Από τότε που επιβλήθηκε η ρόδινη γιορτή της 14ης Φεβρουαρίου, ο Ροδόλφο έχασε κάθε κύρος και αίγλη, η μυθολογία για την ακατάβλητη σεξουαλικότητά του πέρασε στα αζήτητα και το πάνω χέρι πήρανε οι γόητες τύπου κομμωτή που κυκλοφορούν με toy σκυλάκια στην Αναγνωστοπούλου. Όση πλήξη και πλήγμα του κιτς επί του γούστου μου μου προκαλεί όμως αυτή η θύελλα του μαζικού και τυποποιημένου τριαντάφυλλου, του δευτεροκλασάτου κοσμήματος και της τριτοκλασάτης σαμπάνιας (όχι με μι και πι αλλά με b), τόσο και χειρότερο βγάζω πράσινες λειχήνες και έρπητες απειλητικούς με την άλλη όχθη που αντιγυρίζει το απόλυτο ψεύδος “ο έρωτας γιορτάζει κάθε μέρα” (καμαρότε τον κουβά). Αυτή η έμφυτη τάση των ανθρώπων για το μπανάλ είναι ανίκητη. Είναι αυτή που οδηγεί στη βεβαιότητα ότι πχ τα κόκκινα στρινγκ είναι ένα σίγουρο όπλο για την καλή συνεύρεση.
Σεξ και Βαλεντίνος είναι έννοια τόσο αντιφατική όσο και σεξ την ημέρα του γάμου, εκτός κι αν βρίσκεσαι σε συνθήκες δεκαετίας 1930 και πρέπει σώνει και ντε να ντουφεκίσεις το ματωμένο σεντόνι. Για ένα μοναδικό και απλούστατο λόγο: Ο έρωτας (όπως και οι παντρεμένοι) δεν γιορτάζουνε ποτέ: είναι το μόνο σημείο, με μια μικρή, ασήμαντη παραλλαγή, (τι παντρεμένοι εντέλει τι χωρισμένοι!), που με συνδέει με την Άντζελα . Αυτό το βαθύ μαβύ συναίσθημα με τις δηλητηριασμένες αστραπές που σου τρώει και ξεσκίζει τα σωθικά δεν γιορτάζει γιατί άπαξ και βγει στο φως, σβήνει και παύει. Δεν είναι Σελίν Ντιον ούτε Χατζηγιάννης - είναι Μικ Tζάγκερ και Καίτη Ντάλη . (Αντώνη, σ΄ευχαριστώ).
Γι’ αυτό λοιπόν αγαπητοί ας δουλέψουν σήμερα οι ανθοπώλες, ζαχαροπλάστες, κοσμηματοπώλες μπας και σκάσει ένα χαμόγελο το βασανισμένο τους χειλάκι αλλά ας την ονομάσουμε επιτέλους αυτή τη μέρα Γιορτή των αγαπημένων κι ας αρχίσουμε βόλτες και φιλιά σε ξαδέρφια,θείες, μπαρμπάδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Οι ερωτευμένοι παραμένουν κρυμμένοι στα έγκατα του πάθους που τους τρώει και τους καίει. Για το λίγο, όσο...
www.protagon.gr
No comments:
Post a Comment