Σαν να ζεις ξανά, παλιά παραμύθια..

Ο Ντιόρ ζωντάνεψε τη μαγεία της μόδας

ΠΑΡΙΣΙ. Καθώς το τελευταίο ολομέταξο φόρεμα στο χρώμα του βατόμουρου «σκούπιζε» ένα σωρό τριαντάφυλλα στην επίδειξη υψηλής ραπτικής του Κριστιάν Ντιόρ, η Κάιλι Μινόγκ έβγαλε έναν διστακτικό αλλά ικανοποιητικό αναστεναγμό.
«Τώρα πρέπει να επιστρέψουμε στον αληθινό κόσμο», είπε.
Αυτή η αίσθηση του ξεθωριασμένου φιλμ ή του παραμυθιού που τελειώνει, δεν έμοιαζε ποτέ τόσο δυναμική και ελεγειακή σε αυτόν τον οίκο μόδας όπως συνέβη μετά την ποιητική παρέλαση που έστειλε ο Τζον Γκαλιάνο για την άνοιξη.
Αν η υψηλή ραπτική έχει ένα πιο ένδοξο παρελθόν από ό, τι μέλλον, τότε γιατί να μη γιορτάσουμε μια προηγούμενη εποχή; Μια εποχή στην οποία οι γυναίκες ίππευαν πλάγια στη σέλα, μοιάζοντας δυναμικές αλλά αισθησιακές κάτω από ψηλά καπέλα, πυκνά μαλλιά σε κότσο με βέλο και μακριές φούστες ντραπαρισμένες με τέχνη σαν να τις φυσάει ο άνεμος...
Ή όταν οι κυρίες της αριστοκρατίας με δαντελένια φορέματα σκίαζαν τα πρόσωπά τους με όμορφα καπέλα σε ηλιόλουστα απογεύματα;
«Ηταν ο Τσαρλς Τζέιμς», είπε ο σχεδιαστής, περιγράφοντας τη στιγμή καθώς διάβαζε ότι ο Κριστιάν Ντιόρ, ο σταρ της μόδας στις δεκαετίες του ’40 και του ’50, είχε εμπνευστεί από τα ρούχα της Μπελ Επόκ, του κουτιριέ που γεννήθηκε στην Αγγλία.
Ενα όνειρο του Γκαλιάνο είναι ένα θαυμαστό πράγμα: κάθε πέταλο από κεντημένο μετάξι που τρεμουλιάζει σε ένα μπούστο και κάθε συλλογή από χάντρες όπως τις οραματίστηκε ο σχεδιαστής, παραδόθηκαν στα ατελιέ, εκεί όπου οι ράφτες ερμήνευσαν τη φαντασία του.
Τα χρώματα από μόνα τους, ιδωμένα μέσα από τα μάτια της Αμερικανίδας κοσμικής κυρίας του ’30 και του ’40 Μίλισεντ Ρότζερς, ήταν καλλιτεχνικά: το μπλε του ουρανού μετά τη βροχή και μπεζ, ροζ και ασημένιο, τούλι στο καφέ της λάσπης φωτισμένο με χρυσό, λαδί, κόκκινο του κερασιού και μοβ.
Αυτή η συλλογή Ντιόρ ήταν όμορφη και αισθησιακή, με φούστες που θροΐζουν. Δεν υπήρχε τίποτα διφορούμενο ή συμβιβαστικό. Ηταν η πιο υψηλή κουτίρ.
Η μόδα χρειάζεται συναίσθημα και για να αποπλανεί και για να εμπνέει, και ο κ. Γκαλιάνο έχει αυτό το πάθος.
Από αυτά τα απίστευτα καπέλα (για τα οποία ο σχεδιαστής καπέλων Στίβεν Τζόουνς είχε μόλις τιμηθεί από τη βασίλισσα Ελισάβετ), μέχρι τα παπούτσια με σκαλισμένα τακούνια, το σόου ανέδειξε την ουσία της υψηλής ραπτικής. Αλλά η έμφαση είναι σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια.
Φυσικά, ο Ντιόρ χρειάζεται να θυμάται την κληρονομιά του. Ενας απρόσμενος καλεσμένος στην πρώτη σειρά ήταν ο Πιερ Καρντέν, στα 87 του, που ηχογραφεί τις αναμνήσεις του από τότε που εργαζόταν στον Ντιόρ, για τα αρχεία του οίκου.
Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν ωραίο αν ο κ. Γκαλιάνο μπορούσε να έχει σαν αφετηρία, όχι τις γλυκιές αναμνήσεις της μόδας αλλά μια καθαρή σελίδα χαρτί στην οποία γράφει 2010.

www.kathimerini.gr