ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΤΟ 1953 ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ, ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΗ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ
ΜΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ
ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΜΕ ΤΟΝ Ε.Μ. ΦΟΡΣΤΕΡ. ΕΚΤΟΤΕ
ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΙΤΛΟ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΥΠΩΜΕΝΗ
ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ
ΕΤΗΣΙΩΣ ΤΕΥΧΗ ΤΟΥ...
Οπως δήλωνε σε «επιστολή προς τον αναγνώστη» ο Γουίλιαμ Στάιρον, στο πρώτο τεύχος, το περιοδικό «Ρaris Review» σκόπευε στη δημοσίευση μυθοπλασίας και ποίησης, παραμερίζοντας την κριτική και τη θεωρία. Απευθύνθηκε τόσο σε καταξιωμένους όσο και σε πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς και ποιητές με πρωτοδημοσιεύσεις που αποτελούν ακόμη σημείο αναφοράς. Εχει επίσης θεσπίσει τέσσερα λογοτεχνικά βραβεία, με πιο πρόσφατο το Ηadada prize που απονέμεται κάθε χρόνο σε έναν συγγραφέα για το σύνολο του έργου του (φέτος δόθηκε στον Φίλιπ Ροθ).
Στον παρόντα τόμο, με επιμέλεια του προτελευταίου εκδότη του, του Φίλιπ Γκούρεβιτς, ανθολογούνται και καταχωρούνται κατά χρονολογική σειρά δέκα από τις πιο διεγερτικές συνεντεύξεις που δόθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Τη δεκαετία του ΄50 η χρήση δημοσιογραφικού κασετοφώνου δεν ήταν εφικτή, οπότε οι συνεντεύξεις γράφονταν στο χέρι. Συνήθως οι συντάκτες ανά δύο συνέκριναν τις σημειώσεις τους, αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας διόρθωνε το κείμενο. Η πολιτική τού περιοδικού δεν ήταν ο αιφνιδιασμός του συγγραφέα, αλλά η εκμαίευση, βάσει της σωκρατικής μαιευτικής, στο μέγιστο δυνατό βαθμό του τι ήταν εκείνο που ενδιέφερε περισσότερο τον συγγραφέα. Αργότερα το κασετόφωνο προσέθεσε περισσότερα λόγια και φυσικούς ήχους, που επίσης καταγράφονταν, δίνοντας στο γραπτό, μαζί με την περιγραφή του χώρου όπου ελάμβανε χώρα η συνέντευξη, μια σκηνική θεατρικότητα.
Η απουσία λογοτεχνικής θεωρίας στο «Ρaris Review» αναπληρώνεται από την εμπειρία της γραφής των συγγραφέων, τη μαρτυρία του προσωπικού τους εργαστηρίου, φωτίζοντας πτυχές του έργου τους, διαφωτίζοντας αναγνώστες και μελετητές. Λόγος και εξομολόγηση, σε ένα τερπνό βιβλιοφιλικό ανάγνωσμα, που ανάγει τη συζήτηση σε ερμηνευτικό εργαλείο και την τέχνη της συνέντευξης σε διαδραστικό διάλογο.
Το μόνο κόλπο
Το ζητούμενο κάθε συνέντευξης είναι η έμπνευση, οι επιρροές, αλλά πρωτίστως η τεχνική της γραφής σε κάθε δημιουργικό στάδιο. Μερικές φορές αποκαλύπτονται πτυχές της ζωής των συγγραφέων, των ανθρώπων που τους βοήθησαν, όπως στην περίπτωση του Τ.Σ. Ελιοτ που δέχθηκε το κόψιμο ολόκληρων κομματιών στην Ερημη χώρα από τον Εζρα Πάουντ. Ο Τρούμαν Καπότε επικεντρώνεται στα παιδικά του χρόνια, όταν πριν από την εφηβεία μεθοκοπούσε και έγραφε κρυφά στο δωμάτιό του. «Η δουλειά είναι το μόνο κόλπο που γνωρίζω», αναφέρει για την τεχνική του και εξαίρει τη συγγραφή διηγημάτων. Δεν παραλείπει να τονίσει ότι «μου είναι οργανικά αδύνατο να γράψω, αν δεν πιστεύω ότι θα με πληρώσουν».
Τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ συνάντησε ο ίδιος ο ιδρυτής του «Ρaris Review», ο Τζορτζ Πλίμπτον, στην Αβάνα, για να μάθει πως «είναι πολύ κακό για έναν συγγραφέα να μιλάει για το πώς γράφει». Ο Χέμινγουεϊ συμβουλεύει: «Το βασικότερο χάρισμα για έναν καλό συγγραφέα είναι ένας ενσωματωμένος, απρόσβλητος ανιχνευτής μαλακίας. Αυτό είναι το ραντάρ του συγγραφέα και όλοι οι σπουδαίοι συγγραφείς το είχαν και το έχουν». Ο Σολ Μπέλοου πιστεύει ότι «πως όλοι έχουμε μέσα μας έναν πρωτόγονο υποβολέα ή σχολιαστή, ο οποίος από την τρυφερή ηλικία δεν παύει να μας συμβουλεύει». Οι αναφορές σε διαβάσματα άλλων συγγραφέων σχηματίζουν μια μοναδική αναγνωστική λίστα, με πρωτοστατούντες στις προτιμήσεις των συνεντευξιαζομένων τον Τζόις και τον Φόκνερ.
Σαν αυνανισμός
Ο Χ. Λ. Μπόρχες, από το γραφείο του στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αργεντινής, το 1967, σε μια μακροσκελή συνέντευξη συμμερίζεται την αντίληψη του Κόνραντ ότι «ο κόσμος είναι ένα όνειρο που μπορεί να μοιραζόμαστε ή να μη μοιραζόμαστε με τους άλλους», ενώ ο Γκράχαμ Γκριν, σε μια διακοπτόμενη από τηλεφωνήματα συνέντευξη που τερματίζεται αναπάντεχα, διαπιστώνει πως για «έναν συγγραφέα το να περνάει πολύ χρόνο κάνοντας παρέα με συγγραφείς είναι, πώς να το πω, μια μορφή αυνανισμού». Ουσιαστικά και σοβαρά τα λόγια του Ουίλιαμ Φόκνερ για την ευθύνη του συγγραφέα απέναντι στην τέχνη του: «Ο συγγραφέας χρειάζεται τρία πράγματα: πείρα, παρατήρηση και φαντασία». Δεν παραλείπει επίσης να υποτιμήσει τον ρόλο των κριτικών. Ο Ισάακ Μπάσεβις Σίνγκερ επιμένει πως ο συγγραφέας δεν πρέπει να προσπαθεί να εξηγήσει υπερβολικά πολλά πράγματα δίνοντας ως παράδειγμα τον Ομηρο και την αφηγηματική του τεχνική μέσα από εικόνες και γεγονότα.
www.tanea.gr
No comments:
Post a Comment