Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού..

Ανεβήκαμε στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε 

λουλούδια από τον ουρανό. 

   Δεν έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας που 

περπατάμε ξυπόλυτοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα 

του ήλιου. 

   Η φωτιά κάηκε ολόκληρη και γίνηκε πάλι φωτιά. 

   Φτιάχνουμε λουλουδένια δαχτυλίδια κι αρραβωνιαζόμαστε με τα 

δέντρα, με τον αέρα, με την πρώτη σιωπή. 

   Κάθε λιθάρι μας ξέρει όπως εμείς ξέρουμε κάθε αστέρι που κοιμάται 

στο νερό. 

   Τα βράδια οι ακακίες περνούν απέξω απ’ τα παράθυρα μας, πηδάνε 

το ανοιχτό περβάζι μας κι αφήνουν στο ποτήρι ένα κλωνάκι ολάνθιστο. 

   Φέραμε πάλι στο μεγάλο πράσινο χωράφι τον εύθυμο θεό των 

αμπελιών, που απ’ τα γένια του στάζουν οι μούστοι, που τα πόδια του 

μοιάζουν με του τράγου κι όμως το βλέμμα του είναι μαλακό και 

τρυφερό σαν του Χριστού. 

Χτες και προχτές, όλη νύχτα, πασκίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα. 

   Και τ’ άστρα είναι τόσα, όση κι η καρδιά μας, κι η καρδιά μας είναι 

πιο πολύ απ’ τ’ άστρα. 

   Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα 

σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν 

κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από 

πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο. 

   Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν 

στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της 

γαλήνης. 

   Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. 

   Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. 

   Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη 

τη νύχτα παίζανε στον κάμπο. 

   Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου 

πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. 

   Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. 

   Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν. 

   Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες 

τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά 

με το φεγγάρι. 

Κανένας δεν ξέρει τίποτα για μας όταν μιλάμε σιγά στ’ αυτί μιας 

πεταλούδας. 

   Κανένας δεν θυμάται πως μίλησε με την αυγή τότε που τα λουλούδια 

ξέραν τη φωνή του και τα πουλιά κρατούσανε σημαίες και σάλπιγγες και 

πέρναγαν σαν μολυβένια στρατιωτάκια στο δρόμο της πρωινής αχτίνας. 

   Εμείς κάτι θυμόμαστε όταν ανοίγει τα παράθυρα η άνοιξη και τινάζει 

τα σεντόνια του ύπνου μες στο φως. 

   Φαίνεται κάπου η θάλασσα. 

   Έρχεται κι ο κάμπος όμοιος με πράσινη χελώνα που ξυπνάει. 

   Ύστερα ο κάμπος γίνεται όμοιος με τον κάμπο, κι εμείς παιδιά που 

παίζουνε στον κάμπο. 

   Φέρε το ξύλινο αλογάκι με την κόκκινη σέλα, να κυνηγήσουμε τους 

ίσκιους των νερών προτού μας προφτάσει το βράδυ με τα μεγάλα 

παραμύθια της χειμωνιάτικης φωτιάς. 

   Δεν πάει καιρός που ο ήλιος κρεμούσε χρυσά κρόσσια στις πόρτες 

του δάσους. 

   Οι θάμνοι γδύνονταν την πράσινη σοδιά τους και λουζόνταν κρυφά 

στο ποτάμι. 

   Τα μεσημέρια που κοιμόνταν οι μεγάλοι, τα παιδιά φεύγαν απ’ τα 

σπίτια, κυλιόντουσαν στα χόρτα, δαγκώνανε τα φύλλα της αλυγαριάς κι 

αγκάλιαζαν τα δέντρα. 

   Όλο το δάσος μύριζε γυμνή γυναίκα. 

Μεγάλες πεταλούδες μαρτυρούσανε τα μυστικά της άνοιξης κι οι 

σαύρες με τα σμαραγδένια μάτια ολάνοιχτα κρυφάκουγαν περίεργες 

πίσω απ’ τις πέτρες. 

   Εμείς δεν βλέπαμε το φράχτη. 

   Παρακαλέσαμε ύστερα τις κάργιες να μην πουν τίποτα της μάνας μας 

για ότι γίνηκε πίσω απ’ τα δέντρα που στάζαν ρετσίνι. 

Είχαμε φτιάξει ένα αμάξι με καρυδότσουφλο. Μια κουβαρίστρα 

βάλαμε για ρόδες. Ζέψαμε δυό μυρμήγκια και φορτώσαμε τριφύλλι.. σε 

κανέναν μην πεις που πηγαίνουμε. 

   Ο αντίλαλος του πηγαδιού ακούει κι οι σπηλιές ξαναλέν τη φωνή μας. 

   Ο ήλιος καίει τις πέτρες κι αχνίζουν κάποιοι καπνοδόχοι αθώρητοι 

στις άσπρες πολιτείες των χαμομηλιών. 

   Οι σουσουράδες πήρανε τα ψάθινα καπέλα μας και τα φορέσαν. 

   Τώρα καθισμένες απάνου στο ψηλό μπαλκόνι της μουριάς μας 

κοροϊδεύουν. Κι εμείς κοροϊδεύουμε τις σουσουράδες. 

   Μπαίνουμε στη μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα που ‘ναι γιομάτη 

αγριόχορτα και ξύλινους σταυρούς, και ψάχνουμε αν βρούμε άγριες 

βιολέτες να πλέξουμε στεφάνια για τα μαλλιά των κοριτσιών. 

   Ο δρόμος από κει και πέρα είναι ίσιος κι οι αγωγιάτες τραγουδάνε το 

τραγούδι του τρύγου μες στο μεσημεριάτικο λιοπύρι. 

   Σαν την καρδιά μικρού χελιδονιού που τρέμει στην παλάμη της αυγής 

γίνηκε η μνήμη σου μόλις βγήκε το πρώτο πράσινο φύλλο. 

   Θυμάμαι που καθόσουν και κοιτούσες μέσα στα στρογγυλά μεγάλα 

μάτια των ήμερων βοδιών, τις μικρογραφίες των αγροτικών εικόνων: τη 

σμαραγδένια λεκάνη του κάμπου,  τη μικρή εκκλησίτσα με τα 

κυπαρίσσια, την άσπρη καμπύλη των περιστεριών πάνου απ’ το δάσος, 

τις θερίστρες με τα δεμάτια των σταχυών και με τα κίτρινα μαντίλια. 

 Δεν ήξερες την αρχιτεκτονική των τριαντάφυλλων, μήτε τον τρόπο 

που περπατάνε τα πουλιά στον αέρα. 

   Καλημέριζες τα τριαντάφυλλα και τα πουλιά, όπως καλημέριζες και 

τα κορίτσια. 

   Άνοιγαν τότε μικρά παράθυρα που σκύβαν στα περβάζια οι 

μαργαρίτες να χαιρετήσουν την αυγή που πέρναγε στο δρόμο χωρίς 

φορτίο σκιάς και θύμησης. 

   Αργότερα έμαθες να χαιρετάς μονάχα τους ανθρώπους βγάζοντας το 

καπέλο, κι έλεγες μόνο τα λουλούδια «ευχαριστώ» κάθε φορά που δεν σ’ 

άκουγε κανένας. 

   Ύστερα βιάστηκες πολύ να μεγαλώσεις, να φορέσεις μακριά 

παντελόνια, να μάθεις γράμματα, για να πάψεις να λες «ευχαριστώ», να 

χτίσεις ένα τριαντάφυλλο όπου κοιμάται μια λυπημένη αχτίνα στην 

άδεια κάμαρα της ευωδιάς. 

   Τώρα ζητάς να ξαναπείς με τα ίδια χείλη εκείνο το ίδιο «ευχαριστώ» 

που τόσα χρόνια ζήταγες να ξεχάσεις. 

Γιάννης Ρίτσος

Απόσπασμα από το  Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού