«Δεν ξεχνώ» λένε ακόμα τα μαθητικά τετράδια στην Κύπρο, όμως στο σχολείο της Φανερωμένης, ένα εντυπωσιακό κτίριο του 19ου αιώνα, κάποτε παρθεναγωγείο, κοντά στην Πράσινη Γραμμή της Λευκωσίας που διαιρεί ακόμη το νησί, οι μαθητές του έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους που προσπαθούν να μην ξεχάσουν: τις δικές τους πατρίδες, τη δική τους κληρονομιά που εγκατέλειψαν λόγω φτώχειας, διωγμών, πολέμων… Παιδιά - μετανάστες από τη Ρωσία, τη Γεωργία, τις Φιλιππίνες, την Ουκρανία, το Κογκό, ακόμη και από την Τουρκία. Η αποδοχή του άλλου, η αποδοχή της διαφοράς είναι το κύριο ζητούμενο στη σχολική κοινότητα της Φανερωμένης και η δουλειά των δασκάλων εδώ κάνει θαύματα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το σκηνοθετικό βλέμμα της Λουκίας Ρικάκη "σταμάτησε" στο σχολείο της Φανερωμένης αιχμαλωτίζοντας με την κάμερα τη φαινομενικά απλή αλλά στην πραγματικότητα πλούσια και σύνθετη πολυ-πολιτισμική ζωή αυτής της κοινότητας. "Όνειρα σε άλλη γλώσσα"...
Η διδασκαλία, το θεατρικό εργαστήρι, το παιχνίδι, οι συζητήσεις με τα παιδιά για τα απλά αλλά και για τα δύσκολα: την πατρίδα που κουβαλάς μέσα σου και αυτήν όπου βρέθηκες, τον φόβο που φωλιάζει στην ψυχή και το βλέμμα, τον Θεό που μιλά σε διαφορετικές γλώσσες, την απόρριψη και την καταδίωξη.
ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΝΤΑΖ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ
Αν θέλουν να με αγαπάνε, να με αγαπάνε όπως είμαι. Όχι όπως θα θέλανε να είμαι. Κι εγώ δεν θα αλλάξω για κανέναν». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον 13χρονο Ανδρέα από τη Ρωσία. Είναι ένας από τους 300 μαθητές ενός πολύ ξεχωριστού σχολείου. Το Σχολείο της Φανερωμένης στεγάζεται στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας, στο εντυπωσιακό κτήριο που κάποτε στέγαζε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου κάποτε φοιτούσαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων.
Παιδιά μεταναστών, ανθρώπων που οι συγκυρίες απομάκρυναν από τη χώρα τους, αποτελούν σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών της Φανερωμένης. Στην ταινία την πραγματικότητα του σχολείου και της ζωής στην Κύπρο την περιγράφουν με λόγια δικά τους, παιδιά μιας σπάνιας ωριμότητας.
Εργαστήκαμε με ένστικτο, αγάπη,άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά, ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής, απ’εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγά-σιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους.
μετα απο 2 χρονια γυρισματα στη Κυπρο και συγκεκριμενα 500 μετρα απο την Πρασινη γραμμη στο σχολειο της Φανερωμενης ενα σχολειο ΖΕΠ (Ζωνη Εκπαιδευτικης Προτεραιότητας) οπου γινονται εξαιρετικα πραγματα
Η ταινια καταγραφει τη ζωη στο σχολειο το μαθημα και τη συνυπαρξη των παιδιων απο τοσες διαφορετικες χωρες σε ενα σχολειο το οποιο συμβολικα βρισκεται κοντα στη πληγη της Κυπρου.
Παιδιά μεταναστών, ανθρώπων που οι συγκυρίες απομάκρυναν από τη χώρα τους, αποτελούν σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών της Φανερωμένης. Στην ταινία την πραγματικότητα του σχολείου και της ζωής στην Κύπρο την περιγράφουν με λόγια δικά τους, παιδιά μιας σπάνιας ωριμότητας.
Εργαστήκαμε με ένστικτο, αγάπη,άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά, ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής, απ’εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγά-σιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους.
μετα απο 2 χρονια γυρισματα στη Κυπρο και συγκεκριμενα 500 μετρα απο την Πρασινη γραμμη στο σχολειο της Φανερωμενης ενα σχολειο ΖΕΠ (Ζωνη Εκπαιδευτικης Προτεραιότητας) οπου γινονται εξαιρετικα πραγματα
Η ταινια καταγραφει τη ζωη στο σχολειο το μαθημα και τη συνυπαρξη των παιδιων απο τοσες διαφορετικες χωρες σε ενα σχολειο το οποιο συμβολικα βρισκεται κοντα στη πληγη της Κυπρου.
No comments:
Post a Comment