από το βαγόνι, ευχόμενος «Καλή διασκέδαση στους τουρίστες μας». Στο κατάστημα της Motz στη Φριντριχστράσε, λίγα μέτρα από τις βιτρίνες με τις πανάκριβες Bentley, μπορεί κανείς να αγοράσει από καναπέδες μέχρι πιστολάκια και να δωρίσει οτιδήποτε περισσεύει στο νοικοκυριό του. «Οποιος έχει πολλά δίνει πολλά, όποιος έχει λίγα λίγα», είναι το σύνθημα του μαγαζιού. Τρία ευρώ ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια, σετ ποτηριών για λίγα σεντς.



Ενας στους επτά
Η πελατεία του φτηνότερου πολυκαταστήματος της πόλης είναι μεγάλη. Ενας στους επτά Γερμανούς βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με στοιχεία του 2008, που δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα από το ινστιτούτο DIW. Πράγματι 11,5 εκατ. Γερμανοί ανήκουν σήμερα σε ένα σύγχρονο λούμπεν προλεταριάτο και επιβιώνουν με βοηθήματα, επιδοτήσεις ενοικίων και άλλες μορφές κρατικής υποστήριξης. «Υπάρχει μεγάλη οργή στον κόσμο, είναι δύσκολο ακόμη και να συζητήσεις μαζί τους, είναι τόσο χαμηλού επιπέδου», λέει μια καλοντυμένη κυρία μέσα στο βιβλιοπωλείο του Μπούντεσταγκ στη Ντοροτεενστράσε. Ετοιμη να αγοράσει τo βιβλίο που βασίζεται στη συνομιλία του πρώην καγκελάριου Χέλμουτ Σμιντ με τον ιστορικό Φριτς Στερν, πιστεύει ότι δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς με απλούς Γερμανούς πολίτες για την κρίση στην Ελλάδα, αλλά με τραπεζίτες και ειδικούς.
Ο ταξιτζής με την έντονη βερολινέζικη προφορά είναι έξαλλος. Μέσα σε ένα χείμαρρο ύβρεων κατά της Ελλάδας, των Γερμανών πολιτικών και της πλουτοκρατίας συλλήβδην, μπορεί να διακρίνει κανείς όλη τη λαϊκίστικη ρητορική του γερμανικού Τύπου. «Γιατί να πληρώνουμε εμείς με τους φόρους μας τα σπασμένα για όλους τους μεσογειακούς λαούς; Μας είχαν τάξει νομισματική σταθερότητα όταν εγκαταλείψαμε το μάρκο. Εμείς βγαίνουμε στη σύνταξη 65 - 67. Δεν μας περισσεύουν λεφτά για να δώσουμε και σε σας». Ο βουλευτής των Πρασίνων Γκέρχαρντ Σικ παραπέμπει στα σχόλια των αναγνωστών της ιστοσελίδας του περιοδικού Focus, προκειμένου να αντιληφθεί κανείς το κλίμα που επικρατεί αυτήν τη στιγμή στη γερμανική κοινή γνώμη έναντι της Ελλάδας. «Η Ελλάδα είναι ένα μοναδικό μουσείο. Στην είσοδο γράφει διαφθορά», πιστεύει ένας από τους χρήστες του site, ενώ μια γυναίκα ζητάει από την Ελλάδα να βοηθήσει μόνη της τον εαυτό της. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνιμη επωδός στα χείλη των επισήμων στο Βερολίνο. «Βοήθεια για αυτοβοήθεια» (Hilfe zur Selbsthlife) είναι το σλόγκαν των περισσότερων Γερμανών πολιτικών, που καλλιεργούν τεχνηέντως την ασάφεια για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος μιας έμπρακτης, οικονομικής υποστήριξης προς την Αθήνα.
Οσο η Γερμανία δεν χρειάζεται να βάλει το χέρι στην τσέπη, η Ελλάδα παραμένει για τους Γερμανούς, πάνω από όλα, ένας δημοφιλής τόπος διακοπών. «Οχι, δεν θέλουμε να βγείτε από την Ευρωζώνη, περνάμε τόσο ωραία στα νησιά σας», λένε οι περισσότεροι Γερμανοί στο δρόμο. Η TUI διαφημίζει βουτιές σε καταγάλανα νερά, οι ελληνικές ταβέρνες μουσακά και χωριάτικη και οι αφίσες στο μετρό του Βερολίνου τον βιολιστή Λεωνίδα Καβάκο που συμπράττει με τη συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου στη μεγάλη αίθουσα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Βερολίνου, στην οδό Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Aυτή είναι η Ελλάδα μας, δεν είναι οι κάμποι.

www.kathimerini.gr

Cashed out..





There are several good things about “American VI: Ain’t No Grave” (American Recordings), the second posthumous release from Johnny Cash and the final page in Rick Rubin’s final-chapter reclamation project. The title song demonstrates admirable defiance in the face of death. Cash’s heartbreaking cover of Kris Kristofferson’s “For the Good Times” both recalls the passing of Cash’s wife, June Carter, and forecasts his own impending end. Cash is frail in voice, but strong in spirit. You couldn’t ask for a more dignified farewell.
You could, however, ask for a more accurate one. This volume is a stark reminder of how the Rubin years have shifted our sense of Cash, and not for the better. Rubin’s Cash has become an indelible character, an aged seer given to stark pronouncements on faith, love, and mortality. But he is also a poor representative of all the other Johnny Cashes—the one who drove the Tennessee Two through the boom-chicka-boom Sun singles, the historian of American song, the sometimes goofy “Old Golden Throat,” the prison activist, the Man in Black, the Highwayman.
It’s that versatility that’s lost here; if the first few records in the series were more varied, later ones find Cash narrowed if not quite flattened. Accepting Rubin’s version of the man is like reducing Picasso to lickerish drawings of Jacqueline or Eliot to “Four Quartets.” Cash may now seem like a John Wayne figure, but he was closer in spirit to Robert Mitchum, always restless and always changing, and here each stark, lovely cover (Sheryl Crow’s “Redemption Day,” Tom Paxton’s “Can’t Help But Wonder Where I’m Bound”) begs for a “Dirty Old Egg-Sucking Dog” or “Put the Sugar to Bed.” Cash could always do solemnity, but he could also do comedy, character sketches, and cornpone philosophy. And he could do it in his own write: the Rubin reboot frames Cash primarily as an interpreter, but he was also a prolific songwriter. Here, the sole Cash original, “I Corinthians 15:55,” a gentle piece rooted in Scripture (“O, Death, where is thy sting?”), hits the same valedictory note as the rest of the collection. Rubin shouldn’t be blamed for leaving us with this Cash. But he shouldn’t be allowed to run away with the thing, either. Cash’s American period should go down in history as a triumph of record making and a cautionary tale about remaking image.

www.newyorker.com