Την περασµένη εβδοµάδα βρέθηκα στην Πολωνία για να παρουσιάσω το βιβλίο µου. Το καλύτερο νέο για έναν νέο συγγραφέα είναι ότι το βιβλίο του πουλάει. Οι Πολωνοί διαβάζουν πολύ. Ίσως γιατί δεν τους επισκέπτεται συχνά ο ήλιος και περνάνε πολύ καιρό µέσα στα σπίτια τους. Το κοινό που συµµετείχε στις παρουσιάσεις µε εντυπωσίασε µε την ευγένεια και τη µόρφωσή του. Συνάντησα Πολωνούς φοιτητές του Τµήµατος των Νεοελληνικών του Πανεπιστηµίου της Βαρσοβίας. Συνάντησα νεαρούς Έλληνες που αποφάσισαν να δουλεύουν και να ζουν στην Πολωνία. Συνάντησα Ελληνοπολωνούς, παιδιά πολιτικών προσφύγων που γεννήθηκαν και µεγάλωσαν στην Πολωνία, συνάντησα Αλβανοπολωνούς, παιδιά πολιτικών προσφύγων και εκείνοι, που είχαν διαβάσει το βιβλίο στα πολωνικά. Όλα καλά λοιπόν, σχεδόν θαυµάσια.
Την ηµέρα της επιστροφής, µια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη µέρα στη Βαρσοβία, λέω να ρίξω µια µατιά στα νέα από την πατρίδα. Από την Ελλάδα εννοώ. Γιατί πατρίδα είναι πάνω απ’ όλα εκείνη όπου βρίσκεται το σπίτι σου και οι άνθρωποι µε τους οποίους ζεις. Μια από τις πρώτες ειδήσεις πάνω στην οποία πέφτω είναι η παρακάτω: «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίµα σου θα χύσουµε, γουρούνι Αλβανέ». Αυτό και άλλα παρόµοια ανατριχιαστικά ακούστηκαν στο κέντρο της Αθήνας, όχι από µέλη της Χρυσής Αυγής που διαδήλωναν, αλλά από βατραχανθρώπους της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών που παρήλαυναν στην Πανεπιστηµίου και στην Αγίου Κωνσταντίνου στο πλαίσιο της επίσηµης στρατιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Διαβάζω το άρθρο και δεν ξέρω τι νιώθω περισσότερο.
Θυµό, αηδία, οίκτο, φόβο; Μάλλον η κύρια χρεοκοπία που απειλεί την πατρίδα µας δεν είναι οικονοµική αλλά προπαντός ηθική και πολιτισµική. Την άλλη µέρα, στην Αθήνα, ελέγχω τα e-mails µου. Ανάµεσα στα µηνύµατα εκείνο ενός λιµενικού — Γιώργος Κ. το όνοµά του. «Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω», γράφει, «ότι πολλοί από τους συναδέλφους µου είναι εξοργισµένοι µε τη στάση των βατραχανθρώπων της υπηρεσίας µου αλλά η φωνή της λογικής δεν ακούγεται, δεν ωρύεται στα κανάλια. Αντίθετα η φωνή του παραλόγου και της µισαλλοδοξίας ακόµα και αν εκφέρεται από 5-10 (στην προκειµένη από 36) ακούγεται λόγω του θορύβου που κάνει». Έπεται το µήνυµα ενός γνωστού µου από την Αµερική που µε ρωτά γιατί δεν ετοιµάζω τις βαλίτσες, να την κάνω για αλλού. Γράφω ένα ποστ και το αναρτώ στο µπλογκ µου. Την επόµενη µέρα διαβάζω τα σχόλια. Ένα από αυτά γράφει: «Τις τελευταίες µέρες έχω τροµάξει στην Αθήνα για τη σωµατική µου ακεραιότητα όπως δεν έχω τροµάξει ποτέ, πουθενά.
Και επειδή δεν θ’ αφήσω αυτόν τον τρόµο να φωλιάσει στην ψυχή µου, και επειδή δεν θέλω σαν τη χελώνα να αποτραβηχτώ σε οχυρό ή καβούκι κι επειδή θυµώνω κιόλας, κι έχω αηδιάσει, κι επειδή κι εγώ διάλεξα αυτήν την πατρίδα να ζήσω και τώρα νιώθω ότι µε φτύνει σαν κουκούτσι, σκέφτοµαι ότι κάτι πρέπει να κάνουµε και ίσως πλέον όχι ο καθένας µόνος του». Αµήν, λέω µέσα µου… ΥΓ: Το βράδυ βλέπω στο Διαδίκτυο Αλβανούς Χρυσαυγίτες στη Σκόδρα να καίνε ελληνικές σηµαίες. Οι φασίστες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, είναι σιαµαίοι αδελφοί. Κραυγάζουν τα ίδια συνθήµατα, µοιράζονται το ίδιο µίσος, την ίδια δυσοσµία ηθικής σήψης και πτωµάτων…
Την ηµέρα της επιστροφής, µια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη µέρα στη Βαρσοβία, λέω να ρίξω µια µατιά στα νέα από την πατρίδα. Από την Ελλάδα εννοώ. Γιατί πατρίδα είναι πάνω απ’ όλα εκείνη όπου βρίσκεται το σπίτι σου και οι άνθρωποι µε τους οποίους ζεις. Μια από τις πρώτες ειδήσεις πάνω στην οποία πέφτω είναι η παρακάτω: «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίµα σου θα χύσουµε, γουρούνι Αλβανέ». Αυτό και άλλα παρόµοια ανατριχιαστικά ακούστηκαν στο κέντρο της Αθήνας, όχι από µέλη της Χρυσής Αυγής που διαδήλωναν, αλλά από βατραχανθρώπους της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών που παρήλαυναν στην Πανεπιστηµίου και στην Αγίου Κωνσταντίνου στο πλαίσιο της επίσηµης στρατιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Διαβάζω το άρθρο και δεν ξέρω τι νιώθω περισσότερο.
Θυµό, αηδία, οίκτο, φόβο; Μάλλον η κύρια χρεοκοπία που απειλεί την πατρίδα µας δεν είναι οικονοµική αλλά προπαντός ηθική και πολιτισµική. Την άλλη µέρα, στην Αθήνα, ελέγχω τα e-mails µου. Ανάµεσα στα µηνύµατα εκείνο ενός λιµενικού — Γιώργος Κ. το όνοµά του. «Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω», γράφει, «ότι πολλοί από τους συναδέλφους µου είναι εξοργισµένοι µε τη στάση των βατραχανθρώπων της υπηρεσίας µου αλλά η φωνή της λογικής δεν ακούγεται, δεν ωρύεται στα κανάλια. Αντίθετα η φωνή του παραλόγου και της µισαλλοδοξίας ακόµα και αν εκφέρεται από 5-10 (στην προκειµένη από 36) ακούγεται λόγω του θορύβου που κάνει». Έπεται το µήνυµα ενός γνωστού µου από την Αµερική που µε ρωτά γιατί δεν ετοιµάζω τις βαλίτσες, να την κάνω για αλλού. Γράφω ένα ποστ και το αναρτώ στο µπλογκ µου. Την επόµενη µέρα διαβάζω τα σχόλια. Ένα από αυτά γράφει: «Τις τελευταίες µέρες έχω τροµάξει στην Αθήνα για τη σωµατική µου ακεραιότητα όπως δεν έχω τροµάξει ποτέ, πουθενά.
Και επειδή δεν θ’ αφήσω αυτόν τον τρόµο να φωλιάσει στην ψυχή µου, και επειδή δεν θέλω σαν τη χελώνα να αποτραβηχτώ σε οχυρό ή καβούκι κι επειδή θυµώνω κιόλας, κι έχω αηδιάσει, κι επειδή κι εγώ διάλεξα αυτήν την πατρίδα να ζήσω και τώρα νιώθω ότι µε φτύνει σαν κουκούτσι, σκέφτοµαι ότι κάτι πρέπει να κάνουµε και ίσως πλέον όχι ο καθένας µόνος του». Αµήν, λέω µέσα µου… ΥΓ: Το βράδυ βλέπω στο Διαδίκτυο Αλβανούς Χρυσαυγίτες στη Σκόδρα να καίνε ελληνικές σηµαίες. Οι φασίστες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, είναι σιαµαίοι αδελφοί. Κραυγάζουν τα ίδια συνθήµατα, µοιράζονται το ίδιο µίσος, την ίδια δυσοσµία ηθικής σήψης και πτωµάτων…
www.tanea.gr
No comments:
Post a Comment