Οι Μηλιές της Τάνιας Τσανακλίδου

H τραγουδίστρια μας ξεναγεί στο πηλιορείτικο χωριό που έγινε δικό της - εκεί αποκατέστησε τη σχέση της με τη φύση και περνάει, πια, τους μισούς μήνες του χρόνου.
Όσοι έχουν πάει έστω και μία φορά εκεί επιμένουν πως οι Μηλιές -σε απόσταση μόλις 28 χλμ. από το Βόλο- δεν πήραν τυχαία το όνομα του βιβλικού... πειρασμού: σε κάνουν να χάσεις το μυαλό σου. Ήταν 1975 όταν η Τάνια Τσανακλίδου τις πρωτογνώρισε. Βρέθηκε εκεί, με φίλους, σε μια εκδρομή που έμελλε να αλλάξει τη ζωή της. «Είδα για πρώτη φορά αυτό τον τόπο και έπαθα σοκ», θυμάται σήμερα. «Ήταν ένα ποίημα! Είπα: εγώ εδώ θέλω να ζήσω. Από εκείνη την ημέρα, με κάθε ευκαιρία, ερχόμουν στο Πήλιο. Και ας δούλευα σαν το σκυλί εκείνα τα χρόνια. Και ας είχα μόνο μία ημέρα ρεπό την εβδομάδα. Μέχρι που το 1982 βρήκα ένα παλιό ρημαγμένο σπίτι και το αγόρασα. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, μη φανταστείς. Τρεις ανακαινίσεις έχω κάνει μέχρι τώρα. Μια σταλιά σπιτάκι, αλλά το 'χω πληρώσει σαν βίλα...» λέει και γελάει. Μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, η τραγουδίστρια είχε μάθει να έχει καθημερινά σημείο αναφοράς τη θάλασσα. Νόμιζε πως στο βουνό θα ένιωθε άβολα. «Το Πήλιο με διέψευσε. Τελικά, το βουνό ήταν που μου άρεσε από πάντα, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Βέβαια, μη νομίζεις ότι εδώ η θάλασσα είναι απούσα. Κάθε άλλο. Από το παράθυρο του σαλονιού, ο Παγασητικός μού γνέφει από το βάθος...»
«ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ SPA!»
Τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει αυτό που κάποτε της φαινόταν μακρινό όνειρο: να μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην Αθήνα και στο Πήλιο - έξι μήνες στο Παγκράτι και άλλοι έξι στις Μηλιές. «Όταν πρέπει να δουλεύω, την ανέχομαι την πόλη. Αλλά το μυαλό μου είναι στο χωριό. Ιδιαίτερα το φθινόπωρο και το χειμώνα, που είναι οι αγαπημένες μου εποχές - και οι καλύτερες για να επισκεφτεί κάποιος το Πήλιο. Αυτό που «εισβάλλει» από το παράθυρό σου κάθε φορά που βρέχει είναι άλλο πράγμα. Πώς να το περιγράψω; Νιώθεις σαν να έχεις πάει στο καλύτερο spa! Στις Μηλιές κάθε φορά έρχομαι για να κλείσω έναν κύκλο: μετά την ένταση και την κούραση της δουλειάς, η αποφόρτιση και η επανεκκίνηση».
Τη ρωτώ αν φοβάται την απομόνωση και τη μοναξιά· όταν νυχτώνει και το χιόνι αρχίζει να πέφτει. «Κάποτε, το ομολογώ, φοβόμουν λίγο. Τώρα όμως στη ζωή μου υπάρχει ο Μηνάς και με προστατεύει». Ο Μηνάς είναι ένας ημίαιμος σκύλος τον οποίο η Τάνια Τσανακλίδου μάζεψε πριν από μερικά χρόνια, ταλαιπωρημένο, από το δρόμο και από τότε είναι αχώριστοι. Όμως, στις Μηλιές έχει αποκτήσει κι άλλους φίλους. «Με νοιάζονται εδώ οι άνθρωποι. Με αγαπούν. Κι εγώ τους αγαπώ. Και ιδιαίτερα τη Μαιρούλα, την κουμπάρα μου, που φροντίζει και τον Μηνά όταν πρέπει να λείψω...»
Και όταν επιστρέφει στο Πήλιο; Η Τάνια «γειώνεται». Βάζει τη φόρμα της, αφήνει τα μαλλιά της αχτένιστα και βγαίνει στον μικρό κήπο της. «Αγαπώ το χώμα. Η επαφή μαζί του είναι θεραπευτική. Εχω πολλά λουλούδια και κάμποσα δέντρα: καρυδιά, αμυγδαλιά, μηλιά, δύο βερικοκιές, κερασιά και μια γλυσίνα που κοντεύει να πνίξει το σπίτι κι εμένα μαζί, αλλά, όταν ανθίζει, είναι μαγεία. Και μη νομίζεις ότι ξέρω και πολλά για τη φροντίδα τους. Ο,τι μου κατεβαίνει στην γκλάβα κάνω, αλλά, μια χρονιά, κατάφερα να φάω και ντομάτες από τα χεράκια μου!»

«ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΕ ΣΚΛΑΒΩΣΕ»
Η αγάπη για τη φύση είναι ένα από τα «μαθήματα» που η Τάνια Τσανακλίδου πήρε εδώ στις Μηλιές. Μετά τις φωτιές του καλοκαιριού του 2007, μάλιστα, έγινε αντιπρόεδρος στον εθελοντικό φορέα που έφτιαξαν οι ντόπιοι για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Έκανε και βάρδιες στο δάσος. Το 'χει, άλλωστε, πει πολλές φορές: «Η πιο σοβαρή αριστερή πρόταση σήμερα έρχεται από την οικολογία»...
Δεν είναι, όμως, όλα ρόδινα. Η Τάνια ανησυχεί πολύ για την οικοδομική έκρηξη των τελευταίων ετών σε έναν ιστορικό οικισμό όπως οι Μηλιές. «Ερχονται και χτίζουν επαύλεις των 1.000 τ.μ. Και πισίνες. Αποχετευτικό σύστημα δεν υπάρχει και τα νερά, με όλα τα χημικά, πέφτουν στο χώμα. Χώρια που οι περισσότερες κατασκευές είναι επιθετικές, τερατώδεις. Τι το θέλεις το ανάκτορο στο βουνό; Να δείξεις πως έχεις λεφτά; Οι πραγματικοί εύποροι δεν είναι προκλητικοί και επιδειξιομανείς. Μόνο οι νεόπλουτοι. Ίσα-ίσα για να ενοχλήσουν, για να πικάρουν τον γείτονα...»
Δεν κλείσαμε, όμως, με αυτή την πικρή γεύση την κουβέντα μας. Θα ήταν άδικο γι' αυτό τον πανέμορφο τόπο.
Η Τάνια τρέχει και φέρνει ένα κείμενο που έγραψε, μερικά χρόνια πριν, για τις Μηλιές. Μου το διαβάζει συγκινημένη: «Όποιος δεν έχει μεθύσει ποτέ απ' το άρωμα του δάσους μετά τη βροχή, όποιος δεν τύλιξε τη μοναξιά του με την ομίχλη και την αντάρα, όποιος δεν διάβασε τη μοίρα του στις αστρικές διαδρομές τις νύχτες χωρίς φεγγάρι, όποιος δεν έριξε το σώμα του στις θάλασσες του τόπου αυτού και δεν περπάτησε του φεγγαριού το δρόμο, έτσι καθώς χαράζεται στα σκοτεινά νερά, όποιος δεν αφουγκράστηκε τη σιωπή του κόσμου την ώρα που χιονίζει, αυτός λοιπόν ποτέ δεν θα καταλάβει γιατί αυτός ο τόπος με «σκλάβωσε» και με ελευθέρωσε την ίδια στιγμή, χαρίζοντας μου πατρίδα, καταφύγιο, σκήτη και ένα όνειρο χειροπιαστό και ανθρώπινο».

www.kathimerini.gr