U2 360° Tour...3 days left!!!!

Στην τελική ευθεία έχει μπει η Αθήνα για τη μεγάλη συναυλία των U2 την Παρασκευή, 3 Σεπτεμβρίου, στο ΟΑΚΑ. Περισσότερα από τα μισά εισιτήρια που εκδόθηκαν έχουν πουληθεί, όμως υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να εξασφαλίσετε μία θέση στο Ολυμπιακό Στάδιο, αφού υπάρχουν ακόμα διαθέσιμα αρκετά «μαγικά χαρτάκια».

Ο Μπόνο και η παρέα του έρχονται για την πρώτη τους συναυλία στην πρωτεύουσα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους «360 μοίρες».

Η περιοδεία στηρίζεται σε μια ανεπανάληπτη σκηνική κατασκευή, με άριστη ορατότητα από όλες τις πλευρές του σταδίου, προσφέροντας μία μοναδική εμπειρία στους θεατές.

Η «U2 360º Tour» είναι η δέκατη παραγωγή του σχεδιαστή Willie Williams για το γκρουπ των U2. Ο Mark Fisher, ο αρχιτέκτονας της παραγωγής, συνεργάζεται για 6η φορά με τους U2. Ο σχεδιασμός της σκηνής περιλαμβάνει μία πρωτοποριακή κυλινδρική LED οθόνη. 

Το δημοφιλές συγκρότημα και ο Williams συζητούσαν για αρκετά χρόνια ιδέες, όσον αφορά στην παραγωγή ενός show που θα είναι ορατό από όλα τα σημεία ενός μεγάλου σταδίου (σε θέαση 360 μοιρών). Kατά τη διάρκεια της περιοδείας «Vertigo Tour» του 2006, την ώρα του δείπνου, δημιουργήθηκε κατά τύχη το πρώτο «μοντέλο» για την σκηνή, αφού ο Williams και το γκρουπ χρησιμοποίησαν τα πιρούνια του φαγητού ως πόδια-στηρίγματα της υποτιθέμενης σκηνής!
 Η σκηνή είναι κατασκευασμένη από τη Βελγική εταιρεία Stageco. Για την κατασκευή της απαιτείται η χρήση πρωτοποριακών υδραυλικών συστημάτων υψηλής πίεσης. Η ατσάλινη κατασκευή έχει ύψος 27,43 μέτρα, ενώ ο κεντρικός πυλώνας φτάνει στα 45, 72 μέτρα. Η κατασκευή μπορεί να υποστηρίξει βάρος μέχρι και 180 τόνων.

Ο ατσάλινος σκελετός της κατασκευής είναι σκεπασμένος με hi tech ύφασμα,που αρχικά είχε σχεδιαστεί για αγώνες ταχύτητας Formula 1. Στο φως της ημέρας έχει πράσινη απόχρωση, ενώ τη νύχτα αντανακλά οποιοδήποτε χρώμα με το οποίο θα φωτιστεί, κάτι που της δίνει τη δυνατότητα να αποτελεί από μόνο του εφέ.
 Η κυλινδρική LED οθόνη ζυγίζει 54 τόνους. Όταν είναι κλειστή, η οθόνη φτάνει τα 1.310,64 τετραγωνικά μέτρα και όταν ανοίξει εκτείνεται στα 4.267,20 τετραγωνικά μέτρα. Η οθόνη αποτελείται από πάνω από 1 εκατομμύριο κομμάτια (500.000 pixels, 320.000 συνδετικά κομμάτια, 30.000 καλώδια και 150.000 μηχανικά κομμάτια).
 Η κυλινδρική LED οθόνη χωρίζεται σε τμήματα συνδεδεμένα μεταξύ τους με ένα πολλαπλό σύστημα παντογράφου, που  επιτρέπει κατά τη διάρκεια της συναυλίας να «ανοίγει»/ξεδιπλώνεται ή να διαχωρίζεται καθέτως, σαν εφέ. Να πούμε ότι οι U2 ήταν οι πρώτοι που εισήγαγαν τις LED οθόνες μεγάλης κλίμακας κατά τη διάρκεια της περιοδείας Zoo TV Tour το 1992.
 Ολόκληρη η κατασκευή χρειάζεται τέσσερις ημέρες για να στηθεί. Απαιτούνται επίσης 12 ώρες για να ανεβεί ο εξοπλισμός των LED οθονών, των ηχείων και των φωτιστικών. Η όλη παραγωγή χρειάζεται 6 ώρες για να αποσυναρμολογηθεί και επιπλέον 48 ώρες για να τοποθετηθεί στα φορτηγά και να ξεκινήσει τη διαδρομή για την επόμενη συναυλία.
 Η «U2 360° Tour» εισάγει την «κυκλική» διαμόρφωση της σκηνής σε συναυλίες μεγάλων ανοιχτών σταδίων – οι U2, ήδη από την περιοδεία «The Unforgettable Fire Tour» το 1984 έως σήμερα, έδιναν συναυλίες 360 μοιρών σε κλειστούς χώρους.

O Willie Williams ο φοβερός σχεδιαστής (set designer) της παραγωγής του «U2 360º Tour», πέρα από το δημοφιλές ιρλανδέζικο γκρουπ έχει συνεργαστεί στην παραγωγή συναυλιών των REM, του David Bowie, των Rolling Stones και του George Michael, έχει κοσμήσει φουτουριστικές θεατρικές παραστάσεις, έχει συνεργαστεί με τη NASA στα projects Voyager 1 και 2, ενώ εκθέτει και παρουσιάζει τα installations και τις κατασκευές του σε διάφορες επώνυμες γκαλερί και μουσεία.

Το διάσημο συγκρότημα θα παρουσιάσει κλασικές επιτυχίες του, αλλά και κομμάτια από την τελευταία -12η κατά σειρά- δισκογραφική δουλειά με τίτλο No Line On The Horizon.

Όσοι δεν έχετε αγοράσει εισιτήρια, μπορείτε να βρείτε διαθέσιμα στις τιμές των 65 ευρώ (αρένα), 100 ευρώ (κερκίδα), 165 ευρώ (κερκίδα) και 330 ευρώ (VIP).

Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία της Ticket House (Πανεπιστημίου 42, εντός στοάς, τηλ. 2103608366. Δευτέρα-Παρασκευή: 10:30 - 21:00) και μέσω της ιστοσελίδας www.ticketpro.gr.
Επίσης, εκδοτήρια αναμένεται να λειτουργούν και την ημέρα της συναυλίας, στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ.

Η πρώτη συναυλία των U2 στη Ρωσία πριν λίγες ημέρες ξεκίνησε επεισοδιακά, καθώς αστυνομικοί συνέλαβαν ακτιβιστές της Διεθνούς Αμνηστίας. Εκπρόσωπος της αστυνομίας δήλωσε πως δεν είχαν άδεια να μοιράζουν ενημερωτικά έντυπα έξω από τον συναυλιακό χώρο στη Μόσχα.

Η Διεθνής Αμνηστία είναι παρούσα σε αρκετούς σταθμούς στη διάρκεια της ευρωπαϊκής περιοδείας του γκρουπ. «Δεν ξέρω αν ο Μπόνο ξέρει τι μας συνέβη», είπε ο Σεργκέι Νικιτίν, εκ μέρους της Διεθνούς Αμνηστίας.

Οι Ισπανοί με τη σειρά τους έδωσαν πρόστιμο στο συγκρότημα για τα ντεσιμπέλ. Πόσο θα είναι το πρόστιμο; 14.723 λίρες, μάλλον μικρό ποσό αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για την μπάντα με τις υψηλότερες πωλήσεις διεθνώς. Λίγο πριν από την αθηναϊκή συναυλία, προλαβαίνουμε να διαβάσουμε το λεύκωμα «U2, η θέα από την κορυφή» (εκδ. Οξύ, Mad books), για το κρεσέντο και τη μνήμη, την προπαγάνδα, την περιστροφή σε 360 μοίρες και την απαραίτητη χρονική ραχοκοκαλιά.

Hijo de la luna..

Πάμπλο...Ένας γνήσιος επαναστάτης..

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μιχάλης Ράπτης, μια από τις ηγετικές μορφές του ελληνικού τροτσκιστικού κινήματος. Γνωστός και ως «Πάμπλο», ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, διατέλεσε γραμματέας της Δ΄Διεθνούς, ενώ έπαιξε ηγετικό ρόλο στις επαναστάσεις κατά της αποικιοκρατίας που ξέσπασαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μ. Ράπτης αυτοπροσδιοριζόταν ως απόλυτος οπαδός της ουτοπίας και ως άνθρωπος που οτιδήποτε ανθρώπινο δεν του είναι ξένο και έλεγε: «αν δεν έχει κανείς ένα όραμα, αν δε θέλει να ξεπεράσει το παρόν στο όνομα πάντα της πραγματικότητας, αν δεν τείνει πάντα σε κάτι πάνω απ’τα παρόντα, είναι χαμένος. Η ουτοπία είναι κίνητρο προς κάτι το καλύτερο- και ευτυχώς που υπάρχει».

Ο «Πάμπλο» έφυγε από τη ζωή στις 20/02/1996. Τους κυριότερους σταθμούς της πολιτικής του δράσης περιγράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, λίγο μετά τον θάνατό του:

«Ο Μιχάλης Ράπτης, γνωστός και ως «Πάμπλο», γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 24 Αυγούστου 1911 και τελείωσε το Πολυτεχνείο της Αθήνας, ενώ συνέχισε με σπουδές πολεοδομίας και στατιστικής στο Παρίσι.

Πολύ γρήγορα τον τράβηξε η πολιτική. Στις μεγάλες φοιτητικές απεργίες του μεσοπολέμου συνδέεται με τη οργάνωση των αρχειομαρξιστών, από όπου όμως θα αποχωρήσει και θα προσανατολισθεί τελικά στη συνεργασία με το τροτσκιστικό ρεύμα του «Σπάρτακου», υπό την ηγεσία του πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Παντελή Πουλιόπουλου. Για τη δράση του συλλαμβάνεται από τη δικτατορία του Μεταξά.

Με εντολή του ίδιου του Πουλιόπουλου φεύγει από την Ελλάδα και εκπροσωπεί τους Έλληνες τροτσκιστές στο ιδρυτικό συνέδριο της Τετάρτης Διεθνούς, που έγινε στα περίχωρα του Παρισιού το 1938. Παρέμεινε στη Γαλλία, στην παρανομία ως επί το πλείστον, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ενώ από το 1943 εκλέγεται οργανωτικός γραμματέας του Ευρωπαϊκού Γραφείου της Τετάρτης Διεθνούς που αναλαμβάνει, μετά τον πόλεμο, την ανασυγκρότηση του διεθνούς τροτσκιστικού κινήματος.

Ένας από τους βασικότερους ηγέτες αυτού του κινήματος, μαζί με τον Βέλγο οικονομολόγο Ερνέστ Μαντέλ, ο Πάμπλο διακρίνεται από το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του και την ενεργό συμμετοχή του στο κύμα των επαναστάσεων κατά της αποικιοκρατίας που ξεσπούν μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Υποστηρίζει από την πρώτη στιγμή την επανάσταση στην Αλγερία και οργανώνει ένα διεθνές δίκτυο για τον εφοδιασμό της με όπλα. Μετά την άνοδο του Ντε Γκωλ στην εξουσία, μεταφέρει τη δράση του στο Άμστερνταμ, όπου και συλλαμβάνεται τελικά, δικάζεται και καταδικάζεται για τη δράση του υπέρ των Αλγερίνων.

Μετά την απελευθέρωσή του φτάνει στην Αλγερία, που βρίσκει την ανεξαρτησία της και εμπνέει τη δημιουργία επιτροπών αυτοδιαχείρισης, που θα διαχειριστούν τις ιδιοκτησίες που άφησαν πίσω τους οι Γάλλοι. Στο Αλγέρι συναντάται με όλους σχεδόν τους ηγέτες των αντιαποικιακών κινημάτων, ενώ από αυτή την περίοδο χρονολογείται και η σχέση του με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Όταν ένα πραξικόπημα ανατρέπει τον πρώτο πρόεδρο της Αλγερίας Μπεν Μπελά, ο Μιχάλης Ράπτης κρύβεται και στη συνέχεια φεύγει κρυφά από τη χώρα με τη βοήθεια ιδίως του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Αγκόλας.

Η ιδέα της αυτοδιαχείρισης, ως έννοιας που προσδίδει συγκεκριμένο νόημα στο σοσιαλισμό και έρχεται σε αντίθεση με τη διαχείριση της κρατικής εξουσίας από ένα και μόνο κόμμα, είναι μια από τις κεντρικές ιδέες της πολιτικής δράσης του Μιχάλη Ράπτη, που υποστηρίζει τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, στη σύγκρουσή της με τον Στάλιν. Η στάση όμως που θα πάρει ο Τίτο στον πόλεμο της Κορέας ψυχραίνει τις σχέσεις των τροτσκιστών με το Βελιγράδι.

Πάντα κριτικός απέναντι στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο Μιχάλης Ράπτης τα υποστηρίζει εναντίον της «επιθετικής πολιτικής του ιμπεριαλισμού», εκφράζει όμως την αλληλεγγύη του προς την επανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία και την Άνοιξη της Πράγας, το 1968. Αντιτίθεται στην επιστροφή στον καπιταλισμό, υποστηρίζει όμως ότι στην υποθετική περίπτωση που η ίδια η εργατική τάξη αποβλέψει σε μια τέτοια εξέλιξη, δεν μπορεί το κόμμα να την εμποδίσει.

Το 1963 διαγράφεται από την Τέταρτη Διεθνή για παραβάσεις του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», μια διαφωνία που πέραν των πολιτικών διαφορών που την προκάλεσαν, αντανακλά την αντίθεσή του στην ιδέα ενός τελειωμένου «επαναστατικού προγράμματος» και μιας μεσσιανικής οργάνωσης. Δημιουργεί την επιθεώρηση «Αυτοδιαχειρίσεις» με τον Μισέλ Γκολμάν και του Ντανιέλ Γκερέν και θεωρεί το Μάη του ΄68 ως μια επιβεβαίωση των ιδεών του για την αυτοδιαχείριση.

Μετά την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών εργάζεται για την ενότητα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της αντίστασης και δημιουργεί ένα δίκτυο για την έξοδο από την Ελλάδα πολλών αγωνιστών κατά της χούντας. Είναι η περίοδος που γνωρίζεται και συνεργάζεται με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Συνεργάζεται επίσης στενότατα, την ίδια περίοδο, με το παλαιστινιακό κίνημα.

Ακούραστος μέχρι το τέλος του, αφιερώνει τα τελευταία χρόνια του αντιτασσόμενος στη «νέα παγκόσμια τάξη», όπως ο ίδιος αντιλαμβάνεται να επιβάλλεται στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, οργανώνει σχεδόν μόνος του δύο διεθνή συνέδρια κατά των κυρώσεων εναντίον του Ιράκ, της Λιβύης και της Κούβας.

Φεβρουάριος 1996».

Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν τον Μιχάλη Ράπτη είναι και το θέμα της θρησκείας. Διαβάστε τι έγραφε σε ένα από τα κείμενά του για τη θρησκεία, το 1995:

Στην αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής, ύστερα από την κατάρρευση του Ανατολικού χώρου, και την εκ βάθρων αναδόμηση του Κόσμου από τις νέες δυνάμεις που απέκτησε με την συλλογική της γνώση η Ανθρωπότητα στον τομέα της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, βρισκόμαστε μπροστά στην έξαρση εθνικών, θρησκευτικών ολοκληρωτικού χαρακτήρα φανατισμών.
Επισημαίνουν μία γενικότερη στροφή προς διευρυνόμενη βαρβαρότητα.
Οι θρησκευτικοί φανατισμοί με προεξέχοντα αυτή την στιγμή τον λεγόμενο «Ισλαμικό φονταμενταλισμό», παρουσιάστηκαν πολλές φορές στην ιστορία όλων των Θρησκειών, σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων, που απόρρεαν από μαζική εξαθλίωση και απελπισία ευρέων λαϊκών στρωμάτων.
Κάθε παροξυσμός εθνικός ή θρησκευτικός, είναι εκδήλωση βαθύτερης
κοινωνικής κρίσης, χωρίς άμεση διέξοδο.
Η «διέξοδος» επιχειρείται δια του παροξυσμού τέτοιων αρνητικών
φαινομένων.
Στο επίπεδο των θρησκευτικών παροξυσμών, πρέπει να γίνεται η βασική
διάκριση ανάμεσα σε Θρησκεία και Εκκλησία, η Θρησκεία η οποιαδήποτε Θρησκεία, ως έκφραση ιδεολογική, η Εκκλησία ως έκφραση χρησιμοποίησης της θρησκευτικής ιδεολογίας από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και κατεστημένο.
Η αναφορά στη θρησκεία ως «Όπιο του Λαού», ανάγεται σε δυο διαφορετικές έννοιες.
Αν η θρησκεία, θεωρηθεί ως μια υπαρξιακή εγγενής τάση του εξελισσόμενου ανθρώπινου όντος, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο» έχει την έννοια μέσου καταπραύνευσης της υπαρξιακής ανησυχίας, που ελλοχεύει στον κάθε άνθρωπο.
Αν η Θρησκεία χρησιμοποιείται από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και το πολιτικό του κατεστημένο, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο», μπορεί να εκληφθεί με την έννοια εσκεμμένης παραπλάνησης, που χρησιμοποιείται για την διατήρηση της «κοινωνικής ειρήνης».
Των Εκκλησιών, προηγούνται οι Θρησκείες, και των Θρησκειών, η
θρησκευτική έφεση του Ατόμου.
Το εξελισσόμενο ανθρώπινο ον, σε μια πρώτη φάση, τρομαγμένο από το
φυσικό του περιβάλλον, αναζητεί, αποδίδει σε εχθρικά «πνεύματα» και
«δαιμόνια» τα δεινά να αντιμετωπίζει και αδυνατεί σε ορθολογικές εξηγήσεις.
Σε μια ανώτερη φάση εξέλιξής του, δημιουργεί τους ανθρωπόμορφους θεούς «Καλούς» και «Κακούς».
Σε μια ακόμα πιο εξελιγμένη φάση τους φτάνει στη μονοθεϊστική πιο
εξαϋλωμένη αντίληψη.
Η όλη πορεία του ανθρώπινου όντος, όσο με την ορθολογική του σκέψη
κατανοεί περισσότερο, «δαμάζει» την Φύση, τον εαυτό του, την κοινωνία του, προχωρεί προς τις Θρησκείες και τις Εκκλησίες, κοινωνικά χρησιμοποιημένες, χωρίς να πάψει να κατοικείται από μια ακατανίκητη θρησκευτική έφεση, τείνουσα να πηγάζει κυρίως από το ανικανοποίητο μυστήριο που ανακαλύπτει ορθολογικά αναπτυσσόμενος, γύρω από τα «υπαρξιακά» του: την αρχή του, το τέλος, το νόημα της ζωής του.
Ο ασίγαστος αυτός προβληματισμός του, είναι στο βάθος της
«θρησκευτικότητάς» του, την οποία κάθε κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς, πρέπει να σέβεται και να της επιτρέπει την πιο ελεύθερη εκδήλωση, ως βασικής ατομικής ανάγκης και δικαιώματος.
Ο θρησκευτικός προβληματισμός δρα σαν καταπραϋντικό της εγγενούς
υπαρξιακής ανησυχίας, του «μυστηρίου» που περιβάλλει την εφήμερη ζωή μας ένα απέραντο Σύμπαν.
Δρα επομένως υπό αυτή την έννοια σαν «όπιο».
Υπ’ αυτή την έννοια δεν πρέπει να θεωρηθεί η εγγενής θρησκευτική έφεση του Ατόμου καταδιώξιμη και η Θρησκεία σαν καταδιώξιμο «ναρκωτικό», όπως ορισμένοι εξέλαβον την ρήση και του Μαρξ*: «Η Θρησκεία όπιο του Λαού».
Είναι βέβαιο ότι όσο η Κοινωνία διατηρείται, συνολικά κρινόμενη,
«προϊστορική» και «βάρβαρη» η θρησκευτική έφεση θα δυναμώνει, και
περισσότεροι άνθρωποι θα καταφεύγουν στην Θρησκεία, ακόμα υπό την
Εκκλησιαστική της περιβολή, ως καταπραϋντικό των βαθύτερων υπαρξιακών τους ανησυχιών.
Κανονικά όταν η θρησκευτική έφεση επικεντρώνεται στο «υπαρξιακό
μυστήριο», θα έπρεπε να οδηγεί σε μια μεγαλύτερη Αγάπη και Αλληλεγγύη των Ανθρώπων υποκείμενων στην ίδια «αδυσώπητη» όσο και «ανεξήγητη» «Ανάγκη», «Μοίρα», στην οποία και οι ίδιοι οι Αρχαίοι Θεοί υπέκειντο. Η παρεκτροπή σε θρησκευτικούς φανατισμούς είναι ακραία νοσηρή παρεκτροπή προς κάτι το εντελώς αντίθετο από την ουσία της «θρησκευτικότητας» ως εγγενούς έφεσης του εξελισσόμενου Ανθρώπινου όντος.
Κάτω από ένα έναστρο ουρανό το Άτομο βουβό έχει τη τάση να
αφουγκράζεται στη βαθειά Κοσμική σιγή, να προσπαθεί να διεισδύσει στο υπαρξιακό του μυστήριο.
Είναι τότε υπό την καταπραϋντική μαγεία της τέτοιας «θρησκευτικής»
περισυλλογής του. Και η οποία βέβαια βρίσκεται στα αντίθετα άκρα
θρησκευτικών φανατισμών που τους προκαλεί η κοινωνική του δυστυχία και αγανάκτηση και στον παρασυρμό των οποίων χάνεται οποιαδήποτε ανάταση του Ατόμου προς το «Ιερό Μυστήριο της ύπαρξής του», «Μυστήριο» που δεν έχει ανάγκη να λειτουργεί στα τεμένη των Εκκλησιών, αλλά στην αυτοσυγκέντρωση και αυτοπερίσκεψη του Ατόμου τις στιγμές που βρίσκεται αποδυόμενο από τις μικρότητες και ανοησίες της πεζής καθημερινότητάς του αντιμέτωπο με αυτό που θεωρεί το «υπαρξιακό του Μυστήριο».
Φεβρουάριος 1995
*Αλλά ο Μαρξ δίδει σ’ αυτή τη ρήση μια ίσως μονόπλευρη ψυχο-κοινωνική εξήγηση, παραλείποντας την προερχόμενη από την υπαρξιακή ανησυχία και προβληματισμό του Ανθρώπου.
Ο Μαρξ, επιμένει στην άποψη ότι η Θρησκεία είναι και διαμαρτυρία εναντίον της πραγματικής κοινωνικής απαθλίωσης του ανθρώπου, και επομένως ο Μαρξ δεν καταδικάζει ούτε την Θρησκεία, ούτε τον θρησκευόμενο άνθρωπο.
Η Θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του ανθρώπινου όντος, σ’ έναν κόσμο
χωρίς καρδιά, αλλά και το βάλσαμό του, όχι μόνο απέναντι στην κοινωνική του δυστυχία και αλλοτρίωση, αλλά και απέναντι στα ανεξήγητα υπαρξιακά του προβλήματα.

Πηγή: TVXS

Τρεις ταινίες για το φεγγάρι..

Θυμάμαι πως το 1984, άγνωστο γιατί, γυρίσθηκαν 3 ταινίες που είχαν -με τον ένα ή άλλο τρόπο- να κάνουν με το φεγγάρι:

1. Οι ευνοούμενοι του φεγγαριού (Les favoris de la lune) -Οτάρ Ιοσελιάνι: Σε σενάριο του σκηνοθέτη και του Ζεράρ Μπράχ (Το φάντασμα της όπερας, Το όνομα του ρόδου κλπ) μια κομψή, σουρρεαλιστική ματιά στο Παρίσι του 1800 και τους ανθρώπους του με τυχαίες συναντήσεις προσώπων που κοινό τους σημείο είναι η επιθυμία τους να αποκτήσουν πάση θυσία κάτι που δεν τους ανήκει. Δείτε την αρχή...

2. Νύχτες με πανσέληνο (Les nuits de la pleine lune) – Ερίκ Ρομέρ: «Οποιος έχει 2 αγάπες χάνει το μυαλό του, όποιος έχει 2 σπίτια χάνει την ψυχή του». Διαβάστε την υπόθεση κι ένα χορταστικό απόσπασμα, ακούστε το τραγούδι.

3. Χάος (KAOS)-Αδελφοί Ταβιάνι: Μεταγραφή από τους ίδιους 4 ιστοριών του Πιραντέλο, με άγνωστους -πλην των Τσίτσο (Ιγκράτσια) και Φράνκο (Φράνκι)- κατά βάση ηθοποιούς και μουσική του Νίκολα Πιοβάνι. Η μία ιστορία είχε τίτλο «Mal di luna» (ας πούμε, φεγγαροχτυπημένος): Η Σιδόρα παντρεμένη με τον Μπατά ανακαλύπτει μια (αυγουστιάτικη;) νύχτα με πανσέληνο πως ο άνδρας της πάσχει.

Ο ίδιος την καθησυχάζει και της ζητάει να γυρίσει στο σπίτι, να κλείσει πόρτες και παράθυρα και να μην του ανοίξει όσο κι αν την παρακαλάει. Γνωρίζοντας πιά η Σιδόρα και με πρόσχημα να μην είναι μόνη κανονίζει μια άλλη πανσέληνο να μείνει μαζί της (κλειδωμένοι κι οι δύο) στο σπίτι ο Σαρό, που καλοβλέπονται. Φθάνει η νύχτα, κλειδώνεται μέσα το ζευγάρι και μένει έξω ο Μπατά. Η διάθεση για χάδια μέσα στο σπίτι γρήγορα υποχωρεί κι εξαφανίζεται (κυρίως) για το Σαρό, όταν αρχίζουν οι πρώτες σπαρακτικές φωνές του φεγγαροχτυπημένου. Το ξημέρωμα βρίσκει τους δύο άνδρες αγκαλιασμένους έξω από το σπίτι και τη Σιδόρα μόνη, κλειδωμένη στο σπίτι. Ακούστε το τραγούδι.

Κώστας Μίντζηρας

 www.protagon.gr

Αύγουστος..

Cafe Aman Amerika..

Cafe Aman Amerika: Την τελευταία δεκαετία του 18ου αιώνα και στις τρεις πρώτες του 19ου, το πρώτο μεταναστευτικό ρεύμα κατευθύνθηκε κυρίως στις Η.Π.Α. και δευτερευόντως στην Αυστραλία και στον Καναδά. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έπρεπε να επιβιώσουν και να εργαστούν οι πρώτοι μετανάστες έχουν γραφτεί πολλά. Κοινοβιακός ο τρόπος ζωής αρκετών μεταναστών, όπως διαβάζουμε στην μηνιαία επιθεώρηση "Ατλαντίς", ΗΠΑ, τον Απρίλιο του 1912...
«Στα ελληνικά καφενεία, που οι μετανάστες έβρισκαν ανάμεσα σ' άλλα και μια παρηγοριά στη διάρκεια των μοναχικών ωρών, μαζευόντουσαν κάθε είδους Έλληνες, υπάλληλοι σιδηροδρόμων, εργάτες εργοστασίων, μαγαζάτορες, επαγγελματίες, άνεργοι, συνδικαλιστές, ερασιτέχνες φιλόσοφοι, όλο το κουτσομπολιό της κοινότητας, χαρτοκλέφτες, φιλοθεάμον κοινό. Το καφενείο ήταν επίσης κέντρο διασκεδάσεως. Τα τραπέζια ήταν γεμάτα με χαρτοπαίκτες βαθιά βυθισμένους σε κάποιο παιχνίδι, πολύ συχνά το "σκαμπίλι". Όταν κουραζόντουσαν από το παιχνίδι βρισκόταν πάντα μια καινούργια διασκέδαση, καμιά φορά η μουσική. Ίσως να έβγαιναν στην επιφάνεια ένα ή δύο βιολιά, μια μεγάλη κιθάρα με τρομερή αντήχηση και ένα σαντούρι. Μετά από ορισμένες συγχορδίες σε μινόρε, μια πολύ λυπητερή εισαγωγή γινόταν το σύνθημα για δυο, ίσως τέσσερα παλικάρια να βγουν πιο πέρα και να πιάσουν τα χέρια. Μετά την απομάκρυνση των τραπεζιών, οι θεατές μαζευόντουσαν τριγύρω και ενθάρρυναν με φωνές τους χορευτές, καθώς αυτοί άρχιζαν τα βήματα τους... Όταν τελείωνε επιτυχημένα ένας χορός επιβραβευόταν με χειροκροτήματα, ποτά για τους εκτελεστές και εκείνη την απαραίτητη προσφώνηση "εις υγείαν σας''...». (Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεόδωρου Σαλούτου «The Greeks in the United States», Harvard Univ. Press)...
Όπως όλοι οι μετανάστες, έτσι και αυτοί, μετέφεραν στην ξενιτιά τα τραγούδια του τόπου τους. Μόνο όμως οι Έλληνες της Αμερικής, απ' όλους τους Έλληνες μετανάστες, ηχογράφησαν σε δίσκους τα τραγούδια που τραγουδούσαν και μόνο αυτοί έγραψαν καινούρια τραγούδια συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά λέξεις από το γλωσσικό ιδίωμα greeklish.
Το πρώτο Καφέ Αμάν άνοιξε στην Νέα Υόρκη το 1925 (σε μια εποχή που τα αντίστοιχα στην Ελλάδα έκλειναν) από την Μαρίκα Παπαγκίκα. Στους πελάτες σερβιρόταν εκτός από καφέ και ούζο σε φλιτζάνι του καφέ λόγω της ποτοαπαγόρευσης... Περίπου 12.000 τραγούδια πέρασαν στην ελληνική δισκογραφία των Η.Π.Α. τον 19ο αιώνα. Τον χρόνο 1995 κυκλοφορεί ο δίσκος "Cafe Aman Amerika" με δεκατέσσερα τραγούδια, το παλιότερο είναι του 1923 ενώ το πιο πρόσφατο είναι του 1954. Τα τραγούδια βρέθηκαν στη συλλογή του Dino Pappas στην Δυτική Φλόριντα (περιλαμβάνει πάνω από 10.000 τραγούδια). Παραγωγός ο Μιχάλης Αδάμ, 9 Έλληνες και Ελληνοαμερικανοί μουσικοί και το συγκρότημα Cafe Aman Amerika είναι γεγονός...
(Αφιέρωμα στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού στις ΗΠΑ / Cafe Aman Amerika, στο ραδιόφωνο 24-7Radio.us)

Η αμερικάνικη Δύση από τα τέλη του 18ου αιώνα είχε προσελκύσει χιλιάδες Έλληνες μετανάστες που δούλευαν είτε στα ορυχεία, είτε στις σιδηροδρομικές γραμμές. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που έλεγε ο Γιώργος Κατσαρός σε μια συνέντευξη: στη δεκαετία 1920-30 έτυχε να παίζει την ίδια βραδιά στο Salt Lake City, σε δύο ελληνικά καφενεία, το ένα απέναντι στο άλλο. Βλέπετε, το ένα ήταν βασιλικό και το άλλο βενιζελικό!

Πηγή: kalami.net

i am hated for loving..

Φρόσω στο φεγγάρι...

της Ρέας Βιτάλη
H Φρόσω ήταν αυτό που λέμε χωρατατζού! Ακόμα και τ΄ όνομά της αν το καλοσκεφτείς, τo ’χει το χωρατό του… Φρόσω! Σ΄ όλες τις καταστάσεις, αποκρυπτογραφούσε την αστεία τους πλευρά και την τόνιζε. Εκείνη την ημέρα, διηγούνταν τα νέα από έναν χορό, που είχε πάει με τον άνδρα της και ως συνήθως είχαν μαζευτεί γύρω της γυναίκες και γελούσαν με τα λεγόμενά της… Και όσο γελούσαν αυτές άλλο τόσο «ενίσχυε» και η Φρόσω τη διήγηση με «σάλτσες»… Άκουγα και γω… «Και πιάνει ένας μια κιθάρα κι αρχίζει κάτι τραγούδια! Μα τι τραγούδια! Και με παίρνει ο άνδρας μου αγκαλιά… Κάτι θα έπαθε είπα μέσα μου… Ο Θανάσης να με πάρει αγκαλιά! Έγειρα και ‘γω στο ώμο του. Τι τo ’θελα! Ανοίγει κάποια στιγμή τα μάτια, με κοιτάει καλά καλά και μου λέει –Α ρε τι τραγούδια ακούω κι έχω εσένα, γαμώτο, στην αγκαλιά μου!-» και δώστου γέλια το ακροατήριο… Θυμάμαι πήγα σε μια γωνία και βούρκωνα και ξεβούρκωνα… Ότι πιο μελαγχολικό είχα ακούσει στη ζωή μου…

Πώς καταλήγουν τα αισθήματα; Πόσο αδειάζουν οι σχέσεις; Πόσο βάναυσα εξοικειώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους; Πώς παραδίνονται σε άνυδρες ζωές… Γάμοι που μοιάζουν με ιερές αγελάδες της Ινδίας. Που περπατούν στο δρόμο αφυδατωμένες, με τα βυζιά να σέρνονται κούφια, τα κόκαλα να προεξέχουν… Τι σόι ιερές είναι αυτές οι αγελάδες;

Πόσες φορές έχουμε συναντήσει στη καθημερινότητά μας εκείνα τα σιωπηλά ζευγάρια με τα μελαγχολικά μάτια…Που κοιτάνε γύρω αλλά δεν βλέπουν, που μιλάνε αλλά δεν ακούνε, που ζούνε μαζί αλλά δεν ζούνε, που συμμετέχουν αλλά λείπουν… Αμίλητα με μηχανικές κινήσεις ίσως και με προκάτ κουβέντες…Τώρα το καλοκαίρι είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα…Έτσι όπως ο εκτυφλωτικός ήλιος πέφτει σαν ανακριτικός φακός επάνω μας…Πώς να κρυφτείς από τον ήλιο του καλοκαιριού, από το φως των φεγγαριών του Αυγούστου; Δυο ολόκληρα φεγγάρια μας χαρίζει ο Αύγουστος…Σαν δυο ευκαιρίες να δραπετεύσεις…(Να πας πού; Διαβάζεις στα μάτια τους, με τρόμο)…

Δυο φεγγάρια διορία…Δυο ολόκληρα φεγγάρια χαραμίζεις… Ποιά θάλασσα να ξεπλύνει την αμαρτία; Πώς καταλήγουν τα αισθήματα, πώς τα μακιγιάρουν οι άνθρωποι άτεχνα με λέξεις «φεύγει ο έρωτας κι έρχεται η αγάπη»… Ναι δεν λένε ψέματα! Έρχεται η αγάπη, ο σεβασμός, η συμπόνια, ο αλτρουισμός, καμιά φορά σκάει ξανά κεφαλάκι και ολίγον από έρωτας … Αλλά…Τέτοιες στιγμές καλοκαιριού, με ένα ολόγιομο φεγγάρι πάνω από το κεφάλι μου…Αιωρείται μια συγκλονιστική φράση της Μερκούρη στην ατμόσφαιρα «κάνε με ότι θες αλλά να ’ναι πολύ!»…Και νιώθω ότι ισούται με θάνατο το να μην έχεις άνθρωπο να το αφιερώσεις…

Y.Γ Έχει αυτήν την μπαμπεσιά ο Αύγουστος… Σου παγώνει την εικόνα της αληθινής ζωής σου. Σε ξεμπροστιάζει. Αλίμονο σ΄ όποιον νομίζει ότι κατάφερε να τη μασκαρέψει!
www.protagon.gr 

Διάλεξα εσένα...

Στη σιωπή της Νύχτας Διάλεξα Εσένα. 

Στη λάμψη του Σύμπαντος Διάλεξα Εσένα. 

Στη μαγεία της Αυγής Διάλεξα Εσένα. 

Στις πιό φοβερές καταιγίδες Διάλεξα Εσένα. 

Στην πιό ξερή λαύρα Διάλεξα Εσένα. 

Στην καλή και κακή Τύχη Διάλεξα Εσένα. 

Στη Χαρά και στον Πόνο Διάλεξα Εσένα. 

Στην καρδιά της καρδιάς μου Διάλεξα Εσένα. 

S. Lawrence