Ο άνθρωπος που... βρέχει μετάλλια!

Της Μαρίας Καούκη

Θα βρέξει. Πάρτε ένα αδιάβροχο για καλό και για κακό μαζί σας, μια ομπρέλα... Εσείς, κ. Μάρα, πάρτε ένα χρυσό μετάλλιο. Το συνηθίζετε, ιδίως όταν βρέχει.

«Βρε λες; Πλάκα θα έχει πάλι...» αναρωτήθηκε όταν άκουσε το σιγανοψιχάλισμα την Κυριακή (25/4) στο Μπέρμιγχαμ. Είναι αυτές οι στιγμές που μειδιά και η κοφτερή ματιά του προδίδει ότι σκέφτεται κάτι... ευχάριστα ύποπτο. Είναι η ώρα που συνωμοτεί με τον καιρό. Oταν ο Βλάσης αγωνίζεται σε τελικό και βρέχει, τότε κατακτά χρυσό μετάλλιο. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.

Πέντε χρυσά σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ενόργανης γυμναστικής κατακτήθηκαν με κόπο, ιδρώτα, αμέτρητες ώρες πάνω στο μονόζυγο και μπόρες ή ψιλόβροχο. Δικαιολογημένα πια λαμβάνει τη βροχή ως καλό οιωνό.

Το πρώτο από τα πέντε χρυσά το πήρε στην Πάτρα, το 2002. Τότε που το έσκαγε από το ξενοδοχείο της αποστολής, πήγαινε σε μια κρεπερί για να βρεθεί λίγο με τον εαυτό του, μόνος του, να συγκεντρωθεί. Δεν υπήρξε ποτέ μοναχικός τύπος όπως ο Δημοσθένης Ταμπάκος, αλλά ξέρει τι χρειάζεται και πότε.

Το 2002 μια ολόκληρη εξέδρα στο «Δ. Τόφαλος» φώναζε για πάρτη του. Λογικό. Το χωριό του, τα Βασιλικά -βόρεια από το Κιάτο- είναι δίπλα και οι κάτοικοί του «μετακόμισαν» για λίγο στην Πάτρα. Ακόμα πιο... κοντά έρχεται όταν οδηγεί ο ίδιος. Ποτέ όμως δεν μαρτυρά ποιο είναι το ρεκόρ στο κοντέρ του. Οτι ο Βλάσης Μάρας είναι λάτρης της ταχύτητας το ξέρουν και οι πέτρες πια.

Αλλά και ο Λεμπ, με τον οποίο έχει βρεθεί τετ α τετ και έχουν μιλήσει για τη μεγάλη τους αγάπη, τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Οταν είσαι γεννημένος υπό τον αστερισμό του Κριού είθισται ν’ αγαπάς τα γκάζια. Ετσι κι ο γεννημένος στις 31/3/1983 Βλάσης, που ως Κριάρι λατρεύει την πρωτιά και τα κιμπάρικα λόγια.

Το δεύτερο είναι ίδιον των παιδιών των Δυτικών προαστίων. Ο Βλάσης δεν τα «χώνει», κατά το κοινώς λεγόμενο, απλά θα «σκάσει» αν δεν πει αυτό που πιστεύει. «Καθαρά μετάλλια θέλει η πολιτεία, καθαρά φέραμε. Αυτά στο Μπέρμιγχαμ είναι για να δείξουμε τι σημαίνει αθλητισμός!», είπε πριν από λίγες μέρες.

Εκεί, στα Δυτικά προάστια, ανάμεσα στο Περιστέρι και το Αιγάλεω, έπαιξε τα πρώτα του παιχνίδια. Είναι της παρέας και της πλάκας και για χάρη της κάνει και τον dj με house μουσική. Αυτή ακούει όταν βρέχει, για να μη μελαγχολεί... Μετά κατακτά κι ένα χρυσό. Ετσι για να... 'χει.

Το «Αστέρι » του
Εκεί ψηλά βρίσκεται ένας άλλος Βλάσης Μάρας, ο παππούς του. Ενας Βλάσης Μάρας αστέρι στον ουρανό κι άλλος ένας «αστέρι» στη Γη. Εχασε τον παππού του ανήμερα της βράβευσής του από τον ΠΣΑΤ ως ο κορυφαίος Ελληνας αθλητής του 2009. «Την ίδια ημέρα ήταν κι η κηδεία του. Δεν ήθελα να έρθω σε αυτά τα βραβεία. Μου το ζήτησε η οικογένειά μου. Δεν χωρούσαν μέσα μου δύο τόσο διαφορετικά γεγονότα, ένα ευχάριστο και ένα πολύ δυσάρεστο», είπε με ειλικρίνεια. Ηταν η πρώτη φόρα που βραβευόταν: «Και ήθελα να πω τόσα πολλά εκείνη τη στιγμή, μα δεν μπορούσα...».

Το ταξίδι
Κοιμήθηκε...στο πάτωμα

Αν υπήρχε μια κάμερα στο πούλμαν της Εθνικής που διέσχισε την Ευρώπη μέσα σε δύο μέρες και 12 ώρες, για να φτάσει απ’ την Αθήνα στο Μπέρμιγχαμ -όπου διεξήχθη το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής των ανδρών- τότε σίγουρα θα γυριζόταν μια road movie (οι σκηνές της εκτυλίσσονται εκτός στούντιο, σε μια διαδρομή) για Οσκαρ. Για βραβείο ήταν κι η στάση του Μάρα σ’ αυτό το... Eurotrip.

Ο πατέρας του κατάγεται απ’ τα Βασιλικά, δίπλα στο Κιάτο, αλλά αυτός μοιάζει περισσότερο στη Σπαρτιάτισσα μητέρα του. Σαν τέκνο της Σπάρτης φέρθηκε... Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν χρησιμοποιούσαν κλινοσκεπάσματα και κοιμόντουσαν πάνω στις καλαμιές που έκοβαν από τις όχθες του ποταμού Ευρώτα. Ο Μάρας τούς μιμήθηκε. Δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ στο κάθισμα του πούλμαν. Ξάπλωσα στον διάδρομο.

Δεν είχα σλίπινγκ μπαγκ. Κάτω, «στεγνά», χωρίς τίποτα. Οταν ξύπνησα ήμουν σαν να με είχαν δείρει επί ώρες χούλιγκαν», μαρτύρησε στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ»»... Εχει κι άλλα κοινά με εκείνους τους Σπαρτιάτες ο Μάρας. Ντύνονταν χειμώνα - καλοκαίρι με το ένα και μοναδικό ένδυμα που τους έδινε η πολιτεία, μια φορά το χρόνο. Επίσης, φειδωλή εκλαμβάνει τη στάση των φορέων απέναντι στους γυμναστές ο 27χρονος αθλητής. Ομως... επιστρέφει γρήγορα στα ευχάριστα.

Εξω καρδιά! Θυμάται όσα έζησε με τους συναθλητές στο μαγικό ταξίδι ως το Μπέρμιγχαμ και γελάει! Εφτασαν στην άλλη άκρη της Ευρώπης, δίχως G.P.S... Αφορμή για παιχνίδι! Αναπαρίσταναν τη διαφήμιση που λέει... «Μια καφετέρια A.B.C. την ξέρετε;» κι έπειτα άρχιζαν τις κινήσεις με τα χέρια τους, ώστε να δείχνουν την κατεύθυνση. «G.P.S. του ‘80»! Χαρά στο κουράγιο των δύο οδηγών που έπιαναν το τιμόνι εκ περιτροπής για να φτάσουν τα «ζιζάνια»... στα τρία μετάλλια, χρυσό ο Βλάσης, αργυρό Κοσμίδης,Τσολακίδης.

www.ethnos.gr