Δύο εβδομάδες. 14 μέρες. Είναι άραγε πολύς ή λίγος χρόνος; Αναλόγως ποιος απαντάει σ' αυτήν την ερώτηση. Για το έντομο το εφήμερον είναι ένα άπιαστο όνειρο. Μια αιωνιότητα. Μιας και ο κύκλος της ζωής του δεν ξεπερνάει τις 24 ώρες. Για τον Παπακαλιάτη θα μπορούσε να ήταν μια ολόκληρη τηλεοπτική σεζόν σαν sequel του "Δυο μέρες μόνο". Για τους πολίτες αυτής της χώρας είναι ένα μακράς διαρκείας stress test. Η αρχή του οποίου έγινε με τη διακαναλική συνέντευξη του ΓΑΠ.
Τον παρακολουθώ με θρησκευτική ευλάβεια. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από το μουστάκι του. Έχω μαγευτεί. Το πιο περίεργο είναι ότι βλέπω Γιώργο, μα ακούω Μάινα. Είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Έχουν την ίδια μακρόσυρτη ομιλία κι ο σκηνοθέτης κάνει σωστή δουλειά, ζουμάροντας στο πρόσωπό του την ώρα που λέει "Εγώ έχω την ευθύνη". Περιμένω να δω την Λέχου, μα αντί αυτής το πλάνο δείχνει την Τρέμη. Από στιγμή σε στιγμή θα κατεβάσει την κάλτσα της να φανούν τα σημάδια, σκέφτομαι. Τίποτα.
Έχουν περάσει αισίως 120 ολόκληρα λεπτά και διαπιστώνω ότι τελικά η πολιτική μπορεί να λειτουργήσει σαν χρονομηχανή. Έχω γυρίσει πίσω στα μαθητικά μου χρόνια στο Λύκειο, όπου ξάπλωνα πάνω στο θρανίο ακουμπώντας το πηγούνι μου στην γόμα. Ένα βήμα πριν να αποκοιμηθώ από την βαρετή παράδοση του καθηγητή.
Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι, όπως και στο σχολείο, θα έχει και συνέχεια. Κάτι που έχει ήδη εκφραστεί κι από τα άλλα κόμματα. Ο ΓΑΠ θα δώσει συνέντευξη. Και γιατί να δώσει μόνο αυτός; Και ποιος θες να δώσει; Να δώσουμε όλοι. Το δημοφιλές παιχνίδι της κολοκυθιάς σε όλο της το μεγαλείο. Ήταν πολύ διασκεδαστικό όταν ήμασταν μικροί δεν λέω, αλλά όταν αρχίζει να ερεθίζει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα σε επικίνδυνο βαθμό, τότε το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να τρέξω στο πλησιέστερο πηγάδι για να προμηθευτώ κάμποσα ηρεμηστικά. Έστω και ληγμένα. Ίσως τότε μπορέσω να μοιραστώ το ίδιο όραμα με εκείνους που μιλάνε για το μέλλον αυτού του τόπου.
Και μιλάνε πολύ οι άτιμοι. Το χειρότερο είναι ότι δεν λένε τίποτα. Στόματα που τα βλέπω στην τηλεόραση να ανοιγοκλείνουν και με αναγκάζουν να ψάξω εναγωνίως το τηλεχειριστήριο για να επιβεβαιώσω ότι δεν έχω το mute πατημένο. Κι όμως δεν είναι.
Σε μια στιγμή ακούω τον ΓΑΠ να λέει ότι θέλει από τους πολίτες να στείλουν το μήνυμα. Το ίδιο είχε πει κι ο Σαμαράς την προηγούμενη μέρα. Πρέπει να ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα, σκέφτομαι, και προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το δικό μας. Αλλιώς δεν εξηγείται. Εκτός κι αν έχουν κάνει συμφωνία κάτω από το τραπέζι με κάποια εταιρία κινητής τηλεφωνίας. Κοιτάω το κινητό μου. Δεν έχω λάβει τίποτα. Μπαίνω στον πειρασμό να εξαφανίσω τον φορτιστή για τις επόμενες 14 μέρες μπας και μείνω από μπαταρία. Να μην λάβω. Να μην στείλω. Θέλω την ησυχία μου.
Ορίστε ένα πολύ καλό δώρο που θα μπορούσαν να κάνουν τα κόμματα στους ψηφοφόρους. Να σιωπήσουν. Να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν ήρεμα αυτές τις δυο εβδομάδες. Όχι τίποτα άλλο, αλλά έχω κι ένα ψευτοδίλημμα να απαντήσω στο κεφάλι μου. Με τα λίγα λεφτά που μου έχουν απομείνει μέχρι το τέλος του μήνα, να πληρώσω τον λογαριασμό της ΔΕΗ ή να πάω σούπερ μάρκετ;
www.protagon.gr
No comments:
Post a Comment