Ζωή σε δύο φύλλα χαρτί..

Το τελευταίο παιχνίδι της παρέας δεν είναι επιτραπέζιο, είναι επιδαπέδιο. Μην γελάτε. Μαζευόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι εκείνου που έχει τον μεγαλύτερο διαθέσιμο χώρο, αφαιρούμε έπιπλα και οτιδήποτε περιττό και αρχίζουμε να απλώνουμε στο πάτωμα την ζωή μας σε μορφή βιογραφικών. Σέρνονται στα πόδια μας χιλιάδες ώρες γνώσεων, φροντιστήρια, πανεπιστήμια, οι ξένες γλώσσες στριμώχνουν εκείνες των ηλεκτρονικών υπολογιστών, οι ημερομηνίες γεννήσεως κάθονται πάνω στους τόπους καταγωγής. Ξεπηδούν μέσα από τα χαρτιά δεκάδες αχώνευτοι εργοδότες και εργατοώρες ατέλειωτης υπομονής. Προϋπηρεσίες μπλέκονται γλυκά με πρόσωπα συναδελφικά που έχουν χαθεί από χρόνια. Θυμόμαστε στιγμές που μας έκαναν να θυμώσουμε, στιγμές που μας έκαναν να κατεβάσουμε το κεφάλι αλλά και να χαρούμε, να αισθανθούμε περήφανοι για όσα καταφέραμε, να γελάσουμε. Μια ολόκληρη ζωή που πιάνει δεν πιάνει δύο φύλλα χαρτί ζωντανεύει μπροστά μας,

Είμαστε όλοι προσεχώς άνεργοι. Για άλλους είναι θέμα ημερών, για άλλους μηνών άλλοι είναι ήδη άνεργοι και απλά αρνούνται να το παραδεχθούν. Δουλεύουμε σε μικρές επιχειρήσεις που δεν  μπορούν να ανταπεξέλθουν και κλείνουν η μια μετά την άλλη, συμβασιούχοι που έχουν ήδη ειδοποιηθεί ότι η σύμβαση τους δεν θα ανανεωθεί σε 3 μήνες, σε εταιρείες που επωφελούνται από την κρίση και την αύξηση του ορίου απολύσεων. Ένας μικρόκοσμος είμαστε  που προσπαθεί με δόντια και με νύχια να κρατηθεί, να βρει ελπίδα , να μαζέψει το κουράγιο του και να ξαναβγεί σε αυτό που λέμε στην ζούγκλα της αγοράς εργασίας. Ή καλύτερα στην έρημο της αγοράς εργασίας. Γιατί πλέον μιλάμε για κρανίου τόπο.

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά σε οποιαδήποτε σελίδα εφημερίδας ή site ευρέσεως εργασίας για να καταλάβει το αδιέξοδο της κατάστασης. Βλέπουμε τον κύριο Λοβέρδο να περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και η μόνη διάθεση που έχουμε πια είναι να γελάσουμε. Πικρόχολα. Οι στατιστικές ανεβάζουν το ποσοστό της ανεργίας στο 12,1%, και την  ανασφάλιστη εργασίας στο 25%. Μέσα σε έναν χρόνο, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 34,2% και αυτό μόνο από επίσημα στοιχεία. Ακούμε τις εκτιμήσεις του κ Κορκίδη για 100.000 απολύσεις μόνο στο χώρο του εμπορίου, και  γελάμε για να μην βρίσουμε.  Γιατί όσα για εκείνους είναι μόνο νούμερα στο χαρτί που τόσο εύκολα τα αναφέρουν για μας είναι η καθημερινότητα μας. Κάθε φορά που ακούμε το  «λυπάμαι η θέση καλύφθηκε» ή το «ψάχνουμε για κάποιον  μικρότερο, καταλαβαίνετε, με λιγότερα χρόνια εργασίας». Όταν οι όροι πρόσληψης απαιτούν  να μείνεις ανασφάλιστος και να δουλεύεις υπερωριακά χωρίς αμοιβή ή να ανήκεις σε εταιρείες ενοικιάσεως εργαζομένων. Όταν τέλος δεν βλέπουμε πουθενά ούτε μια σοβαρή πρόταση ανάπτυξης, ένα μελλοντικό έστω σχέδιο  που να μας κάνει να ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.

Κοιτάμε τα βιογραφικά μας και μέρα με την μέρα διαγράφουμε. Περιττές γνώσεις, άχρηστες προϋπηρεσίες, ανώφελα σεμινάρια. Διαγράφουμε την ζωή μας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Τα όνειρα μας και εκείνη την  παλιά πίστη που έλεγε ότι  σε όλες τις δημοκρατικές χώρες η δουλειά είναι δικαίωμα. Αναρωτιέμαι, μήπως θα έπρεπε να μπει αυτό ως θέμα της έκθεσης και όχι ή «δια βίου μάθηση»; Ειλικρινά δεν ξέρω.

www,protagon.gr