Όταν ήμουν μικρή, μου ζωγράφιζαν τον ήλιο με μάτια, μύτη και ένα κόκκινο στόμα με χαμόγελο. Κάπως έτσι είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ο ήλιος είναι άνθρωπος και σαν άνθρωπος έχει χέρια και πόδια… συναισθήματα και διαθέσεις. Όταν έχει κέφια ζούμε λιακάδες, όταν έχει τις κλειστές του, ζούμε συννεφιές.
Ο ήλιος για ’μένα ήταν πάντα μια καλή δικαιολογία. Την φράση «Μα, έχει ήλιους έξω!», την έχω πει ως απάντηση αμέτρητες χιλιάδες φορές και σε άπειρες καταστάσεις. Στο «γιατί δεν διάβασες;», στο «γιατί άργησες;», στο «πνίγομαι στη δουλειά, άσε με», στο «τι σκέφτεσαι πάλι; Μιλάω!» και πάει λέγοντας. Νιώθω πως όταν έχει ήλιο, είναι όλα τα πράγματα στη θέση τους. Στη σωστή τους θέση.
Από τις 11 Φεβρουαρίου που άκουσα για την εκτόξευση του SDO (Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής) άρχισα κατά διαστήματα να μπαινοβγαίνω στο site της NASA, με την αγωνία του ηδονοβλεψία που ψάχνει για κλειδαρότρυπα χωρίς κλειδί από πίσω. Όταν χθες ανακάλυψα εικόνες και μάλιστα σε ανάλυση 10 φορές μεγαλύτερη απ’ ότι σε οθόνη υψηλής ευκρίνειας, κόλλησα. Δεν ξέρω πώς στ’ αλήθεια δημιουργήθηκαν όλα αυτά. Αν ήταν το big bang ή αν έγιναν μέσα σε 7 θεϊκές μέρες, όπως μου είπαν στο σχολείο. Όμως αυτό το πορτοκαλί , που μοιάζει με τον πυρετό, δεν μπορώ με τίποτα να το δικαιολογήσω.
Στις υποσχέσεις των τρελά ερωτευμένων είναι συνήθως μια βόλτα στο φεγγάρι και μια ζωή πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο. Ανοησίες! Ας πηγαίναμε μια βόλτα ως τον ήλιο και ας έλιωναν τα φτερά μας σαν του Ίκαρου. Σύντομη βόλτα μα αξέχαστη.
Ισλαμιστές προειδοποίησαν τους παραγωγούς του South Park ότι κινδυνεύουν να πέσουν θύματα βίας, επειδή σε επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς εμφανίζεται ο Μωάμεθ, με κοστούμι αρκούδας.
Με δημοσίευμά τους στην ιστοσελίδα τους, η ομάδα Revolution Muslim, απευθυνόμενη στους Ματ Στόουν και Τρέι Πάρκερ, δήλωσε ότι "πιθανότατα θα καταλήξουν σαν τον Τεό Βαν". Ο Ολλανδός σκηνοθέτης πυροβολήθηκε και μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου το 2004 από οργισμένο Ισλαμιστή εξαιτίας της ταινίας του για τις μουσουλμάνες γυναίκες.
Στο δημοσίευμα αναφέρθηκαν λεπτομέρειες του σπιτιού των Στόουν και Πάρκερ, καθώς και οι διευθύνσεις της παραγωγής στην Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη.
"Πρέπει να προειδοποιήσουμε τους Ματ και Τρέι ότι αυτό που κάνουν είναι χαζό και πιθανότατα θα καταλήξουν σαν τον Τεό Βαν Γκκογκ. Αυτό δεν είναι απειλή αλλά προειδοποίηση, που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα για το τι ενδεχομένως θα τους συμβεί”, αναφέρει το δημοσίευμα, που φέρει την υπογραφεί Abu Talhah Al-Amrikee.
Αργότερα ο ίδιος δήλωσε στο Associated Press ότι το μήνυμα δεν αποτελεί προτροπή σε βία αλλά δημοσιεύθηκε για να ενισχύσει την ενημέρωση στο θέμα και να εξασφαλίσει ότι δεν θα επαναληφθεί.
Στο 200ο επεισόδιο του South Park, που προβλήθηκε στις ΗΠΑ και τη Βρετανία την προηγούμενη εβδομάδα, εμφανίστηκε ο προφήτης Μωάμεθ, μέσα σε μια στολή αρκούδας. Στο επεισόδιο εμφανίστηκαν προφήτες και από άλλες θρησκείες, όπως ο Βούδας.
www.enet.gr
Πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, σπίτια με ενεργειακή αυτάρκεια: σε πολλές αστικές περιοχές της Γηραιάς Ηπείρου, από τη Στοκχόλμη στη Σουηδία ώς το Φράιμπουργκ στη Γερμανία, ένας νέος τρόπος ζωής γεννιέται δίπλα στα μνημεία του παρελθόντος.
Παλιά μέγαρα, μουσεία, μνημεία: σχεδόν κάθε ταξίδι στην Ευρώπη είναι μια βουτιά στην Ιστορία. Ομως το μέλλον βρίσκεται σε απόσταση μόλις λίγων λεπτών. Μπορείς να το ανακαλύψεις παίρνοντας το τραμ, το Μετρό ή το λεωφορείο, που οδηγούν σε περιφερειακές συνοικίες των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, στις οποίες μπορεί κανείς να καταλάβει πώς θα είναι οι πόλεις μας αν κερδίσουμε το στοίχημα της αειφόρου ανάπτυξης. Περιοχές απαλλαγμένες από αυτοκίνητα, πλούσιες σε πράσινο και σε χώρους κοινωνικοποίησης, στις οποίες υψώνονται κτίρια που καταναλώνουν ελάχιστες ποσότητες ενέργειας και χρησιμοποιούν τον ήλιο, τον άνεμο και το νερό για να καλύπτουν τις ενεργειακές ανάγκες τους. Τέτοιες μικρές οάσεις έχουν εμφανιστεί σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Ο Βαλέριο Γκουαλέρτσι της ιταλικής «Λα Ρεπούμπλικα» έκανε μια περιοδεία σε μερικές.
VΑUΒΑΝ Φράιμπουργκ, Γερμανία
Το Φραϊμπουργκ είναι μια γερμανική πόλη 200.000 κατοίκων ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελβετία, στα όρια του Μέλανα Δρυμού. Από τη δεκαετία του 1990, έχει ακολουθήσει τον δρόμο της οικολογίας και σήμερα διαφημίζει με υπερηφάνεια τη συνοικία Φάουμπαν, η δημιουργία της οποίας ολοκληρώθηκε πριν από δύο χρόνια. Ολα τα σπίτια όπου κατοικούν οι 5.000 κάτοικοι της συνοικίας παράγουν περισσότερη ενέργεια απ΄ όση καταναλώνουν χάρη σε φωτοβολταϊκά συστήματα και ηλιακούς συλλέκτες. Ομως, για τον τουρίστα, το πιο εντυπωσιακό είναι η διαχείριση της κυκλοφορίας. Στη Φάουμπαν, η αναλογία των αυτοκινήτων προς τους κατοίκους είναι εβδομήντα προς χίλιους, από τις μικρότερες στην Ευρώπη.
SΟLΑR CΙΤΥ Λιντς, Αυστρία
Πάνταστην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου, ένα άλλο «τρέιλερ από το μέλλον» βρίσκεται στο Λιντς, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αυστρίας (200.000 κάτοικοι). Ονομάζεται Σόλαρ Σίτι (ηλιακή πόλη, στα αγγλικά) και είναι μια συνοικία περίπου 4.000 κατοίκων (γρήγορα θα γίνουν 25.000), η οποία σχεδιάζεται με τη συμβολή διαφόρων σταρ της αρχιτεκτονικής όπως ο Νόρμαν Φόστερ. Και εδώ τα φωτοβολταϊκά συστήματα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του πανοράματος, όμως η προσπάθεια των πολεοδόμων επικεντρώθηκε κυρίως σε λύσεις για να παραμείνουν τα αυτοκίνητα έξω από τη συνοικία, χάρη σ΄ έναν προσεκτικό σχεδιασμό του οδικού δικτύου ώστε να υπάρξουν περισσότεροι πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι.
ΒΕDΖΕD Λονδίνο, Βρετανία Μικρότερη, αλλά ακόμη πιο φουτουριστική, είναι η ΜπεντΖέντ, η συνοικία των μηδενικών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στο Νότιο Λονδίνο, την οποία έχει σχεδιάσει ο αρχιτέκτονας Μπιλ Ντάνστερ. Από μια εκατοστή εμπορικά καταστήματα και κατοικίες υψώνεται ένα είδος καλαίσθητου φουγάρου που εγγυάται τη σωστή ανακύκλωση του αέρα στους κλειστούς χώρους και εμποδίζει τη σπατάλη θερμού και ψυχρού αέρα, τον χειμώνα και το καλοκαίρι αντιστοίχως. Ολα τα κτίρια είναι κτισμένα οικολογικά, με τοπική ξυλεία και ανακυκλωμένο πλαστικό, ενώ τα βενζινάδικα της περιοχής διαθέτουν σύστημα για τη φόρτιση των μπαταριών των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Για να φτάσει κανείς εκεί, μπορεί να πάρει το Μετρό και να κατέβει στον σταθμό του Χάκμπριτζ.
ΗΑΜΜΑRΒΥ SJΟSΤΑD Στοκχόλμη, Σουηδία Όποιος προγραμματίζει ένα ταξίδι στη Στοκχόλμη, μπορεί να ρίξει μια ματιά στο μέλλον πηγαίνοντας στη συνοικία Χάμαρμπι Σγέσταντ, στο νότιο τμήμα της πόλης (όταν ολοκληρωθεί θα έχει περίπου 20.000 κατοίκους). Και εδώ τα σπίτια είναι ενεργειακά αυτάρκη χάρη στην ανανεώσιμη ενέργεια. Το κλίμα έχει επιβάλει την προσφυγή σε πηγές άλλες από τον ήλιο, με ακόμη πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Τα οικιακά απορρίμματα συμβάλλουν στη δημιουργία βιοαερίου που χρησιμεύει στην οικιακή θέρμανση. Ενέργεια παράγεται επίσης από βιοκαύσιμα και υδροηλεκτρικά συστήματα στους υπονόμους. Υπάρχουν πολλοί ποδηλατόδρομοι, εφαρμόζεται το car-sharing, ενώ τα πρατήρια καυσίμων εφοδιάζουν και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, καθώς και εκείνα που κινούνται με βιοαέριο και αιθανόλη.
www.tanea.gr
Οτι φτιάχνει ο άνθρωπος, το διαλύει η φύση. Το θαύμα των αεροπορικών πτήσεων μάς προστάτευσε από τη βαρύτητα, από την ατμόσφαιρα, τους πολιτιστικούς και γεωγραφικούς παράγοντες. Μας έκανε να νιώθουμε παντού σαν στο σπίτι μας. Ομως η φύση παρεμβαίνει και αντιλαμβανόμαστε -τραγικά, για μερικούς- την πραγματικότητα των χιλιάδων μιλίων που μας χωρίζουν. Ανακαλύπτουμε ότι τελικά δεν έχουμε ξεφύγει από τη γήινη πραγματικότητα.
Οι πολύπλοκες και αλληλοδιασυνδεδεμένες κοινωνίες είναι πιο ανθεκτικές από τις παραδοσιακές· μέχρις ενός σημείου. Στα κύματα ξηρασίας που έπληξαν την Ανατολική Αφρική στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είδα από πρώτο χέρι αυτό που προέβλεπαν από καιρό οι ανθρωπολόγοι και οι οικονομολόγοι. Οτι όσο λιγότερους εμπορικούς εταίρους είχε κανείς, τόσο περισσότερο υπέφερε. Η διασύνδεση παρείχε ένα είδος διασφάλισης, καθώς απ’ όσο ευρύτερη περιοχή μπορούσε κανείς να προμηθευτεί τρόφιμα, τόσο λιγότερο πιθανό ήταν να επηρεαστεί από έναν τοπικό λιμό.
Ομως, πέρα από ένα σημείο, η διασύνδεση εγκυμονεί κινδύνους. Οσο μεγαλύτερη είναι η εξάρτησή μας από την παραγωγή και τις επιχειρηματικές συναλλαγές που γίνονται αλλού, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες κάτι να πάει στραβά. Αυτό ήταν ένα από τα διδάγματα της τραπεζικής κρίσης. Μερικές χιλιάδες φτωχοί που δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα ενυπόθηκα στεγαστικά τους δάνεια στις ΗΠΑ -το φτερούγισμα της πεταλούδας πάνω από τον Ατλαντικό- κόντεψαν να διαλύσουν την παγκόσμια οικονομία.
Εχουμε πολλά ευάλωτα σημεία. Το πιο καταστροφικό θα ήταν μια αναπάντεχη σφοδρή ηλιακή καταιγίδα, φαινόμενο που αυξάνει τη ροή του συνεχούς ρεύματος στα ηλεκτρικά δίκτυα, καταστρέφοντας τους μετασχηματιστές. Θα μπορούσε να συμβεί σε διάστημα λίγων δευτερολέπτων. Η καταστροφή θα απαιτούσε χρόνια μέχρι να αντιστραφεί, αν ποτέ συνερχόμασταν. Πολύ γρήγορα θα καταλαβαίναμε την εξάρτησή μας από τον ηλεκτρισμό, την αξία του οποίου κατανοούμε, όπως και του οξυγόνου, μόνο όταν μας λείπει.
Οπως επισημαίνει το περιοδικό New Scientist, ένα τέτοιο συμβάν θα έθετε εκτός λειτουργίας τα περισσότερα συστήματα που μας κρατούν ζωντανούς. Τα εργοστάσια καθαρισμού του νερού και τις αντλίες. Την εξόρυξη και μεταφορά πετρελαίου, κάτι που γρήγορα θα έπληττε τις προμήθειες τροφίμων. Θα γονάτιζε τα νοσοκομεία, τα τραπεζικά συστήματα και όλες τις επιχειρηματικές δραστηριότητες - ακόμη και την παραγωγή κεριών και λαμπών παραφίνης. Οι γεννήτριες που υπάρχουν για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης θα λειτουργούσαν μόνο μέχρι να τελειώσει το πετρέλαιο. Οι καμένοι μετασχηματιστές δεν επισκευάζονται, πρέπει να αντικατασταθούν. Εδώ και ένα χρόνο, έχω ζητήσει από τις εταιρείες που διαχειρίζονται το δίκτυο ηλεκτροδότησης να ανακοινώσουν τι σχεδιάζουν να κάνουν σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και αν έχουν αποθηκεύσει μετασχηματιστές για να αντικαταστήσουν αυτούς που κινδυνεύουν να καταστραφούν από μια ηλιακή καταιγίδα. Δεν έχω πάρει ακόμα πλήρεις απαντήσεις, αλλά τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι δεν έχουν κάνει τίποτα.
Επίσης υπάρχει έλλειψη σχεδιασμού για το ενδεχόμενο να φθάσει η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου στην αποκορύφωσή της και μετά να αρχίσει να μειώνεται. Ομως η πιο πρόσφατη έκθεση του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων για τις πιθανές συγκρούσεις του μέλλοντος υποστηρίζει ότι «είναι αναπόφευκτο να παρουσιαστούν σημαντικές ελλείψεις ενέργειας αν δεν επεκταθεί δραστικά η παραγωγή και η διύλιση» και ότι «ώς το 2012 θα πάψει να υπάρχει πλεονάζουσα παραγωγή, ενώ το 2015 η ημερήσια έλλειψη θα φθάνει τα 10 εκατ. βαρέλια». Η παγκόσμια έλλειψη πετρελαίου θα κάνει σαφείς τις αδυναμίες των πολύπλοκων οικονομικών μας συστημάτων. Οπως έχει δείξει ο πολιτιστικός ανθρωπολόγος Τζότζεφ Τέιντερ, η εξάρτηση από τη μεγάλη κατανάλωση ενέργειας είναι ένας παράγοντας που κάνει τις πολύπλοκες κοινωνίες πιο ευάλωτες.
Η Ρώμη του Διοκλητιανού και του Κωνσταντίνου αύξησε το μέγεθος, την πολυπλοκότητα, την ισχύ και το κόστος συντήρησης του στρατού και του κράτους της, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει κάτω από το ίδιο της το βάρος. Αντίθετα, η βυζαντινή αυτοκρατορία από τον έβδομο αιώνα και μετά απάντησε στην αποδυνάμωσή της με ένα πρόγραμμα συστηματικής απλοποίησης. Αντί να διατηρεί στρατό και να τον πληρώνει, έδωσε στους στρατιώτες γη με αντάλλαγμα κληρονομική στρατιωτική θητεία. Μείωσε το μέγεθος και την πολυπλοκότητα της γραφειοκρατίας και άφησε τον κόσμο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Η αυτοκρατορία επέζησε και επεκτάθηκε.
Το ύψος των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου, το κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος και ο εξαιρετικά ευάλωτος χαρακτήρας της αεροπορίας δείχνουν ότι δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε για πάντα να πετάμε τόσο όσο σήμερα. Εχουμε επιλογή. Μπορούμε να αρχίσουμε να αποσύρουμε τα αεροπλάνα όσο υπάρχει καιρός και βρούμε τρόπο να ζούμε ευτυχισμένοι με λιγότερες πτήσεις. Ή μπορούμε να καθίσουμε και να περιμένουμε την πραγματικότητα να απλοποιήσει το σύστημα με πιο βάρβαρες μεθόδους.
The Guardian
Για τους σεισμούς φταίνε οι γυναίκες.. Οι σεισμολόγοιθα δυσκολεύονταν πολύ να το πιστέψουν, αλλά για τους σεισμούς που πλήττουν τον πλανήτη ευθύνονται οι γυναίκες που ντύνονται προκλητικά. Αυτή την τουλάχιστον πρωτότυπη άποψη διατύπωσε ανώτατος ιρανός ιερέας στην Τεχεράνη μιλώντας σε πλήθος πιστών, τους οποίους κάλεσε να είναι σεμνοί για να προστατέψουν τους εαυτούς τους. «Πολλές γυναίκες που δεν ντύνονται σεμνά οδηγούν τους νέους σε λάθος δρόμο και μεταδίδουν τη μοιχεία στην κοινωνία, γεγονός που αυξάνει τους σεισμούς», ανέφερε στο κήρυγμά του ο Χογιατολεσλάμ Καζέμ Σεντιγκχί καλώντας τους ακροατές του να μετανοήσουν. «Τι μπορούμε να κάνουμε για να μη θαφτούμε κάτω από τα ερείπια; Δεν υπάρχει άλλη λύση από το να καταφύγουμε στη θρησκεία και να υιοθετήσουμε τις διδαχές του Ισλάμ», είπε στο κήρυγμά του. Αρκετές γυναίκες στο Ιράν, κυρίως νεαρής ηλικίας, προκαλούν το ισλαμικό καθεστώς αφήνοντας να φανούν τα μαλλιά τους. Κατά τον ιρανό ιερέα, αυτή η εμφάνιση «προκαλεί τον Θεό». www..tanea.gr
.Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα ,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα,
γιατί σ' αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ,
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.
Σ' όποιο μέρος της γης, σ' όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο...
εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!
Τάσος Λειβαδίτης
Aπόσπασμα από το «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας»
Σύμφωνα με τον ήρωα Von Humboldt Fleisher στο βραβευμένο μυθιστόρημα του Saul Bellow,Humboldt’sGift, «Τα βραβεία Pulitzer είναι για τα…πουλιά. Είναι ένα μαϊμού βραβείο, για λόγους δημοσιότητας των εφημερίδων, που απονέμεται από απατεώνες και αγράμματους».
Η δημοσιογραφία αποτελούσε κάποτε μια ταπεινή, σχετικά άχαρη εργασία, που αντιμετώπιζε με δέος τους πραγματικούς ανθρώπους των γραμμάτων, τους λογοτέχνες. Οι δημοσιογράφοι, που κάποτε ήταν γνωστοί απλά ως ρεπόρτερ, ήταν και είναι συνήθως δευτεροκλασάτοι τύποι, που πάντα ονειρεύονταν, πλην όμως μάταια, να προαχθούν σε κάποια ανώτερη σφαίρα…
Οι λογοτέχνες και οι συγγραφείς αποσύρθηκαν όμως από τον αγώνα, και κατάφυγαν στα πανεπιστήμια, ενώ στη συγγραφή επικράτησε το νέο και πιο δημοφιλές πλέον είδος «non-fiction». Πέραν αυτού, με τη μεσολάβηση του σκανδάλου Watergate, η βιομηχανία του τύπου άρχισε να γεμίζει με διάφορους εκλεπτυσμένους και «σπουδαγμένους», που πλέον είχαν μια νέα και πολύ υψηλή αίσθηση της σημαντικότητάς της αποστολής τους. Τότε είναι που άρχισε μια εικοσαετία και βάλε αυτοϊκανοποίησης και βαυκαλισμού, που ακόμη δεν τελείωσε, παρά το γεγονός ότι το επάγγελμα του δημοσιογράφου έχει καταντήσει από τα πλέον απαξιωμένα στην Αμερική, ενώ πολλά έντυπα αντιμετωπίζουν τη λήθη αλλά και τη χρεοκοπία.
Η αντίδραση της βιομηχανίας του τύπου ήταν η ταχεία συσπείρωση, σε μια προσπάθεια να σωθεί από τις απαιτήσεις του νέου αναγνωστικού και καταναλωτικού κοινού. Ακόμη και ο διαβόητος για το λαϊκισμό του Rupert Murdoch, που πάντα πρόσφερε αυτό που ήθελαν οι αναγνώστες, καθημερινά πλέον αντιμάχεται τις επιθυμίες τους, δαιμονοποιώντας όσα ΜΜΕ προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες αυτές.
Που θα πρέπει λοιπόν να δοθεί η όποια έμφαση σήμερα; Σε αυτό που οι δημοσιογράφοι θεωρούν καλό για τη δημοσιογραφία, και τις επιχειρήσεις που υπηρετούν, ή σε αυτό που ζητάει ο πελάτης;
Το ζήτημα είναι σύνθετο καθώς οι δημοσιογράφοι, λόγω της φύσης τους, τείνουν να πιστεύουν πως γνωρίζουν τι ακριβώς θέλει ο πελάτης. Και είναι ακόμη πιο σύνθετο, αν αναλογιστούμε πως οι δημοσιογράφοι έχουν πιστέψει πως το έργο τους δεν έχει απλά μια εμπορική αξία, αλλά αποτελεί και μια ιστορική, ίσως και πνευματική αποστολή. Ακόμη και ο μεγιστάνας Murdoch μοιάζει σαν ξαφνικά να θεωρεί πως έχει ένα θρησκευτικό κάλεσμα να επιτελέσει.
Η μουσική βιομηχανία πέρασε από μια παρόμοια μεταμόρφωση. Μια βιομηχανία που δομήθηκε επάνω στην εμπορευματοποίηση, και στην ικανοποίηση της κάθε βλακείας που ζητούσε το κοινό της, ξαφνικά στράφηκε εναντίον του. Η μουσική βιομηχανία προσπάθησε να αμυνθεί απέναντι στις νέες τάσεις και επιθυμίες της πελατείας της, εξαπολύοντας εναντίον της τους δικηγόρους της. Ένα αποτέλεσμα αυτής της αμυντικής τακτικής, ήταν ότι η μουσική βιομηχανία επέτρεψε στον Steve Jobs να αναλάβει τη προστασία της. Στην ουσία του παραχώρησε τον έλεγχο της βιομηχανίας, ή τουλάχιστον του μικρού εκείνου κομματιού που ακόμη πληρώνεται.
Το ίδιο μάλλον θα συμβεί και στη βιομηχανία του τύπου. Η μοίρα της είναι να καταλήξει και αυτή στα ίδια χέρια. Μια άλλη μοίρα για τη δημοσιογραφία θα είναι το μεικτό μοντέλο (ιδιωτικό-δημόσιο) του μη κερδοσκοπικού ιδρύματος, που θα στηρίζεται σε επιχορηγήσεις. Ο μη κερδοσκοπικός ειδησεογραφικός οργανισμός ProPublica είναι ένα τέτοιο μοντέλο, και μάλιστα βραβεύτηκε χτες με το Pulitzer. Αυτό δηλαδή που μάλλον θα συμβεί, είναι να καταλήξουν οι δημοσιογράφοι όπως κατέληξαν οι λογοτέχνες και οι άνθρωποι των γραμμάτων: Να τους αγαπούν αλλά να μη τους διαβάζουν.
Υπάρχει κάποια νέα κερδοφόρα δίοδος για τη δημοσιογραφία; Κάτι που να την καταστήσει και πάλι απαραίτητη; Ίσως. Θα είναι όμως ένας πολύ ανηφορικός δρόμος, κόντρα στα εγγενή εμπόδια της δημοσιογραφικής δουλειάς.
Εφυγε από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς ο Μάνος Ξυδούς, ένα από τα μέλη του θρυλικού συγκροτήματος των Πυξ Λαξ.
Γεννήθηκε στις αρχές του '50 (από πατέρα Μήλειο και μητέρα Κρητικιά) στους Αγίους Αναργύρους Αθηνών.
Πήγε σχολείο στους Αγίους και μετά δούλευε ως κλητήρας (εξωτερικές δουλειές) στην τότε Columbia στην Ριζούπολη, ενώ έπαιζε μπάσκετ στον “Ιωνικό” Νέας Φιλαδέλφειας. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών Επιστημών και όταν τελείωσε τη σχολή σπούδασε marketing.
Τα ίδια χρόνια έβαζε μουσική ως DJ στις “Καρυάτιδες” της Πλάκας. Συνέχισε να εργάζεται στην ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ απεσταλμένος στην Κρήτη ως πωλητής. Έμεινε εκεί τρία χρόνια και απέκτησε μεγάλη εμπειρία, η οποία του έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθεί με ποια κριτήρια αγοράζει ο κόσμος τους δίσκους, πράγμα που αποδεικνύεται μεγάλο προτέρημα όταν ασχολείται αργότερα μεπαραγωγές και marketing.
Όταν συναντιέται με τους “Πυξ Λαξ” είναι Marketing Director στην ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ, θέση που την ευθύνη της επιλογής έχει η ΕΜΙ Αγγλίας και έχει ως παραγωγός χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Επίσης, έχει κάνει μια μεγάλη επιτυχία με τους “Dreamer and the fool moon” και το τραγούδι “Sandrina” που είχε αγγλικούς στίχους. Αυτό το maxi single πούλησε 49.000 αντίτυπα και ανέβηκε στις πρώτες θέσεις των καταλόγων της Ιταλίας, Ελβετίας, Γαλλίας κ.ά. Συμμετέχει στην παραγωγή του πρώτου και του τρίτου δίσκου των Πυξ Λαξ και γίνεται μέλος του συγκροτήματος γράφοντας στίχους, μουσική και κάνοντας φωνητικά.
Συμμετείχε στον δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: "Προσέχω δυστυχώς" στον οποίο έγραψε στίχους και μουσική στα περισσότερα τραγούδια ενώ έχει συνεργαστεί και με τους Όναρ. Έχει γράψει και έχει συμμετάσχει σε πολλούς δίσκους, με κυριότερο τον καταπληκτικό δίσκο με τίτλο «Μέχρι να πάρεις παγωτό, σε βρίσκει ο Χειμώνας» μαζί με τον Πάνο Κατσιμίχα όπου τους ξανάφερε να τραγουδούν παρέα. Όλα τα τραγούδια που έδωσαν νόημα στην λαχτάρα μας και την δίψα μας για ακρόαση με νόημα και ουσία. Όλα τα τραγούδια που αγαπήσαμε λιώνοντας τα βινύλια και τα cd που δισκογραφούσαν, από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας τους.
Με τα οικονομικά είμαι ανέπαφη. Κι όταν ακούω τύπους σαν τον Ρούπερτ Μέρντοχ να υποστηρίζουν ότι η δωρεάν ενημέρωση στο Ίντερνετ τελείωσε, η πρώτη σκέψη μου είναι «που ζεις, ρε Ρούπερτ;» αλλά η αμέσως επόμενη είναι «τόσα λεφτά έχει βγάλει ο άνθρωπος, κάτι παραπάνω από μένα θα ξέρει». ΟΚλέϊ Σίρκι όμως, ξέρει σίγουρα περισσότερα κι από μένα κι από τον Ρούπερτ. Θεωρείται εκ των εγκυρότερων αναλυτών της οικονομικής και κοινωνικής επίδρασης του Ίντερνετ, πληρώνεται (αδρά) από τους διάφορους Μέρντοχ για να προβλέψει τι μέλλει γενέσθαι στα media και στην πιο πρόσφατη ανάλυσή του λέει το ίδιο (με δικά του λόγια): που ζεις, ρε Ρούπερτ;
Ο Σίρκι δεν απαντά στο ερώτημα αν θα πεθάνουν ή όχι τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Το είχε προβλέψει προ 15ετίας και επιβεβαιώθηκε εκ των πραγμάτων. Πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο. Δεν απαντά ούτε στο ερώτημα αν η τελευταία προσπάθεια των διάφορων Ρούπερτ, για επιστροφή στην επι πληρωμή πρόσβαση στις ιστοσελίδες των εφημερίδων και των καναλιών τους, θα πετύχει ή θα πάει άπατη. Ο Σίρκι δεν αμφιβάλλει για το δεύτερο. Δεν βλέπει κανένα λόγο για τον οποίο αυτό που απέτυχε παταγωδώς πριν από λίγα χρόνια θα πετύχει σήμερα. Το ερώτημα στο οποίο απαντάει ο Σίρκι είναι το γιατί οι διάφοροι Ρούπερτ εξακολουθούν να πιστεύουν και να επενδύουν στο αντίθετο.
Εδώ και 15 χρόνια η προσφορά από την πλευρά των media συνεχίζει να αυξάνεται παρά το γεγονός ότι κινείται σε περιβάλλον μηδενικών τιμών. Εκτοτε, όπως γράφει χαρακτηριστικά, «ένα τάγμα επίλεκτων των Media έχει παραταχθεί για να υποστηρίξει ότι το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο θα αρχίσει να συμβαίνει από ώρα σε ώρα…». Τι φταίει για αυτή τη συλλογική τύφλωση; Μεγαλοστελέχη της τηλεόρασης, για παράδειγμα, πιστεύουν ότι αν χρεώσουν το περιεχόμενο των τηλεοπτικών ιστοσελίδων τους θα μας πείσουν να δούμε τα βίντεο σε αυτούς και όχι στο YouTube. Γιατί; Καθυστερημένοι είναι οι άνθρωποι; Όχι, λέει ο Σίρκι. Απελπισμένοι είναι. Παγιδευμένοι σε περίπλοκα επιχειρηματικά μοντέλα τα οποία δεν έχουν καμία δυνατότητα αντιμετώπισης κρίσεων, κινούνται σπασμωδικά και βλέπουν τα πράγματα έτσι όπως θα ήθελαν να είναι (ο Νίκος Δρανδάκης κάνει εδώ έναν πολύ ενδιαφέροντα παραλληλισμό με το γενικότερο ελληνικό πρόβλημα).
Όταν ο Ρούπερτ και οι άλλοι μας λένε ότι θα πρέπει να πληρώσουμε για όσα βλέπουμε και διαβάζουμε στα Ίντερνετ, παραλείπουν το βασικότερο. Αν θέλουμε πληρώνουμε. Αν δεν θέλουμε πάμε στο άλλο site, το οποίο μας τα δίνει δωρεάν. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο, το πλουσιότερο ή το πιο επαγγελματικό αλλά σε περιόδους κρίσης ο καθένας κάνει τις εκπτώσεις του. Κι όσοι ονειρεύονται ένα Ίντερνετ στο οποίο τίποτα δεν θα είναι δωρεάν αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσουν.
Την ιντερνετική δημοσιογραφία τίμησε για πρώτη φορά φέτος η επιτροπή των βραβείων Πούλιτζερ, απονέμοντας βραβείο στα σκίτσα της online έκδοσης αμερικανικής εφημερίδας.
Πρόκειται για το το site www.sfgate.com της εφημερίδας «San Fransisco Chronicle», που διακρίθηκε για το σκίτσο του Μαρκ Φιόρι.
Όπως γίνεται σχεδόν κάθε χρόνο, τα περισσότερα βραβεία κέρδισαν οι εφημερίδες Washington Post (τέσσερα) και New York Times (τρία).
Επίσης, πρώτη φορά απονεμήθηκε βραβείο σε μη κερδοσκοπική δημοσιογραφική οργάνωση, την Pro Publica και τη δημοσιογράφο Sheri Fink, σε συνεργασία με το New York Times Magazine για το ρεπορτάζ «Οι Θανατηφόρες Επιλογές στο Μεμόριαλ», σχετικά με τους θανάτους ασθενών στο ομώνυμο ιατρικό κέντρο της Νέας Ορλεάνης μετά την επέλαση του τυφώνα Κατρίνα.
Τα βραβεία Πούλιτζερ απονέμονται από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και αποτελούν την ύψιστη τιμή για τους δημοσιογράφους στην Αμερική. Εκτός από δημοσιογράφους όμως, τιμούν ποιητές, συγγραφείς και θεατρικούς συγγραφείς, ενώ συνοδεύονται από χρηματικό έπαθλο 10.000 δολαρίων.
www.tanea.gr
Ενα παστέλι 20 μέτρων, που έχει γραφτεί ήδη στο βιβλίο Γκίνες, ένα λαχταριστό γλυπτό από μέλι και δεκάδες μπισκότα μελιού και βουτύρου, διά χειρός Στέλιου Παρλιάρου, ήταν τα... συστατικά του «αρκουδο-πάρτι» που στήθηκε χθες το μεσημέρι στο Καταφύγιο Αρκούδας της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Αρκτούρος» στο Νυμφαίο της Φλώρινας.
Οι 13 πρώην αιχμάλωτες αρκούδες που φιλοξενούνται σ’ αυτό μυρίστηκαν από μακριά τις λιχουδιές και στήθηκαν από νωρίς σε... παράταξη μπροστά στην περίφραξη, περιμένοντας το ανέλπιστο δώρο. Η ανταπόκρισή τους, όμως, όταν μοιράστηκαν οι μερίδες, δεν ήταν το ίδιο ενθουσιώδης για όλες.
Η Βέσνα, μία από τις τρεις «Σέρβες» αρκούδες που ήρθαν από τον ζωολογικό κήπο του Βελιγραδίου κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του 1999, έπεσε με τα μούτρα στο μέλι, καταβροχθίζοντας ό,τι έβρισκε και ζητώντας συμπλήρωμα. Στον αντίποδα, ο «Αμερικανός» Ντιουκ, που είναι περισσότερο των... αλμυρών, ούτε που μύρισε τις λιχουδιές.
Διαφωνία...Λίγα μέτρα παραδίπλα, ο Κυριάκος και η Ειρήνη είχαν μία μικρή διαφωνία για ένα κομμάτι παστέλι, με τη δεύτερη να υποχωρεί μετά το γρύλισμα του πρώτου, ενώ ο Μήτσος, που συνήθως τρελαίνεται για μέλι, δοκίμασε μάλλον αδιάφορα. «Γερνάει κι αυτός», ήταν το σχόλιο μεταξύ των υπεύθυνων του Καταφυγίου, κι αμέσως σκέφτηκαν τον απόντα της παρέας: τον υπέργηρο Αντρέα, το παγκόσμιο φαινόμενο που έχει περάσει τα 45 χρόνια, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας των αρκούδων δεν ξεπερνάει τα 25.
Σχεδόν τυφλός και κουφός, πλέον, φιλοξενείται μόνος του σε ειδικό χώρο για να μην τον ενοχλούν οι άλλες.
«Οπως τα μέλη μιας οικογένειας έχουν διαφορετικές προτιμήσεις στο φαγητό, έτσι και οι αρκούδες. Αλλος τρελαίνεται για αρακά, άλλος ούτε να τον μυρίσει. Αλλος είναι λιχούδης, άλλος δεν τρώει μέλι», είπε στο «Εθνος» ο υπεύθυνος δράσεων του «Αρκτούρου» Λ. Γεωργιάδης.
Αρκουδο-πάρτι Τις... γλύκαναν με παστέλι 20 μ. και με γλυπτό από μέλι με αρκουδάκια
Το αρκουδο-πάρτι ήταν μία πρωτοβουλία της Λέσχης Ελλήνων Αρχιμαγείρων, η οποία τον περασμένο Ιανουάριο, σε συνεργασία με την εταιρεία μελιού Melittera-Apipharm, έφτιαξε το παστέλι - γίγαντα 20 μέτρων και το γλυπτό με τα 50 αρκουδάκια από μέλι, με σκοπό να γλυκάνει τις 13 αρκούδες του Νυμφαίου, οι οποίες ωστόσο τότε ήταν σε χειμερία νάρκη. Στη χθεσινή εκδήλωση συνέδραμε και ο γνωστός σεφ Σ. Παρλιάρος, ο οποίος παρασκεύασε και έστειλε στη Φλώρινα μπισκότα από μέλι και βούτυρο, με τη μορφή αρκούδας. «Τα γλυκά, και ιδιαίτερα το μέλι, είναι από τις αγαπημένες τροφές των αρκούδων, αλλά δεν είναι η βασική τους διατροφή, η οποία στηρίζεται κατά 75% σε τροφές φυτικής προέλευσης», ανέφερε η υπεύθυνη ενημέρωσης της περιβαλλοντικής οργάνωσης Β. Πετρίδου. Οι περισσότερες έχουν προβλήματα στην οδοντοστοιχία, αποτέλεσμα της κακής διατροφής από τους αρκουδιάρηδες «εκπαιδευτές» τους, ενώ πολλές έχουν και τραυματική εμπειρία από... οδοντίατρο. Στο καθημερινό τους διαιτολόγιο περιλαμβάνονται φρούτα, λαχανικά, χόρτα, ψάρι, ψωμί και ως σνακ ξηροί καρποί και κροκέτες. Μια ενήλικη αρκούδα χρειάζεται από 8 έως και 25 κιλά τροφής ημερησίως, ανάλογα με την εποχή.
Γεννήθηκε στο Διακοφτό Αχαΐας το 1912. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή στο έργο «Βασιλιάς Ληρ».
Την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση την έκανε το 1947, στην ταινία «Τα παιδιά της Αθήνας» ενώ έπαιξε συνολικά σε 136 ταινίες.
Από τους ξεχωριστούς πρωταγωνιστικούς του ρόλους στον κινηματογράφο, ήταν ο "Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται" το 1977, που ήταν η τελευταία ταινία της Φίνος Φίλμς και σφράγισε το τέλος μιας εποχής. Δούλεψε και για την τηλεόραση κάνοντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, ως Κυρ Γιώργης στο τηλεοπτικό Λούνα Παρκ.
Από το 1961 δημιούργησε το δικό του θίασο και ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους σε νεοελληνικές κωμωδίες που οι περισσότερες μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο. Ηθοποιός με τεράστιο ταλέντο και απίστευτη υποκριτική τεχνική. Άφησε το στίγμα του σε όλους τους ρόλους που έπαιξε, κωμικούς ή δραματικούς. Αξιοσημείωτες είναι οι ερμηνείες του στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Το μεγάλο μας τσίρκο” όπου έκανε τον τον Κολοκοτρώνη, τον Βενιζέλο και τον Καραγκιόζη. Ένα επίσης χαρακτηριστικό ρόλο έκανε στην τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή, στο “Ταξίδι στα Κύθηρα” του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Το 1968 βραβεύτηκε με το βραβείο των ελλήνων κριτικών για την ταινία «Το κανόνι και το αηδόνι». Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Πέθανε στις 13 Απριλίου του 1984.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν και στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου (Σταυράκου). Πρωτοεμφανίστηκε το 1957 σε ρόλους κλασσικού ρεπερτορίου, με το Περιφερειακό Θέατρο Θεσσαλονίκης του Κώστα Χατζίσκου, σε τουρνέ ανά την Ελλάδα.
Αργότερα καθιερώθηκε ως πρωταγωνιστής στο θέατρο Μπουρνέλη στο πλευρό σπουδαίων κωμικών, όπως των Μακρή, Αυλωνίτη, Σταυρίδη, Βλαχοπούλου κ.ά. Μια μεγάλη θεατρική του επιτυχία ήταν, "Ο τρελός του Λούνα Πάρκ", στην οποία είχε και την καλλιτεχνική διεύθυνση και η οποία έκανε περιοδεία σ' όλη την Αμερική.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1957, στην ταινία Η αρπαγή της Περσεφόνης. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ, με την οποία γύρισε πολλές ταινίες και έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό, με το ρόλο του "καρπαζοεισπράχτορα", που τον καθιέρωσε. Ενας μεγάλος αριθμός ταινιών του, ήταν σε σενάριο δικό του.
Στο θέατρο υπηρέτησε για 12 χρόνια την επιθεώρηση και για άλλα 13 την πρόζα και την κωμωδία, συνεργαζόμενος με πολλούς θιάσους. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, πήρε την απόφαση να αποχωρίσει από το θέατρο και ασχοληθεί με τη συγγραφή 170 σεναρίων που γυρίστηκαν βιντεοταινίες, με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Αργότερα, απομακρύνθηκε εντελώς από κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα.
Σαν σήμερα, το 1970, ανακοινώθηκε η διάλυση του βρετανικού συγκροτήματος που άλλαξε για πάντα την ποπ μουσική...
Όπως πολύ επιτυχημένα έχει ειπωθεί στο ΒΒC, «οι Μπιτλςμπορεί να άλλαξαν το πρόσωπο της κοινωνίας όπως τουλάχιστοντο ξέραμε ως τότε- κάποιοιλένε ότι άλλαξαν τον κόσμο - αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: ήξεραν πώς να γράψουν ένα καλό τραγούδι». Η πορεία τους κράτησε μόλις μία δεκαετία, με τα τρία τελευταία χρόνια τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος να μιλούν... με το ζόρι μεταξύ τους: οι σχέσεις του Μακ Κάρτνεϊ με τη Λίντα και του Λένον με τη Γιόκο Ονο ώθησαν την κατάσταση ακόμη περισσότερο στα άκρα, η ασυμφωνία του τρομερού διδύμου ΛένονΜακ Κάρτνεϊ είχε πάρει πλέον τη μορφή μονομαχίας και, το κυριότερο, και οι τέσσερις ατένιζαν το μέλλον... κατ΄ ιδίαν, ηχογραφώντας πλέον το προσωπικό τους υλικό.
Η αρχή του τέλους ήρθε στις 10 Απριλίου του 1970.
Ηταν σαν σήμερα που ο Μακ Κάρτνεϊ ανακοίνωσε στον διεθνή Τύπο τη διάλυση των Μπιτλς. Στην ερώτηση «είναι αυτό το άλμπουμ (σ.σ.: το πρώτο προσωπικό του) ένα διάλειμμα από τους Μπιτλς ή το ξεκίνημα σόλο καριέρας;» απάντησε: «Ο χρόνοςθα δείξει. Ενα σόλο άλμπουμσημαίνει την αρχή μιας σόλο καριέρας». Οταν μάλιστα ρωτήθηκε αν η διάλυση των Μπιτλς ήταν προσωρινή ή μόνιμη, εξαιτίας προσωπικών ή μουσικών διαφορών, ο Μακ Κάρτνεϊ είπε: «Προσωπικές διαφορές, επιχειρηματικέςδιαφορές, μουσικές διαφορές... αλλά πάνω απ΄ όλα επειδή θέλω να έχω πιο ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά μου. Προσωρινάή μόνιμα; Πραγματικά δεν ξέρω».
Στις 17 Απριλίου της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε το άλμπουμ με τον καθαρό και ξάστερο τίτλο «ΜcCartney», ενώ τρεις ημέρες νωρίτερα ο Τζον Λένον είχε δηλώσει στο περιοδικό «Rolling Stone» για τον πρώην «κολλητό» του: «Δεν περνάει το δικό του, γι΄ αυτό προτιμά να δημιουργήσει χάος.Τον περασμένο χρόνο κυκλοφόρησατέσσερα άλμπουμ και δεν είπα μία γαμ... λέξη για διάλυση». Στη συνέχεια ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα, απ΄ όλα τα μέλη του γκρουπ. Ο επίλογος γράφτηκε στις 31 Δεκεμβρίου, όταν ο Μακ Κάρτνεϊ υπέβαλε μήνυση για τη διάλυση των Μπιτλς.
Η προσφορά των Μπιτλς στην ιστορία της ποπ μουσικής αλλά και της μουσικής γενικότερα είναι δύσκολο να οριοθετηθεί. Πέρα από την επανάσταση που έφεραν στη μεταπολεμική συντηρητική κοινωνία, υπήρξαν πρωτοπόροι σε όλους του τομείς που αφορούσαν την ηχογράφηση. Ηταν το πρώτο συγκρότημα που χρησιμοποίησε το στούντιο ως εργαλείο, χτίζοντας πολύπλοκες ενορχηστρώσεις σε πολυκάναλες κονσόλες και εισάγοντας στοιχεία αβανγκάρντ- χάρη και στον ιδιοφυή παραγωγό τους ΤζορτζΜάρτιν. Ηταν επίσης το πρώτο συγκρότημα που δεν περιορίστηκε στο είδος μουσικής με το οποίο επιβλήθηκε, αλλά διαπέρασε τα όρια, εξερευνώντας τη φολκ, την ινδική και την κλασική μουσική.
Πρώτοι εκείνοι έκαναν πραγματικότητα την ιδέα του concept άλμπουμ, κυκλοφορώντας το 1967 το «Sgt. Ρepper Lonely Ηearts Βand Club» και επηρεάζοντας δεκάδες μελλοντικούς ποπ-ροκ σταρ, από τον Ντέιβιντ Μπάουι, τον Ελτον Τζον και τους Ρink Floyd ως τους Smashing Ρumpkins. Τη δεκαετία του 1990 ο ήχος τους γνώρισε τη μεγαλύτερη αναβίωση από μια σειρά σημαντικών συγκροτημάτων, κυρίως από το Μάντσεστερ, με πιο δημοφιλείς τους Οasis. Οι Μπιτλς παραμένουν το μοναδικό συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής του οποίου οι δίσκοι δεν έχουν πάψει να πωλούνται στην υψηλότερη τιμή, ακριβώς επειδή το ενδιαφέρον του κόσμου γι΄ αυτούς παραμένει αμείωτο. Οσο για τις πρόσφατες επανακυκλοφορίες της δισκογραφίας τους σε δύο πολυτελείς κασετίνες, έγιναν ανάρπαστες.
Πριν και μετά την Βeatle-mania
Οι Μπιτλς ως καρτούν, στην ταινία «Υellow Submarine» (1968)
Ηταν τόση η επίδραση των Μπιτλς στις νεανικές κουλτούρες της εποχής τους ώστε η πολιτισμική ιστορία να έχει ήδη δημιουργήσει τον νέο όρο: ΒΒΕ, δηλαδή Βefore Βeatles Εra (Εποχή πριν από τους Μπιτλς). Ο όρος δεν έχει σχέση μόνο με τη μουσική, αλλά με έναν ολόκληρο τρόπο ζωής που ορίζεται από τον αντικομφορμισμό, το άνοιγμα προς άλλους πολιτισμούς, την κατάλυση των ταμπού, την αμφισβήτηση των κατεστημένων αξιών και συστημάτων κτλ., δηλαδή έναν τρόπο ζωής που «θεσμοποίησαν» οι νεανικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του 1960, με κορυφαία την εξέγερση του Μάη του ΄68. Ο βρετανός ιστορικός Τόνι Τζουντ, σε άρθρο του στο τελευταίο τεύχος της αμερικανικής επιθεώρησης «Τhe Νew Υork Review of Βooks », χρησιμοποιεί τον όρο ΒΒΕ για να τοποθετήσει τον εαυτό του σε μια κουλτούρα που δεν είχε ακόμη επηρεαστεί από τις αλλαγές που έφεραν οι Μπιτλς.
Σκαθάρια στο Ιnternet
Αν πληκτρολογήσει κανείς τη λέξη «Βeatles», θα εμφανιστούν εκατομμύρια αποτελέσματα.
www.thebeatles.com. Περιέχει λεπτομέρειες σχετικά με την ιστορία του συγκροτήματος, τη μουσική τους, τις ταινίες τους, τα νέα τους, τα τελευταία projects, φωτογραφίες, βίντεο αλλά και σχετικά links. www.iamthebeatles. com. Αυτοδιαφημίζεται ως το μοναδικό site όπου μπορεί κανείς να βρει τα πάντα σχετικά με τους Μπιτλς. Ενδιαφέροντα στοιχεία περιέχει και ο διαδικτυακός τόπος www. myspace.co.
www.thebeatlesrockband.com. Ο χρήστης μπορεί να δει τους Μπιτλς μέσα από το αμφίδρομο παιχνίδι Rock Βand.
www.beatles.gr. Η ελληνική ιστοσελίδα για τους Μπιτλς, την οποία επιμελείται ο Αθανάσιος Αθανασιάδης, δεν υστερεί σε ποιότητα και πληροφορίες.
Βραβεία και αναγνώριση
Το 1965 η βασίλισσα Ελισάβετ τίμησε τα τέσσερα μέλη των Μπιτλς χρίζοντάς τα Μέλη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Χάρη στην ταινία «Let Ιt Βe» κέρδισαν το Οσκαρ στην κατηγορία πρωτότυπου τραγουδιού για ταινία. Συνολικά έχουν κερδίσει επτά Γκράμι και 15 βρετανικά αντίστοιχα, τα «Ιvor Νovello».
Ως σήμερα έχουν πουλήσει παγκοσμίως περίπου 1 δισεκατομμύριο δίσκους, περισσότερους από κάθε άλλον καλλιτέχνη ή συγκρότημα, ενώ στις ΗΠΑ μετρούν έξι διαμαντένια άλμπουμ (πωλήσεις άνω των 10 εκατομμυρίων αντιτύπων), 24 πολυπλατινένια, 39 πλατινένια (1 εκατομμύριο πωλήσεις) και 45 χρυσά. Στη Βρετανία έχουν τέσσερα πολυπλατινένια, τέσσερα πλατινένια, οκτώ χρυσά και ένα ασημένιο.
Το 1988 μπήκαν στο Rock and Roll Ηall Οf Fame.
Περιελήφθησαν στη λίστα του περιοδικού «Τime» με τους ανθρώπους που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή τον 20ό αιώνα.
Τρία χρόνια από τη ζωή τους αφιερώνουν οι γυναίκες για να κάνουν τις αγορές τους και σε αυτές, εκτός από ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ, περιλαμβάνονται και τα τρόφιμα.
Μάλιστα, οι γυναίκες, κατά μέσο όρο, δαπανούν περίπου τον ίδιο χρόνο για να ψωνίσουν για τον εαυτό τους, όσο και για το σπίτι, αγοράζοντας τρόφιμα.
Έτσι, έρευνα που έγινε από την εταιρία OnePoll με τη συμμετοχή 2.000 γυναικών έδειξε ότι οι κυρίες επισκέπτονται περίπου 84 καταστήματα για να αγοράσουν είδη διατροφής και περνούν εκεί 94 ώρες και 55 λεπτά ετησίως. Όταν όμως βγαίνουν για να αγοράσουν ρούχα-περίπου 30 φορές το χρόνο- αφιερώνουν λίγο περισσότερο χρόνο, 100 ώρες και 48 λεπτά.
Η βόλτα στις βιτρίνες, γίνεται πιο συχνά απ΄ότι οι αγορές, (51 φορές το χρόνο) αλλά ο χρόνος που δαπανάται αγγίζει τις 49 ώρες-πολύς χρόνος αν σκεφτεί κανείς πως η μέση γυναίκα περνά δύο μερόνυχτα το χρόνο βλέποντας... βιτρίνες.
Συνολικά, οι γυναίκες αφιερώνουν για την εμφάνισή τους 90 εξόδους στα μαγαζιά ετησίως από τις οποίες οι 30 είναι για ρούχα, οι 15 για παπούτσια, οι 18 για αξεσουάρ και οι 27 για είδη καλλωπισμού. Επίσης βγαίνουν περίπου 57 φορές το χρόνο για βιβλία και 19 φορές για δώρα.
Αν συνυπολογιστούν όλα αυτά για μια περίοδο 63 ετών, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως μια γυναίκα περνά, δύο χρόνια και δέκα μήνες στα ... μαγαζιά.
Οι Βρετανοί καλούνται στις κάλπες γιατις 6 Μαΐου, σε μια περίοδο που φαίνεταινα μη λείπει σχεδόν τίποτα στη χώρα τους: ζουν στο πετσί τους τη χειρότερηοικονομική κρίση από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είδαν τους εκπροσώπουςτους στη Βουλή να λυμαίνονται σκανδαλωδώς τα δημόσια ταμεία, θα παρακολουθήσουν για πρώτη φορά τρία τηλεοπτικά ντιμπέιτ, ενώ στη γωνίαπαραφυλάει το εφιαλτικό σενάριο της ακυβερνησίας. Τουλάχιστον δείχνουννα μη χάνουν το χιούμορ τους.
Το χιούμορ τους φαίνεται ότι δεν έχουν χάσει ούτε εκείνοι που διεκδικούν την ψήφο τους. Ο Γκόρντον Μπράουν ανακοίνωσε την ημερομηνία των εκλογών, την περασμένη Τρίτη, ως «το χειρότερα φυλαγμένο μυστικό των τελευταίων χρόνων» μετά τη συνάντησή του με τη βασίλισσα Ελισάβετ, η οποία «δέ χθηκε ευγενικά» το αίτημά του για τη διάλυση της Βουλής. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός θα είχε κάθε λόγο να μην έχει όρεξη για αστεία - τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα: περίμενε δέκα ολόκληρα χρόνια για να διαδεχθεί τον Τόνι Μπλερ κι όταν επιτέλους τα κατάφερε, κλήθηκε να διαχειριστεί την οικονομική κρίση. Εως το περασμένο καλοκαίρι, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι θα παραδιδόταν αμαχητί στα νύχια των Τόρις. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν ήταν δύσκολο να τον φανταστεί κανείς να βρίζει με τα χειρότερα λόγια και να πλακώνει στο ξύλο τους συμβούλους του στην Ντάουνινγκ Στριτ, όπως υποστηρίζει ο αρθρογράφος του «Οbserver» Αντριου Ρόνσλεϊ στο βιβλίο του «Το τέλος του πάρτι».
Οι δημοσκοπήσεις Εσχάτως, όμως, ο συνήθως δύσθυμος Μπράουν χαμογελά- πράγμα που οφείλει στους δημοσκόπους: σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις, η διαφορά που χωρίζει το κόμμα του από τον αντίπαλό του έχει μειωθεί σε μονοψήφιο ποσοστό. Εάν η διαφορά κλείσει στο 4% και χάρις στο πλειοψηφικό σύστημα «μια έδρα μια περιφέρεια», οι Εργατικοί θα κατακτήσουν περισσότερες έδρες από τους Συντηρητικούς και θα έχουν τον πρώτο λόγο ακόμη και αν δεν έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή. Παραδόξως, ούτε ο Ντέιβιντ Κάμερον έχει χάσει το χαμόγελό του. Ενδεχομένως, να μην το επιτρέπει η αριστοκρατική του καταγωγή και οι σπουδές του στο φημισμένο Ιτον. Εάν κερδίσει τις εκλογές, ο Κάμερον θα γίνει ο 19ος πρωθυπουργός στην ιστορία της Βρετανίας που θα προέρχεται από ένα σχολείο όπου η απάντηση στην ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» είναι «prime minister».
Κάπως έτσι, οι δύο ηγέτες έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στους επικοινωνιολόγους του Μπαράκ Ομπάμα και στην ευρηματικότητα των διαφημιστών τους. Κι επειδή το πάθος για τον τζόγο στη Βρετανία χάνεται πιο δύσκολα και από το χιούμορ, τα γραφεία στοιχημάτων έπιασαν ήδη δουλειά...
