Αρκετά πιο αδύνατος και με λίγες άσπρες... ανταύγειες στα μαλλιά, σχεδόν δεν τολμάς να ανατρέξεις σε εκείνο το εφηβικό προφίλ με το οποίο καθιερώθηκε. Κι όμως κάθε τρεις και λίγο, ο έφηβος βγαίνει και πάλι μπροστά και καταλαμβάνει όλο το πλάνο- μόνο και μόνο για να σου υπενθυμίσει ότι μπορεί να είναι αυτή ακριβώς η πηγή χρυσού ενός καλλιτέχνη. Έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν ανέκαθεν o Φοίβου Δεληβοριάς: ένας έφηβος με βλέμμα και λόγο μεγάλου. Και τώρα; Τώρα, απλώς μεγάλωσε. Αλλά διατηρεί σταθερά την ικανότητα να «ρουφάει» την εμπειρία με όρεξη εφήβου. Και να μεγαλώνει...
«Τα πιο νέα παιδιά με λένε κύριο Δεληβοριά... Λογικό δεν είναι; Με αντιμετωπίζουν σαν τον τελευταίο μιας παλιάς φρουράς- ίσως και γιατί είμαι ο τελευταίος που κάνει ελληνόφωνο τραγούδι».
Ας πιάσουμε όμως το νήμα των τελευταίων εξελίξεων της ζωής του. Οι παραστάσεις του στο «Μετρό»- «Βig Βand» από 19 του μηνόςκαι ο νέος του δίσκος- που για πρώτη φορά θα βγει εξ ολοκλήρου σε δική του παραγωγή- είναι μια καλή αφορμή για μια γενικότερη κουβέντα.
«Όλο αυτό το πράγμα, που πρέπει να τα κάνω όλα μόνος μου, από το να κανονίσω τα του στούντιο, μέχρι να μαζέψω τους μουσικούς, με ενηλικιώνει... Παραήμουν χαϊδεμένος και νομίζω ότι αυτό ανέστειλε και τη δημιουργική μου ενέργεια».
«Αυτό είναι η θετική ματιά», λέω γελώντας.
«Κοίτα. Εμείς είχαμε πάντα αυτό του Καραγκιόζη. Που μεγαλοπιάνεται και στο τέλος, αφού φάει τη φάπα του, επιστρέφει στο σπιτάκι του. Το low budget ήταν πάντα η δημιουργικότητά μας. Πριν από 10 χρόνια είχαμε μια υποτιθέμενη ακμή, που σημαίνει ότι στα μαγαζιά έβγαινε η σταρ με σκάλες και αυτοκίνητα. Δεν ήταν όμως ότι είχαμε παραγωγή τραγουδιών. Φέτος, ας πούμε, στον κινηματογράφο με το χειρότερο κινηματογραφικό νομοσχέδιο και όλη αυτή την κρίση και τη θολούρα βγήκαν 4 η 5 καλές ελληνικές ταινίες. Βλέπεις και τι γίνεται με τη δισκογραφία. Κλείνουν οι εταιρείες, αλλά το Μy Space είναι γεμάτο τραγούδια».
Τα δικά σου νέα τραγούδια; Εσύ πάντα γράφεις βιωματικά.. Τώρα ήρθε η ώρα του έρωτα. Πάντα ήθελα να γράψω έναν ολόκληρο ερωτικό δίσκο, αλλά περίμενα να το κάνω απ΄ την καρδιά μου. Βέβαια γράφω για τον νευρωτικό έρωτα που ζούμε σήμερα. Γιατί σήμερα δεν μπορείς να γράψεις ένα ερωτικό τραγούδι με αθωότητα, με ανοιχτή καρδιά...
Γιατί;
Γιατί όλοι κουβαλάμε ένα μανιοκαταθλιπτικό σύνδρομο. Έχουμε διαρκώς ερωτηματικά, είμαστε ενοχικοί, πολύ νάρκισσοι... Όλα αυτά με ενδιέφεραν πολύ.
Σαν μικρές ιστορίες...
Σαν μια συλλογή διηγημάτων. Και σε αντίθεση μ΄ αυτό που απαιτεί η βιομηχανία της μουσικής, ο δημιουργός πρέπει να γράψει ερωτικό τραγούδι την ώρα που του έρχεται. Την ώρα που καίγεται δηλαδή. Στον δίσκο θα δείτε μια μορφή επείγοντος και ζαλισμένου πράγματος...
www.tanea.gr
No comments:
Post a Comment