Από μικρό παιδάκι δύο πράγματα δεν άντεχα καθόλου: τη θέα ενός δέντρου που καίγεται, και τον ρατσισμό. Το πρώτο το ξεπέρασα, αναγκαστικά, όταν δούλεψα στις πυρκαγιές του 2007 για ένα ξένο δίκτυο που είχε κατέβει να τις καλύψει. Ο δημοσιογράφος ήταν τόσο "επαγγελματίας", που μόνο μέσα στη φωτιά δεν πέσαμε, να καούμε κι εμείς, για να φανεί στο πλάνο. Από τότε αντιμετωπίζω το θέμα με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Με τον ρατσισμό δεν είχα κάποια αντίστοιχη εμπειρία, οπότε συνεχίζουν να μου ανάβουν τα λαμπάκια όταν βλέπω ή ακούω περιπτώσεις άδικης συμπεριφοράς απέναντι σε συνανθρώπους μου. Κάπως έτσι ένιωσα και προχτές, όταν βρέθηκα με μια παλιά φίλη και πήγε η συζήτηση στα σχολικά μας χρόνια. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι γι' αυτήν το σχολείο ήταν ένα μαρτύριο, από το οποίο για τέσσερα χρόνια επέστρεφε κάθε μέρα κλαίγοντας. Είναι από τη Βόρεια Ήπειρο και ήρθε στην Ελλάδα με τους γονείς της όταν ήταν μόλις 14 χρονών. Για κακή της τύχη προσγειώθηκε σε δημόσιο σχολείο πλούσιου προαστίου της Αθήνας, όπου ο ρατσισμός που είχε να αντιμετωπίσει ήταν διπλός: και λόγω της οικονομικής της κατάστασης, και λόγω του μέρους όπου μεγάλωσε. Θέλω να μεταφέρω από όσα είπαμε, μόνο δύο περιστατικά που μου έκαναν πολύ βαθιά εντύπωση και μου προκάλεσαν ντροπή και αηδία.
'Ενα πρωί λοιπόν στη διάρκεια της προσευχής, η συγκεκριμένη μαθήτρια διέπραξε το αμάρτημα να μιλάει με την φιλενάδα της. Η τότε διευθύντρια του σχολείου άρπαξε το μικρόφωνο από το παιδί που θα έλεγε το "πάτερ ημών", και της απηύθυνε το λόγο για να τη ρωτήσει υποτιμητικά "εσένα σε μάθανε να κάνεις το σταυρό σου;". Η φίλη μου πληγώθηκε βαθιά, γιατί οι γονείς της την είχαν βαφτίσει χριστιανή ορθόδοξη στα κρυφά, για να μην τους πάρει χαμπάρι το καθεστώς του Χότζα, και ήταν πάντα περήφανη γι' αυτό. Επεισόδιο δεύτερο: μέσα στην τάξη η φιλόλογος, θυμωμένη για κάποια αταξία, της φώναξε "δεν είχατε καμία δουλειά εσείς όλοι να έρθετε στην Ελλάδα, τι γυρεύετε εδώ;". Σε αυτήν την περίπτωση η φίλη μου δεν μάσησε από την "ιερή αγανάκτηση" της καθηγήτριας και της απάντησε ότι και το δικό της όνομα είναι τούρκικο, οπότε δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσά τους. Κι έφαγε αποβολή για την αγένεια.
Τα περιστατικά με σόκαραν επειδή και στις δύο περιπτώσεις η ρατσιστική επίθεση προήλθε από τους "μεγάλους", κι όχι από τα παιδιά. Και μάλιστα ποιούς μεγάλους, αυτούς που είχαν αναλάβει να μεταδώσουν τις αξίες του πολιτισμού στους άτυχους μαθητές τους.
Τους αναγνωρίζω ως ελάχιστο ελαφρυντικό ότι όλα αυτά συνέβησαν το 1994, όταν οι μετανάστες από την Αλβανία πλημμύρισαν ξαφνικά την Ελλάδα και βρήκαν τελείως απροετοίμαστους όλους εμάς. Εύχομαι σήμερα, 16 χρόνια αργότερα, η διευθύντρια και η καθηγήτρια που έδειξαν τόση έλλειψη παιδείας και ανεκτικότητας, να μετανιώνουν για τα λάθη τους. Από την άλλη, εγώ δεν καταχώρησα ποτέ τη φίλη μου ως "Αλβανίδα" στο μυαλό μου. Είχα να τη δω πολλά χρόνια, και το μόνο που θυμόμουν ήταν το όμορφο πρόσωπο, το κοφτερό μυαλό της και ο ενθουσιασμός που έδειχνε κάθε φορά που με έβλεπε. Είχα κυριολεκτικά ξεχάσει την καταγωγή της. Μου τη θύμισε αυτή με τις ιστορίες της.
www.protagon.gr
No comments:
Post a Comment