Την περασµένη εβδοµάδα βρέθηκα στην Πολωνία για να παρουσιάσω το βιβλίο µου. Το καλύτερο νέο για έναν νέο συγγραφέα είναι ότι το βιβλίο του πουλάει. Οι Πολωνοί διαβάζουν πολύ. Ίσως γιατί δεν τους επισκέπτεται συχνά ο ήλιος και περνάνε πολύ καιρό µέσα στα σπίτια τους. Το κοινό που συµµετείχε στις παρουσιάσεις µε εντυπωσίασε µε την ευγένεια και τη µόρφωσή του. Συνάντησα Πολωνούς φοιτητές του Τµήµατος των Νεοελληνικών του Πανεπιστηµίου της Βαρσοβίας. Συνάντησα νεαρούς Έλληνες που αποφάσισαν να δουλεύουν και να ζουν στην Πολωνία. Συνάντησα Ελληνοπολωνούς, παιδιά πολιτικών προσφύγων που γεννήθηκαν και µεγάλωσαν στην Πολωνία, συνάντησα Αλβανοπολωνούς, παιδιά πολιτικών προσφύγων και εκείνοι, που είχαν διαβάσει το βιβλίο στα πολωνικά. Όλα καλά λοιπόν, σχεδόν θαυµάσια.
Την ηµέρα της επιστροφής, µια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη µέρα στη Βαρσοβία, λέω να ρίξω µια µατιά στα νέα από την πατρίδα. Από την Ελλάδα εννοώ. Γιατί πατρίδα είναι πάνω απ όλα εκείνη όπου βρίσκεται το σπίτι σου και οι άνθρωποι µε τους οποίους ζεις. Μια από τις πρώτες ειδήσεις πάνω στην οποία πέφτω είναι η παρακάτω: «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίµα σου θα χύσουµε, γουρούνι Αλβανέ». Αυτό και άλλα παρόµοια ανατριχιαστικά ακούστηκαν στο κέντρο της Αθήνας, όχι από µέλη της Χρυσής Αυγής που διαδήλωναν, αλλά από βατραχανθρώπους της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών που παρήλαυναν στην Πανεπιστηµίου και στην Αγίου Κωνσταντίνου στο πλαίσιο της επίσηµης στρατιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Διαβάζω το άρθρο και δεν ξέρω τι νιώθω περισσότερο.
Θυµό, αηδία, οίκτο, φόβο; Μάλλον η κύρια χρεοκοπία που απειλεί την πατρίδα µας δεν είναι οικονοµική αλλά προπαντός ηθική και πολιτισµική. Την άλλη µέρα, στην Αθήνα, ελέγχω τα e-mails µου. Ανάµεσα στα µηνύµατα εκείνο ενός λιµενικού Γιώργος Κ. το όνοµά του. «Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω», γράφει, «ότι πολλοί από τους συναδέλφους µου είναι εξοργισµένοι µε τη στάση των βατραχανθρώπων της υπηρεσίας µου αλλά η φωνή της λογικής δεν ακούγεται, δεν ωρύεται στα κανάλια. Αντίθετα η φωνή του παραλόγου και της µισαλλοδοξίας ακόµα και αν εκφέρεται από 5-10 (στην προκειµένη από 36) ακούγεται λόγω του θορύβου που κάνει». Έπεται το µήνυµα ενός γνωστού µου από την Αµερική που µε ρωτά γιατί δεν ετοιµάζω τις βαλίτσες, να την κάνω για αλλού. Γράφω ένα ποστ και το αναρτώ στο µπλογκ µου. Την επόµενη µέρα διαβάζω τα σχόλια. Ένα από αυτά γράφει: «Τις τελευταίες µέρες έχω τροµάξει στην Αθήνα για τη σωµατική µου ακεραιότητα όπως δεν έχω τροµάξει ποτέ, πουθενά.
Και επειδή δεν θ αφήσω αυτόν τον τρόµο να φωλιάσει στην ψυχή µου, και επειδή δεν θέλω σαν τη χελώνα να αποτραβηχτώ σε οχυρό ή καβούκι κι επειδή θυµώνω κιόλας, κι έχω αηδιάσει, κι επειδή κι εγώ διάλεξα αυτήν την πατρίδα να ζήσω και τώρα νιώθω ότι µε φτύνει σαν κουκούτσι, σκέφτοµαι ότι κάτι πρέπει να κάνουµε και ίσως πλέον όχι ο καθένας µόνος του». Αµήν, λέω µέσα µου… ΥΓ: Το βράδυ βλέπω στο Διαδίκτυο Αλβανούς Χρυσαυγίτες στη Σκόδρα να καίνε ελληνικές σηµαίες. Οι φασίστες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, είναι σιαµαίοι αδελφοί. Κραυγάζουν τα ίδια συνθήµατα, µοιράζονται το ίδιο µίσος, την ίδια δυσοσµία ηθικής σήψης και πτωµάτων…
Wednesday, March 31, 2010
Τα ρω του έρωτα..
Αρχή του κόσμου πράσινη
κι αγάπη μου θαλασσινή
Την κλωστή σου λίγο λίγο
τραγουδώ και ξετυλίγω
Διαβάζω μέσα στο νερό
το άλφα το βήτα και το ρω
Τα δυο γυμνά σου πόδια
τους κήπους με τα ρόδα
Σ' έκανα πουκάμισό μου
σε φορώ και περπατώ
Με το σώμα το μισό μου
στο δικό σου που κρατώ
Σού' χτισα μια Σαντορίνη
με καμάρες και πορτιά
Να γυρνάς σαν το λιθρίνι
μες στη δροσερή φωτιά
Θα κλείσω μια θα κλείσω δυό
την απάλαμη των χαδιώ
Θα κλείσω δυο θα κλείσω τρεις
την Τύχη κι άμε να τη βρεις
Έλα να γίνουμε δυο ζώα
σε μακρινούς να πάμε τόπους
Όπου τα πλάσματα τ'αθώα
να μας φαντάζονται γι' ανθρώπους
Άκουσα μες στον ύπνο σου
που κολυμπούσε ο κύκνος σου
Τα δυο μας τα ονόματα
ν' αλλάζουν χίλια χρώματα
Τα χέρια μου τ'αδίσταχτα
πιάναν την άνοιξη πριν φτάσει
Τα μάτια σου τ'ανύσταχτα
της ρίχναν άνθη να χορτάσει
Βγήκε απ' το κόκκινο το μαύρο
και τώρα που να πάει δεν ξέρει
Κόκκινα που'ναι όλα τα μέρη
Το'να που απόμεινε ίσως θα'βρω
Μου'φυγ'ένα συννεφάκι
πάει τη λύπη στα βουνά
Ψάχνει να χτίσει ένα σπιτάκι
στο πάντα και στο πουθενά
Σ'ένα λιμανάκι μωβ
ξύπνησα τα χαράματα
Όχι να γίνω Ιώβ
μήτε να μάθω γράμματα
Στήνει καρτέρι ο κεραυνός
χώρια να μας πετύχει
Μα'ναι μεγάλος ο ουρανός
και τοσοδούλα η Τύχη
Φύγε απο 'κει μωρέ πουλί
και γέρνει η βάρκα μας πολύ
Μόνο σου πέταξε να δεις:
ίσα που παίρνει δυο καρδιές
Σταμάτα μου την αστραπή
ν'ανάψω ένα τσιγάρο
Και πες του σύννεφου να πει
πως θα'ρθω να σε πάρω
Την αγάπη μια τη λες
την ντύνεσαι τη γδύνεσαι
Όσο που γίνονται πολλές
και πάλι σ΄όλες δίνεσαι
Περνώντας απ' τις λυγαριές
κάποιος μου το μουρμούρισε
Τό'παν οι σκύλοι στις αυλές
κι η γάτα το χουρχούρισε
Κάνε το Μωαμεθανό
να προσκυνώ στη Μέκκα
Και να σε πάρω μια και δυο
και εφτά φορές γυναίκα
Ο που ξέρει ελληνικά
πέντε κι έξι έντεκα
Κι ο που ξέρει μόρτικα
δύο αλλ' αλλιώτικα
Η χαρά μου για να παίξει
διάλεξε κοπέλες έξι
Κάθε μια κι από μια λέξη
να τη λέει ώσπου να φέξει
Ένα κύμα μέσα σ' όλα
έγια λέσα έγια μόλα
Πήρε τα κρυφά μας λόγια
να τα κάνει κομπολόγια
Αυτό που λέμε "σ'αγαπώ"
στα δέντρα θα το τρίξω
Με τον αέρα να σ'το πω
και να σου το φυσήξω
Λένε πως κατιτίς κοιμάται
μέσα στης θάλασσας τον πάτο
Κάποια που πια δεν το θυμάται
μ'έχασε σαν σταυρό εκεί κάτω
Σαν κάποιος ν'αναστέναξε
ή να 'κοψ' ένα μενεξέ
Ραγίστηκεν ο ουρανός
και φάνηκε ο κατάμονος
Τι να 'γινε το μαξιλάρι
που'χε απ'τα λόγια μας γεμίσει
Στον ουρανό θα το'χει πάρει
άγγελος για ν'αποκοιμίσει
κάτι που πια δε θα γυρίσει
Μόνο που κοιτάχτηκες
μέσα στο πηγάδι
Στην ηχώ σου πιάστηκες
σαν σε παραγάδι
Να σου δένω τα μαλλιά
με χρυσόν αστάχυ
Και να λένε τα πουλιά
ο που τά'βρε ας τα'χει
Μες στου κήπου το σκοτάδι
φέγγεις μόνο με το χάδι
Όμως όταν μπεις στο σπίτι
σβήνεις τον Αποσπερίτη
Να'χα μια γομολάστιχα
να πιάνει στα Γραμμένα
Να σβήσω τα τετράστιχα
και να κρατήσω εσένα
Οδυσσέας Ελύτης
Tuesday, March 30, 2010
Ήρθε η ώρα για βραβείο της «δημοσιογραφίας των πολιτών»;
Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει τη σημασία που αποκτά τα τελευταία χρόνια η «δημοσιογραφία των πολιτών». Σε αρκετά από τα γεγονότα που σημάδεψαν το 2009, η παραδοσιακή δημοσιογραφία απλά παρακολουθούσε…
Η πρώτη φωτογραφία του αεροπλάνου που κατέπεσε στον ποταμό Χάντσον δημοσιοποιήθηκε πρώτα στο Twitter για να αναπαραχθεί αργότερα στα παραδοσιακά ΜΜΕ την ίδια στιγμή που η κάλυψη των μετεκλογικών επεισοδίων στο Ιράν ήταν σημείο αναφοράς για τον διεθνή Τύπο.
Σε άλλη περίπτωση, στη Βρετανία, οι χρήστες ανταποκρίθηκαν στην προσπάθεια του Guardian για διερεύνηση των βουλευτικών εξόδων μέσα από μια διαδικασία καταγραφής παραπόνων και καταγγελιών. Τόσο ο Guardian αλλά πολύ περισσότερο το CNN, με το iReport, έδινε μέσα από twitterfeeds και περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων την κατάσταση που επικρατούσε τις πρώτες τραγικές στιγμές μετά τον καταστροφικό σεισμό της Αϊτής.
Σε γενικές γραμμές, δύο είναι οι κύριες προσεγγίσεις για τη χρήση και την αποτελεσματικότητα της «δημοσιογραφίας των πολιτών». Η πρώτη αναφέρεται στην ερευνητική δημοσιογραφία που μπορεί να γίνει σε ατομικό επίπεδο και η δεύτερη είναι η συγκέντρωση ή και η «φιλοξενία» πληροφοριών από οποιονδήποτε χρήστη είναι κοντά στο γεγονός.
Παρόλο που οι νέες μέθοδοι, με μια πρώτη ματιά, φαίνονται να στερούνται της κλασικής διασταύρωσης πληροφοριών ή της αξιοπιστίας των παραδοσιακών πηγών, ορισμένοι ειδησεογραφικοί όμιλοι όπως το CNN προσπαθούν να καλύψουν τέτοιου είδους κενά. Στη σχετική φόρμα υποβολής σχολίου ή πληροφορίας ο χρήστης καλείται να υποβάλει στοιχεία επικοινωνίας και τοποθεσίας ώστε οι συντάκτες να μπορούν να έρχονται σ΄επαφή και να ζητούν οποιεσδήποτε διευκρινίσεις.
Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Νταν Γκίλμορ, συγγραφέας του βιβλίου «Εμείς τα media»: «Είναι πολύ πιθανό αρκετά από τα γεγονότα που αναδύονται από τις μαζικές ποσότητες tweets, φωτογραφιών και ταινιών στο YouTube, να είναι ψευδή. Ορισμένα ατομικά ‘κομμάτια’ μπορεί να μην έχουν ψήγμα αλήθειας, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε καμιά εικόνα. Το ‘μωσαϊκό’ μπορεί να είναι αλήθεια ακόμη και όταν ορισμένα πίξελ δεν είναι».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Guardian
Η πρώτη φωτογραφία του αεροπλάνου που κατέπεσε στον ποταμό Χάντσον δημοσιοποιήθηκε πρώτα στο Twitter για να αναπαραχθεί αργότερα στα παραδοσιακά ΜΜΕ την ίδια στιγμή που η κάλυψη των μετεκλογικών επεισοδίων στο Ιράν ήταν σημείο αναφοράς για τον διεθνή Τύπο.
Σε άλλη περίπτωση, στη Βρετανία, οι χρήστες ανταποκρίθηκαν στην προσπάθεια του Guardian για διερεύνηση των βουλευτικών εξόδων μέσα από μια διαδικασία καταγραφής παραπόνων και καταγγελιών. Τόσο ο Guardian αλλά πολύ περισσότερο το CNN, με το iReport, έδινε μέσα από twitterfeeds και περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων την κατάσταση που επικρατούσε τις πρώτες τραγικές στιγμές μετά τον καταστροφικό σεισμό της Αϊτής.
Σε γενικές γραμμές, δύο είναι οι κύριες προσεγγίσεις για τη χρήση και την αποτελεσματικότητα της «δημοσιογραφίας των πολιτών». Η πρώτη αναφέρεται στην ερευνητική δημοσιογραφία που μπορεί να γίνει σε ατομικό επίπεδο και η δεύτερη είναι η συγκέντρωση ή και η «φιλοξενία» πληροφοριών από οποιονδήποτε χρήστη είναι κοντά στο γεγονός.
Παρόλο που οι νέες μέθοδοι, με μια πρώτη ματιά, φαίνονται να στερούνται της κλασικής διασταύρωσης πληροφοριών ή της αξιοπιστίας των παραδοσιακών πηγών, ορισμένοι ειδησεογραφικοί όμιλοι όπως το CNN προσπαθούν να καλύψουν τέτοιου είδους κενά. Στη σχετική φόρμα υποβολής σχολίου ή πληροφορίας ο χρήστης καλείται να υποβάλει στοιχεία επικοινωνίας και τοποθεσίας ώστε οι συντάκτες να μπορούν να έρχονται σ΄επαφή και να ζητούν οποιεσδήποτε διευκρινίσεις.
Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Νταν Γκίλμορ, συγγραφέας του βιβλίου «Εμείς τα media»: «Είναι πολύ πιθανό αρκετά από τα γεγονότα που αναδύονται από τις μαζικές ποσότητες tweets, φωτογραφιών και ταινιών στο YouTube, να είναι ψευδή. Ορισμένα ατομικά ‘κομμάτια’ μπορεί να μην έχουν ψήγμα αλήθειας, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε καμιά εικόνα. Το ‘μωσαϊκό’ μπορεί να είναι αλήθεια ακόμη και όταν ορισμένα πίξελ δεν είναι».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Guardian
Ποιά τρομοκρατία; Ας θυμηθούμε... το μυθιστόρημα των σφαγών
Το μυθιστόρημα των σφαγών
Εγώ γνωρίζω
τα ονόματα των υπευθύνων για εκείνο που ονομάζεται πραξικόπημα (και στην ουσία είναι μία σειρά από πραξικοπήματαπου οικοδομούνται ως σύστημα για την προστασία της εξουσίας).
Εγώ γνωρίζω
τα ονόματα των υπευθύνων για τη σφαγή στο Μιλάνο, στις 12 Δεκέμβρη 1969.
Εγώ γνωρίζω
τα ονόματα των υπευθύνων για τις σφαγές στη Μπρέσια και τη Μπολόνια, τους πρώτους μήνες του 1974.
Εγώ γνωρίζω
τα ονόματα της «ηγεσίας» που διεύθυνε τόσο τους παλαιούς φασίστες εμπνευστές των πραξικοπημάτων, όσο και τους νεοφασίστεςεκτελεστές των πρώτων σφαγών, αλλά και τους «άγνωστους» εκτελεστές των πρόσφατων σφαγών.
Εγώ γνωρίζω…
τα ονόματα αυτών που καθοδήγησαν τις δύο διαφορετικές, ή μάλλον αντίθετες, φάσεις της έντασης: την πρώτη αντικομμουνιστικήφάση (Μιλάνο 1969) και τη δεύτερη αντιφασιστική φάση (Μπρέσια και Μπολόνια 1974).
Εγώ γνωρίζω
τα ονόματα της ομάδας των ισχυρών οι οποίοι, με τη βοήθεια της CIA (και σε δεύτερο βαθμό με τηβοήθεια των ελλήνων συνταγματαρχών και της μαφίας),
πρώτα δημιούργησαν (εξάλλου απέτυχαν ελεεινά) μία αντικομμουνιστική σταυροφορία για να καταστείλουν την εξέγερσητου 1968 και ακολούθως, πάντα με την καθοδήγηση και τη βοήθεια της CIA, ανασυγκρότησαν μία αντιφασιστική παρθενία για να περιορίσουν το μέγεθος της συντριβής τους από τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων.
Εγώ γνωρίζω
τα ονόματα εκείνων που, μεταξύ μιας Θείας Λειτουργίας και μιας άλλης, έδωσαν εντολές και εγγυήθηκαν την πολιτικήπροστασία γηραιών στρατηγών (για να έχουν εναλλακτικό σχέδιο στην εφεδρεία, για την οργάνωση ενός στρατιωτικούπραξικοπήματος), νεαρών νεοφασιστών, ή μάλλον νεοναζιστών (για να συγκεκριμενοποιήσουν την αντικομμουνιστική ένταση),τέλος κοινών εγκληματιών μέχρι τώρα, και ίσως για πάντα, χωρίς όνομα(για να δημιουργήσουν την επόμενη αντιφασιστική ένταση).
Εγώ γνωρίζω
τα ονόματα των σοβαρών και σημαντικών ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από τα κωμικά πρόσωπα, όπως εκείνος ο στρατηγός της δασικής υπηρεσίας που δραστηριοποιούταν στην Citta Ducale (ενώ τα δάση καίγονταν), ή πίσω από τα σκοτεινά πρόσωπακαι ξεκάθαρα με οργανωτικά καθήκοντα, όπως ο στρατηγός Miceli.
Εγώ γνωρίζω
τα ονόματα των σοβαρών και σημαντικών ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από τα δυστυχισμένα παιδιά που έχουν επιλέξειτη φασιστική θηριωδία και πίσω από τους κοινούς κακοποιούς, σικελούς και μη σικελούς, που διατέθηκαν ως πληρωμένοι φονιάδες (killers).
Εγώ γνωρίζω
όλα αυτά τα ονόματα και όλα αυτά τα γεγονότα (επιθέσεις εναντίον των θεσμών και βομβιστικές σφαγές), για τα οποίαείναι ένοχοι.
Εγώ γνωρίζω. Αλλά δεν έχω αποδείξεις. Δεν έχω ούτε ενδεχόμενα στοιχεία.
Εγώ γνωρίζω
ως διανοούμενος, ως συγγραφέας που προσπαθεί να παρακολουθήσει αυτό που συμβαίνει, να γνωρίζει αυτά που γράφονται, να φαντάζεται αυτό που δεν είναι γνωστό ή αυτό που συγκαλύπτεται. Γιατί ένας διανοούμενος συνδέει γεγονότα, ακόμηκαι ξεχασμένα, θέτει μαζί τα κομμάτια και τα θραύσματα ενός λογικού συνόλου του πολιτικού συστήματος, ανασυνθέτειτη λογική εκεί όπου φαίνεται πως βασιλεύει η αυθαιρεσία, ο παραλογισμός και το μυστήριο. Όλα αυτά αποτελούν μέρος του επαγγέλματός μου και του ενστίκτου του επαγγέλματός μου. Πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο να λαθέψει το»μυθιστορηματικό ερευνητικό έργο», πως δηλαδή δεν έχει σύνδεση με την πραγματικότητα, και πως οι αναφορές του σεγεγονότα και πραγματικά πρόσωπα μπορεί να είναι ανακριβείς. Τέλος, πιστεύω πως πολλοί άλλοι διανοούμενοι καιμυθιστοριογράφοι γνωρίζουν αυτό που γνωρίζω και εγώ ως διανοούμενος και μυθιστοριογράφος. Γιατί η ανασύνθεσητης αλήθειας αναφορικά με ό,τι συνέβη στην Ιταλία μετά το 1968 δεν είναι και τόσο δύσκολη…
Pier Paolo Pasolini
Corriere della Sera, 14 Νοέμβρη 1974
http://www.politicsonline.gr
Virginia Woolf on BBC..
…Words, English words, are full of echoes, of memories, of associations. They have been out and about, on people's lips, in their houses, in the streets, in the fields, for so many centuries. And that is one of the chief difficulties in writing them today – that they are stored with other meanings, with other memories, and they have contracted so many famous marriages in the past. The splendid word "incarnadine," for example – who can use that without remembering "multitudinous seas"? In the old days, of course, when English was a new language, writers could invent new words and use them. Nowadays it is easy enough to invent new words – they spring to the lips whenever we see a new sight or feel a new sensation – but we cannot use them because the English language is old. You cannot use a brand new word in an old language because of the very obvious yet always mysterious fact that a word is not a single and separate entity, but part of other words. Indeed it is not a word until it is part of a sentence. Words belong to each other, although, of course, only a great poet knows that the word "incarnadine" belongs to "multitudinous seas." To combine new words with old words is fatal to the constitution of the sentence. In order to use new words properly you would have to invent a whole new language; and that, though no doubt we shall come to it, is not at the moment our business. Our business is to see what we can do with the old English language as it is. How can we combine the old words in new orders so that they survive, so that they create beauty, so that they tell the truth? That is the question.
And the person who could answer that question would deserve whatever crown of glory the world has to offer. Think what it would mean if you could teach, or if you could learn the art of writing. Why, every book, every newspaper you'd pick up, would tell the truth, or create beauty. But there is, it would appear, some obstacle in the way, some hindrance to the teaching of words. For though at this moment at least a hundred professors are lecturing on the literature of the past, at least a thousand critics are reviewing the literature of the present, and hundreds upon hundreds of young men and women are passing examinations in English literature with the utmost credit, still – do we write better, do we read better than we read and wrote four hundred years ago when we were un-lectured, un-criticized, untaught? Is our modern Georgian literature a patch on the Elizabethan? Well, where then are we to lay the blame? Not on our professors; not on our reviewers; not on our writers; but on words. It is words that are to blame. They are the wildest, freest, most irresponsible, most un-teachable of all things. Of course, you can catch them and sort them and place them in alphabetical order in dictionaries. But words do not live in dictionaries; they live in the mind. If you want proof of this, consider how often in moments of emotion when we most need words we find none. Yet there is the dictionary; there at our disposal are some half-a-million words all in alphabetical order. But can we use them? No, because words do not live in dictionaries, they live in the mind. Look once more at the dictionary. There beyond a doubt lie plays more splendid than Antony and Cleopatra; poems lovelier than the Ode to a Nightingale; novels beside which Pride and Prejudice or David Copperfield are the crude bunglings of amateurs. It is only a question of finding the right words and putting them in the right order. But we cannot do it because they do not live in dictionaries; they live in the mind. And how do they live in the mind? Variously and strangely, much as human beings live, ranging hither and thither, falling in love, and mating together. It is true that they are much less bound by ceremony and convention than we are. Royal words mate with commoners. English words marry French words, German words, Indian words, Negro words, if they have a fancy. Indeed, the less we enquire into the past of our dear Mother English the better it will be for that lady's reputation. For she has gone a-roving, a-roving fair maid.
Thus to lay down any laws for such irreclaimable vagabonds is worse than useless. A few trifling rules of grammar and spelling is all the constraint we can put on them. All we can say about them, as we peer at them over the edge of that deep, dark and only fitfully illuminated cavern in which they live – the mind – all we can say about them is that they seem to like people to think before they use them, and to feel before they use them, but to think and feel not about them, but about something different. They are highly sensitive, easily made self-conscious. They do not like to have their purity or their impurity discussed. If you start a Society for Pure English, they will show their resentment by starting another for impure English – hence the unnatural violence of much modern speech; it is a protest against the puritans. They are highly democratic, too; they believe that one word is as good as another; uneducated words are as good as educated words, uncultivated words as good as cultivated words, there are no ranks or titles in their society. Nor do they like being lifted out on the point of a pen and examined separately. They hang together, in sentences, paragraphs, sometimes for whole pages at a time. They hate being useful; they hate making money; they hate being lectured about in public. In short, they hate anything that stamps them with one meaning or confines them to one attitude, for it is their nature to change.
Perhaps that is their most striking peculiarity – their need of change. It is because the truth they try to catch is many-sided, and they convey it by being many-sided, flashing first this way, then that. Thus they mean one thing to one person, another thing to another person; they are unintelligible to one generation, plain as a pikestaff to the next. And it is because of this complexity, this power to mean different things to different people, that they survive. Perhaps then one reason why we have no great poet, novelist or critic writing today is that we refuse to allow words their liberty. We pin them down to one meaning, their useful meaning, the meaning which makes us catch the train, the meaning which makes us pass the examination…
And the person who could answer that question would deserve whatever crown of glory the world has to offer. Think what it would mean if you could teach, or if you could learn the art of writing. Why, every book, every newspaper you'd pick up, would tell the truth, or create beauty. But there is, it would appear, some obstacle in the way, some hindrance to the teaching of words. For though at this moment at least a hundred professors are lecturing on the literature of the past, at least a thousand critics are reviewing the literature of the present, and hundreds upon hundreds of young men and women are passing examinations in English literature with the utmost credit, still – do we write better, do we read better than we read and wrote four hundred years ago when we were un-lectured, un-criticized, untaught? Is our modern Georgian literature a patch on the Elizabethan? Well, where then are we to lay the blame? Not on our professors; not on our reviewers; not on our writers; but on words. It is words that are to blame. They are the wildest, freest, most irresponsible, most un-teachable of all things. Of course, you can catch them and sort them and place them in alphabetical order in dictionaries. But words do not live in dictionaries; they live in the mind. If you want proof of this, consider how often in moments of emotion when we most need words we find none. Yet there is the dictionary; there at our disposal are some half-a-million words all in alphabetical order. But can we use them? No, because words do not live in dictionaries, they live in the mind. Look once more at the dictionary. There beyond a doubt lie plays more splendid than Antony and Cleopatra; poems lovelier than the Ode to a Nightingale; novels beside which Pride and Prejudice or David Copperfield are the crude bunglings of amateurs. It is only a question of finding the right words and putting them in the right order. But we cannot do it because they do not live in dictionaries; they live in the mind. And how do they live in the mind? Variously and strangely, much as human beings live, ranging hither and thither, falling in love, and mating together. It is true that they are much less bound by ceremony and convention than we are. Royal words mate with commoners. English words marry French words, German words, Indian words, Negro words, if they have a fancy. Indeed, the less we enquire into the past of our dear Mother English the better it will be for that lady's reputation. For she has gone a-roving, a-roving fair maid.
Thus to lay down any laws for such irreclaimable vagabonds is worse than useless. A few trifling rules of grammar and spelling is all the constraint we can put on them. All we can say about them, as we peer at them over the edge of that deep, dark and only fitfully illuminated cavern in which they live – the mind – all we can say about them is that they seem to like people to think before they use them, and to feel before they use them, but to think and feel not about them, but about something different. They are highly sensitive, easily made self-conscious. They do not like to have their purity or their impurity discussed. If you start a Society for Pure English, they will show their resentment by starting another for impure English – hence the unnatural violence of much modern speech; it is a protest against the puritans. They are highly democratic, too; they believe that one word is as good as another; uneducated words are as good as educated words, uncultivated words as good as cultivated words, there are no ranks or titles in their society. Nor do they like being lifted out on the point of a pen and examined separately. They hang together, in sentences, paragraphs, sometimes for whole pages at a time. They hate being useful; they hate making money; they hate being lectured about in public. In short, they hate anything that stamps them with one meaning or confines them to one attitude, for it is their nature to change.
Perhaps that is their most striking peculiarity – their need of change. It is because the truth they try to catch is many-sided, and they convey it by being many-sided, flashing first this way, then that. Thus they mean one thing to one person, another thing to another person; they are unintelligible to one generation, plain as a pikestaff to the next. And it is because of this complexity, this power to mean different things to different people, that they survive. Perhaps then one reason why we have no great poet, novelist or critic writing today is that we refuse to allow words their liberty. We pin them down to one meaning, their useful meaning, the meaning which makes us catch the train, the meaning which makes us pass the examination…
Επιστροφή στην πατρίδα..
Του Γκασμέντ Καπλάνι
www.tanea.gr
Sunday, March 28, 2010
Ρόμπερτ Φίσκ: «Και η πιο απλή ιστορική αλήθεια δεν μετράει πια»..
O Ρόμπερτ Φισκ, κορυφαίος αρθρογράφος του βρετανικού «Ιndependent» και επί 34 χρόνια ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή, είναι ένας αεικίνητος άνθρωπος. Την περασμένη εβδομάδα τον πέτυχα στο Πακιστάν, όπου πήρε συνέντευξη από τον Χαφίζ Μοχάμεντ Σαΐντ, που θεωρείται υπεύθυνος για τις βομβιστικές επιθέσεις στη Βομβάη. Ηταν ο πρώτος δυτικός δημοσιογράφος που το κατάφερε, ύστερα από πολύ κόπο, όπως ομολογεί στο τηλέφωνο. Δεν είναι όμως περίεργο, καθώς ο κ. Φισκ είναι ο μόνος Δυτικός που έχει πάρει τρεις φορές συνέντευξη από τον Οσάμα μπιν Λάντεν.
Τελικά μου μίλησε τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης από τον Καναδά. Σε λίγες ημέρες θα πάει στη Μαλαισία. Νωρίτερα ήταν στο Ισραήλ, στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη, επέστρεψε για μία εβδομάδα στη Βηρυτό, που είναι η μόνιμη κατοικία του από το 1976, και σ΄ έναν μήνα θα πάει στο Αφγανιστάν. «Τα ταξίδια,αν και εξοντωτικά, βοηθούν διότι παίρνεις μια πολύ καλή ιδέα για τις ιστορικές εξελίξεις» λέει.
Το «φερόμενο ως μακελειό»
Ο 63χρονος πολυβραβευμένος δημοσιογράφος θεωρεί πλεονέκτημα το ότι ζει στη Μέση Ανατολή. «Δεν λες το “φερόμενο ως μακελειό” στη Σάμπρα και στη Σατίλα όταν ήσουν εκεί και μέτρησες τα πτώματα» συμπληρώνει. Την έκφραση «φερόμενο ως μακελειό» για την εν ψυχρώ δολοφονία 1.000 και πλέον Παλαιστινίων στους δύο αυτούς προσφυγικούς καταυλισμούς στον Λίβανο τη διάβασε τις προάλλες. «Εχουμε χάσει τη μνήμη μας. Φερόμενο; Μα σκαρφάλωνα πάνω σε πτώματα! Ακόμη και η πιο απλή ιστορική αλήθεια δεν μετράει πια. Αυτό είναι σύγχρονο πρόβλημα, δεν υπήρχε πριν από 30 χρόνιαόταν πήγα στη Μέση Ανατολή». Η επιλογή των λέξεων είναι συχνά πονηρή. «Διάβαζα σήμερα ότι η Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι αμφισβητούμενη. Δεν είναι, δεν ανήκει στο Ισραήλ, είναι κατεχόμενη» λέει.
Ο Ρόμπερτ Φισκ περνάει συχνά από την Αθήνα στα ταξίδια του από και προς τη Βηρυτό. Καμιά φορά μένει λίγες ημέρες. Επισκέπτεται πάντα τον Παρθενώνα και τα μουσεία. «Ξαναδιάβασα πρόσφατα τον Θουκυδίδη. Είναι σημαντικό να τον δια βάσεις αν θες να καταλάβεις τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και ιδίως τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ» λέει.
«Πρωτοβουλίες όπως το Free Gaza Μovement είναι αποτελεσματικές;» τον ρωτώ. «Θαυμάζω τους ακτιβιστές που πηγαίνουν στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη και ενίοτε σκοτώνονται για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου στην αδικία που διαπράττεται εκεί. Το πετυχαίνουν,ο κόσμος προσέχει,αλλά δεν κάνει τίποτε»λέει.
Χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτό. «Το 1996 ένα ισραηλινό Απάτσι εκτόξευσε δύο πυραύλους εναντίον ασθενοφόρου στον Νότιο Λίβανο. Εγώ επέβαινα σε αυτοκίνητο ακριβώς μπροστά. Σκοτώθηκαν δύο γυναίκες και τρία παιδιά. Οι Ισραηλινοί ισχυρίστηκαν ότι η Χεζμπολάχ το ανατίναξε. Οι “Νew Υork Τimes” ακολούθησαν αυτή τη γραμμή. Εγώ μάζεψα όλα τα κομμάτια του πυραύλου, βρήκα τον κωδικό και τον κατασκευαστή. Ηταν η Βoeing. Γιατί όλοι όσοι έχουν πληγεί από αμερικανικό πύραυλο δεν προσλαμβάνουν δικηγόρο για να μηνύσουν την Βoeing ή τη Lockheed Μartin που τον κατασκεύασε στις ΗΠΑ; Υπάρχουν καλοί δικηγόροι στη Νέα Υόρκη που θα αναλάμβαναν την υπόθεση αφιλοκερδώς ή αμειβόμενοι με ποσοστό από την αποζημίωση. Θα μπορούσαν οι εταιρείες όπλων να αντέξουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια των αποζημιώσεων; Γιατί δεν τις μηνύουν;» αναρωτιέται.
Ο Μπλερ; Χα χα!
Οσο για τον Τόνι Μπλερ, η άποψή του δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη. «Αν είναι ο Μπλερ κατάλληλος για απεσταλμένος στη Μέση Ανατολή; Χα χα! Είναι ο χειρότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της Βρετανίας, ο πιο ανειλικρινής, δυσάρεστος, παραδόπιστος, ψευτοθρησκευόμενος άνθρωπος. Αποτελεί δείγμα απόλυτης αρρώστιας της ΕΕ και της διεθνούς κοινότητας το ότι επέτρεψαν σε τούτη τη μετριότητα να πάρει τη θέση. Είναι σαν πρωταπριλιάτικο αστείο,όμως με ένα μείγμα φρίκης και υστερικού γέλιου αντιλαμβάνεσαι ότι είναι αλήθεια. Ο Τόνι Μπλερ έχει ένα Ιδρυμα για την Πίστη. Αραγε ο Θεός δεν του δίνει καμιά συμβουλή; Δεν του λέει “Τόνι, συγγνώμη, η εισβολή στο Ιράκ δεν είναι τόσο καλή ιδέα”; Αλλά μάλλον δίνει ο ίδιος συμβουλές στον Θεό! Είναι επικίνδυνος».
Η Παλαιστίνη είναι χαμένη υπόθεση
«Δεν νομίζω ότι θα λυθεί το Παλαιστινιακό. Οι Ισραηλινοί δεν σκοπεύουν να το λύσουν και ο αμερικανός πρόεδρος δεν έχει τη δύναμη να το κάνει. Η Παλαιστίνη μάλλον έχει χαθεί. Προσφάτως παρομοίασα τον ανταποκριτή του “Ιndependent” στην Ιερουσαλήμ με γιατρό:από τους δύο ασθενείς του,ο ένας, η Παλαιστίνη,νομίζει ότι είναι κράτος αλλά δεν είναι και ο άλλος δεν πιστεύει ότι θα επιζήσει ως κράτος, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι θα επιζήσει».
Σταματήστε να διαβάζετε οθόνες, ανοίξτε ένα βιβλίο!
Με επαγγελματική εμπειρία τεσσάρων δεκαετών, ο 63χρονος βρετανός πολεμικός ανταποκριτής επικρίνει τους δημοσιογράφους που παίρνουν ένα αεροπλάνο έχοντας τυπώσει λίγες σελίδες από το Ιnternet και πηγαίνουν να καλύψουν ένα θέμα. Ιδίως όταν πρόκειται για μια σύρραξη με ρίζες στην Ιστορία. «Δεν πιστεύω στο Ιnternet, πιστεύω στα βιβλία και στα αρχεία τα οποία δεν με έχουν απογοητεύσει ακόμη. Το Ιnternet περιέχει πολλά λανθασμένα στοιχεία. Σταματήστε να διαβάζετε οθόνες, ανοίξτε ένα βιβλίο!» τονίζει.
Η Μικρασιατική Καταστροφή άφησε κόμπλεξ κατωτερότητας
- Θέλω να ρωτήσω κάτι για την Ελλάδα... «Για την οικονομική κρίση;». - Ναι. «Μισώ τους δημοσιογράφους που μιλούν για θέματα που δεν γνωρίζουν. Εγώ μπορώ να μιλήσω για τον ελληνικό εμφύλιο ή για την Ελλάδα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σπούδασα Κλασική Ιστορία, ρωμαϊκή, όχι ελληνική. Πιστεύω ότι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής πολιτικής χρονολογείται από τον ελληνικό επεκτατισμό στη δεκαετία του ΄20, αναφέρομαι στην εισβολή στη Μικρά Ασία. Αυτό άφησε στην Ελλάδα ένα κόμπλεξ κατωτερότητας. Οσο για την οικονομική κρίση, όλες οι χώρες που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση τείνουν να τη δικαιώνουν. Η Ιστορία υπήρξε σκληρή προς την Ελλάδα. Γι΄ αυτό ίσως συνέχεια ανατρέχετε στην ίδια παλαιά ελίτ, ο τωρινός πρωθυπουργός σας είναι μέλος της».
Η «Wall Street Journal» έγραψε ότι μου αξίζει να σκοτωθώ...
«Φοβήθηκα το 2001, όταν μου επιτέθηκε μια ομάδα Αφγανών σε ένα χωριό του Πακιστάν στα σύνορα με το Αφγανιστάν.
Είχαν μόλις χάσει τις οικογένειές τους σε μια αμερικανική επίθεση από Β-52.
Αρκετές εφημερίδες, ιδίως η “Wall Street Journal”, απέφυγαν να αναφέρουν αυτό το γεγονός όταν έγραψαν για την επίθεση που δέχθηκα. Οταν δήλωσα ότι αν ήμουν Αφγανός που πονούσε για τον χαμό της οικογένειάς του μάλλον θα είχα κάνει το ίδιο στον Ρόμπερτ Φισκ, η “Wall Street Journal” δημοσίευσε ένακαταδικαστικό άρθρο. Ελεγε ότι ήμουν ένας αριστεριστής που μου άξιζε αυτό που έπαθα, που παραλίγο να σκοτωνόμουν».
www.tovima.gr
Το μενού του "Μυστικού Δείπνου"..
Το μέγεθος των μερίδων και των πιάτων, όπου αυτές ήσαν σερβιρισμένες, σταδιακά αλλά σταθερά αυξάνονταν στους πίνακες για τον "Μυστικό Δείπνο" που οι ζωγράφοι δημιούργησαν στο πέρασμα του χρόνου, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Όσο πιο πρόσφατος είναι ένας "Μυστικός Δείπνος", τόσο περισσότερο φαγητό απεικονίζονται να τρώνε ο Χριστός και οι μαθητές του, κάτι που, κατά τους ερευνητές, αντανακλά τη σταδιακή τάση της κοινωνίας για παχυσαρκία, η οποία φαίνεται πως έχει ρίζες πολύ παλαιότερες από ό,τι νόμιζαν οι επιστήμονες.
Η μελέτη, από τον καθηγητή Μπράιαν Γουόνσινκ, διευθυντή του Εργαστηρίου Τροφών του πανεπιστημίου Κορνέλ, και τον αδελφό του Κρεγκ που είναι καθηγητής θρησκευτικών σπουδών στο κολέγιο ‘Wesleyean’ της Βιρτζίνια, θα δημοσιευτεί στο διεθνές περιοδικό παχυσαρκίας "The International Journal of Obesity", σύμφωνα με το "Live Science".
Η έρευνα ανέλυσε τους 52 πιο διάσημους "Μυστικούς Δείπνους" στην παγκόσμια ιστορία της ζωγραφικής, οι οποίοι χρονολογούνται χονδρικά μεταξύ των ετών 1000 και 2000.
Συγκρίνοντας το μέσο μέγεθος των πιάτων και των μερίδων, η έρευνα διαπίστωσε ότι, κατά τα τελευταία 1.000 χρόνια, το μέγεθος των μερίδων φαγητού στον "Μυστικό Δείπνο" διαχρονικά έχει αυξηθεί κατά 69%, των πιάτων κατά 66%, ενώ οι φραντζόλες του ψωμιού πάνω στο τραπέζι κατά 23%.
Η διαχρονική ανάλυση διευκολύνθηκε από υπολογιστές, που "σκάναραν" τους πίνακες και υπολόγισαν τις διαστάσεις των απεικονιζόμενων φαγητών ανεξάρτητα με τον προσανατολισμό του πίνακα.
"Κατά την τελευταία χιλιετία έχουμε γίνει μάρτυρες δραματικών αυξήσεων στην παραγωγή, τη διαθεσιμότητα, την ασφάλεια, την αφθονία και τις τιμές των τροφίμων", δήλωσε ο Γουόνσινκ, που είναι συγγραφέας του βιβλίου "Ασυλλόγιστη Διατροφή: Γιατί τρώμε περισσότερο από όσο νομίζουμε".
"Καθώς η τέχνη μιμείται τη ζωή, οι αλλαγές αυτές έχουν αντικατοπτριστεί στις ζωγραφικές απεικονίσεις του πιο διάσημου δείπνου στην ιστορία", πρόσθεσε.
www.ethnos.gr
Λεξιλαγνεία_1: Hallo World..
Κάθε εβδομάδα το παραλήρημα ενός εξαρτημένου από τα λεξικά και τις γλώσσες
Hallo World! Όποιος ή όποια προσπάθησε να μάθει μια γλώσσα προγραμματισμού, έστω και την πιο ταπεινή και παλαιάς κοπής BASIC, ξέρει ότι στο πρώτο παράδειγμα, ίσως είναι και κάτι σαν γούρι για τους συγγραφείς, θα πρέπει να μάθει να γράφει και να κάνει το υπολογιστικό μηχάνημα να βγάζει στην οθόνη ή τον εκτυπωτή το χαιρετισμό: Hallo World! Αρχίζω λοιπόν κι εγώ με αυτό το χαιρετισμό για να πάνε όλα καλά καθώς θα εκτίθεμαι κάθε εβδομάδα στην παγκόσμια έλξη των διαφόρων λέξεων που μας περιβάλλουν και στις κριτικές παρατηρήσεις όσων θα μπαίνουν στον κόπο να διαβάζουν τη Λεξιλαγνεία.
Ξεκινώ λοιπόν από τη λέξη Hello ή πιο σωστά Hallo, που έχει γίνει στα ελληνικά «Αλό» και χρησιμοποιείται ακόμη αρκετά. Πριν από το 1870 χρησιμοποιούσαν το Halloo! οι άποικοι στην Αμερική μόνο για τα σκυλιά τους! Όταν εφευρέθηκε το τηλέφωνο ο Τόμας Έντισον που ήταν με την Western Union και διέθετε μεγαλύτερο διαφημιστικό προϋπολογισμό από εκείνον του ανταγωνιστή του Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, έπεισε τους συμπατριώτες του ότι η κραυγή που μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν για τους καλύτερους φίλους του ανθρώπου θα έπρεπε να επεκταθεί και στους χειρότερους φίλους του σκύλου και έτσι από το Halloo! προέκυψε το παγκόσμιας σχεδόν χρήσης Hallo. Εμείς στην Ελλάδα γιατί άραγε να λέμε Αλό;
Cojones (τα κοχόνες). Αναγκάζομαι να συνεχίσω με μια ακόμη ξένη λέξη που φαίνεται να παίρνει πράσινη κάρτα παραμονής στην Ελλάδα. Γιατί την ακούω και τη βλέπω όλο και πιο συχνά. Υπάρχει και σε ένα κείμενο του δικού μας μαχητικού αν και αόρατου κοριτσιού του διπλανού πόρταλ, το είδα σε εφημερίδα και το άκουσα μόλις την Παρασκευή από τον ΒΗΜΑ-fm γύρω στις 6.30 μμ. Είναι ο πληθυντικός μιας ισπανικής «βρώμικης» λέξης που παραπέμπει στο ανδρικό κορμί. Εκεί, κάτω από τη ζώνη και λίγο(!) πάνω από τα γόνατα, όπου και ψάχνοντας αν πας, δεν συναντάς δυο μπαλάκια; Ε, αυτά είναι τα κοχόνες. Αν από κάποια ατυχία είναι ένα μόνο λέγεται cojon (κοχόν). Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι εδώ στα μέρη μας, για όσους δεν θέλουν ο βρισιές τους να χάνουν σε τοπικό χρώμα άρα και σε αμεσότητα, άρχισε να επικρατεί σαν αντίστοιχη έκφραση «τα αυγά». Ακούγεται μάλιστα και σε διαφήμιση καταστήματος παιδικών παιχνιδιών αυτές τις ημέρες(Ωραίοι ε;). Πρόκειται για παλιά βορειοελλαδίτικη λογοτεχνική δημιουργία, έναν ευφημισμό, που ανέλαβε να την κάνει γνωστή στο Πανελλήνιο και το πέτυχε όταν δούλευε σαν προπονητής στην καλαθοσφαίριση κάνοντας εκρηκτικές δηλώσεις ένας γνωστός «ξανθός» ποιητής του οργισμένου λόγου με Ph. D. στις βρισιές.
Ζάπλουτος. Προς όλους τους Κακοφωνίξ στο ραδιόφωνο αλλά και σε όσους γράφουν και μάλιστα σε εφημερίδες που συμπαθούμε. Όσο λάθος είναι να λέμε ο Οκτώ(μ)βριος δίνοντας δουλειά σε ένα μι που δεν χρειάζεται, άλλο τόσο τρυπάει τα αυτιά και τα μάτια ο ζά(Μ)πλουτος. Τον υπερβολικά πλούσιο δημιουργεί αυτό το μονοσύλλαβο επιτατικό ζα στην αρχή της λέξης. Και αφού τα έχει όλα ο ζάπλουτος, σαν μνημονικό κανόνα ας έχουμε το ότι δεν του χρειάζεται και ένα μι παραπάνω. Ανάλογα υπήρχαν παλαιότερα τα: ζα-λευκος (=υπερλευκός), ζάπυρος (=πυρακτωμένος).
Υάδες. Είναι όνομα καφετέριας, τις πινακίδες της συναντάς ανεβαίνοντας τον περιφερειακό στο Αττικόν Άλσος στο Γαλάτσι. Δεν έχω πάει ποτέ και δεν έχω πάρει(ακόμη) λεφτά για να τη διαφημίσω. Σκέφτομαι όμως κάθε φορά ότι οι άνθρωποι εκεί βρήκαν ένα ωραίο όνομα για μαγαζί χωρίς να καταφύγουν σε ξένες πολιτείες. Από το ρήμα ύω, (με δασεία και οξεία) που σημαίνει ρίχνω βροχή πήραν το όνομά τους επτά αστεράκια στο «κεφάλι» του αστερισμού του Ταύρου και για τους ανθρώπους που τα παρατηρούσαν προσεκτικά, όταν ανέτελλαν ταυτόχρονα με τον Ήλιο προμήνυαν βροχή. Αυτές δηλαδή που θα μας βρέξουν (ενίοτε) είναι οι Υάδες. Beautiful.
Ράστα. Είναι είδος κόμμωσης όπου τα μαλλιά με τη βοήθεια ειδικής θερμαντικής συσκευής και μιας κολλώδους ουσίας τυλίγονται σε μόνιμες και μεγαλοπρεπείς μπούκλες. Είναι συγχώνευση των λέξεων Ras και Tafari. Οι λέξεις αυτές χαρακτηρίζουν μια θρησκευτική κοινότητα στη Τζαμάικα πού ιδρύθηκε από Αθίοπες σκλάβους φερμένους από τη χώρα τους στο νησί. Σύμφωνα με τις δοξασίες των ανθρώπων αυτών, αυτοκράτοράς τους είναι ο πεθαμένος πια αυτοκράτορας Χαιλέ Σελασιέ, που είχε τον τίτλο του Πρίγκηπα του Φοβερού (=Ras Tafari) και η γη της επαγγελίας τους παραμένει η Αιθιοπία. Μόνο που αν κυκλοφορείς σαν ράστα εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν και κάποιοι όχι τόσο διαβασμένοι που δεν σε βλέπουν σαν πρίγκηπα. Καμιά τιμή και προσκύνηση δηλαδή. Σύλληψη και στην ψειρού επ’ αόριστον.
Humba. Τη λέξη θα τη δείτε αυτό τον καιρό πολλές φορές στο δρόμο σας γιατί «παίζει» στη διαφήμιση ενός νέου τριμηνιαίου περιοδικού «για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των σπορ, την οπαδική κουλτούρα, την εμπειρία του γηπέδου, και τον κόσμο της κερκίδας. Κυκλοφορεί σε 1000 αντίτυπα». Το διαφημίζω ασύστολα γιατί βρήκα μέσα πολύ ενδιαφέρον υλικό. Από το Λεβ Γιασίν ένα θρυλικό τερματοφύλακα της Εθνικής όταν η Ένωση διαφόρων κρατών λεγόταν Σοβιετική, μέχρι την λατρεμένη από πολλούς (ξέρουν εκείνοι γιατί) γερμανική ομάδα του Sankt
Pauli. Η λέξη Humba παραπέμπει σε ένα πανηγυρισμό που ξεκίνησαν οι οπαδοί της γερμανικής Mainz στα μέσα του 1990 και γινόταν στο τέλος όταν οι παίκτες έτρεχαν προς τους οπαδούς και εκείνοι λέγοντας ένα-ένα τα γράμματα στον Τελετάρχη της κερκίδας έφτιαχναν το βαρύγδουπο μόρφωμα Humba που ήταν μια τιμητική χειρονομία προς τους οπαδούς για τη βοήθειά τους.
ΥΓ. : Όποιος έχει μια ενδιαφέρουσα λέξη στο μυαλό του ή στο σεντούκι του και θέλει να τη μοιραστεί μαζί μας είναι ευπρόσδεκτος.
Cojones (τα κοχόνες). Αναγκάζομαι να συνεχίσω με μια ακόμη ξένη λέξη που φαίνεται να παίρνει πράσινη κάρτα παραμονής στην Ελλάδα. Γιατί την ακούω και τη βλέπω όλο και πιο συχνά. Υπάρχει και σε ένα κείμενο του δικού μας μαχητικού αν και αόρατου κοριτσιού του διπλανού πόρταλ, το είδα σε εφημερίδα και το άκουσα μόλις την Παρασκευή από τον ΒΗΜΑ-fm γύρω στις 6.30 μμ. Είναι ο πληθυντικός μιας ισπανικής «βρώμικης» λέξης που παραπέμπει στο ανδρικό κορμί. Εκεί, κάτω από τη ζώνη και λίγο(!) πάνω από τα γόνατα, όπου και ψάχνοντας αν πας, δεν συναντάς δυο μπαλάκια; Ε, αυτά είναι τα κοχόνες. Αν από κάποια ατυχία είναι ένα μόνο λέγεται cojon (κοχόν). Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι εδώ στα μέρη μας, για όσους δεν θέλουν ο βρισιές τους να χάνουν σε τοπικό χρώμα άρα και σε αμεσότητα, άρχισε να επικρατεί σαν αντίστοιχη έκφραση «τα αυγά». Ακούγεται μάλιστα και σε διαφήμιση καταστήματος παιδικών παιχνιδιών αυτές τις ημέρες(Ωραίοι ε;). Πρόκειται για παλιά βορειοελλαδίτικη λογοτεχνική δημιουργία, έναν ευφημισμό, που ανέλαβε να την κάνει γνωστή στο Πανελλήνιο και το πέτυχε όταν δούλευε σαν προπονητής στην καλαθοσφαίριση κάνοντας εκρηκτικές δηλώσεις ένας γνωστός «ξανθός» ποιητής του οργισμένου λόγου με Ph. D. στις βρισιές.
Ζάπλουτος. Προς όλους τους Κακοφωνίξ στο ραδιόφωνο αλλά και σε όσους γράφουν και μάλιστα σε εφημερίδες που συμπαθούμε. Όσο λάθος είναι να λέμε ο Οκτώ(μ)βριος δίνοντας δουλειά σε ένα μι που δεν χρειάζεται, άλλο τόσο τρυπάει τα αυτιά και τα μάτια ο ζά(Μ)πλουτος. Τον υπερβολικά πλούσιο δημιουργεί αυτό το μονοσύλλαβο επιτατικό ζα στην αρχή της λέξης. Και αφού τα έχει όλα ο ζάπλουτος, σαν μνημονικό κανόνα ας έχουμε το ότι δεν του χρειάζεται και ένα μι παραπάνω. Ανάλογα υπήρχαν παλαιότερα τα: ζα-λευκος (=υπερλευκός), ζάπυρος (=πυρακτωμένος).
Υάδες. Είναι όνομα καφετέριας, τις πινακίδες της συναντάς ανεβαίνοντας τον περιφερειακό στο Αττικόν Άλσος στο Γαλάτσι. Δεν έχω πάει ποτέ και δεν έχω πάρει(ακόμη) λεφτά για να τη διαφημίσω. Σκέφτομαι όμως κάθε φορά ότι οι άνθρωποι εκεί βρήκαν ένα ωραίο όνομα για μαγαζί χωρίς να καταφύγουν σε ξένες πολιτείες. Από το ρήμα ύω, (με δασεία και οξεία) που σημαίνει ρίχνω βροχή πήραν το όνομά τους επτά αστεράκια στο «κεφάλι» του αστερισμού του Ταύρου και για τους ανθρώπους που τα παρατηρούσαν προσεκτικά, όταν ανέτελλαν ταυτόχρονα με τον Ήλιο προμήνυαν βροχή. Αυτές δηλαδή που θα μας βρέξουν (ενίοτε) είναι οι Υάδες. Beautiful.
Ράστα. Είναι είδος κόμμωσης όπου τα μαλλιά με τη βοήθεια ειδικής θερμαντικής συσκευής και μιας κολλώδους ουσίας τυλίγονται σε μόνιμες και μεγαλοπρεπείς μπούκλες. Είναι συγχώνευση των λέξεων Ras και Tafari. Οι λέξεις αυτές χαρακτηρίζουν μια θρησκευτική κοινότητα στη Τζαμάικα πού ιδρύθηκε από Αθίοπες σκλάβους φερμένους από τη χώρα τους στο νησί. Σύμφωνα με τις δοξασίες των ανθρώπων αυτών, αυτοκράτοράς τους είναι ο πεθαμένος πια αυτοκράτορας Χαιλέ Σελασιέ, που είχε τον τίτλο του Πρίγκηπα του Φοβερού (=Ras Tafari) και η γη της επαγγελίας τους παραμένει η Αιθιοπία. Μόνο που αν κυκλοφορείς σαν ράστα εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν και κάποιοι όχι τόσο διαβασμένοι που δεν σε βλέπουν σαν πρίγκηπα. Καμιά τιμή και προσκύνηση δηλαδή. Σύλληψη και στην ψειρού επ’ αόριστον.
Humba. Τη λέξη θα τη δείτε αυτό τον καιρό πολλές φορές στο δρόμο σας γιατί «παίζει» στη διαφήμιση ενός νέου τριμηνιαίου περιοδικού «για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των σπορ, την οπαδική κουλτούρα, την εμπειρία του γηπέδου, και τον κόσμο της κερκίδας. Κυκλοφορεί σε 1000 αντίτυπα». Το διαφημίζω ασύστολα γιατί βρήκα μέσα πολύ ενδιαφέρον υλικό. Από το Λεβ Γιασίν ένα θρυλικό τερματοφύλακα της Εθνικής όταν η Ένωση διαφόρων κρατών λεγόταν Σοβιετική, μέχρι την λατρεμένη από πολλούς (ξέρουν εκείνοι γιατί) γερμανική ομάδα του Sankt
Pauli. Η λέξη Humba παραπέμπει σε ένα πανηγυρισμό που ξεκίνησαν οι οπαδοί της γερμανικής Mainz στα μέσα του 1990 και γινόταν στο τέλος όταν οι παίκτες έτρεχαν προς τους οπαδούς και εκείνοι λέγοντας ένα-ένα τα γράμματα στον Τελετάρχη της κερκίδας έφτιαχναν το βαρύγδουπο μόρφωμα Humba που ήταν μια τιμητική χειρονομία προς τους οπαδούς για τη βοήθειά τους.
ΥΓ. : Όποιος έχει μια ενδιαφέρουσα λέξη στο μυαλό του ή στο σεντούκι του και θέλει να τη μοιραστεί μαζί μας είναι ευπρόσδεκτος.
www.protagon.gr
Ο πληροφοριοδότης..
Τζέφρι Γουάιγκαντ. Ύστερα από μακρά καριέρα στο χώρο της υγείας αποδέχτηκε μια θέση έρευνας που του πρόσφερε μεγάλη καπνοβιομηχανία. Η αρχή είχε γίνει: ο προσωπικός του αγώνας οδήγησε την εταιρεία στα δικαστήρια, υποχρεώνοντάς τη να καταβάλει τεράστια αποζημίωση σε θύματα της νικοτίνης. Παράλληλα ενέπνευσε το σενάριο για την ταινία «Insider» (2000) του Μάικλ Μαν.
Είναι εύκολο σε τέτοιες ιστορίες, να δημιουργήσεις είδωλα, ακόμα κι αν αυτό που συχνά παρακινεί τον μοναχικό μαχητή είναι θυμός και μίσος. Έτσι πίστευα ότι σε αυτή τη μονοκατοικία, στην πόλη Mt. Pleasant του Μίσιγκαν, θα συναντούσα έναν πικραμένο ήρωα. O Τζέφρι Γουάιγκαντ όμως γρήγορα με προσγειώνει στην πραγματικότητα. «Δεν είμαι ήρωας», μου λέει. «Έκανα αυτό που θεωρούσα ότι θα έκανε ο καθένας στη θέση μου». Φιλοσοφεί με δάνεια από Καντ και Αριστοτέλη, αλλά μπορεί να γίνει απότομος όταν μιλά για τους διώκτες του.
«Oι καπνοβιομηχανίες κλέβουν, ψεύδονται, παρανομούν. Δεν διαφέρουν από τη μαφία», λέει. Αφού εργάστηκε στο χώρο της υγείας στις εταιρείες Pfizer και Johnson & Johnson, ο Γουάιγκαντ δέχτηκε την πρόταση της Brown & Williamson το 1988 για να ηγηθεί του τομέα της έρευνας. O μισθός του θα έφτανε τα 300.000 δολάρια το χρόνο. Τότε άναψε και το πρώτο του τσιγάρο. «Ήταν δωρεάν και το είχα μπροστά μου.Από το ένα τσιγάρο πήγα στο ένα πακέτο. Το έκοψα σε ένα χρόνο, όταν είδα ότι τα παιδιά μου εμφάνιζαν όλο και πιο συχνά αναπνευστικά προβλήματα και μολύνσεις».
Oι περισσότεροι καπνιστές όμως δυσκολεύονται να το κόψουν. Υπάρχουν χρήστες κοκαΐνης που μπορούν να απεξαρτηθούν πιο εύκολα. Oι καπνιστές είναι σαν τους αλκοολικούς. Το ένα τσιγάρο φέρνει τ’ άλλο. Σου δημιουργεί ευφορία. Κάθε μισή ώρα σκέφτεσαι ότι πρέπει να πάρεις τη δόση σου. Είναι μια ιεροτελεστία. Ειδικά όταν έχεις μάθει να παίζεις με το τσιγάρο στα χέρια σου ή στα χείλη σου. Το σύνδρομο στέρησης πονά. Το σώμα σου αντιδρά: κρύος ιδρώτας, απώλεια μνήμης και ύπνου, διάρροια. O μόνος τρόπος για να διώξεις τον πόνο είναι να καπνίσεις ξανά. Πρέπει να σπάσουμε αυτόν το φαύλο κύκλο.
Πόσο εθιστικό είναι το τσιγάρο; Μια γυναίκα που καπνίζει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης εθίζει το μωρό της στη νικοτίνη. Άνθρωποι που δουλεύουν σε περιβάλλον με πολύ καπνό μπορεί να εθιστούν και να αρχίσουν και αυτοί το κάπνισμα. Οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγαλύτεροι για τους παθητικούς καπνιστές. Εκτίθενται στον καπνό που εκπνέει ο καπνιστής, αλλά και στον καπνό που παράγει το τσιγάρο όταν καίγεται, που είναι πολύ πιο τοξικός. Oι παθητικοί καπνιστές λαμβάνουν τη νικοτίνη σε αέρια μορφή. Τα μόρια που λαμβάνουν είναι τόσο μικρά, που κατεβαίνουν βαθιά στους πνεύμονές τους και ο οργανισμός τους δεν μπορεί να τα αποβάλει. Βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να αποδείξουμε ότι η νικοτίνη από μόνη της είναι καρκινογόνος ουσία.
Το τσιγάρο όμως δεν αποτελείται μόνο από τη νικοτίνη. Σε ένα εργαστήριο δεν μπορείς να βάλεις τα πειραματόζωα να καπνίσουν γιατί αποφεύγουν τον καπνό. Πρέπει να τα αναγκάσεις. Το σώμα μας είναι φτιαγμένο για να μη δέχεται το τσιγάρο. Αν ένα κτίριο καίγεται, ο πυροσβέστης δεν μπαίνει μέσα χωρίς να φορέσει τη μάσκα του. Γι’ αυτό οι καπνοβιομηχανίες χρησιμοποιούν πρόσθετες ουσίες για να καμουφλάρουν τη δυσάρεστη αίσθηση του τσιγάρου, να θέλξουν τους καπνιστές, αλλά και να αυξήσουν την εθιστική δράση της νικοτίνης. Για παράδειγμα, η μινθόλη είναι μια ουσία που μουδιάζει το λαιμό και μας επιτρέπει να εισπνεύσουμε τον καπνό. Άλλη μια ουσία που περιέχουν τα τσιγάρα είναι η αμμωνία.
Και αυτές οι ουσίες γίνονται επικίνδυνες όταν καούν; Φυσικά. Για παράδειγμα, η γλυκερόλη. Στην κανονική της μορφή είναι ακίνδυνη. Αν καεί όμως, μετατρέπεται σε ακρολεΐνη, η οποία είναι ιδιαίτερα τοξική. Η βιομηχανία κρύβεται πίσω από αυτές τις ουσίες-«μάσκες», οι οποίες χρησιμοποιούνται στα τρόφιμα ή σε φάρμακα χωρίς πρόβλημα. Αλλά στο τσιγάρο καίγονται στους 300 βαθμούς Κελσίου. Έτσι δημιουργούνται νέες, επικίνδυνες χημικές ενώσεις. Υπάρχουν όμως και άλλα πρόσθετα στον καπνό, όπως φυτοφάρμακα. Δεν μπορείς να τα ξεπλύνεις από τον καπνό. Επίσης βρίσκονται βακτήρια, τα οποία ζωντανεύουν όταν βρεθούν στο υγρό περιβάλλον των πνευμόνων μας. Φαντάσου ότι μοιάζουν με τη μούχλα που δημιουργείται πάνω στο ψωμί. Και όλες αυτές οι πληροφορίες ήταν για χρόνια ένα μεγάλο μυστικό. Δεν μπορούσαν να παραδεχτούν δημόσια ότι η νικοτίνη είναι εθιστική. Αυτό θα σήμαινε ότι ο καπνιστής δεν έχει ελευθερία επιλογής. Στην καπνοβιομηχανία αντιλήφθηκα ότι το κέρδος μετράει περισσότερο από την υγεία. Αυτό είναι ανήθικο.
Όμως μετά από μια μακρά καριέρα στο χώρο της υγείας δεχτήκατε τον παχυλό μισθό που σας προσέφερε μια καπνοβιομηχανία. Δεν ήταν σαν να πουλάτε την ψυχή σας στον Διάβολο; Τα χρήματα ήταν όντως καλά. Ήθελα να στηρίξω την οικογένειά μου. Ήξερα ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να καπνίζει. Πίστευα όμως ότι μπορούσα να φτιάξω ένα πιο ασφαλές τσιγάρο, λιγότερο τοξικό. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να σώσω κόσμο.
Η αποκάλυψη
Στην Brown & Williamson ο Γουάιγκαντ αντιλήφθηκε γρήγορα ότι οι υπεύθυνοι δεν ενδιαφέρονταν για τη δημιουργία ενός ασφαλούς τσιγάρου. Έκρυβαν τις μελέτες που αποκάλυπταν την εθιστική δράση της νικοτίνης και ανέθεταν σε δικηγόρους τη λογοκρισία επιστημονικών εγγράφων. Όσο πιο βαθιά σκάλιζε ο Γουάιγκαντ για την αλήθεια τόσο πιο εχθρικό γινόταν το κλίμα εναντίον του στην επιχείρηση. Το 1993 τον απέλυσαν. Αργότερα άρχισε να δέχεται απειλές στο σπίτι του. Όταν μαθεύτηκε ότι μίλησε στην τηλεοπτική εκπομπή «60 minutes», η εταιρεία του τον μήνυσε. Δεσμευόταν με συμβόλαιο εχεμύθειας. O Γουάιγκαντ όμως δεν μπορούσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό. «Όταν είδα το 1994 το αφεντικό μου να ορκίζεται στο Κογκρέσο και να λέει ότι η νικοτίνη δεν είναι εθιστική ή δεν είναι πιο επικίνδυνη από το να τρως καραμέλες, κατάλαβα ότι είναι καθήκον μου να μιλήσω», λέει. Η αρχική συνέντευξή του δεν μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο CBS. Oι υπεύθυνοι του σταθμού φοβήθηκαν πιθανή μήνυση δισεκατομμυρίων δολαρίων που θα έθετε σε κίνδυνο την επικείμενη συγχνώνευσή τους με την εταιρεία Westinghouse. Έστω και προσωρινά, η απληστία φίμωσε την αλήθεια.
Συνήθως είναι πιο εύκολο να σιωπήσεις. Φυσικά και είναι. Από τη στιγμή που μίλησα, χρειαζόμουν σωματοφύλακες. Μου έστειλαν σφαίρες μέσα σε ένα φάκελο. Με παρακολουθούσαν. Έβαλαν κοριούς στα τηλέφωνά μου. Ζήτησαν από ομάδες νομικών να σκάψουν στο παρελθόν μου και να λασπολογήσουν εναντίον μου. (Η «Wall Street Journal» ανέλυσε το φάκελο 500 σελίδων που συνέταξε η καπνοβιομηχανία με κατηγορίες εναντίον του και απέδειξε ότι όσα υποστήριζαν ήταν ανεπαρκή) Διέρρηξαν τα γραφεία των δικηγόρων μου. Ακόμα και σήμερα έχω άδεια οπλοφορίας.
Δέχεστε απειλές ακόμη και σήμερα; Ναι, γιατί είμαι ζωντανός μάρτυρας. Δέχομαι απειλές στο τηλέφωνο ή ταχυδρομικώς. Δεν ζω όμως φοβισμένος. Δεν με τρομάζει η σκιά μου. Αλλά είμαι προσεκτικός.
Μετανιώσατε που μιλήσατε; Όχι. Ό,τι έκανα άξιζε τον κόπο. Κέρδισα ξανά την αυτοεκτίμησή μου.
Τι χάσατε όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία; Δεν το βλέπω έτσι. Σημασία έχει τι κέρδισα. Διατήρησα την αξιοπρέπειά μου. Όταν θα φύγω από αυτόν τον κόσμο, θα έχω αφήσει κάτι πίσω μου.
«Το κάπνισμα δεν είναι διακαίωμα»
Η μήνυση της Brown & Williamson κατά του Γουάιγκαντ απορρίφθηκε στο δικαστήριο. Oι αποκαλύψεις οδήγησαν το 1998 τις καπνοβιομηχανίες των ΗΠΑ σε χρηματικό συμβιβασμό με 40 πολιτείες της χώρας. Μέχρι το 2023 θα πρέπει να καταβάλουν 368 δισεκατομμύρια δολάρια για το κακό που έχουν προκαλέσει στο σύστημα υγείας.
O Γουάιγκαντ εξακολουθεί να μάχεται κατά του τσιγάρου. Έχει ιδρύσει την οργάνωση Smoke Free Kids και προσπαθεί να κρατήσει τους νέους μακριά από τη βλαβερή συνήθεια. Ταξιδεύει συχνά και έχει συμβουλεύσει κυβερνήσεις χωρών, όπως η Ιρλανδία και η Oλλανδία, για τις αντικαπνιστικές τους εκστρατείες.
Oι κοινωνικοί συμβολισμοί είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. Ανά τις εποχές το τσιγάρο θεωρούνταν σύμβολο ανδρισμού, ανεξαρτητοποίησης ή επανάστασης. Η ιστορία είναι γεμάτη με καπνιστές, από τον Στάλιν στον Μαρξ και τον Τσε Γκεβάρα. Το πρόβλημα είναι στο μάρκετινγκ. Ξέρεις ότι η ζωγραφιά της καμήλας που είχαν για σήμα τους τα τσιγάρα Camel (η εταιρεία απέσυρε τη μασκότ «Τζο η καμήλα» το 1997 έπειτα από δικαστικές διαμάχες) δεν είχε σχεδιαστεί τυχαία. Η μύτη της έμοιαζε με πέος και το στόμα της με όρχεις. Το κοινό στο οποίο στόχευε η εταιρεία ήταν οι άντρες καπνιστές. Και επειδή οι άντρες έχουν εμμονή με τα γεννητικά τους όργανα, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το να τους περάσουν ασυνείδητα ότι χρειάζονται αυτό το τσιγάρο.
Στην Ελλάδα, παρά την απαγόρευση, τα μπαρ και τα εστιατόρια είναι γεμάτα με καπνιστές. Όποιος είναι υπεύθυνος από την κυβέρνησή σας πρέπει να εφαρμόσει το νόμο. Δεν θα είναι εύκολο. Χρειάζεται υπομονή. Αλλά και στην Ιρλανδία έλεγαν ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαγορεύσουν το κάπνισμα. Νόμιζαν ότι θα κλείσουν τα μαγαζιά ή θα πέσει ο τουρισμός. Τους επισκέφτηκα ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μέτρου και όλα τα εστιατόρια και τα μπαρ ήταν γεμάτα. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι έπεσαν οι πωλήσεις των τσιγάρων.
Στην Ελλάδα πολλοί λένε ότι το κάπνισμα είναι δημοκρατικό δικαίωμά τους. Το δικαίωμά μου σε καθαρό αέρα δεν είναι ανώτερο; Το κάπνισμα δεν είναι δικαίωμα. Εφόσον ξέρεις όλους τους κινδύνους που προκαλεί, το κάπνισμα είναι επιλογή.
Ανακαλύψτε τι κρύβεται μέσα σε ένα τσιγάρο. Δείτε το διαδραστικό γράφημα του «Ταχυδρόμου» στο: www.tanea.gr/taxydromos
Saturday, March 27, 2010
Η Ελλάδα σβήνει τα φώτα...
Το περσινό ρεκόρ συμμετοχής της στην Ωρα της Γης θα επιχειρήσει να καταρρίψει η Ελλάδα το βράδυ, κατεβάζοντας διακόπτες για μία ώρα από τις 20.30 ως τις 21.30. Σκοτεινή θα είναι στο διάστημα αυτό και η Ακρόπολη των Αθηνών, σηματοδοτώντας έτσι την ελληνική συμμετοχή στην καμπάνια για την προστασία του περιβάλλοντος.
Πρόκειται για τη συμβολική δράση ευαισθητοποίησης της WWF κατά της κλιματικής αλλαγής, στο πλαίσιο της οποίας σβήνουν τα φώτα για εξήντα λεπτά σε σπίτια, δημόσια κτίρια και μνημεία σε όλον τον κόσμο.
Πρόκειται για τη συμβολική δράση ευαισθητοποίησης της WWF κατά της κλιματικής αλλαγής, στο πλαίσιο της οποίας σβήνουν τα φώτα για εξήντα λεπτά σε σπίτια, δημόσια κτίρια και μνημεία σε όλον τον κόσμο.
Η χώρα μας ανήκει και φέτος στην πρώτη τριάδα των κρατών με τη μεγαλύτερη εκδήλωση συμμετοχών, καθώς ήδη πάνω από 300 δήμοι και κοινότητες έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμα του WWF Ελλάς, ενώ τη συμμετοχή τους έχουν δηλώσει 265 σχολεία και εκπαιδευτικοί οργανισμοί και 753 φορείς και επιχειρήσεις.
Περισσότεροι από 21.000 ιδιώτες έχουν εγγραφεί στον επίσημο δικτυακό τόπο της Ωρας της Γης www.wwf.gr/earthhour, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες είναι και οι συμμετοχές σε σχετικές ομάδες στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Η μαζική συμμετοχή της Ελλάδας στην περσινή συσκότιση με το σβήσιμο του φωτισμού σε περισσότερα από 1 εκατομμύριο νοικοκυριά και τη συμμετοχή 489 δήμων και κοινοτήτων, 1.649 επιχειρήσεων, 845 σχολείων και 325 φορέων μείωσε τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας κατά την έναρξη της Ωρας της Γης κατά 500 MW, ποσότητα που είχε ως αποτέλεσμα την εξοικονόμηση 500 τόνων διοξειδίου του άνθρακα.
Για τις ανάγκες της καμπάνιας της WWF, αύριο θα βυθιστούν στο σκοτάδι από τις 20.30 ως τις 21.30 ο Παρθενώνας, το μνημείο του Φιλοπάππου, ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο και ο ναός του Ηφαίστου, γνωστός και ως Θησείο.
Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έδωσε τη σχετική άδεια εκτιμώντας ότι πρόκειται για μία πρωτοβουλία με σημασία -»το μεγαλύτερο ανάλογο γεγονός του πλανήτη»- και θεωρώντας ταυτοχρόνως ότι οι εικόνες από τα μνημεία μας κάνουν μ’ αυτόν τον τρόπο τον γύρο του κόσμου.
Τα φώτα στα 24 κτίρια των υπηρεσιών και των εποπτευόμενων φορέων του θα κλείσει για μία ώρα και το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής.
Στην «Ωρα της Γης» συμμετέχει και το υπουργείο Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων καθώς και το Μετρό, που πραγματοποιεί αύριο διακοπή της κίνησης των συρμών που θα βρίσκονται σε σταθμούς στις 20.30 και για ένα λεπτό, σβήσιμο του εξωτερικού φωτισμού στις εγκαταστάσεις των αμαξοστασίων από τις 20.30 ως τις 21.30, σβήσιμο του φωτισμού του κτιρίου διοίκησης της ΑΜΕΛ από τις 20.30 ως τις 21.30 και του φωτισμού στα διαφημιστικά πλαίσια των σταθμών.
Ο Δήμος Αθηναίων θα σβήσει τα φώτα για μία ώρα στον Λόφο του Λυκαβηττού, στο Δημαρχιακό Μέγαρο της Πλατείας Κοτζιά, στο Δημαρχείο της οδού Λιοσίων, σε όλα τα δημοτικά κτίρια και στις καμινάδες της «Τεχνόπολις».
Το «παρών» στην Ωρα της Γης δίνει και ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών σβήνοντας τα φώτα και διακόπτοντας τη λειτουργία του ενός από τους δύο διαδρόμους του για μία ώρα, από τις 20.30 κατόπιν ειδικού επιχειρησιακού σχεδιασμού. Παράλληλα κατά τη διάρκεια της Ωρας της Γης θα μειωθεί ο φωτισμός στα κτίρια, στους χώρους στάθμευσης οχημάτων προσωπικού και σε άλλους επιλεγμένους χώρους εντός του αεροδρομίου.
Υπενθυμίζεται ότι η Ωρα της Γης γεννήθηκε το 2007 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όταν δύο εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις έσβησαν τα φώτα για μία ώρα. Εναν χρόνο αργότερο στη δράση συμμετείχαν 50 εκατομμύρια πολίτες από 35 χώρες, ενώ πέρυσι περισσότερες από 4.000 πόλεις σε 88 χώρες συντονίστηκαν με την ώρα της Γης.
Φετινή ελληνική συμμετοχή στην Ωρα της Γης
- Περισσότεροι από 300 δήμοι και κοινότητες
- 753 φορείς και επιχειρήσεις
- 265 σχολεία και εκπαιδευτικοί οργανισμοί
- Περισσότεροι από 21.000 ιδιώτες (με εγγραφή στον επίσημο δικτυακό τόπο της Ωρας της Γης).
- Εκατοντάδες χιλιάδες είναι και οι συμμετοχές σε σχετικές ομάδες στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
- Χωρίς φώτα θα παραμείνουν ο Λευκός Πύργος και η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου.
- Τα φώτα θα σβήσουν στον Παρθενώνα, το μνημείο του Φιλοπάππου, τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και τον ναό του Ηφαίστου.
Tα οφέλη της συσκότισης στην Ελλάδα το 2009
- Μείωση της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας κατά την έναρξη της Ωρας της Γης κατά 500 MW.
- Εξοικονόμηση 500 τόνων διοξειδίου του άνθρακα.
Συμμετοχή της Ελλάδας στη δράση του 2009
- Περισσότερα από 1 εκατομμύριο νοικοκυριά
- 489 δήμοι και κοινότητες
- 1.649 επιχειρήσεις
- 845 σχολεία
- 325 φορείς
ΜΑΡΙΑ ΛΙΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
www.ethnos.gr
Μτσισλάβ Ροστροπόβιτς..
O Μτσισλάβ Ροστροπόβιτς υπήρξε αναμφίβολα ένας από τους κορυφαίους βιολοντσελίστες του 20ου αιώνα. Δύο είναι οι πραγματικές εικόνες που περιγράφουν την προσωπική ταυτότητα του μεγάλου μουσικού. Η παρουσία του ιδίου και του τσέλο του μπροστά στα ερείπια του τείχους του Βερολίνου το 1989 σε ένα αυτοσχέδιο κονσέρτο κατά το οποίο ερμήνευσε τη Σουίτα για βιολοντσέλο του Μπαχ και η παρουσία του στα οδοφράγματα για να υπερασπισθεί τη νεαρή ρωσική δημοκρατία κατά των πραξικοπηματιών στη Μόσχα το 1991. Ο Σλάβα, όπως ήταν το υποκοριστικό του γεννήθηκε σαν σήμερα 26 Μαρτίου 1927 στο Μπακού.
Σπούδασε στο Ωδείο της Μόσχας. Ήδη από την ηλικία των 16 ετών έπαιζε πιάνο και τσέλο, διηύθυνε ορχήστρες και συνέθετε τα δικά του έργα. Το ταλέντο του αναδείχτηκε εξαιρετικά γρήγορα και βραβεύτηκε σε πολλούς μουσικούς διαγωνισμούς στη Μόσχα (1945), την Πράγα (1947 και 1950) και τη Βουδαπέστη (1949). Σε ηλικία μόλις 23 ετών διακρίθηκε με το σημαντικότερο βραβείο που μπορούσε κανείς να δεχτεί στη Σοβιετική Ένωση, το βραβείο Στάλιν. Δάσκαλοί του υπήρξαν ο Προκόβιεφ και ο Σοστακόβιτς.
Η διεθνής του καριέρα άρχισε το 1964 από την τότε Δυτική Γερμανία. Θιασώτης της μουσικής δωματίου, ο Ροστροπόβιτς έπαιξε με τον Γκίλελς, τον Χόροβιτς, τον Μενουχίν και τον Ρίχτερ, ενώ διακρίθηκε επίσης ως διευθυντής ορχήστρας και όπερας. Τα περισσότερα σημαντικά έργα που γράφτηκαν για βιολοντσέλο στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα γράφτηκαν γι’ αυτόν. Ανάμεσά τους, η «Συμφωνία Κοντσερτάντε» του φίλου και δασκάλου του Προκόβιεφ και τα δύο Κοντσέρτα για βιολοντσέλο του επίσης φίλου και δασκάλου του Σοστακόβιτς – η παρουσίαση του πρώτου από αυτά στη Φιλαδέλφεια υπήρξε μέγα πολιτικό γεγονός στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου. Όσο γρήγορα αναδείχτηκε ως εξαίρετος μουσικός, τόσο γρήγορα έπεσε σε δυσμένεια. Τον Σεπτέμβριο του 1970 θα δώσει καταφύγιο στον αντικαθεστωτικό συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, άρρωστο και πάμφτωχο, για τον οποίο απευθύνει επιστολή προς τον σοβιετικό ηγέτη Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Τα αντίποινα από το σοβιετικό καθεστώς στο οποίο ήταν αντίθετος δεν θα αργήσουν. Αποκλείεται από τις συναυλίες του εξωτερικού και του απαγορεύεται να παίζει με μεγάλες ορχήστρες.
Τέσσερα χρόνια αργότερα και σπρωγμένος από πολιτικούς λόγους θα ταξιδέψει στη Δύση ενώ σε μία ακόμή τετραετία θα του αφαιρεθεί η σοβιετική υπηκοότητα. Θα επιστρέψει το 1990 όταν θα αποκατασταθεί από το διάταγμα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Δεν θα επιστρέψει μόνος αλλά με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ουάσινγκτον, την οποία διηύθυνε από το 1977 μέχρι το 1994. Ο Ροστροπόβιτς θα χάσει τη μάχη με τον καρκίνο στις 27 Ιουλίου του 2007. Μέχρι τότε δεν σταμάτησε στιγμή να παίζει μουσική και αυτή είναι που άφησε πίσω του.
http://tvxs.gr
Τέσσερα χρόνια αργότερα και σπρωγμένος από πολιτικούς λόγους θα ταξιδέψει στη Δύση ενώ σε μία ακόμή τετραετία θα του αφαιρεθεί η σοβιετική υπηκοότητα. Θα επιστρέψει το 1990 όταν θα αποκατασταθεί από το διάταγμα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Δεν θα επιστρέψει μόνος αλλά με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ουάσινγκτον, την οποία διηύθυνε από το 1977 μέχρι το 1994. Ο Ροστροπόβιτς θα χάσει τη μάχη με τον καρκίνο στις 27 Ιουλίου του 2007. Μέχρι τότε δεν σταμάτησε στιγμή να παίζει μουσική και αυτή είναι που άφησε πίσω του.
http://tvxs.gr
Σου δίνω το πηδάλιο...
Διαβάζω στα ΝΕΑ ότι μια 16χρονη βρέθηκε στο χειρουργείο με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, λόγω των 4000 χιλιάδων sms που έστελνε το μήνα. Στοιχηματίζω ότι ο παραλήπτης ήταν έρωτας και θα το κερδίσω…
Διαβάζω επίσης στα ΝΕΑ ότι σύμφωνα με έρευνες, το Facebook ευθύνεται για την αύξηση των κρουσμάτων σύφιλης. Γνωρίζονται, επικοινωνούν, φαντασιώνονται, βρίσκονται, το κάνουν και αρρωσταίνουν. Δεν έχω facebook, δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι, να πέφτεις πάνω σε κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ, που δεν ξέρεις το ζωντανό του βλέμμα παρά μόνο αυτό της φωτογραφίας… και δεν ξέρω πώς γίνεται να ερωτεύεσαι κάποιον που δεν ξέρεις πώς ανεβάζει το φερμουάρ του μπουφάν του. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω. Και δεν θέλω να σταθώ στο σεξ χωρίς προφυλάξεις, γιατί το θέμα μου σήμερα θέλω να είναι οι έρωτες και όχι η απροσεξία.
Ωστόσο δεν διαφωνώ ότι το να κοιτάς κάθε 5 (λεπτά εννοείται, όχι ώρες) την οθόνη του κινητού σου για το άσπρο φακελάκι, ή το να ανοιγοκλείνεις το e mail σου για να δεις τι λέει… είναι μια διαδικασία για πολλά καρδιοχτύπια. Έχω περάσει ώρες προσπαθώντας να ερμηνεύσω ακόμη και τα σημεία στίξης του. Γιατί έβαλε τελεία στο «τα λέμε το βράδυ» και όχι θαυμαστικό; Δεν χαίρεται που θα με δει; Και άλλα τέτοια καταπληκτικά.
Όμως η ζωή είναι εκεί έξω στους ήλιους. Όχι στo chat. Πάρε τηλέφωνο και πες «Πάμε;», και ας μην ξέρεις πού και για ποιο λόγο. Αν θες μίλα στον δρόμο, αν δεν θες μη μιλάς. Στρίψε το πηδάλιο όπως νομίζεις. Πρόσφατα κάποιος μου είπε ότι είναι χαζός με κάτι τέτοια, εννοώντας ότι δεν ξεχωρίζει πότε τον φλερτάρουν. Χαμογέλασα… Και έβαλα να ακούσω δυνατά αυτό το τραγούδι!
Διαβάζω επίσης στα ΝΕΑ ότι σύμφωνα με έρευνες, το Facebook ευθύνεται για την αύξηση των κρουσμάτων σύφιλης. Γνωρίζονται, επικοινωνούν, φαντασιώνονται, βρίσκονται, το κάνουν και αρρωσταίνουν. Δεν έχω facebook, δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι, να πέφτεις πάνω σε κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ, που δεν ξέρεις το ζωντανό του βλέμμα παρά μόνο αυτό της φωτογραφίας… και δεν ξέρω πώς γίνεται να ερωτεύεσαι κάποιον που δεν ξέρεις πώς ανεβάζει το φερμουάρ του μπουφάν του. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω. Και δεν θέλω να σταθώ στο σεξ χωρίς προφυλάξεις, γιατί το θέμα μου σήμερα θέλω να είναι οι έρωτες και όχι η απροσεξία.
Ωστόσο δεν διαφωνώ ότι το να κοιτάς κάθε 5 (λεπτά εννοείται, όχι ώρες) την οθόνη του κινητού σου για το άσπρο φακελάκι, ή το να ανοιγοκλείνεις το e mail σου για να δεις τι λέει… είναι μια διαδικασία για πολλά καρδιοχτύπια. Έχω περάσει ώρες προσπαθώντας να ερμηνεύσω ακόμη και τα σημεία στίξης του. Γιατί έβαλε τελεία στο «τα λέμε το βράδυ» και όχι θαυμαστικό; Δεν χαίρεται που θα με δει; Και άλλα τέτοια καταπληκτικά.
Όμως η ζωή είναι εκεί έξω στους ήλιους. Όχι στo chat. Πάρε τηλέφωνο και πες «Πάμε;», και ας μην ξέρεις πού και για ποιο λόγο. Αν θες μίλα στον δρόμο, αν δεν θες μη μιλάς. Στρίψε το πηδάλιο όπως νομίζεις. Πρόσφατα κάποιος μου είπε ότι είναι χαζός με κάτι τέτοια, εννοώντας ότι δεν ξεχωρίζει πότε τον φλερτάρουν. Χαμογέλασα… Και έβαλα να ακούσω δυνατά αυτό το τραγούδι!
www.protagon.gr
Subscribe to:
Posts (Atom)