Ο χαρταετός που δεν πετούσε..

της Γκέλης Βούρβουλη

Ο πατέρας μου έφτιαχνε πάντα τον χαρταετό της οικογένειας αλλά δεν κατάφερε ποτέ να τον κάνει να πετάξει. Προσπαθούσε, όμως. Κάθε χρόνο. Με πείσμα, φαντασία και απεριόριστη αισιοδοξία. Τι κι αν δεν είχε πετάξει ποτέ πριν ο χαρταετός μας; Φέτος θα πετούσε. Και θα πετούσε όχι επειδή ήταν η χρονιά του ή επειδή ο Ερμής δεν ήταν ανάδρομος εκείνη την Καθαρά Δευτέρα. Θα πετούσε επειδή ο μπαμπάς θα προσπαθούσε να τον κάνει να πετάξει. Κάθε χρόνο.
 

Θα τον έφτιαχνε όλο το σαββατοκύριακο της Αποκριάς, χρησιμοποιώντας σύνεργα δημοσιογράφου κι όχι μάστορα και τη Δευτέρα ο χαρταετός μας θα ήταν ο πιο προβληματικός της παρέας. Κλασσικά. Έφτανε στο σημείο απογείωσης τραυματισμένος από πριν, με μπαλώματα από σελοτέϊπ, ανισόπεδα ζύγια από κομμένα φύλλα της «Αθλητικής Ηχούς» (για χρωματιστό εφέ) και σκελετό ψιλό-σπασμένο και ψιλό-δεμένο με συρματάκια, σπαγγάκια, κορδονάκια, πετονιές κι όλες τις άλλες ψιλο-πατέντες στις οποίες ειδικευόταν ο πατέρας μου.
 

Ήταν ξεκάθαρα ο χαρταετός με τις λιγότερες πιθανότητες να πετάξει. Επιπλέον ήταν πάντα Γάβρος χαρταετός, άρα μόνιμο θύμα της γενικής καζούρας και σταθερός πρωταγωνιστής του χαβαλέ της Καθαράς Δευτέρας. Οι άλλοι πετούσαν με λιγότερη ή περισσότερη άνεση παντού γύρω μας, αλλά κανείς δεν ασχολείτο μαζί τους. Όλοι περιμέναμε να δούμε αν είχε φτάσει επιτέλους η Χρονιά του Γάβρου.
 

Κάποια στιγμή στην εφηβεία, όταν οι γονείς και ο κόσμος δεν ήταν τόσο συμπαθητικός όσο πριν, πήγα να κλάψω επειδή ήμουν το παιδί του μπαμπά που δεν κατάφερε ποτέ να πετάξει τον χαρταετό της οικογένειας. Πήγα. Αλλά το μεσημέρι της Καθαράς Δευτέρας, όταν όλοι μαζεύτηκαν με τα κρασάκια και τα ουζάκια τους γύρω από τον χιλιομπαλωμένο Γάβρο και τον παντευτυχή δημιουργό του, δεν είχα καμία όρεξη να κλάψω. Ήθελα να γελάσω, να τραγουδήσω, να χορέψω και να τρέξω να φιλήσω τον μπαμπά μου και τον ατσούμπαλο Γάβρο του. Κι ας μην πετούσε ποτέ. Δεν φτιαχνόταν για να πετάξει. Φτιαχνόταν για να κάνει τους άλλους να πετούν.
 www.protagon.gr