Με τα οικονομικά είμαι ανέπαφη. Κι όταν ακούω τύπους σαν τον Ρούπερτ Μέρντοχ να υποστηρίζουν ότι η δωρεάν ενημέρωση στο Ίντερνετ τελείωσε, η πρώτη σκέψη μου είναι «που ζεις, ρε Ρούπερτ;» αλλά η αμέσως επόμενη είναι «τόσα λεφτά έχει βγάλει ο άνθρωπος, κάτι παραπάνω από μένα θα ξέρει». ΟΚλέϊ Σίρκι όμως, ξέρει σίγουρα περισσότερα κι από μένα κι από τον Ρούπερτ. Θεωρείται εκ των εγκυρότερων αναλυτών της οικονομικής και κοινωνικής επίδρασης του Ίντερνετ, πληρώνεται (αδρά) από τους διάφορους Μέρντοχ για να προβλέψει τι μέλλει γενέσθαι στα media και στην πιο πρόσφατη ανάλυσή του λέει το ίδιο (με δικά του λόγια): που ζεις, ρε Ρούπερτ;
Ο Σίρκι δεν απαντά στο ερώτημα αν θα πεθάνουν ή όχι τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Το είχε προβλέψει προ 15ετίας και επιβεβαιώθηκε εκ των πραγμάτων. Πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο. Δεν απαντά ούτε στο ερώτημα αν η τελευταία προσπάθεια των διάφορων Ρούπερτ, για επιστροφή στην επι πληρωμή πρόσβαση στις ιστοσελίδες των εφημερίδων και των καναλιών τους, θα πετύχει ή θα πάει άπατη. Ο Σίρκι δεν αμφιβάλλει για το δεύτερο. Δεν βλέπει κανένα λόγο για τον οποίο αυτό που απέτυχε παταγωδώς πριν από λίγα χρόνια θα πετύχει σήμερα. Το ερώτημα στο οποίο απαντάει ο Σίρκι είναι το γιατί οι διάφοροι Ρούπερτ εξακολουθούν να πιστεύουν και να επενδύουν στο αντίθετο.
Εδώ και 15 χρόνια η προσφορά από την πλευρά των media συνεχίζει να αυξάνεται παρά το γεγονός ότι κινείται σε περιβάλλον μηδενικών τιμών. Εκτοτε, όπως γράφει χαρακτηριστικά, «ένα τάγμα επίλεκτων των Media έχει παραταχθεί για να υποστηρίξει ότι το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο θα αρχίσει να συμβαίνει από ώρα σε ώρα…». Τι φταίει για αυτή τη συλλογική τύφλωση; Μεγαλοστελέχη της τηλεόρασης, για παράδειγμα, πιστεύουν ότι αν χρεώσουν το περιεχόμενο των τηλεοπτικών ιστοσελίδων τους θα μας πείσουν να δούμε τα βίντεο σε αυτούς και όχι στο YouTube. Γιατί; Καθυστερημένοι είναι οι άνθρωποι; Όχι, λέει ο Σίρκι. Απελπισμένοι είναι. Παγιδευμένοι σε περίπλοκα επιχειρηματικά μοντέλα τα οποία δεν έχουν καμία δυνατότητα αντιμετώπισης κρίσεων, κινούνται σπασμωδικά και βλέπουν τα πράγματα έτσι όπως θα ήθελαν να είναι (ο Νίκος Δρανδάκης κάνει εδώ έναν πολύ ενδιαφέροντα παραλληλισμό με το γενικότερο ελληνικό πρόβλημα).
Όταν ο Ρούπερτ και οι άλλοι μας λένε ότι θα πρέπει να πληρώσουμε για όσα βλέπουμε και διαβάζουμε στα Ίντερνετ, παραλείπουν το βασικότερο. Αν θέλουμε πληρώνουμε. Αν δεν θέλουμε πάμε στο άλλο site, το οποίο μας τα δίνει δωρεάν. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο, το πλουσιότερο ή το πιο επαγγελματικό αλλά σε περιόδους κρίσης ο καθένας κάνει τις εκπτώσεις του. Κι όσοι ονειρεύονται ένα Ίντερνετ στο οποίο τίποτα δεν θα είναι δωρεάν αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσουν.
Ο Σίρκι δεν απαντά στο ερώτημα αν θα πεθάνουν ή όχι τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Το είχε προβλέψει προ 15ετίας και επιβεβαιώθηκε εκ των πραγμάτων. Πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο. Δεν απαντά ούτε στο ερώτημα αν η τελευταία προσπάθεια των διάφορων Ρούπερτ, για επιστροφή στην επι πληρωμή πρόσβαση στις ιστοσελίδες των εφημερίδων και των καναλιών τους, θα πετύχει ή θα πάει άπατη. Ο Σίρκι δεν αμφιβάλλει για το δεύτερο. Δεν βλέπει κανένα λόγο για τον οποίο αυτό που απέτυχε παταγωδώς πριν από λίγα χρόνια θα πετύχει σήμερα. Το ερώτημα στο οποίο απαντάει ο Σίρκι είναι το γιατί οι διάφοροι Ρούπερτ εξακολουθούν να πιστεύουν και να επενδύουν στο αντίθετο.
Εδώ και 15 χρόνια η προσφορά από την πλευρά των media συνεχίζει να αυξάνεται παρά το γεγονός ότι κινείται σε περιβάλλον μηδενικών τιμών. Εκτοτε, όπως γράφει χαρακτηριστικά, «ένα τάγμα επίλεκτων των Media έχει παραταχθεί για να υποστηρίξει ότι το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο θα αρχίσει να συμβαίνει από ώρα σε ώρα…». Τι φταίει για αυτή τη συλλογική τύφλωση; Μεγαλοστελέχη της τηλεόρασης, για παράδειγμα, πιστεύουν ότι αν χρεώσουν το περιεχόμενο των τηλεοπτικών ιστοσελίδων τους θα μας πείσουν να δούμε τα βίντεο σε αυτούς και όχι στο YouTube. Γιατί; Καθυστερημένοι είναι οι άνθρωποι; Όχι, λέει ο Σίρκι. Απελπισμένοι είναι. Παγιδευμένοι σε περίπλοκα επιχειρηματικά μοντέλα τα οποία δεν έχουν καμία δυνατότητα αντιμετώπισης κρίσεων, κινούνται σπασμωδικά και βλέπουν τα πράγματα έτσι όπως θα ήθελαν να είναι (ο Νίκος Δρανδάκης κάνει εδώ έναν πολύ ενδιαφέροντα παραλληλισμό με το γενικότερο ελληνικό πρόβλημα).
Όταν ο Ρούπερτ και οι άλλοι μας λένε ότι θα πρέπει να πληρώσουμε για όσα βλέπουμε και διαβάζουμε στα Ίντερνετ, παραλείπουν το βασικότερο. Αν θέλουμε πληρώνουμε. Αν δεν θέλουμε πάμε στο άλλο site, το οποίο μας τα δίνει δωρεάν. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο, το πλουσιότερο ή το πιο επαγγελματικό αλλά σε περιόδους κρίσης ο καθένας κάνει τις εκπτώσεις του. Κι όσοι ονειρεύονται ένα Ίντερνετ στο οποίο τίποτα δεν θα είναι δωρεάν αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσουν.
www.protagon.gr
No comments:
Post a Comment